Γράφει ο Mενέλαος Γκίβαλος
Bρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα πρωτοφανές φαινόμενο στην πολιτική ιστορία της χώρας: Ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου έχει υποβαθμίσει και έχει ακυρώσει, έως ένα μεγάλο βαθμό, τις θεσμικές εξουσίες και τις λειτουργίες που καθορίζονται από το Σύνταγμα και αφορούν στο θεσμό και το ρόλο της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού.
Ο απαράδεκτος πολιτικός εκβιασμός που ασκείται από τον Γ. Παπανδρέου και από ορισμένους ευρωπαϊκούς «παράγοντες» προς τη Νέα Δημοκρατία και γενικότερα προς τα κόμματα της αντιπολίτευσης για να συνυπογράψουν τους όρους του νέου Μνημονίου και του προγράμματος εκποίησης της εθνικής περιουσίας παραβιάζει θεμελιώδεις...
• Οι διεθνείς συμφωνίες και συμβάσεις που υπογράφει μια κυβέρνηση δεσμεύουν το ίδιο το ελληνικό κράτος. Οι επόμενες κυβερνήσεις είναι υποχρεωμένες να τηρήσουν τις συμβάσεις, εκτός εάν μεταβληθούν θεμελιώδεις όροι που ισχύουν κατά την υπογραφή τους.
Η «συναίνεση», η υπογραφή του Α. Σαμαρά δεν έχει ουδεμία νομική ισχύ. Απλώς ο κ. Γ. Παπανδρέου θέλει να τον καταστήσει συνυπεύθυνο στις επιπτώσεις που θα προκύψουν από τη –σίγουρη– αποτυχία του νέου Μνημονίου.
• Τη χώρα στο διεθνές περιβάλλον εκπροσωπεί ο πρωθυπουργός και οι αρμόδιοι υπουργοί. Δεν επιτρέπεται με κανέναν τρόπο να εμφανίζονται ομαδόν οι αρχηγοί των κομμάτων και να διαπραγματεύονται ατάκτως με τους διεθνείς παράγοντες... Αυτά τα φαινόμενα μόνο σε θιάσους επιθεωρήσεων εμφανίζονται ή σε καθεστώτα νομαδικής - φεουδαρχικής πολιτικής μορφής.
• Ο πρωθυπουργός έχει παραβιάσει βασικούς συνταγματικούς όρους. Με τη «δανειακή σύμβαση» εκχώρησε στους δανειστές μας, χωρίς κανέναν περιορισμό, τη δημόσια και εθνική περιουσία, καταργώντας τη δυνατότητα της χώρας να προασπιστεί τα δικαιώματά της. Στην πράξη, πρόκειται για ενέργεια ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΕΙΟΔΟΣΙΑΣ, με όλες τις συνέπειες που περιέχει ο όρος αυτός για τους υπευθύνους.
Ο Γ. Παπανδρέου, υπηρετώντας το Μνημόνιο, έχει οδηγήσει στην αποδυνάμωση των εξουσιών και των λειτουργιών του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, σε μια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΠΟΥ... Η απαίτησή του να αποποιηθούν τα κόμματα τις πολιτικο-ιδεολογικές τους θέσεις, να αγνοήσουν τις κοινωνικές τους δεσμεύσεις και αναφορές και να συνταχθούν ομοθυμαδόν στις απαιτήσεις των δανειστών και στα μέτρα εξόντωσης της εθνικής οικονομίας και της κοινωνίας παραπέμπουν ευθέως σε συνθήκες ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ.
Στο καθεστώς αυτό καταργείται η έννοια της λαϊκής κυριαρχίας, αγνοείται ο κανόνας της γενικής βούλησης («volonté generale») και επιδιώ κεται να επιβληθεί μια ΠΑΓΕΡΗ ΣΙΩΠΗ, ένας ΚΑΘΟΛΙΚΟΣ ΦΟΒΟΣ, που εμποδίζει τη διατύπωση του οποιουδήποτε αντίθετου επιχειρήματος, της οποιασδήποτε αντίθετης πρότασης και θέσης...
Όλη αυτή η «επιχείρηση συναίνεσης» και η αναζήτηση πολιτικών συνενόχων αποκαλύπτουν μία και μόνη αλήθεια: Ο πρωθυπουργός και το κυβερνών κόμμα δεν μπορούν να κυβερνήσουν τη χώρα και επιβιώνουν μόνο με επικοινωνιακούς σχεδιασμούς.
Ο κ. Γ. Παπανδρέου πρέπει να κατανοήσει ότι από δω και πέρα η μόνη έντιμη και γενναία επιλογή του είναι να παραιτηθεί και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές. Να ομολογήσει και να εξηγήσει την αποτυχία των επιλογών του και, αν έχει «νέες προτάσεις», να τις καταθέσει στο λαό χωρίς εκβιαστικά διλήμματα, χωρίς «τρομοκρατικά» επιχειρήματα...
Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ έχει «ιδιωτικοποιηθεί», έχει ενσωματωθεί στη στρατηγική του Μνημονίου, χρησιμοποιείται ως πολιτικό εργαλείο, που νομιμοποιεί –πολιτικά και ιδεο λογικά– την επέλαση της νεοφιλελεύθερης «λαίλαπας»... Τώρα, όμως, τα πράγματα έφτασαν σε σημείο μη επιστροφής. Υπουργοί, βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι όρος της ατομικής τους ευθύνης και αξιοπρέπειας –θεμελιώδης προϋπόθεση για τη διάσωση του κομματικού τους φορέα αλλά και του δημοκρατικού μας συστήματος– είναι η άρνηση της υποταγής, η άρνηση της νομιμοποίησης του νέου Μνημονίου και των διαδικασιών του εθνικού ξεπουλήματος.
Οι κραυγές των «Αγανακτισμένων» από τις πλατείες αποτελούν σαφή προειδοποίηση για την έκταση της λαϊκής αγανάκτησης και οργής. Εάν κάποιοι ούτε αυτό το αντιληφθούν και συνεργήσουν στο εθνικό ξεπούλημα, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι, όταν κλείσει ο «κύκλος», τότε θα σημάνει αναπόφευκτα η ώρα των Ειδικών Δικαστηρίων...
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 2/6/11
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου