Το βιβλίο του Σάββα ΚαλεντερίδηΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΛΑΡΙΣΣΑΣ
Δυόμισι ώρες διήρκησε η παρουσίαση του βιβλίου του Σάββα Καλεντερίδη «ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΟΤΣΑΛΑΝ-Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ στο κατάμεστο Χατζηγιάννειο Πνευματικό Κέντρο της Λάρισσας.
Παρουσιαστές του βιβλίου ο δημοσιογράφος Γιάννης Κολλάτος, διευθυντής του «ΘΕΣΣΑΛΙΑ TV», ο Χάρρυ Κλυνν και ο συγγραφέας.
Όλη η διαδικασία της παρουσίασης μεταδόθηκε live από το «ΘΕΣΣΑΛΙΑ TV».
Μετά από το τέλος της παρουσίασης ο συγγραφέας και οι παρουσιαστές του βιβλίου δεχτήκανε πλήθος ερωτήσεων από το κοινό.
Ο Χάρρυ Κλυνν αφού συνέδεσε την «ΥΠΟΘΕΣΗ ΟΤΣΑΛΑΝ» με τις πιέσεις που ασκήθηκαν για τον τερματισμό της «ΕΛΛΗΝΟΚΟΥΡΔΙΚΗΣ ΦΙΛΙΑΣ», τις «λευκές σελίδες της ιστορίας μας» σε ότι αφορά τη ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΎ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ και του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ, αναφέρθηκε διεξοδικά στο περιεχόμενο του βιβλίου:
«Αφορμή της αποψινής μας συνάντησης είναι η έκδοση του βιβλίου του φίλου μου Σάββα Καλεντερίδη, αντισυνταγματάρχη ε.α. και διευθυντή του εκδοτικού οίκου «ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ», «Παράδοση Οτζαλάν.
Η Ώρα της Αλήθειας».
Η εκδήλωση αυτή είναι τεράστιας σημασίας κι εύχομαι καθένας φεύγοντας από δω να έχει προσθέσει κάτι στη συγκρότησή του και όχι μόνο να έχει ικανοποιήσει την περιέργειά του για το ποιος πρόδωσε τότε, πώς εξελίχθηκαν τα γεγονότα ή το τι λέει ο Καλεντερίδης για τον Οτζαλάν κτλ.
Παραθέτω λοιπόν τις προσδοκίες μας από την αποψινή βραδιά:
Προσδοκία πρώτη:
Η διαλεύκανση της μαύρης εκείνης περιόδου που κατέληξε στο άγος της παράδοσης του Οτζαλάν στους Τούρκους.
Ο λόγος του συγγραφέα, γραπτός και προφορικός, είναι τόσο ισορροπημένος, ξεκάθαρος και έντιμος που δεν αφήνει κανένα περιθώριο παρανόησης και αμφιβολίας.
Αποδίδει με τρόπο ακριβοδίκαιο, μακριά από κάθε λογική άσπρου-μαύρου, τις ευθύνες που αναλογούν σε καθέναν, ιεραρχώντας με αδήριτη λογική τις προτεραιότητες και σταθμίζοντας με πολύπλευρη προσέγγιση το πλαίσιο των συνθηκών.
Πολλοί εμπλεκόμενοι στην υπόθεση εκείνη έκαναν λάθη ή εσφαλμένες εκτιμήσεις, κάποιοι αναδείχθηκαν κατώτεροι των προσδοκιών και της προσωπικής τους ιστορίας, όμως ο συγγραφέας μόνο στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη αποδίδει τόσο ύποπτο ρόλο.
Μία εκτίμηση που ήταν ταυτόσημη σε όλους όσους παρακολούθησαν κάπως την εξέλιξη της υπόθεσης αλλά και τη στάση του εν λόγω μετά την κατάληξή της, όταν επί δέκα μέρες κρυβόταν στο σπίτι του χωρίς να εμφανίζεται πουθενά.
Θυμίζω την αυθόρμητη διαδήλωση που έγινε τη βραδιά εκείνη της εθνικής μας ταπείνωσης από 100.000 οργισμένο κόσμο και η οποία κατέληξε σε λιθοβολισμό της πρωθυπουργικής κατοικίας με συνθήματα για τον Ιούδα, τον καταδότη κτλ.
Φυσικά τεκμήρια αδιάσειστα δεν παρατίθενται στο βιβλίο, ούτε και το non paper που είχε υπογράψει ο εν λόγω το 1996 στην Ουάσιγκτον για τερματισμό των ελληνοκουρδικών σχέσεων, οι οποίες μέχρι τότε ήταν αδερφικές – και όχι μόνο λόγω του κοινού εχθρού.
Το ρόλο του τον καταδεικνύει η αλληλουχία των συμβάντων και η κοινή λογική. Μπορεί καθένας να διαβάσει το βιβλίο και να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Προσδοκία δεύτερη:
Η αποκάλυψη του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί το σύστημα της εξουσίας τόσο στην Τουρκία, μα και στην Ελλάδα και διεθνώς, μέσα από το βιβλίο.
Θέλω να επισημάνω εδώ ότι το βιβλίο του Σάββα Καλεντερίδη είναι μια μεγάλη προσφορά στο μέσο πολίτη που θέλει να γνωρίζει τον τρόπο που διαπλέκονται οι παράγοντες εξουσίας και οι οποίοι δημιουργούν αυτό που καλούμε σύστημα.
Δε θυμάμαι ποτέ να ξαναδιάβασα τόσο ξεκάθαρα τόσες πολλές και τέτοιες λεπτομέρειες που να φωτίζουν το τοπίο της διπλωματίας, της πολιτικής, του Τύπου, των μυστικών υπηρεσιών, της Μαφίας. Και ταυτόχρονα να αποκαλύπτει τόσο καθαρά τον παράγοντα των προσώπων, των ανθρώπων που εμπλέκονται όπως και τον παράγοντα της τύχης.
Το ότι «τίποτε δεν είναι αναπόφευκτο και δεν υπάρχουν μονόδρομοι, ανεξαρτήτως της ισχύος της άλλης πλευράς», είναι ένα από τα αισιόδοξα μηνύματα του βιβλίου, παρά την τραγική ιστορία που παραθέτει.
Προσδοκία Τρίτη:
Η επαναθεμελίωση των ελληνοκουρδικών σχέσεων που τόσο καίρια επλήγησαν από την υπόθεση εκείνη.
Δεν θέλω ούτε να θυμάμαι πόσες αθλιότητες γράφτηκαν ειδικά εκείνες τις μέρες από τους σημιτοφύλακες, εκείνο το ελεεινό σινάφι των εντεταλμένων γραφιάδων, κατά του PKK, του Οτζαλάν και των Κούρδων. Πόση λάσπη έριξαν στο κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, που με τόση αγάπη το είχε αγκαλιάσει ο ελληνικός λαός, προκειμένου να πείσουν την ελληνική κοινή γνώμη ότι αυτός που τους τάιζε και τους χειραγωγούσε είχε παραδώσει στην Άγκυρα τον Οτζαλάν, που παρουσιαζόταν ως «ένας αχρείος, ένας σταλινικός, ένας άκαπνος, ένας δειλός». Και άσχετα με τις τότε κουρδικές αντιδράσεις σε βάρος των πρεσβειών μας στην Ευρώπη, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κύρια ευθύνη ήταν δική μας.
Προσδοκία τέταρτη:
Το ξεμασκάρεμα του πολιτικοϊδεολογικού καρκινώματος που με τον τίτλο «εκσυγχρονισμός» επιχείρησε και επιχειρεί ακόμη και σήμερα να επιβάλει στο λαό μας τον εθνομηδενισμό και την ξενοδουλεία με ψευδολογίες, αθλιότητες πάσης φύσεως και συχνά με μεθόδους παρακρατικές.
Το ζήσαμε επί ΠαΣοΚ την εποχή του Σημίτη (κατάσταση που δυστυχώς συνεχίζεται και επί του διαδόχου του), το ζούμε και σήμερα σε μικρότερη κλίμακα επί ΝΔ. Εδώ ίσως είναι ανάγκη να πούμε ότι οι κρίσεις αυτές δεν ενέχουν καμία μικροκομματική σκοπιμότητα. Με πόνο καρδιάς διαπιστώσαμε τη διολίσθηση του ΠαΣοΚ από τις πατριωτικότερες θέσεις που είχε ποτέ εκφράσει ελληνικό κόμμα στο αντίθετο άκρο, μετά την κατάληψή του από άτομα με αντιλήψεις, το επίπεδο και το ήθος τους Σημίτη. Με ανάλογα συναισθήματα βλέπουμε μια παρόμοια πορεία και του σημερινού κυβερνώντος κόμματος. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα η διατήρηση του κατάπτυστου βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού, το οποίο υπερασπίζεται το Υπουργείο Παιδείας, πασχίζοντας να μας πείσει ότι το μαύρο είναι άσπρο, αφού έτσι λέει η σύγχρονη «επιστήμη».
Δεν πρόκειται για σύνδεση άσχετων θεμάτων. Διαβάστε τα ονόματα όσων υπερασπίζονται ενυπογράφως σήμερα το διαβόητο εγχειρίδιο και βάλτε τα δίπλα σε κείνα που υπέγραφαν τη συμπαράστασή τους στον Μανώλη Βασιλάκη, που τότε διεκπεραίωνε την προπαγάνδα κατά του Σάββα και όλων όσων εμπλέκονταν στην υπόθεση, χωρίς να είναι πιόνια του Σημιτικού περιβάλλοντος.
Πρόκειται για τα ίδια άτομα, με την προσθαφαίρεση μερικών ακόμη, περάσανε κι οκτώ χρόνια βλέπετε. Όσοι υπέγραφαν υπέρ του Σχεδίου Ανάν, κατά του δημοψηφίσματος της Εκκλησίας, υπέρ κάποιων ... γνωστών διωκόμενων πρακτόρων κτλ. Είναι ανάγκη να μην ξεχνάμε ότι πέρα από την αόριστη ρητορεία υπάρχουν και οι πολύ συγκεκριμένες ενέργειες, σαν αυτήν του χειρισμού της υπόθεσης Οτζαλάν που κατέληξε στην παράδοσή του στους Τούρκους.
Προσδοκία Πέμπτη:
Η ανάδειξη της φυσιογνωμίας του Έλληνα αξιωματικού Σάββα Καλεντερίδη, που έτυχε τόσο χυδαίας αντιμετώπισης από κείνους που πρόδωσαν ή προθυμοποιήθηκαν να καλύψουν τους ενόχους.
Δεν θέλω να τον φέρω σε δύσκολη θέση βέβαια λέγοντας ενώπιόν του επαινετικά λόγια για το άτομο και την προσφορά του.
Στην πραγματικότητα θα αρκούσε και η απλή επανάληψη των εύφημων μνειών που του απέδωσε η πατρίδα για τις μοναδικές του υπηρεσίες. Είναι επιτακτική ανάγκη να λέγονται μερικά πράγματα όπως έχουν. Τόσο γιατί μας έχει κατακλύσει η σχετικότητα των απόψεων για όλους και για όλα, αυτό που λέμε η αλήθεια του καθενός, όσο και γιατί μας έχει αποκαρδιώσει η επιβολή - προβολή μετριοτήτων και μηδενικών σε καίρια πόστα της δημόσιας ζωής της πατρίδας μας.
Είναι λοιπόν απαραίτητο να προβάλλονται οι ξεχωριστοί συμπατριώτες εκείνοι που ευκαιρίας δοθείσης αποδεικνύουν ότι σ’ αυτή τη χώρα υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που τιμούν το χώμα και την ιδέα της αιώνας Ελλάδας και φέρουν επαξίως το όνομα του Έλληνα.
Τα θετικά πρότυπα λείπουν από το δημόσιο βίο μας και μαρτυρίες ζωής σαν αυτή του Σάββα Καλεντερίδη πρέπει να μπαίνουν σε πρώτο πλάνο. Η τιμιότητα, η ευθυκρισία, ο πατριωτισμός και οι πολύπλευρες ικανότητές του τον καθιστούν υπόδειγμα Έλληνα αξιωματικού και πολίτη και μας τιμά η παρουσία του απόψε».
