Η ΠΟΛΗ ΘΑ Μ’ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ POST: http://vlemma.wordpress.com/2007/02/25/destroy-athens  ΑΠΟ ΤΟ BLOG ΒΛΕΜΜΑ.

Όσο κι αν προσπαθήσω δε θα φτάσω στο Σκιαθίτη Παπαδιαμάντη, μου κόβεται η ανάσα…
Με λιγώνει η τσίκνα από τα βλάχικα της Βάρης, με τρομοκρατούν οι παραμορφωμένες μουσικές των σκυλάδικων, με αποδιώχνουν οι ηχηρές σιωπές των παρισταμένων…
Αιμορραγώ  τηλεοπτικά ενθυμήματα που με συνοδεύουν σιδηροδέσμιο ως τον μεθεόρτιο καθημερινό θάνατό μου…
Γνωρίζω το μέλλον μου σ’ αυτήν την πόλη, το νοσταλγικό παρελθόν μου και το ψυχοφθόρο παρόν, μόνο που δε μπορώ να θυμηθώ  την εξεγερμένη Αθήνα των οδοφραγμάτων στα Ιουλιανά και την παραισθητική μητρόπολη του ’80 και του ’90…
Τις μέρες αυτές τις έζησα με την πίκρα του χιονιά και με του φόβου το ένδυμα… Γι αυτό δε θυμάμαι.
Και τώρα που έπαυσα να ελπίζω, πιο πολύ στοιχειώνουν μέσα μου οι δρόμοι που μύριζαν καραμέλα, εκτέλέσεις και ζεστό ψωμί…
Με κούρασε η ελληνική αυτοσυνειδησία μου, η εμμονή στην αρχαιολατρία των φωτεινών επιγραφών και των σπιτιών με τα κόκκινα φώτα.  Το παραδέχομαι.
Έπαυσα να ελπίζω στον Μεσολογγίτη Παλαμά και λυπάμαι αφάνταστα που δεν  είχα την τύχη των δερβισάδων, των χαμάληδων και των  μπεκρήδων…  Η μοίρα μου το ’χει ως φαίνεται… Ούτε καν την τύχη των επαγγελματιών επαναστατών δεν είχα…
Με μαχαίρωσαν μεσάνυχτα και μ’ εγκατέλειψαν να αιμορραγώ δίπλα στον τηλεοπτικό δέκτη παρέα με την Ανίτα Πάνια και τον Κώστα Χαρδαβέλα… Χρόνια υπομονής και εγκαρτέρησης που με  κρατούν επαίτη προ της  πύλης του ανεξήγητου…
Χρόνια υπομονής και εγκαρτέρησης με απελαύνουν από τόπους και χώρους αυθαίρετους, από αινιγματικούς καταυλισμούς ανεκπλήρωτων επιθυμιών. Η «Στέλλα» και η «Ευδοκία» με γνέφουν και μ’ αποχαιρετούν. Επίγεια άσματα με συνοδεύουν, Βυζαντινοί υμέναιοι και Φραγκοσυριανοί αμανέδες ε καθοδηγούν.
Σύντομος ήρθα επισκέπτης στα χλωμά καφενεία των Δυτικών συνοικιών και σύντομα απέρχομαι μέσα από τη μονοτονία των βορείων προαστίων…
Η υστεροφημία μου ξεψύχησε σ’ ένα στενάχωρο μπαράκι στα Εξάρχεια πριν ακόμα σχηματοποιηθεί το επαρχιώτικο στερεότυπό μου, πριν προλάβω να περιπλανηθώ στους νυχτερινούς δρόμους του Νικολαίδη, πριν αποφασίσω να  συγχρωτισθώ  με  τους ανεξίτηλους Ελλαδίτες, τους νεοφερμένους τουρίστες του Athens by night και τους ολοκληρωμένους εμιγκρέδες του Κολωνακίου…
Έζησα τη ζωή μου από το σαλόνι του σπιτιού μου όπως την ονειρεύτηκα, ηρωικά! Επαναστάτησα παρέα με τον Καραγάτση, τον Τσαρούχη και τον Δομάζο στην πλατεία Βικτωρίας ,  και επέστρεψα, μνήμη Χατζιδάκι και Καβάφη, στο Μαγεμένο  Αυλό…
Στο  Ιερό του Διονύσου και στο αρχαίο Θέατρο των Αχαρνών εγκατέλειψα τον εαυτό μου για να επιστρέψω  και πάλι, ως άλλος Οδυσσέας, στις θαλασσινές σπηλιές του Ελύτη, στο απέρντο γαλάζιο του Αγαίου με τις τρικάταρτες μπομπάρδες και τα δελφινοκόριτσα…

Τώρα γλυστρώ και περιπλανώμαι στους λαβύρινθους του διαδυκτίου, διαπερνώ τοίχους με  grafity, εγκλωβίζομαι στις νεκρές καμινάδες του Λαυρίου και γίνομαι ένα με τ’ ανοιχτά πουκάμισα των παιδιών με τα λαδωμένα μαλλιά, με τις  μοναχικές αφηρημένες  σιλουέτες των πυρετικών κοριτσιών με την περμανάντ και τα βυσσινί χείλη…
Ούτε  του Φασιανού τα ανεμίζοντα κασκόλ, ούτε του Σταθόπουλου οι στεφανωμένες κόρες, ούτε του Σταύρου οι μελαγχολικές  Θεσσαλονίκες μπορούν να με παρηγορήσουν.  Φεύγω και επιστρέφω ξανά και ξανά στην ίδια γιορτή, στο ίδιο πανηγύρι… Μ’ ακολουθούν νέοι με βλέμματα απλανή, ανέκφραστα λευκά πρόσωπα που γεμάτα εγκαρτέρηση και ερωτική αγωνία…

Σε λίγο θα διέλθω την πύλη του δεσμωτηρίου και θα ξεχυθώ ως πρόσγειος άνεμους στους αγρούς με τα ηλιοτρόπια… Μα όπου κι αν πάω «η πόλη θα μ’ ακολουθεί»