H λάσπη...

Γράφει ο Γιώργος Σαρρής

   

O Πάσχος Μανδραβέλης είναι ένας έξυπνος άνθρωπος μαλλον. Αν δεν ήταν δεν θα είχε καταφέρει την άναγνωρισιμότητα του και ό,τι  άλλο έχει καταφέρει για τον εαυτό του. Άρα μπορεί να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του επαρκώς. Επίσης είναι δημοσιογράφος καρριέρας, άρα έχει υποχρεωτικά καλή πληροφόρηση. Τέλος η ενασχόληση του με τον χώρο της "Κεντροαριστεράς" είναι σίγουρο ότι τον κάνει γνωστη των απαραίτητων στοιχείων θεωρίας του Μαρξισμού, σοσιαλισμού κλπ.
Αρα ο Πάσχος ξέρει.
Το πρωί της Πέμπτης όμως τον είδαμε ξανά στη ΝΕΤ σε άλλο ένα παραλήρημα υποστήριξης κάθε "γωνιάς" του μνημονίου να απαιτεί εδώ και τώρα απολύσεις, περικοπές, περιορισμό του "τεράστιου" δημόσιου τομέα και να...
φτάνει στο σημείο να λέει στην έκπληκτη παρουσιάστρια πως οι δημόσιοι είναι περίπου δυστυχισμένοι αφού δεν έχουν κανενός είδους παραγωγικότητα και δημιουργικότητα να επιδείξουν!
Το οτι έκανε προπαγάνδα  ήταν ολοφάνερο από τον τρόπο που επαναλάμβανε σε σημείο βαρετό και εκνευριστικό τα χωρίς την παραμικρή παράθεση κάποιου στοιχείου "επιχειρήματά" του.Ο "δημόσιος τομέας" και το "δεν παράγουμε" ακούστηκαν καμια 30ριά φορές μέσα σε ελάχιστα λεπτά και μάλιστα με έναν ακατανοητο τόνο μίσους.
Μένω έκπληκτος πάντως με την υπομονή που έχουν απέναντι σε άγριες επιθέσεις δημόσιοι υπάλληλοι όπως π.χ. η παρουσιάστρια της ΝΕΤ σήμερα το πρωί. Και απορώ γιατί δεν κάνουν σε όλους αυτούς τους παραγωγικούς μια απλή ερώτηση.
"Κε Μανδραβέλη, εσείς τι ακριβώς παράγετε";
Κρίμα, για άλλη μια φορά.
Το ότι ο Δημόσιος τομέας δεν είναι τεράστιος δεν θα το αναλύσουμε ξανά, αφού τα έχουμε πει πολλές φορ'ες και γινόμαστε βαρετοί. Εν συντομία μόνο θα πω  3 στοιχεία τα οποία μου κάνει εντύπωση το ότι τα ξέρω εγώ και τα "αγνοούν" τόσοι και τόσοι "ειδικοί".
1.Σε επίπεδο εργαζομένων. Στην Ελλάδα οι ΔΥ (κυβέρνηση, δημ.επιχειρήσεις, ΜΚΟ) αποτελούν το 23% του συνόλου (International Labor Organization), με τη Σουηδία στο 34% τις άλλες Σκανδιναυικές χώρες από 27-30%, την Γαλλία στο 30%, την Ολλανδία στο 27% κλπ.
2.Σε επίπεδο δημοσίων δαπανών επί του ΑΕΠ είμαστε στο 39% κάτω από Σουηδία, Δανία, Βέλγιο, Φινλανδία, Νορβηγία, Ιταλία, Αγγλία, Γαλλία (έμεινε κανένας;) που κινούνται από το 40% - 57% (Σουηδία).(Τα στοιχεία από τον  ΟΟΣΑ)
3.Σε επίπεδο μισθοδοσίας δε οι μισθοί των ΔΥ στην Ελλάδα αντιστοιχούν στο 9,3% του ΑΕΠ και πάλι κάτω από πολλούς με ΑΕΠ μαλιστα πολύ "καλύτερο" από το δικό μας( Δανία 17% !, Φινλανδία, Γαλλία, Σουηδία, Βέλγιο, Νορβηγία) και σε ίδια επίπεδα σχεδόν με τις άλλες σοβαρές χώρες της Ευρώπης και του κόσμου. Αν συγκρίνουμε με την Μπουργκίνα Φάσο ίσως πράγματι να έχουμε τεράστιο δημόσιο τομέα.
Αυτή και μόνον αυτή ειναι η αλήθεια.

΄Τώρα τι θα γίνει αν μικρύνει δραστικά ο δημόσιος τομέας αφήνω να το φανταστείτε σε σχολεία, νοσοκομεία, εφορίες κλπ. Οι ουρές θα φτάνουν έξω από τα κτίρια.

Πάμε όμως στο άλλο επιχείρημα.

"Δεν παράγουμε" λένε βαρετά ξανά και ξανά όλοι οι υποστηρικτές των μνημονιακών πρακτικών.
Εισάγουμε τα πάντα.

Πράγματι το εμπορικό μας ισοζύγιο ειναι πολύ κακό. Γιατι όμως άραγε κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει το γιατί. Γιατί αφήνουν στον αέρα να αιωρούνται άθλιες, αντιεπιστημονικές και αστήρικτες εντελώς θεωρίες περί τεμπέληδων και άχρηστων. Μήπως γιατί απλά η αλήθεια δεν τους βολεύει;
Αντί πολλών αναλύσεων θα πω μια γνωστή ιστορία, την περιπέτεια ενός καλού έλληνα επιχειρηματία που ρίχνει μια χαρά  φως σε όλα τα παραπάνω ερωτηματικά. Μια ιστορία απόλυτα αντιπροσωπευτική, σχεδόν συμβολική, που κάνει όλους να καταλάβουν τι σημαίνει σκληρός ανταγωνισμός με άνισους όρους, για ποιόν δουλεύει στην πραγματικότητα το "μισητό" από τον ιδ. τομέα κράτος, πόσο ελεύθερη είναι η  "ελεύθερη αγορά" και βέβαια πως φτάσαμε στο "δεν παράγουμε".
Πριν από αυτό με δύο προτάσεις και μόνο συμπληρώνω τα εξής.
1.Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει για το καταστροφικό πλήγμα που έπέφερε η λαίλαπα του Χρηματιστηρίου το 1999-2001; Ποιος έφταιγε γι αυτό αν όχι το ίδιο το συστημα που εξαπάτησε υπέροχα τους πάντες κάνοντας μια εντυπωσιακή ανακατανομή πλούτου υπέρ των κροίσων αλλά και καταστρέφοντας παραγωγικό ιστό και παραγωγικές δυνάμεις; Δεν ακούω τίποτα γι αυτό σαν να μην υπήρξε καν.Σαν να μην έπαιξε κανένα ρόλο στην καταστροφή τόσων μεγάλων και μικρών επιχειρήσεων.
2.Τι απέγινε η Ελληνική βιομηχανία ενδυμάτων, παπουτσιών, η υφαντουργία, η επιπλοποιία και γενικά η μεταποίηση που αποτελούσε ένα σημαντικό κομμάτι της οικονομίας;
Μα τί άλλο. Τα έφαγε η μαρμάγκα της Παγκοσμιοποίησης αφού μετακόμισαν σε αναζήτηση "κινέζικου μεροκάματου" στα 4 ή μαλλον στα 3 σημεία του ορίζοντα. Άραγε όταν ο Μανδραβέλλης έλεγε οτι δεν είναι αρκετές οι περικοπές που έγιναν, αυτά τα ανταγωνιστικά μεροκάματα εννοούσε;
Και στο κάτω κάτω της γραφής αν σε όσες επιχειρήσεις έχουν απομείνει, το επίπεδο ανάπτυξης της παραγωγής (σχεδιασμός, τεχνολογική υποστήριξη κλπ.) είναι ανεπαρκές- πράγμα που τις κάνει να υστερουν σε ανταγωνιστικότητα- ποιος φταίει; Οι εργαζόμενοι;
Πάμε λοιπόν στην ιστορία μας.
Στη δεκαετία του '70  μια ελληνική επιχείρηση ασχολήθηκε με τον καφέ. Μεσα στα επόμενα χρόνια πάλεψε και κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει αλλά να έχει περίπου 4000 πελάτες μικρούς(καφενεία) και μεγάλους(αλυσίδες σουπερ μαρκετ)
Τότε όμως, αρχές δεκαετίας του '90 μπήκε στο μάτι της Νεστλε η οποία έκανε με τη βοήθεια των "νόμιμων" αλλά και ανοιχτά παράνομων μέσων που διέθετε ότι μπορούσε για να τον εξοντώσει. Να σημειώσουμε οτι εκείνη τη στιγμή η Νεστλέ είχε το 94% (!) του μεριδίου αγοράς του στιγμιαίου καφέ (Νεσκαφέ) στην Ελλάδα.
Μιλάμε για τον Γιώργο Δρίτσα που είχε την ατυχία να καταφέρει να παράγει έναν καλό στιγμιαίο καφέ(golden) και να διεκδικεί ένα μικρό μερίδιο της αγοράς έχοντας μάλιστα καταφέρει να αρχίσει κάνει και εξαγωγές (Το κακό εμπορικό ισοζύγιο που λέγαμε...)
Του κάνουν τότε βροχή από δικαστήρια ,αρχίζοντας κανονικό πόλεμο. Με επιχειρήματα από τη γνωμάτευση  "ειδικού" από το εξωτερικό-στελέχους και υπαλλήλου της Νεστλέ!- αλλά και με όπλο το ότι η εταιρεία είχε θέση στο Ανώτατο Συμβουλιο του Γενικού Χημείου του Κράτους!! (παράνομα φυσικά) και κατόπιν στον ΕΦΕΤ, και φυσικά εκμεταλλευόμενοι κάθε τρόπο και μέσον κερδίζουν τα δικαστήρια. Το προιόν κρίνεται περίπου επικίνδυνο και βλαβερό, ενω ο Γ.Δρουτσας καταστρεφεται από ένα πρόστιμο 1300000000 δρχ και μάλιστα του επιβάλλεται και 5ετής φυλάκιση!!
Ετσι "επιβραβεύει" ο καπιταλισμός.

Η εταιρεία του καταστρεφεται και ο ίδιος είναι για αυτοκτονία. Στο Εφετείο όμως δικαιώνεται.
Αθωώνεται και απαλλάσσεται από όλες τις κατηγορίες. Η Νεστλέ προσφεύγει στον Άρειο Πάγο όπου όμως ξαναχάνει και ο Δρίτσας απαλάσσεται μια για πάντα.
Προσφεύγει στην επιτροπή Ανταγωνισμού, όπου αποκαλύπτονται οι παράνομες τακτικές της Νεστλέ (συμφωνίες με χονδρεμπόρους για μη προώθηση ανταγωνιστικών προιόντων, πριμοδότηση κάτι σαν δωροδοκία των σουπερ μάρκετ -για να έχει ένα τεράστιο ποσοστό στα ράφια και να αποκλείει τους αντιπάλους της κλπ)
Τίποτα όμως δε δείχνει να προχωράει νομικά για χρόνια.
Τελικά μετά από χρόνια επιμονής και προσπάθειας και αφού ο Δρίτσας έχει φτάσει στο σημείο να μπει απρόσκλητος στη συνεδρίαση της Επιτροπής Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής και να παλέψει να μην τον πετάξουν έξω για να πει το πρόβλημά του, καταφέρνει να βγεί η υπόθεση από τα συρτάρια της Επιτροπής Ανταγωνισμού.
Το αποτέλεσμα ήταν η επιβολή προστίμου 30εκ ευρώ στη Νεστλέ ενω ο παλιός πρόεδρος της Επ.Ανταγωνισμού Ζησιμόπουλος που είχε διαχειριστεί την υπόθεση θάβοντάς την, καταδικάστηκε σε 9 μήνες φυλακη ενω η πρόταση ήταν για 2 χρόνια.
Φυσικά κανείς δεν το έμαθε...
Ο Γ. Δρίτσας λοιπόν στα χαρτιά δικαιώθηκε. Ομως στον πόλεμο που του άνοιξε η Εταιρεία τέρας -δηλαδή η προσωποποίηση του καπιταλισμού- με τη βοήθεια του κράτους-υπαλλήλου της, έχασε την εταιρεία του η οποία εν τω μεταξύ συρρικνώθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Ο άνθρωπος αυτός επίσης είχε το κουράγιο να παλέψει με τα θηρία αδιαφορώντας για το κοστος. Οι πιο πολλοί απλά εγκαταλείπουν απογοητευμένοι. Και το αποτέλεσμα είναι βέβαια να χάνονται χρήσιμες ελληνικές επιχειρήσεις, να χάνεται ανάπτυξη εγχώριων παραγωγικών δυνάμεων, να χάνεται κάθε μέρα η ευκαιρία γι αυτον τον τόπο να ορθοποδήσει.
Και βέβαια γι αυτό δεν φταίει ο τεράστιος δημόσιος τομέας, ούτε η γραφειοκρατία εξ αιτίας αχρήστων, ούτε κάποια στραβά κεφάλια. Αυτά είναι στην καλύτερη περίπτωση χαζές και αφελείς σκέψεις και βέβαια όχι του Μανδραβέλη ο οποίος όπως ειπαμε στην αρχή ξέρει τι συμβαίνει.
Για αυτά φταίει ο σκληρός καπιταλιστικός ανταγωνισμός ο οποίος τρώει τις ίδιες του τις σάρκες και μαζί δυστυχώς και τις δικές μας. Φταίει η χρησιμοποίηση του κράτους από τους Ελληνες και ξένους mega επιχειρηματίες προς όφελός τους, για να εξοντώσουν τον "υγιή ανταγωνισμό" και μαζί και την ανάπτυξη που υποτίθεται πως οι ίδιοι θέλουν και πρεσβεύουν.
Η υπόθεση Τενέζου το 2009 που τα έβαλε με τη ΒΙΟΧΑΛΚΟ και την ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΉ όταν τον εξόντωσαν είναι άλλη μια παρόμοια περίπτωση κι αν ψάξουμε θα βρούμε κι άλλες πολλές.
Σ αυτή τη χώρα είναι φανερό πως οι ιδέες και το δαιμόνιο δεν έλλειψαν ποτέ. Χάζευα πριν λίγες μέρες τα παιδιά ενός ΕΠΑΛ στο Αιγάλεω νομίζω, που είχαν φτιάξει ένα ενεργειακό μονοθέσιο αυτοκίνητο και θα μας εκπροσωπούσαν σε διαγωνισμό στο εξωτερικό.
Όλα αυτά όμως, όλο και πιο πολύ σκοντάφτουν ή μάλλον βουλιάζουν σε ένα σύστημα που πλέον τίποτα το προοδευτικό δεν έχει μέσα του. Βρίσκουν διαρκώς τοίχο στην απαίτηση των μεγάλων εταίρων μας να παραμείνουμε μικροί και ταπεινοί. Και βέβαια να παραμείνουμε  εξαρτημένοι και πελάτες τους, αλλά πάντως σε καμμία περίπτωση ανεξάρτητοι και ανταγωνιστες τους.
Ας μην ψάχνουμε λοιπόν λύσεις στο σκουπιδότοπο της μείωσης αποδοχών, στην ομίχλη του πολέμου των διάφορων κοινωνικών ομάδων μεταξύ τους και στον  εξεφτελισμό των εργαζομένων αλλά και κάθε ανθρώπινης υπόστασης.
Η λύση βρίσκεται λίγο πιο περα.
Βρίσκεται στη συνειδητοποίηση πως ο κόσμος αυτός τέλειώνει και πως κι εμεις όπως γλαφυρά λέει το γνωστό υπέροχο ποίημα, πρέπει με νύχια και με δόντια να σπρώξουμε τον καινούργιο ήλιο που παλεύει να ανατείλει και να τον βγάλουμε  από τη λάσπη.