Όχι, χειρότερα αποκλείεται!

Οι ολέθριοι κυβερνήτες μας, εκ των πραγμάτων, είναι υποχρεωμένοι να τηρήσουν τα συμφωνηθέντα με τους δανειστές και με οποιοδήποτε τίμημα να κλείσουν άρον-άρον όλες τις ανειλημμένες υποχρεώσεις που είναι εκκρεμείς, λέει η ειδησεογραφία των ημερών. 

Έφτασε ο κόμπος στο χτένι, για άλλη μια φορά στο ίδιο έργο θεατές, και βιάζονται για την εκταμίευση της προγραμματισμένης μισερής δόσης που θα χρησιμοποιηθεί για να καλυφθούν οι καλοκαιρινές υποχρεώσεις από τα ληξιπρόθεσμα δάνεια.  

Χρεώσεις και πιστώσεις, αέρας κοπανιστός, για να κλείσουν οι σαράφηδες τα λογιστικά τους βιβλία. Άλλο ζήτημα το διάφορο των τόκων που τρέχουν κι αυτοί -κι όλο περισσότερο βαραίνει το φορτίο στην πλάτη του ραγιά και στην πλάτη των παιδιών του ραγιά∙ και εις βάρος γενεών δεκατεσσάρων.   

Το γελοιωδέστερο όμως όλων, είναι πως πρόκειται, πλέον,  για υποχρεώσεις απαιτητές από τους ίδιους και τους αυτούς «φίλους» που μας δανείζουν τα νέα κεφάλαια για να ξεπληρώνονται τα παλιά. 

Στο πλαίσιο αυτής της αλλόφρονος πτωχευτικής διαδικασίας, βρίσκουν την ευκαιρία να τσιμπολογάνε και τα μαύρα κοράκια και οι άλλοι εγκληματίες με τα λευκά κολάρα κάποια δισεκατομμύρια κι αυτοί, από εδώ κι από εκεί.  Άλλοι επιτήδειοι, απόλαυσαν τη δεξίωση για ολίγους, με τις χαριστικές εκποιήσεις των πτωχών μας τραπεζών, που δόθηκε στο χρηματιστήριο τις προάλλες. Άλλοι αετονύχηδες, συγχρωτίζονται στο φαγοπότι των κρατικών ομολόγων που αγορασμένα στο ένα πέμπτο της ονομαστικής τους τιμής, αποδίδονται εις ολόκληρον μετά χαράς κι ευαρέσκειας. Άλλοι, οι χειρότεροι, πλουτίζουν από τη διαμεσολάβηση στο μπιρ παρά ξεπούλημα των τελευταίων ελληνικών ασημικών. 

Το φαγοπότι εξελίσσεται με εξαιρετική επιτυχία και δεν μπορεί παρά να μείνει γνωστό στα χρονικά ως “success story”, κι αυτό. Οι συνδαιτυμόνες, ασφαλώς ικανοποιημένοι∙ τι κι αν οι ιστορικοί του μέλλοντος θα σημειώσουν τα ονόματά τους στις μαύρες εκείνες σελίδες της Ιστορίας που σημειώνονται τα ονόματα των αθλίων.

Κατά τα άλλα, ούτε τσίρκο δεν καταδέχεσαι να το χαρακτηρίσεις, αυτό το επαρχιώτικο μπουλούκι τρίτης κατηγορίας που μας κυβερνά. Ένα συνονθύλευμα ανάξιων, λερών κι εξωνημένων. Ένας απερίγραπτος συρφετός αγυρτών, κατώτερων των περιστάσεων ανθρωπάριων. 

Παριστάνουν όλοι αυτοί οι αχαρακτήριστοι την ανασχηματισμένη Ελληνική Κυβέρνηση. Και έτσι όπως είναι οι θλιβεροί Ολετήρες για τα πανηγύρια, κατά το κοινώς λεγόμενο, έχουν στήσει κι αυτό το απαίσιο γαϊτανάκι που συνεχίζει πένθιμο να γυρνάει αέναο και να καθορίζει τις ζωές μας. 

Στις μαύρες κορδέλες του είναι καρφιτσωμένες οι αποδείξεις με την εγγύηση και τη βούλα της κεντρικής τράπεζας: γαλάζια καρτελάκια για τις χρεώσεις, κίτρινα για τις πιστώσεις του άυλου, λογιστικού χρήματος. Μαζί κι ανάκατα, καρφιτσωμένα και τα ασπρόμαυρα νεκρόσημα όλων αυτών που δεν άντεξαν τον πόνο, την οδύνη και τον ζόφο∙ και φεύγουν. Άλλος ένας πήδηξε στις ράγες του τραίνου προχθές. Πάει, καρφιτσώθηκε και το δικό του μικρούτσικο χαρτονένιο καρτελάκι σε μια από τις γιρλάντες. Άλλο ένα  αγγελτήριο θανάτου. Ένας άλλος κρεμάστηκε από ένα ελαιόδεντρο χθες. Κι άλλο καρτελάκι για τις γιρλάντες. Τα πένθιμα νέα της σημερινής ημέρας, ακόμα δεν τα μάθαμε. Ίσως πέθανε απόψε άλλος ένας ή δύο καρκινοπαθείς, αποστερημένοι από την απαγορευτικά(!) ακριβή φαρμακευτική τους αγωγή. Ειδήσεις που θα γραφτούν ή δεν θα γραφτούν, στα ψιλά των αυριανών εφημερίδων. Αμέτρητα μικρά καρτελάκια με την ασπρόμαυρες φωτογραφίες αυτών των χιλιάδων καταθλιμμένων και των ανήμπορων που κάθε νύχτα σαν κι αυτήν τους καταπίνει η κρίση. Κάθε άλλη μέρα, καρφιτσώνονται τα καινούρια καρτελάκια στις μαύρες γιρλάντες. Και το γαϊτανάκι με τις μαύρες κορδέλες και τα καρφιτσωμένα καρτελάκια συνεχίζει να γυρνάει, απελπιστικά αργά, μα ατέρμονα.  

Έτσι περνάει ο χρόνος, πηχτός κι αργόσυρτος σαν αυτήν την καυτή πρώτη νύχτα του Ιουλίου.

Δεν χωράει αμφιβολία ότι είναι πλέον καθολική η χλεύη των φίλων μας και των συμμάχων μας προς την σουξεδιάρικη ιστορία που με θράσος επιμένουν να αφηγούνται οι σύγχρονοι Εφιάλτες που μας κυβερνούν.  

Καθολικά είναι και τα γέλια που προκαλεί στην Εσπερία η σχιζοφρενική εμμονή στο ξεπούλημα του ηλεκτρικού ρεύματος. Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί όλοι οι σοβαροί άνθρωποι συμφωνούν σε αυτόν τον πλανήτη, ότι η ηλεκτροδότηση μιας χώρας είναι ένα φυσικό μονοπώλιο. Ετούτοι οι σαχλοί, κατά παράβαση κάθε λογικής, σπάνε αυτό που έχτιζαν δεκάδες χρόνια οι παππούδες και οι πατεράδες μας, μόνο και μόνο για να ξεπουλήσουν ευκολότερα στα αρπακτικά που σε εγρήγορση καραδοκούν. Άλλη έννοια δεν έχουν! 

Σχεδόν καθολική, εκ της Εσπερίας και η απορία, όταν δεν είναι χλεύη και περιφρόνηση, για εμάς τους ραγιάδες που ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα όλα αυτά τα πρωτοφανή που ζούμε.

Έτσι, κυλούν τα πράγματα κι έχουν σταματήσει πλέον να είναι αστεία - τουλάχιστον καθόσον αφορά σ’ εμάς τους Έλληνες.

Ακόμα χειρότερα, που δεν βλέπει κανείς να γίνεται κάτι απέναντι σ’ ετούτην την απίστευτη γελοιότητα που ζούμε αυτές τις μέρες.

Και μη χειρότερα λες, αλλά χειρότερα δεν μπορεί να γίνεται! Δεν μπορεί...

 

Alexandros Raskolnick