Του Γ. Λακόπουλου
Η νέα κοινοβουλευτική περίοδος είναι η τελευταία περίοδος της χώρας να ορθοποδήσει. Αν δεν το καταφέρει, ως το προσεχές θέρος που λήγει το τρίτο Μνημόνιο, θα μπει στο δρόμο της μετατροπής της σε ανατολίτικη περιφέρεια, που αργά ή γρήγορα θα τεθεί εκτός Ευρώπης και εκτός Ευρωπαϊκές Ένωσης, καθώς Ευρώπη θα προχωράει και η Ελλάδα δεν θα μπορεί να ακολουθήσει.
Στο βαθμό που η αντίστροφη μέτρηση ισχύει για τη χώρα, ισχύει ασφαλώς και για τον Τσίπρα, τον Μητσοτάκη και τη Γεννηματά. Ας μην φαντάζεται κανείς, αν δεν γίνει το άλμα στη μεταμνημονιακή περίοδο –με την αναγκαία επιτήρηση βέβαια, καθώς η χώρα ως υπερχρεωμένη θα συνεχίσει να βρίσκεται υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο- θα γλυτώσει κάποιος. Ή, αν αποτύχει ο Τσίπρας, θα επωφεληθούν ο Κυριάκος, η Φώφη, ή οποιαδήποτε άλλος.
Από αυτή την άποψη για την επόμενη περίοδο, ουδόλως ενδιαφέρει πόσο θα πάρει στις εκλογές ο Τσίπρας, τι θα κάνει ο Μητσοτάκης με το κόμμα του που δεν εμπνέεται από τη ηγεσία του, για να γίνει πρωθυπουργός κάποια στιγμή, ή αν θα φάνε τη Φώφη οι παλιοί ‘εκσυγχρονιστές» του Σημίτη για να κλείσουν το ΠΑΣΟΚ και να βάλουν στη θέση του τον ξενέρωτο «νέο φορέα» του «ηγέτη» Καμίνη.
Όλα αυτά έχουν το ενδιαφέρον τους στο μέτρο που η πολιτική ζωή πρέπει να εξελίσσεται, να έχει ουσία και να προσαρμόζεται στις συνθήκες της συγκυρίας. Αλλά σε ό,τι αφορά το μέλλον της χώρας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο όλα κρίνονται από την επιτυχία της σημερινής κυβέρνησης, επειδή το τέλος του Μνημονίου βρίσκεται εντός της θητείας της. Ή θα σωθεί με τον Τσίπρα ή δεν θα σωθεί καθόλου. Δεν θα υπάρχει άλλη ζαριά. Ο χρόνος τελειώνει.
Για τον Τσίπρα σ’ αυτό το θέμα ισχύει φράση του Τσώρτσιλ για τον πόλεμο: «Δεν είμαι λιοντάρι, αλλά σε εμένα έλαχε να βρυχηθώ».
Τι θα συμβεί σε περίπτωση αποτυχίας του Τσίπρα; Προφανώς δεν θα αρχίσει ο Μητσοτάκης να χτίζει τον παράδεισο της Τέλειας Ελλάδας που υπόσχεται επί χάρτου. Ακόμη και να υπάρξουν εκλογές -με το ανατριχιαστικό ενδεχόμενο να μην τις κερδίσει κανείς και να επικρατήσει το χάος- και αυτές τον οδηγήσουν πρωθυπουργία τι θα κάνει;
Το ίδιο που θα κάνει και ο Τσίπρας αν αποτύχει: για να βρει τα λεφτά που δεν θα βρίσκει με δανεισμό από τους εταίρους ή τις αγορές, ούτε θα περιμένει από την ανάπτυξη που δεν θα υπάρχει, θα βάλει νέους φόρους. Αυτό θα ξεσηκώσει την ως τώρα απαθή κοινωνία και θα επικρατήσει αναταραχή -με τους εταίρους απλώς να παρακολουθούν. Ότι ήταν να κάνουν να κάνουν, το έκαναν με τη Ελλάδα. Από εκεί και πέρα ας τα βγάλει πέρα μόνη της.
Επειδή δεν θα μπορεί να τα βγάλει χωρίς έξωθεν βοήθεια – την οποία θα χρειάζεται αφού η σημερινή κυβέρνηση θα έχει αποτύχει- η επόμενη κυβέρνηση θα φτωχύνει περισσότερο τον πληθυσμό. Είτε είναι ο Μητσοτάκης, είτε ο Τσίπρας, θα έχουν ακριβώς το ίδιο πρόβλημα: ότι το «πρόγραμμα» απέτυχε και η χώρα δεν σηκώθηκε όρθια. Τα υπόλοιπα είναι πολιτικά παραμύθια.
Ακόμη και αν πράγματα κρατηθούν σε πορεία χωρίς εντάσεις- αφού η Ελλάδα δεν είναι παραγκούπολη-με δεδομένη την αποτυχία των στόχων του Μνημονίου –με υπαιτιότητα Τσίπρα- δεν θα αλλάξει κάτι για τη συνέχεια. Η χώρα για να έχει τη -μεταμνημονιακή- στήριξη των Ευρωπαίων και να μπορεί συνεχίσει δίπλα τους, θα πρέπει να πάρει νέα μέτρα συν αυτά που ήδη προβλέπονται για το 2019 από το Μνημόνιο-και δεν θα ισχύσουν μόνο αν υπάρχει το 2018 αναπτυξιακή έκρηξη.
Αυτά που λέει ο Μητσοτάκης για επαναδιαπραγμάτευση πλεονασμάτων είναι φούμαρα. Και μόνο που θα το εκφωνήσει αυτό μια ελληνική κυβέρνηση, θα κατέβουν τα ακουστικά. Η χώρα πρέπει να ακολουθήσει όσα συμφωνήθηκαν και όσα θα συμφωνηθούν για να κρατιέται, έστω με τεχνητή αναπνοή, στη Ευρωζώνη. Έξω από αυτή δεν το συζητάμε, κάνει πολύ κρύο.
Οι Ευρωπαίοι επιθυμούν την παραμονή της, αλλά επιθυμούν και να κλείσει ο μνημονιακός κύκλος που βαραίνει και την πολιτική ζωή στις χώρες τους. Και για αυτό συνδράμουν. Αν κλείσει επιτυχώς θα ανασάνουν. Αν υπάρξει αποτυχία, τόσο το χειρότερο για μας.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να σκεφθεί πολύ κανείς για να καταλάβει ότι το στοίχημα που βάζει ο Τσίπρας για την έξοδο από το Μνημόνιο- με σταθεροποιημένη δημοσιονομική κατάσταση, αναπτυξιακή πορεία, βελτίωση στα μέτωπα της απασχόλησης, των επενδύσεων, των εξαγωγών, του κρατικού εκσυγχρονισμού και της παραγωγικότητας, είναι στοίχημα της χώρας. Το τελευταίο στοίχημα.
‘Η θα το κερδίσει η κυβέρνηση Τσιπρα, αφού δεν υπάρχει περίπτωση να προκύψει άλλη ως το επόμενο καλοκαίρι, ή δεν θα κερδηθεί. Δεν περιμένει κανείς να έλθει μια νέα κυβέρνηση το 2019 και τα πάρει από την αρχή. Η Ελλάδα δεν έχει άλλη ζαριά. Θα είναι μια άλλη Ελλάδα πλέον.
Η χώρα μετά από οκτώ χρόνια στήριξης θα θεωρηθεί χαμένη υπόθεση, όποιος και αν την κυβερνάει από εκεί και πέρα. Και να κερδίσει τις εκλογές ο Μητσοτάκης δεν υπάρχει κάτι να παραλάβει και αυτό θα είναι η τιμωρία του. Φυσικά η χώρα δεν θα εξαερωθεί, εδώ θα είναι. Αλλά το παιχνίδι της σωτηρίας εντός της Ευρωζώνης θα έχει χαθεί. Η Ελλάδα θα προστεθεί στην κατηγορία της Βουλγαρίας-Ρουμανίας. Με ευθύνη και των τριών παρατάξεων, διαδοχικά.
Οι ηγεσίες της αντιπολίτευσης είναι πολύ κοντόφθαλμες αν δεν βλέπουν ότι έχουν συμφέρον να πετύχει ο Τσίπρας. Γι’ αυτούς δουλεύει -αν έλθουν στα πράγματα μετά από αυτόν, αφού θα έχει πετύχει. Ειδικά ο Μητσοτάκης που θέλει να γίνει πρωθυπουργός, θα ζημιωθεί ακόμη και αν γίνει αν προηγουμένως ο Τσίπρας δεν πετύχει όσα επιδιώκει και δεν βγάλει τη χώρα από τη μνημονιακή φάση.
Όπως ζημιώθηκε ο Γ. Παπανδρέου που δεν στήριξε τη προσπάθεια του Καραμανλή το 2009 για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Όπως ζημιώθηκε ο Τσίπρας που δεν άφησε τον Σαμαρά ή μάλλον που επέτρεψε στον Σαμαρά να μην ολοκληρώσει την 5η αξιολόγηση του 2ου Μνημονίου – επειδή νόμιζε ότι θα παγιδεύσει τον Τσίπρα σε παρένθεση.
Η αντιστροφή μέτρηση που αρχίζει τώρα θα κρίνει τα πάντα. Αν απολήξει θετικά μπορεί να ωφεληθεί ο Τσίπρας-που θα το δικαιούται- αλλά θα ωφεληθεί πρωτίστως η χώρα και αυτό θα το βρει μπροστά της η ΝΔ όταν έλθει στα πράγματα -με τον Κυριάκο ή άλλον-στα πλαίσιο της εναλλαγής των κυβερνήσεων που δεν θα σταματήσει φυσικά.
Αν απολήξει αρνητικά, η καταστροφή θα τους συμπαρασύρει όλους. Και ο Τσίπρας έχει το ελαφρυντικό ότι προσπάθησε, αλλά ήταν μόνος. Ο Μητσοτάκης όμως θα μείνει με τους ίματζ μέηκερς που το συμβουλεύουν πως να κουνάει τα χέρια του και του γράφουν ομιλίες με ωραία λόγια. Δεν θα έχει καμία δικαιολογία, όταν, όπως όπως έλεγε ο Κολοκοτρώνης «να δούμε ποιος θα μείνει για να ακούει των γυναικών τα μοιρολόγια».
Η νέα κοινοβουλευτική περίοδος είναι η τελευταία περίοδος της χώρας να ορθοποδήσει. Αν δεν το καταφέρει, ως το προσεχές θέρος που λήγει το τρίτο Μνημόνιο, θα μπει στο δρόμο της μετατροπής της σε ανατολίτικη περιφέρεια, που αργά ή γρήγορα θα τεθεί εκτός Ευρώπης και εκτός Ευρωπαϊκές Ένωσης, καθώς Ευρώπη θα προχωράει και η Ελλάδα δεν θα μπορεί να ακολουθήσει.
Στο βαθμό που η αντίστροφη μέτρηση ισχύει για τη χώρα, ισχύει ασφαλώς και για τον Τσίπρα, τον Μητσοτάκη και τη Γεννηματά. Ας μην φαντάζεται κανείς, αν δεν γίνει το άλμα στη μεταμνημονιακή περίοδο –με την αναγκαία επιτήρηση βέβαια, καθώς η χώρα ως υπερχρεωμένη θα συνεχίσει να βρίσκεται υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο- θα γλυτώσει κάποιος. Ή, αν αποτύχει ο Τσίπρας, θα επωφεληθούν ο Κυριάκος, η Φώφη, ή οποιαδήποτε άλλος.
Από αυτή την άποψη για την επόμενη περίοδο, ουδόλως ενδιαφέρει πόσο θα πάρει στις εκλογές ο Τσίπρας, τι θα κάνει ο Μητσοτάκης με το κόμμα του που δεν εμπνέεται από τη ηγεσία του, για να γίνει πρωθυπουργός κάποια στιγμή, ή αν θα φάνε τη Φώφη οι παλιοί ‘εκσυγχρονιστές» του Σημίτη για να κλείσουν το ΠΑΣΟΚ και να βάλουν στη θέση του τον ξενέρωτο «νέο φορέα» του «ηγέτη» Καμίνη.
Όλα αυτά έχουν το ενδιαφέρον τους στο μέτρο που η πολιτική ζωή πρέπει να εξελίσσεται, να έχει ουσία και να προσαρμόζεται στις συνθήκες της συγκυρίας. Αλλά σε ό,τι αφορά το μέλλον της χώρας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο όλα κρίνονται από την επιτυχία της σημερινής κυβέρνησης, επειδή το τέλος του Μνημονίου βρίσκεται εντός της θητείας της. Ή θα σωθεί με τον Τσίπρα ή δεν θα σωθεί καθόλου. Δεν θα υπάρχει άλλη ζαριά. Ο χρόνος τελειώνει.
Για τον Τσίπρα σ’ αυτό το θέμα ισχύει φράση του Τσώρτσιλ για τον πόλεμο: «Δεν είμαι λιοντάρι, αλλά σε εμένα έλαχε να βρυχηθώ».
Η τελευταία ευκαιρία
Αν πάρουμε τοις μετρητοίς όσα λέει η αντιπολίτευση για αποτυχημένους Συριζαίους, ενώ όλοι στο διεθνή χώρο λένε το αντίθετο και τους πιστώνουν με την αφετηρία εξόδου από την κρίση τότε -τον Αύγουστο του 2018- η χώρα δεν θα μπορεί να δανειστεί από τις αγορές, αφού θα έχει αποτύχει στους στόχους της. Ούτε θα βρίσκει χρηματοδότηση από τους εταίρους, αφού νέο Μνημόνιο του τύπου «δάνεια για μεταρρυθμίσεις» δεν πρόκειται να υπάρξει. Αλλά τα λεφτά από τα προηγούμενα πρέπει να αποπληρωθούν γιατί είναι διμερή δάνεια από κράτη-με ρήτρες.Τι θα συμβεί σε περίπτωση αποτυχίας του Τσίπρα; Προφανώς δεν θα αρχίσει ο Μητσοτάκης να χτίζει τον παράδεισο της Τέλειας Ελλάδας που υπόσχεται επί χάρτου. Ακόμη και να υπάρξουν εκλογές -με το ανατριχιαστικό ενδεχόμενο να μην τις κερδίσει κανείς και να επικρατήσει το χάος- και αυτές τον οδηγήσουν πρωθυπουργία τι θα κάνει;
Το ίδιο που θα κάνει και ο Τσίπρας αν αποτύχει: για να βρει τα λεφτά που δεν θα βρίσκει με δανεισμό από τους εταίρους ή τις αγορές, ούτε θα περιμένει από την ανάπτυξη που δεν θα υπάρχει, θα βάλει νέους φόρους. Αυτό θα ξεσηκώσει την ως τώρα απαθή κοινωνία και θα επικρατήσει αναταραχή -με τους εταίρους απλώς να παρακολουθούν. Ότι ήταν να κάνουν να κάνουν, το έκαναν με τη Ελλάδα. Από εκεί και πέρα ας τα βγάλει πέρα μόνη της.
Επειδή δεν θα μπορεί να τα βγάλει χωρίς έξωθεν βοήθεια – την οποία θα χρειάζεται αφού η σημερινή κυβέρνηση θα έχει αποτύχει- η επόμενη κυβέρνηση θα φτωχύνει περισσότερο τον πληθυσμό. Είτε είναι ο Μητσοτάκης, είτε ο Τσίπρας, θα έχουν ακριβώς το ίδιο πρόβλημα: ότι το «πρόγραμμα» απέτυχε και η χώρα δεν σηκώθηκε όρθια. Τα υπόλοιπα είναι πολιτικά παραμύθια.
Ακόμη και αν πράγματα κρατηθούν σε πορεία χωρίς εντάσεις- αφού η Ελλάδα δεν είναι παραγκούπολη-με δεδομένη την αποτυχία των στόχων του Μνημονίου –με υπαιτιότητα Τσίπρα- δεν θα αλλάξει κάτι για τη συνέχεια. Η χώρα για να έχει τη -μεταμνημονιακή- στήριξη των Ευρωπαίων και να μπορεί συνεχίσει δίπλα τους, θα πρέπει να πάρει νέα μέτρα συν αυτά που ήδη προβλέπονται για το 2019 από το Μνημόνιο-και δεν θα ισχύσουν μόνο αν υπάρχει το 2018 αναπτυξιακή έκρηξη.
Αυτά που λέει ο Μητσοτάκης για επαναδιαπραγμάτευση πλεονασμάτων είναι φούμαρα. Και μόνο που θα το εκφωνήσει αυτό μια ελληνική κυβέρνηση, θα κατέβουν τα ακουστικά. Η χώρα πρέπει να ακολουθήσει όσα συμφωνήθηκαν και όσα θα συμφωνηθούν για να κρατιέται, έστω με τεχνητή αναπνοή, στη Ευρωζώνη. Έξω από αυτή δεν το συζητάμε, κάνει πολύ κρύο.
Οι Ευρωπαίοι επιθυμούν την παραμονή της, αλλά επιθυμούν και να κλείσει ο μνημονιακός κύκλος που βαραίνει και την πολιτική ζωή στις χώρες τους. Και για αυτό συνδράμουν. Αν κλείσει επιτυχώς θα ανασάνουν. Αν υπάρξει αποτυχία, τόσο το χειρότερο για μας.
Δεν χρειάζεται λοιπόν να σκεφθεί πολύ κανείς για να καταλάβει ότι το στοίχημα που βάζει ο Τσίπρας για την έξοδο από το Μνημόνιο- με σταθεροποιημένη δημοσιονομική κατάσταση, αναπτυξιακή πορεία, βελτίωση στα μέτωπα της απασχόλησης, των επενδύσεων, των εξαγωγών, του κρατικού εκσυγχρονισμού και της παραγωγικότητας, είναι στοίχημα της χώρας. Το τελευταίο στοίχημα.
‘Η θα το κερδίσει η κυβέρνηση Τσιπρα, αφού δεν υπάρχει περίπτωση να προκύψει άλλη ως το επόμενο καλοκαίρι, ή δεν θα κερδηθεί. Δεν περιμένει κανείς να έλθει μια νέα κυβέρνηση το 2019 και τα πάρει από την αρχή. Η Ελλάδα δεν έχει άλλη ζαριά. Θα είναι μια άλλη Ελλάδα πλέον.
Η χώρα μετά από οκτώ χρόνια στήριξης θα θεωρηθεί χαμένη υπόθεση, όποιος και αν την κυβερνάει από εκεί και πέρα. Και να κερδίσει τις εκλογές ο Μητσοτάκης δεν υπάρχει κάτι να παραλάβει και αυτό θα είναι η τιμωρία του. Φυσικά η χώρα δεν θα εξαερωθεί, εδώ θα είναι. Αλλά το παιχνίδι της σωτηρίας εντός της Ευρωζώνης θα έχει χαθεί. Η Ελλάδα θα προστεθεί στην κατηγορία της Βουλγαρίας-Ρουμανίας. Με ευθύνη και των τριών παρατάξεων, διαδοχικά.
Για ποιον δουλεύει ο Τσίπρας
Υπάρχει λοιπόν προφανές συμφέρον να στηριχθεί η κυβέρνηση -αφού άλλη δεν πρόκειται να υπάρξει ως την κρίσιμη τελική προθεσμία- και από την αντιπολίτευση για να ολοκληρώσει τις προβλέψεις του Μνημονίου και να βελτιωθεί το προφίλ της χώρας στα κρίσιμα μεγέθη. Από εκεί και πέρα τα πράγματα θα είναι ευκολότερα για να εδραιωθεί μια πορεία μεσοπρόθεσμης επιστροφής στην ευημερία. Και ας πάρουν οι πολιτικές εξελίξεις το δρόμο τους.Οι ηγεσίες της αντιπολίτευσης είναι πολύ κοντόφθαλμες αν δεν βλέπουν ότι έχουν συμφέρον να πετύχει ο Τσίπρας. Γι’ αυτούς δουλεύει -αν έλθουν στα πράγματα μετά από αυτόν, αφού θα έχει πετύχει. Ειδικά ο Μητσοτάκης που θέλει να γίνει πρωθυπουργός, θα ζημιωθεί ακόμη και αν γίνει αν προηγουμένως ο Τσίπρας δεν πετύχει όσα επιδιώκει και δεν βγάλει τη χώρα από τη μνημονιακή φάση.
Όπως ζημιώθηκε ο Γ. Παπανδρέου που δεν στήριξε τη προσπάθεια του Καραμανλή το 2009 για την ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Όπως ζημιώθηκε ο Τσίπρας που δεν άφησε τον Σαμαρά ή μάλλον που επέτρεψε στον Σαμαρά να μην ολοκληρώσει την 5η αξιολόγηση του 2ου Μνημονίου – επειδή νόμιζε ότι θα παγιδεύσει τον Τσίπρα σε παρένθεση.
Η αντιστροφή μέτρηση που αρχίζει τώρα θα κρίνει τα πάντα. Αν απολήξει θετικά μπορεί να ωφεληθεί ο Τσίπρας-που θα το δικαιούται- αλλά θα ωφεληθεί πρωτίστως η χώρα και αυτό θα το βρει μπροστά της η ΝΔ όταν έλθει στα πράγματα -με τον Κυριάκο ή άλλον-στα πλαίσιο της εναλλαγής των κυβερνήσεων που δεν θα σταματήσει φυσικά.
Αν απολήξει αρνητικά, η καταστροφή θα τους συμπαρασύρει όλους. Και ο Τσίπρας έχει το ελαφρυντικό ότι προσπάθησε, αλλά ήταν μόνος. Ο Μητσοτάκης όμως θα μείνει με τους ίματζ μέηκερς που το συμβουλεύουν πως να κουνάει τα χέρια του και του γράφουν ομιλίες με ωραία λόγια. Δεν θα έχει καμία δικαιολογία, όταν, όπως όπως έλεγε ο Κολοκοτρώνης «να δούμε ποιος θα μείνει για να ακούει των γυναικών τα μοιρολόγια».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου