Όσο θα υπάρχουν Ρεπούσαινες, θα οδηγούμαστε σε Ζάλογγα…

του Στρατή Μαζίδη

Περυσινά ξυνά σταφύλια θυμίζουν ο συνωστισμός της Σμύρνης, η αποχώρηση από την αίθουσα της Βουλής τη στιγμή της ένδειξης του σεβασμού απέναντι στη μνήμη του ποντιακού ελληνισμού ή η προοδευτική άποψη του τι χρειάζεται το Πάτερ Ημών το πρωί στα σχολεία.
Τώρα και το Ζάλογγο πέρασε στη σφαίρου του μύθου, του θρύλου. Και τι να πω εγώ στο γιο μου που ακόμη θυμάται τον εαυτό του πριν δύο χρόνια στον παιδικό σταθμό όταν ερμήνευε τον καλόγηρο Σαμουήλ και σήκωνε το χεράκι του ψηλά λέγοντας τα λόγια του μονάχου “για την πατρίδα αξίζει ο θάνατος, είναι πιο γλυκός από τη σκλαβιά”.
Να του πω ότι ο Σαμουήλ ουδέποτε υπήρξε; Πώς ήταν κι αυτός μύθος;
Ρε μπας και ο Κολοκοτρώνης ήταν κι αυτός μύθος;
Τελικά τι δεν ήταν μύθος; Η πρωτιά της Eurovision το 2005; Η ισχυρή Ελλάδα του Σημίτη;
Ειλικρινά πάντως κα Ρεπούση απορώ. Τι στην ευχή επαναστατήσαμε. Μια χαρά δεν ήμασταν με το σουλτάνο; Δε μας φρόντιζε; Δεν αγαπούσε τόσο πολύ τα παιδιά μας ώστε τα βούταγε μέσα στη νύχτα; Δεν είχε τρυφερά αισθήματα για τις κόρες μας και τις έπαιρνε κοντά του να τις δείξει την αγάπη του; Δεν αγωνιούσε για τις περιουσίες μας ώστε τόσο πολύ ενδιαφερόταν με αποτέλεσμα να μας τις αρπάζει κι αυτές;
Μόνο εσύ Μαρία δεν είσαι μύθος.
Είσαι πραγματικότητα.
Είσαι σκέτος εφιάλτης.
Και μολονότι δε φοράς κίτρινα, το λάτρεψες το γείτονα.
Το θέμα όμως είναι πως όσο θα υπάρχουν Ρεπουσομαρίες σε αυτή τη χώρα διαχρονικά, τόσο θα οδηγούμαστε σε Ζάλογγα και εθνικές καταστροφές.
Μήπως τα τελευταία τρία χρόνια δε βιώνουμε ένα νέο και διαρκές Ζάλογγο. Η μόνη διαφορά είναι πως σήμερα πηδάμε από τα μπαλκόνια.
freepen.gr