Στη χώρα του παράδοξου, όπως η Ελλάδα, τίποτε δε λειτουργεί φυσιολογικά, από τη δημόσια διοίκηση μέχρι το οικονομικό μας σύστημα και από τη δικαιοσύνη μέχρι τον υπόκοσμο, τίποτε δεν διέπεται από δεδομένους κανόνες, ένα πλαίσιο, ένα προορισμό, όποιος και αν είναι αυτός αλλά όλα λειτουργούν σε μια ελληνική τους «έκδοση», πειραγμένα σε σχέση με ό,τι θα θεωρούσαμε φυσιολογικό.
Σε αυτό το πλαίσιο και η αντιπολίτευση δυσκολεύεται να λειτουργήσει ως φυσιολογική αντιπολίτευση και αποτελεί επίσης μια ελληνική εκδοχή, που για κάποιο λόγο αισθάνεται... κυβέρνηση.
Είναι η αντιπολίτευση που ομογενοποιείται πολιτικά και τέμνεται από την αντίληψη ότι δεν της χωρά το κοστούμι της αντιπολίτευσης, απεμπολώντας το δημιουργικό πολιτικό της ρόλο, ο οποίο βάσιμα θα μπορούσε να είναι ουσιαστικός. Κάπως έτσι, φτάσαμε και στο άσκοπα πολυσυζητημένο «παραιτηθείτε» όπου σε ένα ιδιότυπο «αστικό εξτρεμισμό» επιχειρείται να αντιγραφούν πρακτικές και λειτουργίες της Αριστεράς στον τρόπο που μπορεί να συνυπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι σε ένα κοινό πλαίσιο, στο δρόμο, για να αμφισβητήσουν την εξουσία. Μια μεγάλη παράκαμψη σε ένα πολύ σύντομο δρόμο.
Eίναι αρκετά επιδερμική η προσέγγιση που αγνοεί τις διαδικασίες (τόσο υπερβολικές που συχνά λοιδορούνται δικαίως) και την κινηματική κουλτούρα που υπάρχει στο λαϊκό κίνημα. Επίσης μοιάζει παράταιρο γιατί επιχειρεί να αντιγράψει παραδείγματα από χώρες και εποχές που δεν έχουν καμία σχέση με το πολιτικό αφήγημα που βιώνουμε σήμερα στην Ελλάδα. Και να μην ξεχνάμε ότι μπορεί η εποχή των πλατειών να μεγέθυνε ην κοινωνική απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ αποφασιστικά αλλά ήταν επίσης στελέχη της ΝΔ αυτά που καλούσαν. «αυθόρμητα» ή όχι, από τα κοινωνικά δίκτυα ή διαπληκτίζονταν στις παρελάσεις καθώς η αναταραχή ήταν καταλυτική για να επανέλθει στην εξουσία η ΝΔ. Όμως, ο αντίλογος για τις εφαρμοζόμενες πολιτικές, ήταν και παραμένει (όσος απέμεινε) για την οπτική των αστικών κομμάτων, γραφικός.
Γιατί χωρίς χρώματα και όχι ειλικρινές;
Σε αυτό το πλαίσιο το ερώτημα είναι γιατί μια τέτοια κινητοποίηση οργανώνεται από πολιτικές δυνάμεις, έχει προφανή αντιπολιτευτικό χαρακτήρα, αλλά επιχειρείται να παρουσιαστεί ως κίνηση «ακομμάτιστη» με αποτέλεσμα να παγιδεύεται; Γιατί λοιπόν να μην ήταν ένα συλλαλητήριο που οργανώνουν –ανοιχτά- κάποια κόμματα της αντιπολίτευσης εναντίον της κυβέρνησης αλλά μια διοργάνωση που επέλεξαν να αυτοαναιρεθεί ήδη από τα συνθήματά της; Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία πολιτική εναλλακτική, όσο και αν την αναζητήσουμε.
«Παραιτηθείτε» σημαίνει ότι δεν υπάρχει προγραμματικός αντίλογος για τις πολιτικές που ακολουθούνται και ότι μια πολιτική τάξη ζητά από μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε πριν από 8 μήνες να φύγει για να έρθουν οι ίδιοι να εφαρμόσουν τις ίδιες ακριβώς (ίσως και χειρότερες) πολιτικές. Είναι μια απλοϊκή, αμοραλιστική προσέγγιση αλλά μαρτυρά το στρατηγικό αδιέξοδο όσων ζητούν εκλογές , που δεν μπορούν να επιβάλλουν και που μόλις έχουν γίνει.
Στον πυρήνα αυτής της σκέψης βρίσκεται προφανώς η συγκαλυμμένη αστική αντίληψη που αμφισβητεί το δικαίωμα της εξουσίας σε συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις και δεν κατανοεί ότι ίσως έτσι αμφισβητεί την ίδια τη δημοκρατική παράδοση, που δημιούργησε. Το πολιτικό μας σύστημα θεμελιώθηκε σε απόλυτα δημοκρατική βάση, μετά από αρκετές τραγωδίες, σε μια εποχή που η κυρίαρχη πολιτική ελίτ ένιωθε ασφαλής μέσα στους κανόνες που έθετε ως ισόβιος διαχειριστής της εξουσίας. Αυτό το συναίσθημα ίσως και ως ακούσιος αυτοματισμός φαίνεται να κινητοποιεί και αυτές τις αντιδράσεις και είναι ορατό από καιρό. Και ήταν ώρα να απενοχοποιηθεί η πολιτική διαμαρτυρία ακριβώς από όσους εδώ και -λίγα- χρόνια θεωρούσαν ότι οι διαδηλώσεις πλήττουν τον τουρισμό, την εικόνα της χώρας, τη δημοκρατική τάξη, την ασφάλεια κλπ
«Δώρο» στον Τσίπρα το «παραιτηθείτε»
Για αυτό και είναι αδιανόητο να ζητεί κάποιος την παραίτηση μιας πρόσφατα εκλεγμένης κυβέρνησης χωρίς το παραμικρό πολιτικό αντεπιχείρημα ή έστω πρόφαση, όπως επίσης αδιανόητο είναι κάποιος να αμφισβητήσει το δικαίωμα κάποιων να διαμαρτυρηθού
Αλλά το ρίσκο αυτής της …αυθόρμητης διοργάνωσης δεν αγγίζει την κυβέρνηση αλλά μάλλον τους διοργανωτές . Ίσως η αστική τάξη αποφάσισε να αυτομαστιγωθεί διαδηλώνοντας ενάντια στην εξουσία έξω από τη Βουλή, αρνούμενη να αντιπολιτευτεί κοινοβουλευτικά μέσα σε αυτή. Αν κάποιος όμως κοιτάξει από την οπτική όσων πολεμούν την κυβέρνηση από τα αριστερά απαλλαγμένοι από σύνδρομα εξουσίας, θα διαπιστώσει ότι αυτή η απονενοημένη μορφή αντίδρασης είναι ένα ακόμη «δώρο» στον Τσίπρα, ο οποίος συνεχίζει να καθορίζει ανενόχλητος την ατζέντα.Αν μπορούσε να διαλέξει αντίπαλο στις πλατείες, αυτός θα ήταν οι "παραιτηθείτε"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου