Γράφει ο Νίκος Μωραϊτης
Η ήττα είναι ότι συνηθίσαμε.Όχι μόνο την πραγματικότητα αλλά και τη φρασεολογία.
Συνηθίσαμε να ονομάζουμε τις συνεννοήσεις εσωτερικής και εξωτερικής Τρόικας “διαπραγμάτευση”.
Συνηθίσαμε να ονομάζουμε τις απολύσεις “κινητικότητα”, την προχειρότητα “φορολογική μεταρρύθμιση”.
Συνηθίσαμε να αποκαλούμε την τελευταία μοιρασιά των δύο παρασιτικών κομμάτων…“εθνική προσπάθεια”.
Συνηθίσαμε να λέμε τον αυταρχισμό ενός κομματάρχη “πυγμή” και “δυναμισμό”.
Συνηθίσαμε να ονομάζουμε την ελεύθερη μετακίνηση ψηφοφόρων “ο ΣΥΡΙΖΑ μάζεψε όλο το παλιό ΠΑΣΟΚ”.
Συνηθίσαμε να βλεπουμε τους άστεγους στο δρόμο και να λέμε “δόξα τω Θεώ, πάλι καλά
είμαστε”.Συνηθίσαμε να λέμε “έχω δουλειά” τα 500 ευρώ.
Συνηθίσαμε να ονομάζουμε τη διανομή των ιματίων του δημοσίου “success story”. Συνηθίσαμε τομαύρο της ΕΡΤ πιο εύκολα κι από πειραματόζωα.
Συνηθίσαμε να αποκαλούμε το πλιάτσικο της Μεταπολίτευσης “ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς”, λες και κυβέρνησε ποτέ η Αριστερά σε αυτόν τον τόπο.
Συνηθίσαμε να νομίζουμε κοινωνική πολιτική τη νέα πτέρυγα της Μαριάννας Βαρδινογιάννη. Συνηθίσαμε να λέμε νοσοκομεία τα χωρίς γιατρούς νοσοκομεία, σχολεία τα χωρίς δασκάλους κτήρια.
Συνηθίσαμε να λέμε τον τηλε-βιβλιοπώλη “κύριο υπουργό” και τον φασίστα με το τσεκούρι “κύριο βουλευτή”.
Συνηθίσαμε να λέμε την υποχωρητικότητα “σύνεση” και την αντίσταση “γραφικότητα”. Δυστυχώς, συνηθίσαμε όλα όσα ήθελαν.
Το ίδιο γεγονός μπορεί να βαφτιστεί “προδοσία” ή “σωτηρία”. Νικητής σε κάθε πολιτική μάχη είναι εκείνος που έχει τη δύναμη να ονοματοδοτήσει τα πράγματα.
Στην Ελλάδα ο νονός των γεγονότων ήταν ακριβώς αυτός που δεν έπρεπε. Κι όσοι προσπαθούμε νααντιτεθούμε, τη γλώσσα του μιλάμε. Πόσο πικρό να το παραδεχτούμε. Εκείνος τα βάφτισε τα πράγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου