Διάβασα το άρθρο του Γιώργου Χελάκη στην SportDay και επειδή τα όσα αναφέρει αντανακλούν και τις δικές μου απόψεις με ιδιαίτερη χαρά το φιλοξενώ και στη δική μου σελίδα.Τώρα είμαστε με τον Μπούσι (SportDay / Γιώργος Χελάκης)
Tην Κυριακή το βράδυ είχαμε την... αναπάντεχη έκρηξη ευαισθησίας της ΚΕΔ, που έθεσε ακαριαία εκτός πινάκων τον διαιτητή Μπριάκο για την άθλια διαιτησία του στο ματς Καλαμαριά - Παναθηναϊκός.
Προχτές είχαμε τον ευαίσθητο εισαγγελέα που έφτασε να ζητήσει έρευνα για το αν διαμένει και εργάζεται νόμιμα στην πατρίδα μας ο Αλμπαν Μπούσι. Χτες ο ΠΣΑΠ και ο πρόεδρός του πήραν πίσω την υποψηφιότητα Μπούσι ως πολυτιμότερου παίκτη της αγωνιστικής. Όλα τούτα, με παραλλαγές, μπορούν να προκαλέσουν από πικρά χαμόγελα έως και ειρωνικά σχόλια.
Η χτεσινή απόφαση του αθλητικού δικαστή να καλέσει τον Αλβανό παίκτη της Καλαμαριάς σε απολογία με βάση το άρθρο 92 ξεπερνά τα παραπάνω. Το άρθρο αυτό δίνει τη δυνατότητα να επιβληθεί στον ποδοσφαιριστή ποινή «απαγόρευσης συμμετοχής σε οποιαδήποτε δραστηριότητα σχετίζεται με το ποδόσφαιρο τουλάχιστον τριών ετών»! Όπα! Οταν η ευαισθησία μπερδεύεται με τη σκοπιμότητα, τον ρατσισμό και την κουταμάρα, το μείγμα γίνεται εκρηκτικό και ως εκ τούτου επικίνδυνο.
Πριν αναφέρουμε οτιδήποτε άλλο, ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Η τιμωρία του Μπούσι για τις απρέπειές του μέσα στο γήπεδο πρέπει να είναι αυστηρή, παραδειγματική. Γνωστό είναι ότι ο ποδοσφαιριστής έχει δώσει τέτοια δείγματα γραφής και κατά το πρόσφατο παρελθόν. Μέχρι του σημείου να του κοπεί η μπάλα στην Ελλάδα, η απόσταση που διανύεται είναι τεράστια. Ισοδυναμεί με την επαγγελματική του εξόντωση. Η Πειθαρχική Επιτροπή της Σούπερ Λίγκας θα πρέπει να μην ευθυγραμμιστεί με το κλίμα υστερίας που καλλιεργείται εις βάρος του ποδοσφαιριστή. Ο,τι έκανε δεν είναι -δυστυχώς- ασυνήθιστο στα ελληνικά γήπεδα. Κι άλλοι -περισσότερο διάσημοι- ποδοσφαιριστές έκαναν τα ίδια και χειρότερα. Κανείς δεν έπεσε πάνω τους να τους κατασπαράξει και οι -μεγάλες- ομάδες τους έσπευσαν προς υποστήριξη. Σε αντίθεση με τη -μικρή- Καλαμαριά, που τον τιμώρησε με πρόστιμο. Πού διάολο ήταν τότε η ευαισθησία «ημών των μελωδούντων», που ζητούν τώρα την κεφαλήν του επί πίνακι. Ολες αυτές οι οργισμένες Σαλώμες αργά θυμήθηκαν να ευαισθητοποιηθούν. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Να τιμωρηθεί ο Μπούσι, όχι να κατασπαραχθεί ως προσφερόμενο θέαμα στο Κολοσσαίο της υποκρισίας και του ρατσισμού.
Τώρα είμαστε με τον Μπούσι. Οχι ασφαλώς για όσα απαράδεκτα και τιμωρητέα έκανε. Για όσα απαράδεκτα και υποκριτικά του έκαναν και ετοιμάζονται να του κάνουν. Τώρα είμαστε με τον Μπούσι. Γιατί στο πρόσωπό του θέλουμε να αποκρούσουμε τον ρατσισμό, την ξενοφοβία. Τώρα είμαστε με τον Μπούσι. Γιατί τον θέλουμε ΕΝΟΧΟ των πράξεών του και όχι αίροντα τις «αμαρτίες» των συμπατριωτών του. Τώρα είμαστε με τον Μπούσι. Γιατί τον θέλουμε θύτη και όχι εξιλαστήριο θύμα - όπως με τις επιπολαιότητες και την ευκαμψία τους πάνε να τον μετατρέψουν ορισμένοι.
