ΣAΣ ΠPOTEINΩ

* Αν αποφασίσατε να αγοράσετε έγχρωμη τηλεόραση, καλύτερα να το ξεχάσετε. Τι να την κάνετε την έγχρωμη τηλεόραση αφού μόνο οι παλιές ασπρόμαυρες ταινίες αξίζουν…

* Αν θέλετε να δείξετε στους άλλους ότι ο χρόνος σας είναι πανάκριβος, φορέστε ρόλεξ!

* Αν είσθε δημόσιος υπάλληλος γραφτείτε σε όσο γίνεται περισσότερα σωματεία… Όλο και κάποιο θα βρεθεί να κάνει απεργία…

* Αν προτίθεστε να αγοράσετε αγγούρια ξεχάστε το καλύτερα γιατί πέταξαν και πάλι στα ύψη… Διαμαρτυρήθηκαν ήδη η αερολέσχη Θεσσαλονίκης και οχτώ γεροντοκόρες

* Αν θέλετε να πάρουν τα παιδιά σας καθαρό αέρα, κρατήστε τα κλεισμένα στο σπίτι σας…

* Για τους φίλους της έντονης περιπέτειας την Πέμπτη στις 10.30 π.μ. ζωντανή ληστεία στα EΛTA Αμπελοκήπων.

* Κυκλοφόρησε το καινούργιο βιβλίο του Κώστα Καραμανλή, «Αφού δε με ρίχνει κανένας, θα πέσω μόνος μου»

ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΟΤΣΑΛΑΝ-Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Το βιβλίο του Σάββα Καλεντερίδη

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΛΑΡΙΣΣΑΣ

Δυόμισι ώρες διήρκησε η παρουσίαση του βιβλίου του Σάββα Καλεντερίδη «ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΟΤΣΑΛΑΝ-Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ στο κατάμεστο Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο της Λάρισσας.
Παρουσιαστές του βιβλίου ο δημοσιογράφος Γιάννης Κολλάτος, διευθυντής του «ΘΕΣΣΑΛΙΑ TV», ο Χάρρυ Κλυνν και ο συγγραφέας.
Όλη η διαδικασία της παρουσίασης μεταδόθηκε live από το «ΘΕΣΣΑΛΙΑ TV».
Μετά από το τέλος της παρουσίασης ο συγγραφέας και οι παρουσιαστές του βιβλίου δεχτήκανε πλήθος ερωτήσεων από το κοινό.
Ο Χάρρυ Κλυνν αφού συνέδεσε την «ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΤΣΑΛΑΝ» με τις πιέσεις που ασκήθηκαν για τον τερματισμό της «ΕΛΛΗΝΟΚΟΥΡΔΙΚΗΣ ΦΙΛΙΑΣ», τις «λευκές σελίδες της ιστορίας μας» σε ότι αφορά τη ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΎ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ και του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ, αναφέρθηκε διεξοδικά στο περιεχόμενο του βιβλίου:
«Αφορμή της αποψινής μας συνάντησης είναι η έκδοση του βιβλίου του φίλου μου Σάββα Καλεντερίδη, αντισυνταγματάρχη ε.α. και διευθυντή του εκδοτικού οίκου «ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ», «Παράδοση Οτζαλάν.
Η Ώρα της Αλήθειας».
Η εκδήλωση αυτή είναι τεράστιας σημασίας κι εύχομαι καθένας φεύγοντας από δω να έχει προσθέσει κάτι στη συγκρότησή του και όχι μόνο να έχει ικανοποιήσει την περιέργειά του για το ποιος πρόδωσε τότε, πώς εξελίχθηκαν τα γεγονότα ή το τι λέει ο Καλεντερίδης για τον Οτζαλάν κτλ.
Παραθέτω λοιπόν τις προσδοκίες μας από την αποψινή βραδιά:

Προσδοκία πρώτη:

Η διαλεύκανση της μαύρης εκείνης περιόδου που κατέληξε στο άγος της παράδοσης του Οτζαλάν στους Τούρκους.
Ο λόγος του συγγραφέα, γραπτός και προφορικός, είναι τόσο ισορροπημένος, ξεκάθαρος και έντιμος που δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρανόησης και αμφιβολίας.
Αποδίδει με τρόπο ακριβοδίκαιο, μακριά από κάθε λογική άσπρου-μαύρου, τις ευθύνες που αναλογούν σε καθέναν, ιεραρχώντας με αδήριτη λογική τις προτεραιότητες και σταθμίζοντας με πολύπλευρη προσέγγιση το πλαίσιο των συνθηκών.
Πολλοί εμπλεκόμενοι στην υπόθεση εκείνη έκαναν λάθη ή εσφαλμένες εκτιμήσεις, κάποιοι αναδείχθηκαν κατώτεροι των προσδοκιών και της προσωπικής τους ιστορίας, όμως ο συγγραφέας μόνο στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη αποδίδει τόσο ύποπτο ρόλο.
Μία εκτίμηση που ήταν ταυτόσημη σε όλους όσους παρακολούθησαν κάπως την εξέλιξη της υπόθεσης αλλά και τη στάση του εν λόγω μετά την κατάληξή της, όταν επί δέκα μέρες κρυβόταν στο σπίτι του χωρίς να εμφανίζεται πουθενά.
Θυμίζω την αυθόρμητη διαδήλωση που έγινε τη βραδιά εκείνη της εθνικής μας ταπείνωσης από 100.000 οργισμένο κόσμο και η οποία κατέληξε σε λιθοβολισμό της πρωθυπουργικής κατοικίας με συνθήματα για τον Ιούδα, τον καταδότη κτλ.
Φυσικά τεκμήρια αδιάσειστα δεν παρατίθενται στο βιβλίο, ούτε και το non paper που είχε υπογράψει ο εν λόγω το 1996 στην Ουάσιγκτον για τερματισμό των ελληνοκουρδικών σχέσεων, οι οποίες μέχρι τότε ήταν αδερφικές – και όχι μόνο λόγω του κοινού εχθρού.
Το ρόλο του τον καταδεικνύει η αλληλουχία των συμβάντων και η κοινή λογική. Μπορεί καθένας να διαβάσει το βιβλίο και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Προσδοκία δεύτερη:

Η αποκάλυψη του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί το σύστημα της εξουσίας τόσο στην Τουρκία, μα και στην Ελλάδα και διεθνώς, μέσα από το βιβλίο.
Θέλω να επισημάνω εδώ ότι το βιβλίο του Σάββα Καλεντερίδη είναι μια μεγάλη προσφορά στο μέσο πολίτη που θέλει να γνωρίζει τον τρόπο που διαπλέκονται οι παράγοντες εξουσίας και οι οποίοι δημιουργούν αυτό που καλούμε σύστημα.
Δε θυμάμαι ποτέ να ξαναδιάβασα τόσο ξεκάθαρα τόσες πολλές και τέτοιες λεπτομέρειες που να φωτίζουν το τοπίο της διπλωματίας, της πολιτικής, του Τύπου, των μυστικών υπηρεσιών, της Μαφίας. Και ταυτόχρονα να αποκαλύπτει τόσο καθαρά τον παράγοντα των προσώπων, των ανθρώπων που εμπλέκονται όπως και τον παράγοντα της τύχης.
Το ότι «τίποτε δεν είναι αναπόφευκτο και δεν υπάρχουν μονόδρομοι, ανεξαρτήτως της ισχύος της άλλης πλευράς», είναι ένα από τα αισιόδοξα μηνύματα του βιβλίου, παρά την τραγική ιστορία που παραθέτει.

Προσδοκία Τρίτη:

Η επαναθεμελίωση των ελληνοκουρδικών σχέσεων που τόσο καίρια επλήγησαν από την υπόθεση εκείνη.
Δεν θέλω ούτε να θυμάμαι πόσες αθλιότητες γράφτηκαν ειδικά εκείνες τις μέρες από τους σημιτοφύλακες, εκείνο το ελεεινό σινάφι των εντεταλμένων γραφιάδων, κατά του PKK, του Οτζαλάν και των Κούρδων. Πόση λάσπη έριξαν στο κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, που με τόση αγάπη το είχε αγκαλιάσει ο ελληνικός λαός, προκειμένου να πείσουν την ελληνική κοινή γνώμη ότι αυτός που τους τάιζε και τους χειραγωγούσε είχε παραδώσει στην Άγκυρα τον Οτζαλάν, που παρουσιαζόταν ως «ένας αχρείος, ένας σταλινικός, ένας άκαπνος, ένας δειλός». Και άσχετα με τις τότε κουρδικές αντιδράσεις σε βάρος των πρεσβειών μας στην Ευρώπη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κύρια ευθύνη ήταν δική μας.

Προσδοκία τέταρτη:

Το ξεμασκάρεμα του πολιτικοϊδεολογικού καρκινώματος που με τον τίτλο «εκσυγχρονισμός» επιχείρησε και επιχειρεί ακόμη και σήμερα να επιβάλει στο λαό μας τον εθνομηδενισμό και την ξενοδουλεία με ψευδολογίες, αθλιότητες πάσης φύσεως και συχνά με μεθόδους παρακρατικές.
Το ζήσαμε επί ΠαΣοΚ την εποχή του Σημίτη (κατάσταση που δυστυχώς συνεχίζεται και επί του διαδόχου του), το ζούμε και σήμερα σε μικρότερη κλίμακα επί ΝΔ. Εδώ ίσως είναι ανάγκη να πούμε ότι οι κρίσεις αυτές δεν ενέχουν καμία μικροκομματική σκοπιμότητα. Με πόνο καρδιάς διαπιστώσαμε τη διολίσθηση του ΠαΣοΚ από τις πατριωτικότερες θέσεις που είχε ποτέ εκφράσει ελληνικό κόμμα στο αντίθετο άκρο, μετά την κατάληψή του από άτομα με αντιλήψεις, το επίπεδο και το ήθος τους Σημίτη. Με ανάλογα συναισθήματα βλέπουμε μια παρόμοια πορεία και του σημερινού κυβερνώντος κόμματος. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα η διατήρηση του κατάπτυστου βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού, το οποίο υπερασπίζεται το Υπουργείο Παιδείας, πασχίζοντας να μας πείσει ότι το μαύρο είναι άσπρο, αφού έτσι λέει η σύγχρονη «επιστήμη».
Δεν πρόκειται για σύνδεση άσχετων θεμάτων. Διαβάστε τα ονόματα όσων υπερασπίζονται ενυπογράφως σήμερα το διαβόητο εγχειρίδιο και βάλτε τα δίπλα σε κείνα που υπέγραφαν τη συμπαράστασή τους στον Μανώλη Βασιλάκη, που τότε διεκπεραίωνε την προπαγάνδα κατά του Σάββα και όλων όσων εμπλέκονταν στην υπόθεση, χωρίς να είναι πιόνια του Σημιτικού περιβάλλοντος.
Πρόκειται για τα ίδια άτομα, με την προσθαφαίρεση μερικών ακόμη, περάσανε κι οκτώ χρόνια βλέπετε. Όσοι υπέγραφαν υπέρ του Σχεδίου Ανάν, κατά του δημοψηφίσματος της Εκκλησίας, υπέρ κάποιων ... γνωστών διωκόμενων πρακτόρων κτλ. Είναι ανάγκη να μην ξεχνάμε ότι πέρα από την αόριστη ρητορεία υπάρχουν και οι πολύ συγκεκριμένες ενέργειες, σαν αυτήν του χειρισμού της υπόθεσης Οτζαλάν που κατέληξε στην παράδοσή του στους Τούρκους.

Προσδοκία Πέμπτη:

Η ανάδειξη της φυσιογνωμίας του Έλληνα αξιωματικού Σάββα Καλεντερίδη, που έτυχε τόσο χυδαίας αντιμετώπισης από κείνους που πρόδωσαν ή προθυμοποιήθηκαν να καλύψουν τους ενόχους.
Δεν θέλω να τον φέρω σε δύσκολη θέση βέβαια λέγοντας ενώπιόν του επαινετικά λόγια για το άτομο και την προσφορά του.
Στην πραγματικότητα θα αρκούσε και η απλή επανάληψη των εύφημων μνειών που του απέδωσε η πατρίδα για τις μοναδικές του υπηρεσίες. Είναι επιτακτική ανάγκη να λέγονται μερικά πράγματα όπως έχουν. Τόσο γιατί μας έχει κατακλύσει η σχετικότητα των απόψεων για όλους και για όλα, αυτό που λέμε η αλήθεια του καθενός, όσο και γιατί μας έχει αποκαρδιώσει η επιβολή - προβολή μετριοτήτων και μηδενικών σε καίρια πόστα της δημόσιας ζωής της πατρίδας μας.
Είναι λοιπόν απαραίτητο να προβάλλονται οι ξεχωριστοί συμπατριώτες εκείνοι που ευκαιρίας δοθείσης αποδεικνύουν ότι σ’ αυτή τη χώρα υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που τιμούν το χώμα και την ιδέα της αιώνας Ελλάδας και φέρουν επαξίως το όνομα του Έλληνα.
Τα θετικά πρότυπα λείπουν από το δημόσιο βίο μας και μαρτυρίες ζωής σαν αυτή του Σάββα Καλεντερίδη πρέπει να μπαίνουν σε πρώτο πλάνο. Η τιμιότητα, η ευθυκρισία, ο πατριωτισμός και οι πολύπλευρες ικανότητές του τον καθιστούν υπόδειγμα Έλληνα αξιωματικού και πολίτη και μας τιμά η παρουσία του απόψε».

O ΙΔΙΟΤΥΠΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΡΕΠΟΥΣΗ

Είναι εκείνος ο αέρας που φέρνει καλοκαιρινή βροχή…
Περνάει συνωμοτικά ανάμεσα απ’ τα φυλλώματα των δέντρων, δακρύζει πάνω στα λυτά μαλλιά των κοριτσιών κι απλώνεται, εξαίσιος εικαστικός λεκές, πάνω στις τσίγκινες επιφάνειες των τραπεζιών με το βαθύ πράσινο χρώμα, που παρελαύνουν σιωπηλά κάτω από τα κίτρινα φώτα της δεντροστοιχίας…

Είναι εκείνη η φωνή που, σα βυζαντινό μουρμουρητό, που συνοδεύει τις ικεσίες των μαυροφορεμένων γυναικών στους μελαγχολικούς εσπερινούς, η βιασύνη των μικροπωλητών να μαζέψουν γρήγορα-γρήγορα την πραμάτεια τους πριν τους προλάβουν οι πρώτες σταγόνες της βροχής που πέφτουν από ψηλά κι αυτοκτονούν πάνω στα σκονισμένα πεζοδρόμια και στις τζαμαρίες των καφενείων…

Είναι εκείνος ο ήχος της μπόρας που τρομάζει τα πουλιά, και βγάζει στους δρόμους τα παιδιά γυμνά με φωνές και τσιρίδες για να ξορκίσουν λάμψεις και μπουμπουνητά, βουητά και ξαφνικούς πρόσγειους άνεμους που σηκώνουν τέντες και τραπεζομάντιλα στην παραλία…

Είναι έννοιες που σε βασανίζουν…
Εικόνες που έρχονται και ξανάρχονται…
Μνήμες που σε τυραννούν…
Παρελθόντα και επερχόμενα που ταιριάζουν απαράλλαχτα…
Χρόνος που πάει πίσω-μπρος και ως σφήνα ξυλοκόπου εισχωρεί στο γηραιό κορμό των γεγονότων αφήνοντας πληγές ανοιχτές που κανένας χρόνος δεν μπορεί να θεραπεύσει…

Δε θεραπεύει πληγές η ιστορία ούτε ανοίγει.
Κι όπως το τραγούδι δεν έχει καμιά σχέση με τους τραγουδοποιούς, η ποίηση με τους ποιητές, η ζωγραφική με τους ζωγράφους, έτσι κι η ιστορία δεν έχει καμία σχέση με τους ιστορικούς.
Υπάρχει μια αλληλουχία στην έννοια των γεγονότων, που κανένας ζήλος δεν είναι σε θέση να διακόψει, κανείς επαναπροσδιορισμός να την οριοθετήσει, καμιά πρόθεση να τη μεγεθύνει ή να την ελαχιστοποιήσει…
Ας μη μας διαφεύγει ακόμα η έννοια του γεγονότος ως γεγονός που δεν μπορεί εξ ανάγκης να ταυτιστεί με την καταγραφή, με την ανάλυση, με τη σύγκριση, με τη θεώρηση…
Ότι κι πεις για τα γεγονότα, τα γεγονότα δεν αλλάζουν, είναι αυτά που είναι.
Παραμένουν όπως την πρώτη μέρα της γέννησής τους, υπέργηρα έμβρυα ελπίδων και οραμάτων…

Οι άνθρωποι είναι που αλλάζουν. Οι θεωρήσεις και οι ιδεολογίες που αποτυγχάνουν είναι εκείνες που βασίζονται τη μονιμότητα της ανθρώπινης φύσης και όχι στην ανάπτυξη και στην εξέλιξή της.
Αυτό το λάθος κάνουν οι μεταμοντέρνοι ιστορικοί του αριστερονεοταξικού διαλογισμού που εγωιστικά επιμένουν να ζητούν από εμάς να σκεφτόμαστε και να εκτιμούμε όπως σκέφτονται και εκτιμούνε αυτοί!
Στο βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ’ δημοτικού η συγγραφέας του πονήματος κυρία Ρεπούση εκθειάζει τον Μουσταφά Κεμάλ, του οποίου το μεγάλο όραμα ήταν η ενοποίηση της αταίριαστης κληρονομιάς της χώρας του, και τον αποκαλεί «ηγέτη του απελευθερωτικού αγώνα των Τούρκων» και αναμορφωτή του Τουρκικού κράτους(!) αφήνοντας κατά μέρος τον απίστευτο αυταρχισμό και τη βαρβαρότητα που υιοθέτησε ο «πατέρας των Τούρκων» προκειμένου να μετατρέψει με αίμα και θάνατο σε Τούρκους, Κούρδους, Άραβες, Έλληνες, Λαζούς, Τσέτες, Κιργάσιους, Αρμένιους, Ουζμπέκους, Εβραίους, Πομάκους, Τουρκμένους, Ασσύριους, Πέρσες, Ρομά, Αζέρους, Γεωργιανούς, Τσερκέζους, Κιζήλ-Μπασήδες, Γορούκους, Αφσάρους, Δερβίσες και τόσους άλλους που συνέθεταν το εντυπωσιακό μωσαϊκό των εθνοτήτων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας…
Δε μας λέει, βεβαίως, η κυρία Ρεπούση και οι κάθε είδους ψυχωσικοί υποστηριχτές της αν όλοι αυτοί οι λαοί «συνεργάστηκαν» με τον «απελευθερωτή» Κεμάλ για την αναμόρφωσή τους, και αν η «συνεργασία» αυτή ήταν εντελώς ελεύθερη και πήγαζε από την ελεύθερη θέλησή τους…
Που να βρει, όμως, το κουράγια να μας το πει…
Πως να διασπάσει το φράγμα των δύο και πλέον εκατομμύρια ψυχών, των δύο και πλέον εκατομμυρίων ερινύων…
Εκτός και αν η ψύχωση προχώρησε μέχρι του σημείου της πλήρους νοητικής απονεύρωσης… Οπότε…

Άφαντη και η ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού στο πόνημα, το οποίο πεισματικά αρνείται να πετάξει στο καλάθι των αχρήστων η κυρία υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Ούτε λέξη για τις μετατοπίσεις των πληθυσμών, τις λεηλασίες, τις πυρπολήσεις των χωριών, τους βιασμούς και τις δολοφονίες που είχαν ως κύριο στόχο την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών του Πόντου, για να πετύχουν ευκολότερα τον εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.
Άφαντη και η γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού… Προφανώς γιατί κάποιοι αθεράπευτοι νεωτεριστές θεωρούν τα 2.000.000 Ποντίων που ζουν σήμερα στην Ελλάδα ως ένα είδος «ιστορικών απολιθωμάτων» ή «αποβλήτων» της θριαμβευτικής, αδυσώπητης και ισοπεδωτικής πορείας του κράτους-έθνους.

«Η γενοκτονία που συνεχίστηκε και έγινε γενοκτονία μνήμης» όπως λέει η δρ. της Φιλολογίας Σοφία Καστανίδου. «Η γενοκτονία που γεωπολιτικοί λόγοι και κρατικές σκοπιμότητες επέβαλαν ώστε τα τελευταία χρόνια αυτή να παραμείνει στη λήθη. Και για μας τους Έλληνες αποτελεί ντροπή, και υπάρχουν ευθύνες, γιατί χρειάστηκε να περάσουν 71 ολόκληρα χρόνια από το τέλος της βάρβαρης γενοκτονίας και του ξεριζωμού των προγόνων μας από τον Πόντο, τη Θράκη, τη Μικρά Ασία για να φτάσει επιτέλους η στιγμή που σύσσωμη η ελληνική Βουλή στη συνεδρίαση της 24ης Φεβρουαρίου 1994 ψήφισε νόμο βάσει του οποίου ορίζεται η 19η Μαΐου ως «Ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου».... Ενώ λοιπόν σε μας τους Ποντίους αφαιρέθηκε το δικαίωμα στην ύπαρξη, το δικαίωμα να διατηρούμε και να κατέχουμε ειρηνικά το έδαφός μας, και σήμερα είμαστε διάσπαρτοι σε πολλές περιοχές του πλανήτη, Ελλάδα, Ευρώπη, Ρωσία, Αμερική, Αυστραλία χωρίς το δικαίωμα συλλογικής ζωής και επικοινωνίας»

Η λήθη, η παραποίηση και η αποσιώπηση δεν είναι η λύση των προβλημάτων μας με την Τουρκία, κυρία Ρεπούση, ούτε πάλι είναι η λύση των ουσιαστικών προβλημάτων που απασχολούν Έλληνες και Τούρκους ξεχωριστά.
Αντιθέτως, είναι η επιδείνωση των προβλημάτων αυτών.
Ο σωστός σκοπός θα είναι να γίνει προσπάθεια να χτιστούν οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις πάνω σε μια τέτοια βάση που η κάθε είδους πολιτική σκοπιμότητα να είναι αδύνατη. Και όλες οι αδόκιμες νεοταξικές αλχημείες που καταγράφονται στο πόνημά σας δε μπορεί παρά να εμποδίζουν την πραγματοποίηση του σκοπού αυτού.
Η απόκρυψη και η παραποίηση των ιστορικών γεγονότων εν ονόματι μιας αμφιβόλου αποτελεσματικότητας προσέγγισης μόνο ένα πλήθος αμαρτιών μπορεί να γεννήσουν…Δυστυχώς, δεν κατορθώσατε κυρία Ρεπούση, όπως λέει ο Πλάτωνας, να σταθείτε «πίσω από το καταφύγιο του τείχους», μακριά από τις κραυγαλέες απαιτήσεις της νεοταξικής λαίλαπας και της φθίνουσας αριστερονεοτερίστικης αντίληψης σας, προς δικό σας όφελος, και προς το «ασύγκριτο και αιώνιο όφελος του κόσμου όλου» όπως λέει κι ο Oscar Wilde.
Απ’ την άλλη μην ξεχνάτε ότι όποτε μια υπερδύναμη επιχειρήσει να υπαγορεύσει στον καλλιτέχνη τι πρέπει να κάνει, η τέχνη ή εξαφανίζεται εντελώς, ή γίνεται άκαμπτη και στεγνή, ή πέφτει και εκφυλίζεται σε μια χυδαία και χαμηλή μορφή δεξιοτεχνίας…
Δεν ξέρω, βέβαια, αν μπορείτε να φανταστείτε τι μπορεί να συμβεί όταν η υπερδύναμη αυτή επιχειρεί να υπαγορεύσει και τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να γράφεται η ιστορία…
Είναι λάθος να νομίζετε ότι εσείς και μόνο εσείς επισημάνατε τις αδυναμίες των σχολικών βιβλίων μέσα από τα οποία τα παιδιά μας διδάσκονται την ιστορία μας. Πάνω από μισό αιώνα και πλέον αγωνιζόμαστε και μοχθούμε καθημερινά να τεθεί επιτέλους οριστικό τέλος στην ύπαρξη των λευκών σελίδων της νεοελληνικής ιστορίας…
Και πάνω από μισό αιώνα και πλέον αντιμετωπίζουμε δειλούς, συμβιβασμένους, ανιστόρητους και ιδιότυπους εθνικιστές σας κι εσάς και τους υποστηριχτές σας, που επιμένουν πεισματικά να εμφανίζουν το γένος των Ελλήνων, το έθνος κοσμοσύστημα, δηλαδή, που υπηρέτησε μια ανθρωποκεντρική πραγματικότητα, ως ένα ξεπερασμένο έθνος-κράτος δέσμιο της ανελευθερίας και της συντήρησης, λάφυρο της γηγενούς άρχουσας τάξης και της νέας τάξης πραγμάτων.