Μόνο έτσι μπορεί να γίνει τάχα, αλλιώς δε γίνεται;
Η δικαίωση που ήρθε απ’ το πουθενά, ή η πράξη που θέλησε να γίνει όραμα και αυτοκτόνησε πριν ακόμα καταντήσει δικαιοσύνη…
Πώς να την καλοδεχτείς, πώς να την απορρίψεις;
Αφού και τα μέτρα σου λείπουν και τα σταθμά…
Κυρίως όμως σου λείπει η έννοια της απολογίας που αίφνης και ως δια μαγείας μετετράπη σε νικητήριο σάλπισμα.
Άλλα όνειρα είχαν αυτοί για σένα, μεγάλες πορείες φανταζόσουνα εσύ για τον εαυτό σου, μα αλλού οδηγείσαι τώρα…
Στην αρχή δεν υποτάσσεσαι, δε σ’ αρέσει το παιχνίδι…
Μόλις σου μοιράσουν, όμως, τα «καλά χαρτιά» και πάρεις δυο-τρεις παρτίδες αρχίζει να σ’ αρέσει!
Κι εκεί που πάει να σε κυριεύσει ένας παγκοσμιοποιημένος ενθουσιασμός σε προλαβαίνουν οι αστρολόγοι, οι χαρτομάντες, οι μεσίστιες σημαίες των καναλιών και οι επιτάφιοι λόγοι των εφημερίδων…
Τώρα και μέσα είσαι και έξω!
Έτσι σε θέλουνε, παρόντα απόντα….
Τρίτος όροφος, φτηνά αλουμίνια, βρώμικα τζάμια, ξεβαμμένοι τοίχοι και νωθρές Αξιωματικίνες υπηρεσίας που το παίζουν τυπικές και άμεμπτες επειδή λέει θέλουν και νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν «καριέρα»…
Χωρίς λόγο και αιτία συνειρμού μου ‘ρχεται στο νου εκείνο το ξερό, «όνομα, επίθετο, επάγγελμα» του ανακριτή στο «Ζ» του Γαβρά.
«Σκόνταψες κι έφαγες τη μούρη σου στο πεζοδρόμιο, ρε μάγκα;»
«Περαστικός ήμουνα και πέσανε πάνω μου τέσσερις με πολιτικά και με βαράγανε, κλωτσιές, μπουνιές… Φοβόμουν πως είχα εσωτερική αιμορραγία… Πως… Να… Έτσι… Κύπριος είμαι φώναζα, γιατί με βαράτε; Είχα ραντεβού μ’ ένα φίλο μου… Φώναζα βοήθεια συνέχεια, αλλά εκείνοι συνέχιζαν να με χτυπάνε και να με κλωτσάνε…»
Τι σημασία έχουν τα λόγια, πόσοι στις μέρες μας τα καταλαβαίνουν;
Ο ένας έρχεται από τη μια κατεύθυνση κι ο άλλος από την αντίθετη….
Η ταχύτητα μαζεύει γρήγορα το χρόνο κι ένα «μπαμ» είναι αρκετό να τον στείλει στην αφετηρία μια άλλης αιώνιας διαδρομής που δε γνωρίσαμε ποτέ…
Το παράδοξο είναι πως ούτε και τη διαδρομή που γνωρίσαμε δεν έχουμε καταλάβει ακόμα!
«Η μετωπική σύγκρουσις ήταν, δυστυχώς, αναπόφευκτη,… Έχουμε εφτά νεκρούς, άπαντες επιβάτες των συγκρουσθέντων οχημάτων…»
Αυτή είναι η συνειδητοποιημένη έννοια της ιδεολογικής διαδρομής μιας «εξαρτώμενης ουτοπιστικής νεολαίας» και μιας «υπό συνδικαλιστή αιχμαλωσία» βιοποριστικής αστυνομίας;
Βίοι παράλληλοι που συναντώνται σ’ ένα πεζοδρόμιο, σε μια κολώνα, σε μια ζαρτινιέρα, σε μια κακή στιγμή…
…Σε μια καφετέρια, σ’ ένα σαλόνι, σ’ έναν καναπέ με μια «Plasma», σε μια χώρα easy listening Κυκλώπων και Λωτοφάγων…
Άπαντες επιβάτες συγκρουσθέντων οχημάτων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου