Κ.Θ.Β.Ε. Τετέλεσται;

«Το θέατρο είναι δύναμη επιρροής που μπορεί να συνεπάρει τους θεατές. Αν όμως η δύναμη πέσει σε λάθος χέρια μπορεί και να τους διαφθείρει, να τους υποβιβάσει και να εξαφανίσει το πάθος τους γι' αυτό το είδος τέχνης. Η δική μου αποστολή είναι να μεταμορφώσω τους ηθοποιούς από ανήξερους, ημιμαθείς και φιλοχρήματους σε ιερείς της ομορφιάς και της αλήθειας»
Κονσταντίν Στανισλάφκι

«Με ανακοίνωσή του το Κ.Θ.Β.Ε. ενημερώνει ότι οι ηθοποιοί και γενικά οι εργαζόμενοι στο Θέατρο είναι απλήρωτοι τους τελευταίους μήνες και είναι αδύνατος ο οποιοσδήποτε προγραμματισμός»

Κοντολογίς, χωρίς τη γενναία κρατική επιχορήγηση δεν μπορεί το Κ.Θ.Β.Ε. άκουσον, άκουσον ούτε τους ηθοποιούς και τους εργαζόμενους να πληρώσει!
Επανειλημμένως είχα τοποθετηθεί στο ιδιότυπο των κρατικών θεάτρων, στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν, στον τρόπο με τον οποίο επανδρώνονται, στον τρόπο με τον οποίο διοικούνται!

Είχα πει ότι όταν θα έρθει η κρίση, που την έβλεπα να έρχεται, τα κρατικά θέατρα θα τιναχτούν στον αέρα…

Ειρωνικά και απαξιωτικά ήταν τα σχόλια που δέχτηκα.  Οι ανωνυμογράφοι πρωταγωνιστές των εποχών των παχέων αγελάδων και τα τσιράκια της επιχορηγούμενης  Θεσσαλονικιώτικης  θολοκουλτούρας ξεσπάθωσαν διερωτώμενοι μάλιστα αν πληρώνω την ΑΠΟΘΗΚΗ Δ στο λιμάνι που μετέτρεψα  σε θέατρο για να παρουσιάσω τη σάτιρα των Σακελάριου-Γιαννακόπουλου «ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΜΕ ΠΑΝΤΟΦΛΕΣ».
Αυτός ήταν ο γκαϊλές τους!
Λες και ο ΟΛΘ είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα ή ίδρυμα φιλοτέχνων  και παραχωρεί τους χώρους του δωρεάν… Η μικρότητά, όμως, των επιχορηγούμενων…

Τα επόμενα δέκα χρόνια θα είναι χρόνια πέτρινα και το θέατρο που πρέπει να ζήσει, θα ζήσει, όπως έζησε στην κατοχή και στον εμφύλιο, μια αχτίδα φωτός μες στο σκοτάδι.

Δε θα έπρεπε, λοιπό,ν οι παχυλογάδες και οι εγκάθετοι φιγουρατζήδες σκηνοθέτες, διευθυντάδες, πρόεδροι και παραπρόεδρο να δούνε τις μέρες που έρχονται και να κάνουνε, όπως λέει ο λαός μας, το κουμάντο τους;

Ας φρόντιζαν, λέει ο ποιητής… Αυτοί όμως δε φρόντισαν ή μάλλον για άλλα ήταν ταγμένοι να φροντίζουν...

Κι από την άλλη οι «μεροκαματιάρηδες» ηθοποιοί που τους πολτοποίησε το σύστημα , μετατρέποντάς τους σε κουρασμένους δημόσιους υπάλληλους που περιμένουν υπομονετικά να πάρουν τη σύνταξή τους, ταμπουρωμένοι πίσω από έναν στείρο συνδικαλισμό.

Στον Πολιτισμό και στις Τέχνες ο συνδικαλισμός είναι μια βάρβαρη τακτική των μετρίων να εξουσιάσουν τον χώρο και να τον αποδυναμώσουν, περιθωριοποιώντας τους μη ενταγμένους και τους άριστους.

Μόνο που το είδος αυτό του θεάτρου, εκ των πραγμάτων, δε μπορεί να υιοθετήσει ή να εφεύρει εκείνες τις μεθόδους που θα του επιτρέψουν να επιβιώσει. Γιατί, απλούστατα, δεν τους γνωρίζει! 

Θέατρο, και κατ΄ επέκταση τέχνη, πλήρως εξαρτώμενη από το κράτος!!!

Και το κράτος, δυστυχώς,  επτώχευσε… Ή μάλλον το επτώχευσαν!

Την αληθινή τέχνη, όμως, κανείς δεν μπορεί να την πτωχεύσει.