Ενισχυμένη μεταμνημονιακή επιτήρηση: ένα δώρο του Eurogroup στην Ελλάδα και του Μητσοτάκη στην κυβέρνηση

Του Γ. Λακόπουλου


Είναι αδύνατο να εντοπισθεί τι ακριβώς θέλει πετύχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιμένοντας ότι η  έξοδος της χώρας από το Μνημόνιο δεν θα είναι… καθαρή. Ειδικά όταν οι πιο αρμόδιοι Ευρωπαίοι παράγοντες λένε το αντίθετο.
Κατά πάσα πιθανότητα απλώς πειθαρχεί σε επικοινωνιακές υποδείξεις να μην αφήσει την κυβέρνηση να πιστωθεί αυτή την εξέλιξη. Μια αναμφισβήτητη κυβερνητική επιτυχία, όπως ανέδειξε άλλωστε η επίσκεψη Γιούνγκερ και πιστοποιούν καθημερινά όλοι οι κοινοτικοί και διεθνείς οργανισμοί.
Στην πραγματικότητα τον πρόεδρο της ΝΔ τον καταπίνει το εγχείρημα του. Γιατί αυτό που λέει είναι κατ’ ουσίαν δώρο προς την κυβέρνηση. Ένα δώρο που κάνει την ίδια στιγμή προς την Ελλάδα και το Eurogroup με την αυξημένη επιτήρηση που θα έχει στη μεταμνημονιακή Ελλάδα.
Προφανώς αυτό εννοούσε ο Τσακαλώτος και άρπαξαν οι προπαγανδιστές  της και διάφοροι άσχετοι. Αυτό όμως είναι σημαντικό εφόδιο για την κυβέρνηση, καθώς διαμορφώνει μια κατάσταση που θα αποβεί υπέρ της, όχι εναντίον της. Και να το εξηγήσουμε:
Ότι η Ελλάδα θα βγει τον Αύγουστο από το Μνημόνιο είναι σαφές και προεξοφλημένο. Μόνο φανατικοί, σαλεμένοι και κακόβουλοι λένε το αντίθετο. Ούτε  4^ο Μνημόνιο υπάρχει, όπως λανσάρισε η βενιζελική αμετροέπεια και αντιγράφει ο Μητσοτάκης, ούτε πιστοληπτική γραμμή χρειάζεται όπως πάνε να πλασάρουν οι Στουρνάρας με τον Σημίτη, και τίναξε στον αέρα ο Μιχάλης Σάλλας.
Η χώρα θα συνεχίσει την πορεία της χωρίς τη δανειακή χρηματοδότηση των μελών της Ευρωζώνης, αλλά θα πρέπει να καλύπτει τις ανάγκες της από την αγορά. Για να το διασφαλίσει αυτό πρέπει να κατοχυρωθούν όσα πέτυχε ως τώρα και να μην ανακοπεί η μεταρρυθμιστική πορεία και οι αλλαγές  -όπου απέτυχαν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις των κομμάτων που έφεραν τη χρεοκοπία και οδήγησαν στο Μνημόνιο- αλλά πέτυχε η κυβέρνηση της Αριστεράς, για λόγους που δεν είναι του παρόντος.
Πάντως πέτυχε και ουσιαστικά άνοιξε το δρόμο προς την ανάπτυξη και την επιστροφή στην ευημερία κάποια στιγμή. Πρακτικά για πρώτη φορά οι θυσίες -στις οποίες υποχρέωσαν τους πολίτες τα κόμματα που χρεοκόπησαν η χώρα και την έβαλαν σε Μνημόνια- πιάνουν τόπο και αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Πρέπει να είναι βλάκας κάποιος για να μην το καταλαβαίνει.
Σ’ αυτή την πορεία είναι αυτονόητο, αλλά και νομικά κατοχυρωμένο, ότι θα έχουν λόγοι δυο εξωτερικοί παράγοντες. Πρώτα το Γιούρογκρουπ, γιατί η Ελλάδα ως μέλος της Ευρωζώνης πρέπει να τηρεί συγκεκριμένους κανόνες και να διατηρεί συγκεκριμένο δημοσιονομικό προφίλ, όπως οι άλλες χώρες. Δεν είναι επιλογή, είναι  υποχρέωση για όλους. Μετά οι δανειστές καθώς έχουν κάθε λόγο να διασφαλιστεί η ικανότητα της Ελλάδας να αποπληρώσει τον πακτωλό των δάνειων που διέθεσαν από τους κρατικούς προϋπολογισμούς και του φόρους των πολιτών τους για τη σώσουν από τη χρεοκοπία.
Αυτά είναι συμφωνημένα και δεν αλλάζουν με καμία κυβέρνηση. Μόνο η επιπολαιότητα που χαρακτηρίζει τις δημόσιες τοποθετήσεις Μητσοτάκη οδηγεί στον ισχυρισμό ότι θα τα αλλάξει, επειδή θα είναι «αξιόπιστος». Όσο ήταν και ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο, ή ο Παπανδρέου νωρίτερα. Και να τα λέει εδώ αυτά εντάξει, αντιπολίτευση είναι. Να τα λέει και στους Ευρωπαίους;
Εν πάση περιπτώσει σ’ αυτά τα πλαίσια η Ελλάδα θα είναι μια κανονική χώρα με αυξημένες υποχρεώσεις, τις οποίες εκπληρώνει στο ακέραιο. Αλλά πρέπει να συνεχίσει. Ήδη με τα σημερινά δεδομένα οι εμπλεκόμενοι διεθνείς παράγοντες μπορούσαν να συμφωνήσουν στην πλήρη απουσία από την ελληνική οικονομική πολιτική, αν δεν υπήρχε αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν «ηθικός κίνδυνος».
Δηλαδή το ενδεχόμενο να αναστραφούν οι μεταρρυθμίσεις, να ατονήσει η συναφής νομοθεσία και να χαλαρώσει η δημοσιονομική προσαρμογή, για λόγους που αντιλαμβάνεται ο καθένας, ειδικά όσο πλησιάζουν εκλογές. Για να το αποφύγουν αυτό τα κοινοτικά όργανα και οι δανειστές σημειώνουν την ανάγκη της επιτήρησης -που είναι κάτι διαφορετικό από την παρέμβαση, ή την κατάσταση στην οποία αποφάσισαν οι ίδιοι.
Αυτό όχι μόνο δεν είναι μειονέκτημα για τη χώρα και πρόβλημα για την κυβέρνηση αλλά το αντίθετο. Γιατί με την παράμετρο της επιτήρησης η χώρα εξασφαλίζει ευκολότερα αυτό που χρειάζεται: επενδύσεις.
Οι επενδυτές θα βάλουν πιο εύκολα τα λεφτά τους όταν έχουν την βεβαιότητα ότι θα δεν υπάρξει πισωγύρισμα και αυτό το εγγυώνται ευρωπαϊκοί θεσμοί. Και με τις επενδύσεις η οικονομία θα τρέξει και αυτός που θα ωφεληθεί πολιτικά θα είναι η κυβέρνηση.  Άρα το Eurogroup προσφέρει υπηρεσία  με την θεσμοθέτηση της  ιδιαίτερης εποπτείας της ελληνικής οικονομίας.
Η ΝΔ κάνει δώρο στην κυβέρνηση όταν αναδεικνύει αυτήν την εποπτεία. Αν από το τέλος του Μνημονίου ως το τέλος της τρέχουσας θητείας της η κυβέρνησης- για ένα χρόνο δηλαδή- υπάρξει ένα νέο κύμα επενδύσεων, καθώς οι επενδυτές θα αισθάνονται ασφαλείς, η κυβέρνηση θα πάει στις εκλογές καβάλα στο άλογο. Πρέπει να του στείλει λουλούδια ο Τσίπρας για να το καταλάβει ο Μητσοτάκης;

Επιβεβαιώνει το περιβάλλον Μαρινάκη το τηλεφώνημα σε Τζανακόπουλο

Σύμφωνα με πληροφορίες από δημοσιεύματα φιλικών προς τη ΝΔ ιστοσελίδων, πηγές από το περιβάλλον του Βαγγέλη Μαρινάκη επιβεβαίωσαν το τηλεφώνημα στο Δημήτρη Τζανακόπουλο χθες βράδυ, το οποίο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κατήγγειλε.

Το περιβάλλον βέβαια του επιχειρηματία (στον οποίο έχει ασκηθεί ποινική δίωξη για την υπόθεση των 2 τόνων ηρωίνης του Noor1), δίνει μία διαφορετική εκδοχή του συμβάντος, τονίζοντας ότι επρόκειτο για άκρως τυπική συνδιάλεξη και όχι για «απειλητικό τηλεφώνημα». Όπως τονίζει το περιβάλλον του Βαγγέλη Μαρινάκη, το τηλεφώνημα έγινε από εμφανή και όχι άγνωστο αριθμό στις 22.27 το βράδυ του Σαββάτου και ο λόγος ήταν το κυβερνητικό non paper κατά της ΝΔ, όπου ο επιχειρηματίας χαρακτηριζόταν ως "ναρκέμπορας".
Το ότι επιχειρηματίες μπορούν να παίρνουν για να διαμαρτυρηθούν τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο, δείχνει και το πως είχε συνηθίσει το σύστημα της διαπλοκής να λειτουργεί τα προηγούμενα χρόνια.
Η υπόθεση φαίνεται πως έχει ψωμί ακόμα...

ΣΥΡΙΖΑ: Βαρύτατη προσβολή προς το λαό και το πολίτευμα οι δηλώσεις Τασούλα

«Έφτασε στο σημείο να κατηγορήσει τον ελληνικό λαό για το αποτέλεσμα των εκλογών και να υπονοήσει ευθέως ότι η βούλησή του είναι σεβαστή μόνο όταν επιλέγει το κόμμα του»

Την έντονη αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ προκάλεσαν οι δηλώσεις του βουλευτή της ΝΔ Κωνσταντίνου Τασούλα, ο οποίος λίγο πολύ δήλωσε ότι το πολίτευμα της δημοκρατίας έχει κάνει τη χώρα να μπλέξει.

«Η σημερινή συνέντευξη του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Τασούλα στον ραδιοφωνικό σταθμό Real Fm, είναι ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνεται το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης το δημοκρατικό πολίτευμα και τους βασικούς πυλώνες του, δηλαδή την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και τον θεσμό των εκλογών» σημειώνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως αναφέρει, ο κ. Τασούλας «έφτασε στο σημείο να κατηγορήσει τον ελληνικό λαό για το αποτέλεσμα των εκλογών και να υπονοήσει ευθέως ότι η βούλησή του είναι σεβαστή μόνο όταν επιλέγει το κόμμα του, αφού είπε πως “…έχουμε μπλέξει πολύ άσχημα, έχουμε μπλέξει βέβαια με δημοκρατικό τρόπο, γιατί εξελέγησαν με τη δημοκρατική έκφραση του ελληνικού λαού, αλλά ο δημοκρατικός τρόπος εκλογής, δυστυχώς, δεν εξασφαλίζει και τον αποτελεσματικό τρόπο διακυβέρνησης και εδώ είναι το πρόβλημά μας”!

Οι παραπάνω διατυπώσεις δεν είναι απλώς θλιβερές αλλά άκρως επικίνδυνες, ιδίως αν συνεκτιμηθεί ότι ο κ. Τασούλας είναι βουλευτής και έχει διατελέσει και υπουργός. Ο πρόεδρος της Ν.Δ., Κυριάκος Μητσοτάκης, οφείλει να αποδοκιμάσει άμεσα τις δηλώσεις αυτές, οι οποίες αποτελούν βαρύτατη προσβολή προς τον ελληνικό λαό και το πολίτευμα της χώρας» τονίζει το κυβερνών κόμμα.

ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΑΝ ΟΙ ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ! Ελεύθερη πτώση στις «ναυαρχίδες» του τύπου.

 

 ο Documento ανακοινώνει την πρόβλεψη για την κυκλοφορία που είχαν οι κυριακάτικες εφημερίδες στις 22 Απριλίου 2018, με βάση τον δικό του μηχανισμό καταγραφής.

 Άλλωστε κάτι ανάλογο, δηλαδή στοιχεία πρόβλεψης και όχι πραγματική/τελική κυκλοφορία παρουσιάζει κάθε εβδομάδα και το μοναδικό πρακτορείο διανομής Τύπου.

ΔΕΛΤΙΟ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ 22 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2018 (ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ)

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 53.180

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ 32.123

ΤΟ ΒΗΜΑ της Κυριακής 24.237

DOCUMENTO 23.960

ΕΘΝΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 13.068

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 12.982

ΤΥΠΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 12.531

ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ 9.432

KONTRA NEWS ΚΥΡΙΑΚΗΣ 5.099

ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 2.870

ΤΟ ΠΑΡΟΝ 1.727

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 1.302

ΤΟ ΧΩΝΙ 540

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 120

ΣΥΝΟΛΟ 193.171

Διαδώστε το!

Μ. Σχοινάς: Η Ελλάδα επιστρέφει στην κανονικότητα

«Η Ελλάδα αλλάζει σελίδα. Είναι μια περίοδος πολύ κρίσιμη όπου μετά από σχεδόν δέκα χρόνια πρωτοφανούς δημοσιονομικής προσαρμογής η Ελλάδα μπαίνει σε μια νέα φάση» αυτό ανέφερε ο επικεφαλής εκπρόσωπος Τύπου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Μαργαρίτης Σχοινάς μιλώντας απόψε στην ανοιχτή συνεδρίαση της ετήσιας συνέλευσης των μελών του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών Τροφίμων.
Όπως τόνισε στην ομιλία του ο κ. Σχοινάς «όλα τα ελληνικά προγράμματα έτσι όπως εφαρμόστηκαν στη χώρα μας, από τη σκοπιά της Ευρώπης, ποτέ δεν είχαν ειδωθεί ως προγράμματα αμιγώς οικονομικοκεντρικά. Υπήρχε ένα σημαντικό δημοσιονομικό πρόσημο αλλά η Ευρώπη πάντοτε έβλεπε τα προγράμματα προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας μετά την κρίση ως μια μεγάλη ευκαιρία, ίσως την τελευταία, να αποκτήσει η Ελλάδα ένα νέο, άξιο, σύγχρονο κράτος με μεταρρυθμίσεις σε όλο το εύρος των παραγωγικών και διοικητικών θεσμών της χώρας, με τράπεζες που θα λειτουργούν υπέρ της ανάπτυξης και της πραγματικής οικονομίας, με παιδεία ανοιχτή σε όλους, με μια οικονομία που δεν θα αφήνει χρέη στους νέους Έλληνες αλλά θα δημιουργεί ευκαιρίες. Τα ελληνικά προγράμματα σχεδιάστηκαν και για αυτό τον σκοπό και πολλές από αυτές τις μεταρρυθμίσεις, ίσως οι περισσότερες έχουν ήδη εισαχθεί στην ελληνική έννομη τάξη».
Ωστόσο, ο κ. Σχοινάς στην ομιλία του επεσήμανε ότι «η ψήφιση των μεταρρυθμίσεων δεν είναι αρκετή. Είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για το πέρασμα στη νέα εποχή. Πρέπει όλοι μαζί, ο πολιτικός κόσμος, οι παραγωγικές τάξεις της χώρας και οι κοινωνικοί εταίροι να έχουν μια αυξημένη θέληση οι μεταρρυθμίσεις να εφαρμοστούν στην πράξη σωστά. Θα είναι ένα μεγάλο λάθος, ίσως ένα δεύτερο λάθος που δεν πρέπει να ξανακάνουμε, να περιμένουμε να μας επιβάλλουν το αυτονόητο».
Η επιστροφή της Ελλάδας στην κανονικότητα γεννάει, σύμφωνα με τον κ. Σχοινά, ένα ευρύτερο κλίμα αισιοδοξίας και ανέλυσε τους τρεις λόγους για τους οποίους βλέπει το μέλλον της Ελλάδας και της ελληνικής οικονομίας με καλύτερες προοπτικές.
Συγκεκριμένα, ανέφερε ότι «οι ιστορικές θυσίες των Ελλήνων, χωρίς προηγούμενο, άνοιξαν το κλειδί της μετάβασης στην κανονικότητα. Δεν υπάρχει προηγούμενο χώρας σε καμία περιοχή του κόσμου που να δέχθηκε την απώλεια σχεδόν του 25% του ΑΕΠ της χωρίς να γίνει επανάσταση. Εκείνο το καλοκαίρι του Ιουλίου όταν η Ελλάδα κινδύνεψε να χωριστεί σε 40% ευρωπαίους και 60% μη ευρωπαίους, εκείνες τις μαύρες μέρες που η χώρα βρέθηκε στον αέρα γεωπολιτικά, είχαμε την ευτυχή κατάληξη αυτό το ρήγμα να μην βαθύνει αλλά να επουλωθεί».
Παράλληλα, «το χρέος της χώρας βρίσκεται πλέον στα χέρια της ευρωπαϊκής οικογένειας. Το 80% ίσως και παραπάνω του χρέους βρίσκεται στον ESM δηλαδή στους εταίρους».
Τέλος, «η Ευρώπη στη νέα περίοδο θα βρίσκεται δίπλα και όχι απέναντι στην Ελλάδα. Μόνο το τελευταία τρία χρόνια αυτή η χώρα δέχθηκε χρηματοδοτήσεις πέρα από τα 45,9 δισ. ευρώ χαμηλότοκων δανείων από τον ESM, 15,9 δισ. ευρώ από τα διαρθρωτικά ταμεία. Δεν υπάρχει προηγούμενο τέτοιας κοινοτικής συνδρομής από τα κοινοτικά ταμεία και σε αυτά πρέπει να προστεθούν τα 9,3 δισ. ευρώ από το σχέδιο Γιούνκερ».
«Όλα αυτά είναι έμπρακτη, απτή, συγκεκριμένη έκφραση αλληλεγγύης της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια χώρα όπου έχει κάνει τη σημαντική δημοσιονομική προσαρμογή και προσπαθεί πια, σε λίγους μήνες, να σταθεί μόνη της, αυτόνομα, ανεξάρτητα, αυτεξούσια στα πόδια της» ανέφερε ο κ. Σχοινάς.

«Ένα παγερό κλίμα φόβου εξαπλώνεται στην τουρκική κοινωνία». Η έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας για την Τουρκία του Ερντογάν

 

Chris McGrath via Getty Images 

 

Η Διεθνής Αμνηστία σε σχετική έκθεσή της που δόθηκε στη δημοσιότητα, κατηγορεί τις τουρκικές αρχές ότι έχουν επιβάλει ένα ”αποπνικτικό κλίμα φόβου” στην Τουρκία μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016, κάνοντας ειδική μνεία στις διώξεις σε βάρος υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

″Ένα παγερό κλίμα φόβου εξαπλώνεται στην τουρκική κοινωνία καθώς η κυβέρνηση συνεχίζει να χρησιμοποιεί την κατάσταση έκτακτης ανάγκης για να μειώσει τον χώρο που αναλογεί στις αντίθετες ή τις εναλλακτικές απόψεις”, επισημαίνει η διεθνής οργάνωση στην σχετική έκθεσή της.

Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης επιβλήθηκε τον Ιούλιο του 2016, μερικές ημέρες μετά την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος κάποιων στρατιωτικών, και αυτή ανανεώνεται συνεχώς έκτοτε.

Στο πλαίσιο αυτό έχουν πραγματοποιηθεί άνευ προηγουμένου εκκαθαρίσεις στην Τουρκία, κατά τις οποίες έχουν συλληφθεί περισσότεροι από 50.000 άνθρωποι και έχουν απολυθεί ή τεθεί σε διαθεσιμότητα περισσότεροι από 140.000.

Εκτός από τους φερόμενους πραξικοπηματίες, οι εκκαθαρίσεις αυτές έχουν επεκταθεί στους φιλοκουρδικούς κύκλους και στην αντιπολίτευση, έχοντας στόχο δικαστές, εκπαιδευτικούς ή και δημοσιογράφους.
″Οι τουρκικές αρχές επιχειρούν με σκόπιμο και μεθοδικό τρόπο να διαλύσουν την κοινωνία των πολιτών, να φυλακίσουν τους υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να κλείσουν τις οργανώσεις και να δημιουργήσουν ένα αποπνικτικό κλίμα φόβου”, σύμφωνα με την Γκάουρι βαν Γκούλικ, διευθύντρια του προγράμματος για την Ευρώπη της Διεθνούς Αμνηστίας.

Ο Μακρόν εκτοπίζει τη Μέρκελ

Το κόμμα «En Marche» («La République En Marche!» -Η Δημοκρατία Μπροστά!) του Μακρόν δεν έχει ακόμη ούτε μία έδρα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά όταν ο Γάλλος πρόεδρος εμφανίστηκε στην αίθουσα της Ολομέλειας στο Στρασβούργο την περασμένη Τρίτη, φαινόταν ότι ήδη είχε τον έλεγχο: Έσφιξε τα χέρια με την επικεφαλής της διπλωματίας της ΕΕ, Φεντερίκα Μογκερίνι και τον ενθουσιώδη πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, ενώ πολλοί βουλευτές του επιφύλαξαν θερμή υποδοχή. Υπήρχαν όμως και βουλευτές της Αριστεράς που σήκωσαν πλακάτ κατά την είσοδό του στην αίθουσα, καταγγέλοντας την γαλλική συμμετοχή στην πυραυλική επίθεση στην Συρία.Για το Spiegel, πάντως, ο Μακρόν έμοιαζε να εμφυσά «νέα ζωή και δύναμη» στην ευρωπαϊκή ήπειρο, μετά το Brexit και την εκλογική ενίσχυση της ακροδεξιάς σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες. Και στην ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο, δεν άφησε καμία αμφιβολία για το τι διακυβεύεται: «Η γοητεία του αντι-φιλελευθερισμού, του λαϊκισμού, αυξάνεται μέρα με τη μέρα. Η απάντηση δεν πρέπει να είναι μια αυταρχική δημοκρατία, αλλά το κύρος της δημοκρατίας». Η εστίαση του Μακρόν ήταν, κατά το Spiegel, εκπληκτική ως προς την ευρύτητά της, καθώς παρέπεμψε ακόμη και στον φιλόσοφο Alexis de Tocqueville*, ο οποίος έγραψε το μεγάλο έργο για την αμερικανική δημοκρατία.
Την ίδια στιγμή, η Μέρκελ, προσπαθούσε ασθμαίνοντας να εξασφαλίζει την επιδοκιμασία των μακράν πιο μετριοπαθών προτάσεών της. Συγκεκριμένα, ήταν οι Γερμανοί χριστιανοδημοκράτες, Ralph Brinkhaus και Katja Leikert, οι οποίοι έθεσαν τις ανησυχίες τους για τα μεταρρυθμιστικά σχέδια του Μακρόν για την ΕΕ. Η Μέρκελ έκανε ό,τι μπορούσε για να απαντήσει σε αυτές τις ανησυχίες, επικαλούμενη, στα σχόλιά της προς τους συντηρητικούς βουλευτές που συγκεντρώθηκαν στο Βερολίνο, κάθε επιχείρημα, από την Ειρήνη του Άουγκσμπουργκ** του 1555, μέχρι τις σημερινές κρίσεις, χωρίς όμως να καταφέρει να δημιουργήσει ένα ενθουσιώδες κλίμα. Τελικά, ήταν τόσο συμβιβαστική έναντι της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της, που έμοιαζε να μην είναι εκείνη που καθορίζει την ατζέντα την γερμανικής πολιτικής στην ΕΕ, αλλά μάλλον μια χούφτα βουλευτών του Μακρόν, για τους οποίους προφανώς ούτε είχε ακούσει κάτι ποτέ.
Εκθρονίστηκε η «βασίλισσα» της Ευρώπης;
Δεν έχουν περάσει ούτε πέντε χρόνια από την πλειάδα των αναλύσεων, συζητήσεων και απόψεων σχετικά με την ηγεμονική δύναμη της Γερμανίας στην ήπειρο. Η ψυχρή πραγματικότητα, έγραψε ο «Economist», είναι ότι «η Γερμανία είναι η δύναμη στην Ευρώπη που μετράει περισσότερο. Στις Βρυξέλλες ή το Παρίσι μπορούν να μιλάνε όσο θέλουν. Αλλά μέχρι να συμφωνήσει η κυρία Μέρκελ, τίποτα δεν γίνεται». Ο κίνδυνος, πρόσθετε το περιοδικό, δεν είναι ότι η Γερμανία θα αναδειχθεί ως πολύ ισχυρή, αλλά ότι θα μπορούσε να αρνηθεί να αναλάβει ηγετικό ρόλο.
«Αλλά σήμερα;» αναρωτιέται το «Spiegel». Ο κόσμος έχει γίνει ένα επικίνδυνο μέρος, με έναν ηγέτη στο Κρεμλίνο να ονειρεύεται την πρώην σοβιετική εξουσία και έναν Αμερικανό πρόεδρο που δεν φαίνεται να μπορεί να καταλάβει τη διαφορά μεταξύ της πολιτικής και ενός βιντεοπαιχνιδιού. Είναι χαρακτηριστική η αναφορά του στους «ωραίους» και «έξυπνους»… πυραύλους.
Μπορεί το πυραυλικό χτύπημα στην Συρία από τις ΗΠΑ πριν από μία εβδομάδα να μην ήταν όσο ισχυρό θα μπορούσε, αλλά σίγουρα δεν πραγματοποιήθηκε χάρη στην Μέρκελ, η οποία βρισκόταν στο περιθώριο, καθώς οι μεγάλες δυνάμεις αποφάσισαν ποια πορεία δράσης θα ακολουθούσε η Δύση. Αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα για το πώς η Γερμανία ξαναπαίρνει το ρόλο του θεατή στη διεθνή πολιτική. Η γερμανική κυβέρνηση χρειάστηκε να παλέψει για μια θέση στη κοινή σύνοδο ΕΕ και ΟΗΕ για την Συρία που έλαβε χώρα το προηγούμενο διάστημα στις Βρυξέλλες. Όταν τέθηκε το ζήτημα των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας ως απάντηση στη δηλητηρίαση του Ρώσου διπλού πράκτορα Σεργκέι Σκριπάλ - που η Δύση θεωρεί δεδομένη την ενοχή του Κρεμλίνου με το τελευταίο να το αρνείται - η Γερμανία δεν είχε λόγο. Και στην ΕΕ, ο Μακρόν κάθεται πλέον στην θέση του οδηγού.
Είναι κάτι περισσότερο από συμβολικό που ο Γάλλος πρόεδρος έτυχε λαμπρής υποδοχής στην Ουάσινγκτον, ενώ η Μέρκελ πραγματοποίησε μια σύντομη «επίσκεψη εργασίας» στο Λευκό Οίκο, μόλις λίγα 24ωρα πριν την επίσκεψη του Μακρόν στις ΗΠΑ. Η Γερμανία επέστρεψε και πάλι στο παρασκήνιο, και αυτό δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα της παρατεταμένης προσπάθειας για σχηματισμό κυβέρνησης μετά τις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου. Κατά το Spiegel, τα τελευταία χρόνια, η Μέρκελ απώλεσε μεγάλο μέρος του πολιτικού της κεφαλαίου, ιδιαίτερα με τις πολιτικές για τους πρόσφυγες που αποτελούσαν «προσβολή» σχεδόν για όλους τους συμμάχους της Γερμανίας. Είδε επίσης την εξουσία της στο Βερολίνο να μειώνεται σημαντικά. Για χρόνια, ο Χορστ Σεεχόφερ, ο επικεφαλής της Χριστιανικής Κοινωνικής Ένωσης (CSU) - του βαυαρικού αδελφού κόμματος του CDU της Μέρκελ - έδωσε στην καγκελάριο το ελεύθερο σε θέματα εξωτερικής πολιτικής. Αλλά τώρα λέει πως δεν θα άφηνε με κανένα τρόπο να προχωρήσει στρατιωτικό χτύπημα κατά της Συρίας: «Θα είχα χρησιμοποιήσει το βέτο μου».
Η χώρα αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή μια παράξενη μορφή παλινδρόμησης. Κατά τη διάρκεια της κρίσης στην Ουκρανία, ήταν η Μέρκελ και όχι οι Ηνωμένες Πολιτείες που ανέλαβε πρωτοβουλία. Λίγο νωρίτερα, στις αρχές του 2014, η Γερμανίδα υπουργός Άμυνας, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, δήλωσε στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια στο Μόναχο, ότι οι συσκέψεις και η αναμονή δεν ήταν πλέον επιλογή: «Αν έχουμε τα μέσα, αν έχουμε τις δυνατότητες, τότε έχουμε την υποχρέωση και την ευθύνη να επέμβουμε». Ο Τραμπ είχε μόλις εκλεγεί τον Νοέμβριο του 2016, όταν οι «New York Times» περιέγραφαν την Μέρκελ ως ουσιαστικά, τον τελευταίο υπερασπιστή της φιλελεύθερης Δύσης.
Η ίδια η καγκελάριος δίσταζε να ανακοινώσει την πρόθεσή της για τέταρτη θητεία, αλλά αποφάσισε να το πράξει λίγο μετά την εκλογή του Τράμπ. Μια απόφαση που συνδέεται με την αίσθηση πως η ηγεσία της ήταν αρνητικά αναγκαία σε έναν κόσμο που ετοιμαζόταν να κλονιστεί. Και στη συνέχεια, στη μέση της προεκλογικής εκστρατείας της, έκανε τη διάσημη δήλωσή της για την Ευρώπη, που έπρεπε να είναι έτοιμη να «πάρει τη μοίρα της στα χέρια της». Δήλωση που για πολλούς αναλυτές σήμανε την ρήξη με το μεταπολεμικό ευρωπαϊκό πολιτικό οικοδόμημα.
Μακρόν: Ο νέος ηγέτης της Ευρώπης
Η δήλωση της Μέρκελ θα μπορούσε να σηματοδοτήσει μια καμπή στην ευρωπαϊκή ιστορία, αλλά φαίνεται ότι ο μόνος που την πήρε σοβαρά ήταν ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος ορκίστηκε πρόεδρος της Γαλλίας στις 14 Μαΐου του 2017. Μετά από μόλις ένα χρόνο στην εξουσία, έχει καθιερώσει τη Γαλλία ως ηγετικό κράτος στην Ευρώπη και τώρα είναι αυτός που εμφανίζεται ως ο υπερασπιστής της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Δεν χρειάζεται να συμφωνείς με τον Μακρόν σε όλα. Όμως, ο Γάλλος πρόεδρος εξακολουθεί να ξεχωρίζει από την καγκελάριο, ως κάποιος που όχι μόνο έχει το θάρρος να διαμορφώνει ιδέες αλλά και το θάρρος να αγωνιστεί για αυτές τις ιδέες ενάντια στην όποια αντιπολίτευση.
Η Μέρκελ φυσικά αισθάνεται αυτήν την μετατόπιση εξουσίας. Υπήρχε μια σκοτεινή πλευρά στον ρόλο της ως «βασίλισσας της Ευρώπης», όπως την αποκαλούσαν κάποιοι. Όπως σημειώνει το Spiegel, οι γελοιογραφίες στην Ελλάδα την παρουσίαζαν με χιτλερικό μουστάκι κατά την διάρκεια της κρίσης και ομοιώματά της καίγονταν τελετουργικά. Ακόμη κι έτσι όμως, κανείς δεν διανοούνταν ότι θα μπορούσε να την παρακάμψει, αν κάτι έπρεπε να επιτευχθεί στην Ευρώπη. Σήμερα όμως είναι ο Μακρόν εκείνος με τον οποίο θέλουν να συνομιλούν οι πάντες. Στο τέλος των συνόδων κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Μέρκελ συχνά πλέον εξαφανίζεται γρήγορα στο ξενοδοχείο της, κάνοντας το πολύ μια σύντομη δήλωση. Ο Μακρόν, αντιθέτως, θέλει να χρησιμοποιήσει αυτά τα γεγονότα ως ευκαιρία να κάνει μεγαλύτερες εμφανίσεις με τους ηγέτες του κόσμου. «Η πραγματική Γαλλία επιστρέφει» δήλωσε ο Γιούνκερ, φανερά ικανοποιημένος μετά την ομιλία του Μακρόν ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Όταν ο Μακρόν επισκέφθηκε την Κίνα τον Ιανουάριο, η Μέρκελ βρισκόταν στη μέση των διαπραγματεύσεων για να σχηματίσει κυβερνητικό συνασπισμό μαζί με τους Σοσιαλδημοκράτες, τρεις μήνες μετά από τις εκλογές, μέχρι εκείνη τη στιγμή. «Κάνει διεθνή πολιτική και είμαι κολλημένη εδώ», εκμυστηρεύθηκε σε έναν συνεργάτη της, σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό και συνεχίζει: Το στυλ του Μακρόν είναι εντελώς διαφορετικό από την προσέγγιση της Μέρκελ. Δεν αποφεύγει τις μεγάλες ιδέες ή να εμφανίζεται παθιασμένος. Με αυτή την έννοια, ο Μακρόν συγκρίνεται με τον Μπαράκ Ομπάμα, του οποίου η άνοδος ήταν σε μεγάλο βαθμό το αποτέλεσμα των μεγάλων δεξιοτήτων του ως ρήτορας.
Λόγια που ακολουθούνται από πράξεις
Σε αντίθεση με τον Ομπάμα, όμως, ο Μακρόν έχει, μέχρι στιγμής, συνοδεύσει τα λόγια του με πράξεις. Στα μέσα Φεβρουαρίου, ανακοίνωσε ότι η χρήση χημικών όπλων στη Συρία θα διαπεράσει την «κόκκινη γραμμή» που θα τον οδηγήσει να λάβει αποφάσεις για στρατιωτική δράση. Εκ των υστέρων προκύπτει ότι δεν ήταν μόνο συμβολική δήλωση. Ο Μακρόν, όχι μόνο χρησιμοποίησε τα ίδια λόγια που είχε πει ο Ομπάμα σχεδόν έξι χρόνια πριν, αλλά ο Γάλλος πρόεδρος προχώρησε στην εκτόξευση πυραύλων εναντίον της Δαμασκού.
Από την άλλη, η Μέρκελ φαίνεται πως ούτε που σκέφτηκε ποτέ να αναλάβει τον ηγετικό ρόλο της Αμερικής. Έχει πλήρη επίγνωση της άσχημης κατάστασης των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων και γνωρίζει ότι ο Γερμανικός λαός δεν θέλει να μπλέκεται σε ξένες συγκρούσεις. Ο πραγματισμός της Μέρκελ ήταν πάντα η πηγή της επιτυχίας της. Μόνο όταν έδειξε μια προφανώς «ιδεαλιστική» πλευρά της κατά τη διάρκεια της κρίσης των προσφύγων, η δημοτικότητά της άρχισε να πέφτει. Η Γερμανίδα καγκελάριος στερείται επίσης του σαφούς δραματουργικού ταλέντου του Μακρόν. Η Μέρκελ δεν θα κάνει ποτέ μια νικηφόρα ομιλία μπροστά σε ένα εθνικό σύμβολο με τον τρόπο που το έκανε ο Μακρόν το απόγευμα των προεδρικών εκλογών, όταν μίλησε μπροστά στη γυάλινη πυραμίδα του Λούβρου, υπό την μελωδία του ύμνου της ΕΕ, την 9η Συμφωνία του Μπετόβεν. Όταν η Μέρκελ κέρδισε σχεδόν την απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στις εκλογές του 2014 και οι οπαδοί της στην έδρα του CDU άρχισαν να κουνάνε θριαμβευτικά χάρτινα σημαιάκια, τους «μάζεψε» γρήγορα κινήθηκε για να τους συγκεντρώσει. Ήταν πολύ επιδεικτικό για το γούστο της.
Η άνοδος της Μέρκελ στον «θρόνο» της Ευρώπης δεν ήταν καθόλου ενορχηστρωμένη, αλλά προϊόν της κρίσης του ευρώ. Ήταν η γυναίκα με τα περισσότερα μετρητά, που καθιέρωσε την εξουσία της στις Βρυξέλλες. Ασχολήθηκε επίσης με την κρίση με τον ίδιο τρόπο που το κάνει και με κάθε άλλο: Χωρίς γενικό σχέδιο, αλλά εστιάζοντας στις λεπτομέρειες. Και ενώ η Μέρκελ επιδιώκει να απομακρύνει προσεκτικά τους Γόρδιους δεσμούς, ο Μακρόν επιδιώκει να τους κόψει στη μέση. Δημιούργησε μια νέα πολιτική δύναμη από το μηδέν και αποδεκάτισε τα δύο παραδοσιακά κόμματα της Γαλλίας, τους σοσιαλιστές και τους συντηρητικούς, που εδώ και δεκαετίες είχαν καθορίσει το πεπρωμένο της χώρας. Αυτή η εμπειρία έδωσε στον Μακρόν μια αυτοπεποίθηση που λίγοι Γάλλοι ηγέτες μετά τον Ντε Γκωλ κατάφεραν να αποκτήσουν. Ίσως αυτό είναι που τον κάνει να πιστεύει ότι μπορεί να επεκτείνει την «επανάστασή» του, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στις δυτικές πολιτικές δομές.
Στην ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο, ο Μακρόν δεν αφιέρωσε ούτε μία φράση στη γαλλο-γερμανική εταιρική σχέση, «σκόπιμα», όπως θα έλεγε αργότερα όταν το ζήτησε ένας βουλευτής. Ο Μακρόν γνωρίζει τους περιορισμούς της Γερμανίδας καγκελαρίου. Γνωρίζει ότι υπάρχουν πολλά μέλη του κοινοβουλίου από το CDU και το CSU που δεν φοβούνται τίποτα περισσότερο από την ιδέα ότι η Γερμανία θα μπορούσε να επενδύει κάθε χρόνο στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα μερικά δισεκατομμύρια ευρώ περισσότερα από ό, τι τώρα. Ως εκ τούτου, έχει περιορίσει τις δημόσιες δηλώσεις του σχετικά με την Μέρκελ προς το παρόν. Στο Στρασβούργο, για παράδειγμα, μίλησε μόνο για έναν «χάρτη πορείας που θα μας επιτρέψει να προχωρήσουμε βήμα προς βήμα στην τραπεζική ένωση και να δημιουργήσουμε μια δημοσιονομική ικανότητα για την προώθηση της σταθερότητας και της σύγκλισης στη ζώνη του ευρώ». ‘Εμοιαζε σχεδόν με κάτι που θα έλεγε η Μέρκελ.
Η Μέρκελ και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Ολαφ Σολτς παρακολουθούν τον Γάλλο πρόεδρο και το Spiegel γράφει ότι έχουν ήδη υπάρξει αρκετές περιπτώσεις όταν οι δύο τους κάθισαν μαζί στην καγκελαρία, εξετάζοντας πώς να αντιμετωπίσουν τον Μακρόν. Και οι δύο είναι αποφασισμένοι να παρουσιάσουν ένα σχέδιο για το μέλλον μαζί με τον Γάλλο πρόεδρο κατά τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ τον Ιούνιο. Το ερώτημα, όμως, είναι, τι θα περιλαμβάνει. Μέρκελ και Σολτς είναι εξαιρετικά επικριτικοί σε ορισμένες από τις προτάσεις του Γάλλου προέδρου και βλέπουν με σκεπτικισμό την πρότασή του για Ευρωπαίο υπουργό Οικονομικών. Αναλόγως σκεπτικοί είναι και με την πρότασή του να δημιουργηθεί ένας ειδικός προϋπολογισμός για την ευρωζώνη για την αντιστάθμιση των οικονομικών διακυμάνσεων εντός της.
Αλλά η μεγαλύτερη σύγκρουση είναι αυτή για το μέλλον της ευρωζώνης. Ένας συμβιβασμός θα ήταν να αναβαθμιστεί ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, το ταμείο διάσωσης του ευρώ, ώστε να γίνει ένα είδος Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου. Ο πολιτικός υπολογισμός της γερμανικής καγκελαρίας και του υπουργείου Οικονομικών στο Βερολίνο είναι ότι ο οργανισμός αυτός θα μπορούσε να καθιερωθεί ως σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης για τα δημόσια οικονομικά εντός της ευρωζώνης. Θα μπορούσε επίσης να διαδραματίσει σημαντικότερο ρόλο στη διάσωση των τραπεζών, όπως έχει κατά νου και ο Μακρόν.
Πράξη εξισορρόπησης
Εξάλλου η Μέρκελ βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πρόβλημα εξισορρόπησης. Πρέπει να αποτρέψει μια κατάσταση αδιεξόδου στις επαφές με τον Μακρόν, που οδηγήσουν σε ένταση, και ταυτόχρονα πρέπει να προσέξει τις αντιδράσεις μέσα στις δικές της τάξεις. Πολλοί συντηρητικοί βουλευτές στο Βερολίνο βλέπουν τις δραστηριότητες του Γάλλου προέδρου με καχυποψία. «Δεν βλέπω κανένα απολύτως λόγο να μετατρέψω την προσωπική αίσθηση ευτυχίας του Μακρόν, σε πολιτικό μου πρόγραμμα», λέει ο Alexander Dobrindt, ο επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του CSU στο γερμανικό κοινοβούλιο. Το CSU, το οποίο μοιράζεται την εξουσία με το CDU σε εθνικό επίπεδο, αγωνίστηκε πάντα με τις πολιτικές της Μέρκελ για την ΕΕ, αλλά τα τελευταία χρόνια, ο επικεφαλής του κόμματος CSU, Χορστ Σεεχόφερ, επέτρεψε σε μεγάλο βαθμό στην καγκελάριο να κάνει ό,τι θέλει σε αυτό το μέτωπο.
Με τον Σεεχόφερ να έχει παραχωρήσει μεγάλο μέρος της εξουσίας του στο CSU, στον Μάρκους Σόντερ, το κόμμα έχει γίνει αισθητά πιο επιθετικό στην πολιτική μεταρρύθμισης της ΕΕ και σίγουρα δεν θα συμφωνήσει σε τίποτα που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τη θέση του στις βαυαρικές εκλογές τον Οκτώβριο. Ούτε η Μέρκελ μπορεί να βασιστεί εξ ολοκλήρου σε βουλευτές από το δικό της CDU. Μπορεί το πρόσφατο κομματικό κείμενο των Brinkhaus και Leikert για την ευρωπαϊκή πολιτική να παρουσιάζεται ως απλή καταγραφή θέσης, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι περιείχε επίσης μια κρυφή απειλή για την καγκελάριο.
Το έγγραφο κάνει ειδική μνεία στο άρθρο 23 παράγραφος 3 του γερμανικού συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο, το κοινοβούλιο πρέπει να έχει τη δυνατότητα να δηλώσει τη θέση του σε κάθε διαπραγμάτευση με την ΕΕ. Αυτό μπορεί να ακούγεται τεχνικό ζήτημα, αλλά στην πράξη έχει τεράστιες συνέπειες επειδή δένει τα χέρια της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις. Το γεγονός ότι βουλευτές από το κόμμα της καγκελαρίου απειλούν με κάτι τέτοιο είναι μάλλον ασυνήθιστο. Σε κάθε περίπτωση, έστειλε ένα σαφές μήνυμα. «Εκτός από τη βάση του κόμματος, η κοινοβουλευτική ομάδα κατέστησε επίσης σαφές ότι δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί απλώς τις κυβερνητικές πολιτικές», δήλωσε ένα ανώτερο μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας.
Είναι προφανές, πως και τις εντυπωσιακότερες ιδέες να έχει η Μέρκελ για το μέλλον της ΕΕ, με τέτοιες αντιδράσεις από το εσωτερικό, είναι πολύ πιθανό ότι δεν θα μπορούσε να τις εφαρμόσει τώρα. Κατά τη διάρκεια της θητείας της ως καγκελάριος, η Μέρκελ συνεργάστηκε με τέσσερις Γάλλους προέδρους, συμπεριλαμβανομένου του Μακρόν: Τον Ζακ Σιράκ, τον Νικολά Σαρκοζί και τον Φρανσουά Ολάντ. Κανένας από αυτούς δεν αποδείχθηκε ότι ήταν σοβαρός αντίπαλος για εκείνη. Αλλά τώρα ο Μακρόν φαίνεται να είναι ακριβώς αυτό.
Αντιθέσεις και συμμαχίες
Ο Μακρόν διέκρινε από νωρίς την δυναμική που δημιουργούσε η προεδρία Τραμπ, πάνω απ΄ όλα για τον εαυτό του. Ο Γάλλος πρόεδρος έχει καταφέρει να εμφανιστεί τόσο ως το αντίθετο του Τραμπ, όσο, ταυτόχρονα και ως πιο στενός του σύμμαχος. Στη σύνοδο κορυφής των G-7 ήταν η αρχή αυτής της ιδιότυπης φιλίας και λίγο καιρό μετά ο Μακρόν κάλεσε το προεδρικό ζευγάρι των ΗΠΑ να γιορτάσουν μαζί την μέρα της Βαστίλλης, με τις εικόνες οικειότητας και τα κοινά προεδρικά γεύματα μετά των πρώτων κυριών να κάνουν τον γύρο του κόσμου. Ο Τραμπ, με το γνωστό ύφος του που παραπέμπει σε γελαδάρηδες του αμερικανικού νότου δήλωσε πως ο Μακρόν είναι «ξύπνιος», «δυνατός» και «φίλος μου». Αυτή την εβδομάδα, ήταν η σειρά του Μακρόν να ταξιδέψει στην Ουάσινγκτον με πρόσκληση του Τραμπ.
Όμως, ενώ ο Τραμπ ξετυλίγει το κόκκινο χαλί για τον Μακρόν, το καλύτερο που μπορεί να περιμένει η Γερμανίδα καγκελάριος είναι μια επίσκεψη εργασίας μιας ημέρας. Δεν υπάρχει πλέον καμία αμφιβολία για το γεγονός ότι ο Τραμπ θεωρεί πως ο Μακρόν αποτελεί το βασικό του σημείο επαφής στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει άλλος ηγέτης με τον οποίο να έχει μια τόσο στενή προσωπική σχέση. Η Μέρκελ, από την άλλη πλευρά, μέχρι στιγμής απέτυχε να χτίσει μια σταθερή και αξιόπιστη σχέση με τον Τραμπ. Η προσέγγιση του Μακρόν στον Αμερικανό πρόεδρο θυμίζει τη σχέση που είχε ο πρώην Γερμανός καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ με τον Βλαντίμιρ Πούτιν: Χτίζει την επαφή του σε συναισθηματικό και προσωπικό επίπεδο, ώστε να μπορέσει αργότερα να μετατραπεί σε πολιτικό κεφάλαιο.
Η Μέρκελ δεν είχε ποτέ αυτή την ικανότητα. Μέχρι πρόσφατα, όμως, θεωρήθηκε ως η γυναίκα που μπορούσε να συγκρατήσει ισχυρούς πολιτικούς άνδρες, όπως ο Ερντογάν, ο Πούτιν και ο Τραμπ, με το αιχμηρό μυαλό της, την σοβαρή στάση της και την μη συναισθηματική προσέγγιση στην πολιτική. Αλλά τα συναισθήματα παίζουν επίσης ρόλο στην διεθνή πολιτική. Ο Τραμπ δεν έχει ξεχάσει πώς του μίλησε η Μέρκελ, συγχαίροντάς τον για την εκλογή του, όταν τον κάλεσε να μην ξεχάσει αξίες όπως η δημοκρατία, η ελευθερία και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Πλέον, για τον Τραμπ, φίλος του είναι ο Μακρόν, ενώ άφησε πίσω του την Μέρκελ… ως «δασκάλα». Η πυραυλική επίθεση στην Συρία, από την οποία απείχε η Γερμανία, έφερε τους δύο άνδρες ακόμα πιο κοντά. Οι σύμβουλοι του Μακρόν λένε ότι τηλεφωνεί σχεδόν καθημερινά στον Τραμπ. 
Γερμανική απουσία
Οι άσχημες σχέσεις μεταξύ Ουάσιγκτον και Βερολίνου τεκμηριώνονται και από άλλες πλευρές. Κανείς στην Ουάσινγκτον δεν καταλαβαίνει τη γερμανική θέση για τις αεροπορικές επιδρομές στη Συρία. Το κενό μεταξύ λέξεων και πράξεων στην γερμανική εξωτερική πολιτική μοιάζει ιδιαίτερα ευρύ. Αυτό ήταν φανερό στις αντιφατικές δηλώσεις που έρχονταν από το Βερολίνο την επομένη της επίθεσης των δυτικών συμμάχων στη Συρία. Η Μέρκελ δήλωσε ότι η στρατιωτική δράση ήταν «απαραίτητη και κατάλληλη». Αλλά σε συνέντευξή του στο Spiegel, ο υπουργός Εξωτερικών Μάας εμφανίζεται απρόθυμος για εμπλοκή στην Συρία: «Σε αυτή τη σύγκρουση, αυτός δεν είναι ο ρόλος που εμείς, σε συνεννόηση με τους εταίρους μας, επιθυμούμε να παίξουμε», δήλωσε.
Ουσιαστικά, εκτιμά το Spiegel, αυτή η αντίφαση αντανακλά την απροθυμία της μεταπολεμικής Γερμανίας να παίρνει θέση. Μετά την επίθεση στη Συρία, όσοι συμμετείχαν στις αεροπορικές επιδρομές, δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον να ακούσουν για τις γερμανικές προσπάθειες διαμεσολάβησης και τις ειρηνευτικές πρωτοβουλίες. «Επί του παρόντος, η επιρροή μας έχει συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο», λέει ένα μέλος του υπουργικού συμβουλίου της Μέρκελ. Επιπλέον, η Μέρκελ και ο υπουργός Εξωτερικών της προφανώς δεν συμφωνούν εξ ολοκλήρου για το πώς πρέπει να δομηθεί η πολιτική διαδικασία στη Συρία. Ο Μάας θέλει να αποκλείσει τη δυνατότητα των διαπραγματεύσεων με τον ‘Ασαντ, αλλά η καγκελαρία είναι λιγότερο δογματική σχετικά με αυτό.
Μειούμενη επιρροή
Μετά την υπόθεση Σκριπάλ, ο Μακρόν και ο Τραμπ ήταν επίσης έτοιμοι πολύ γρήγορα στο να δημιουργήσουν μια κοινή θέση και πάλι όμως η γερμανική κυβέρνηση χρονοτριβούσε στο να λάβει μέτρα εναντίον της Μόσχας. Οντως, σαφείς αποδείξεις που να τεκμηριώνουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι πίσω από την απόπειρα δολοφονίας κρύβεται η Μόσχα, δεν υπάρχουν, γράφει το Spiegel. Αλλά η βρετανική κυβέρνηση πίεσε τους συμμάχους της να δείξουν αλληλεγγύη και να κλιμακώσουν τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας. Εκείνη τη στιγμή ο Μακρόν πήρε το μέρος των Βρετανών, εναντίον της Γερμανίας. Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές στο Βερολίνο, ο Μακρόν πρότεινε στους Βρετανούς και στους Αμερικανούς αυστηρές κυρώσεις χωρίς πρώτα να συζητήσει το ζήτημα με την Μέρκελ. Λέγεται ότι πρότεινε το κλείσιμο των ρωσικών διπλωματικών σημείων στη Γαλλία και απείλησε επίσης να το πράξει μόνος του αν οι Γερμανοί αρνούνταν. Τελικά, το Βερολίνο δεν είχε άλλη επιλογή παρά να προχωρήσει απελαύνοντας τέσσερις υπαλλήλους της Ρωσικής Πρεσβείας προκειμένου να αποφύγει την απομόνωση.
Αυτό το περιστατικό λαμβάνει ακόμη περισσότερες συμβολικές διαστάσεις, δεδομένου ότι η Ρωσία ήταν πάντα ο «τομέας» της Μέρκελ. Κατά τη διάρκεια της κρίσης στην Ουκρανία η καγκελάριος έφθασε στις μεγαλύτερες επιτυχίες της εξωτερικής πολιτικής της. Ποτέ νωρίτερα στη μεταπολεμική ιστορία, η Γερμανία δεν διαδραμάτισε τόσο σημαντικό ρόλο στην εξωτερική πολιτική, όσο στο Μινσκ τον Φεβρουάριο του 2015, με τις μάχες να μαίνονται στην ανατολική Ουκρανία. Η Μέρκελ μεσολάβησε μεταξύ Μόσχας και Κιέβου και εμπόδισε τον πόλεμο να εξαπλωθεί. Ήταν η εποχή που ο Ολάντ παρακολουθούσε την καγκελάριο να πρωταγωνιστεί στην διεθνή σκακιέρα.
Η Μέρκελ έπεισε τους Αμερικανούς να μην εξοπλίσουν την Ουκρανία και θεωρούνταν το μόνο πρόσωπο που είχε την ευκαιρία να συνομιλεί ανά πάσα στιγμή με τον Πούτιν. Τελικά, όμως, οι πολυάριθμες τηλεφωνικές κλήσεις μεταξύ της καγκελαρίου και του επικεφαλής του Κρεμλίνου δημιούργησαν μόνο την εικόνα της εγγύτητας. Στην πραγματικότητα, η Μέρκελ και ο Πούτιν δεν έχτισαν ποτέ μια σχέση εμπιστοσύνης. Έχουν περάσει χρόνια από τότε που ο Πούτιν ήρθε στην Γερμανία για επίσημη επίσκεψη. Η τελευταία φορά που η Μέρκελ βρέθηκε στην Μόσχα ήταν το 2015 για την 70η επέτειο από το τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου.
Το Βερολίνο πρέπει να υποστηρίξει τον Μακρόν
Κατά το Spiegel, ο Μακρόν πρέπει τελικά να λάβει απαντήσεις στις προτάσεις του για την ευρωζώνη. Και το Βερολίνο πρέπει να δείξει κάποια υποστήριξη για μεταρρυθμίσεις, όπως για παράδειγμα το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο. Αυτό δεν είναι δυνατό χωρίς να παραχωρηθεί περισσότερη κυριαρχία στις Βρυξέλλες. Ταυτόχρονα, αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι το Βερολίνο απομακρύνεται από τις αρχές που το καθοδήγησαν μέσω της κρίσης του ευρώ, δηλαδή ότι θα προσφέρει την οικονομική αλληλεγγύη του σε αντάλλαγμα για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Μια νέα προσπάθεια χρειάζεται και στην Ουκρανία και ο υπουργός Εξωτερικών Μάας έχει ήδη ανακοινώσει το σχέδιό του να την ξεκινήσει. Η χώρα στην «πίσω αυλή» της ΕΕ έχει πάνω από 40 εκατομμύρια κατοίκους και απειλείται με κατάρρευση. Η Γερμανία δεν μπορεί να την εγκαταλείψει, παρατηρεί το Spiegel. 
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι η Γερμανία πρέπει να απαντήσει στην ερώτηση: «Ποιοι είμαστε; Πού βρισκόμαστε στη σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Δύσης;». Η Γερμανία είναι μέρος της Δύσης, αλλά θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιήσει τις ειδικές σχέσεις της με τη Ρωσία με τρόπους που θα απέτρεπαν την περαιτέρω κλιμάκωση της νέας σύγκρουσης Ανατολής - Δύσης. Ακόμη και αν είναι δύσκολο γι 'αυτήν, η Γερμανίδα καγκελάριος πρέπει να δημιουργήσει καλύτερους δεσμούς με τον Τραμπ και να επανοικοδομήσει επαφές σε όλα τα επίπεδα. Ο Μακρόν έχει ήδη αποδείξει ότι είναι δυνατό να ασκήσει επιρροή στην Ουάσινγκτον. Είναι προς το συμφέρον της Γερμανίας να παραμείνουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στη Συρία προκειμένου να προστατευθούν οι Κούρδοι από την τουρκική επίθεση, αλλά και να διασφαλιστεί ότι θα παραμείνει μια δυτική παρουσία, έτσι ώστε η έκβαση της κρίσης να μην μείνει εξ ολοκλήρου στα χέρια των Ρώσων, των Ιρανών και των Τούρκων.
Τέλος, σημειώνει το Spiegel, ακόμη και αν ήταν σωστό που δεν συμμετείχε η Γερμανία στην επίθεση στην Συρία, δεν θα μπορέσει, λόγω των πιέσεων, να συνεχίζει τη στρατιωτική αποχή μακροπρόθεσμα, ενώ στο τραπέζι βρίσκεται και το ζήτημα της στενότερης στρατιωτικής συνεργασίας στην Ευρώπη. Αυτή είναι μια άποψη που, παρεμπιπτόντως, μοιράζεται και προωθεί και ο Γάλλος πρόεδρος και η Γερμανία θα κληθεί αναπόφευκτα να διαδραματίσει πιο ενεργό ρόλο.
*Γάλλος πολιτικός στοχαστής και ιστορικός, ο πιο βαθυστόχαστος εκπρόσωπος του πολιτικού φιλελευθερισμού στην ηπειρωτική Ευρώπη το πρώτο μισό του 19oυ αιώνα. Γνωστός για τα έργα του Η Δημοκρατία στην Αμερική
**Συνθήκη με την οποία άνοιξε ο δρόμος για την παραχώρηση ελευθεριών και δικαιωμάτων στις θρησκευτικές μειονότητες

ΝΔ και Κινάλ: Και τώρα τι θα κάνουμε με τη Novartis χωρίς παραγραφή;

26 Απριλίου 2018

Του Γ. Λακόπουλου


Το πρώτο χαρακτηριστικό της Προανακριτικής Επιτροπής που συνέστησε Βουλή για το Σκάνδαλο Novartis είναι ότι πλειοψηφούν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Ο καθένας μπορεί να σκεφτεί ότι αυτό δεν είναι καθόλου ευχάριστο για τους δέκα πολιτικούς των οποίων η δικογραφία αποσπάστηκε από την εισαγγελική έρευνα και βρίσκεται στη Βουλή. Δεν είναι ό,τι καλύτερο να σε ανακρίνει ο πολιτικός του αντίπαλος. Ειδικά όταν αυτή τη  διευθέτηση δεν την έκαναν οι Συριζαίοι που πλειοψηφούν σήμερα, αλλά οι προηγούμενοι- ίσως γιατί νόμιζαν ότι θα πλειοψηφούν πάντα.
Κι όμως τα κόμματα των δέκα πολιτικών διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους γιατί αυτή η Επιτροπή δεν θα ασκήσει τα ανακριτικά της καθήκοντα- στη θέση του τακτικού ανακριτή εναντίον τους. Περίεργο; Καθόλου. Γιατί και η ΝΔ και το Κινάλ  -που ενίστανται γιατί δεν εξετάσθηκε η υπόθεση από τους πολιτικούς αντιπάλους τους- άλλο επιδιώκουν δια της Προανακριτικής: την παραγραφή.
Από την ώρα που η επιτροπή θα κήρυσσε τον εαυτό της αρμόδιο και θα διενεργούσε προανάκριση  οι μόνοι που δεν είχαν λόγο να ανησυχούν θα ήταν οι παραπεφθέντες: θα προέκυπτε παραγραφή. Έτσι όπως την έχουν μεθοδεύσει από παλιά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με συνταγματική διάταξη και τον αντίστοιχο εκτελεστικό νόμο.
Όχι μόνο δεν θα εξετάζονται ποτέ σε βάθος οι καταγγελίες, αλλά οι δέκα θα έβγαιναν και από πάνω ότι τους «συκοφάντησαν» και  δεν τους έδωσαν την ευκαιρία να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Δεν αποκλείεται να έπεφτε και καμία μήνυση στη Βουλή από τον Σαμαρά.  Υποκρισία: κανείς δεν έκανε χρήση της διάταξης του Νόμου Καστανίδη, για άρνηση της παραγραφής, όπως τους «υπέδειξε»  ο συνταγματολόγος Γ. Σωτηρέλης.
Ήδη γνωρίζουμε ότι από τα τρία προς εξέταση αδικήματα το ένα ήταν να ζήσουμε να το θυμόμαστε: η απιστία έχει ήδη παραγραφεί και κανείς δεν πρόκειται να δικαστεί γι’αυτό, ακόμη και αν τα στοιχεία σουλατσάριζαν στο προαύλιο της  Βουλής.  Από τα  άλλα δύο, η δωροδοκία υπόκειται στη διχογνωμία ότι αν συνέβη -εφόσον συνέβη, να εξηγούμαστε- κατά την άσκηση των καθηκόντων ενός υπουργού παραγράφεται. Απίστευτη νομοθεσία.
Αυτό το αδίκημα μαζί με το ξέπλυμα, θα διερευνήσει η τακτική Δικαιοσύνη όπως συμβαίνει με όλους τους  πολίτες. Η Βουλή απέφυγε την παγίδα της απαλλαγής που είχαν προβλέψει για εαυτούς και αλλήλους τα δυο κόμματα που κυβέρνησαν στο παρελθόν και τώρα διαμαρτύρονται γιατί δεν θα  εφαρμοστούν οι εξοργιστικές ρυθμίσεις τους.
Όσοι από τους εμπλεκομένους θέλουν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ενώπιον της Δικαιοσύνης και να λάμψει η αθωότητα τους  θα έπρεπε να είναι ευτυχείς με αυτή την εξέλιξη. Οι υπόλοιποι ας εξηγήσουν οι ίδιοι γιατί δεν τη θέλουν, αν δεν την θέλουν.
Για τη ΝΔ και το Κινάλ ως κόμματα αυτή η εξέλιξη είναι θηλιά στο λαιμό των επικεφαλής τους οι οποίοι είτε το ήθελαν πραγματικά είτε όχι τάχθηκαν με τη γραμμή της σκευωρίας -που λανσάρισαν οι «μεγάλοι» της υπόθεσης και κυρίως οι Σαμαράς, Βενιζέλος,  Λοβέρδος, Γεωργιάδης.
Έτσι μετέτρεψαν τα κόμματα τους σε μηχανισμούς υπεράσπισης υποθέσεων που από τη φύση τους έχουν ατομικό χαρακτήρα. Και τώρα υποχρεώνονται να κάνουν πως δεν κατάλαβαν και να καταγγέλλουν την Προανακριτική ότι αρνήθηκε να εξετάσει την υπόθεση -και να φτάσει στην παραγραφή.
Σκευωρία αυτή η υπόθεση είναι έτσι κι αλλιώς αδύνατον να είναι. Η θεωρία ότι ο Πρωθυπουργός της χώρας, ο υπουργός Δικαιοσύνης, οι εισαγγελείς διαφθοράς, και ποιος ξέρει ποιος άλλος, κατασκεύασαν τις κατηγορίες με «ψευδομάρτυρες» για να εξοντώσουν τον Πικραμένο και τον Λυκουρέντζο είναι για τα πανηγύρια. Μόνο η απόγνωση -και το υπερασπιστικό δικαίωμα-όσων τα προβάλλουν για τον εαυτό τους, μπορεί να λειτουργήσει ως ελαφρυντικό και να μην τους  κρεμάσουν κουδούνια.
Τι είναι; Μια τυπική δικαστική έρευνα για μια υπαρκτή υπόθεση, όπως ήταν το σύστημα διαφθοράς της συγκεκριμένης εταιρίας. Σ’ αυτή την έρευνα αναφέρθηκαν τα ονόματα δέκα πολιτικών. Αλλά αντί η έρευνα να προχωρήσει και να ακολουθήσει τακτική ανάκριση, οπότε είτε θα είχαμε παραπομπές ,είτε δεν θα παίρναμε είδηση, ο φάκελος για τους πολιτικούς πήγε στη Βουλή, χωρίς έρευνα και τεκμηρίωση. Γιατί έτσι προβλέπει η νομοθεσία ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.
Ότι δεν κατατέθηκαν στοιχεία δεν είναι περίεργο γιατί απλούστατα για τον εισαγγελέα αρκούν οι ενδείξεις -και οι επώνυμες καταθέσεις μαρτύρων είναι επαρκείς ενδείξεις. Τα στοιχεία θα αναζητήσει η ανάκριση. Οι μάρτυρες είναι προστατευόμενοι και εδώ και στη Αμερική, αλλά δεν είναι καθόλου άγνωστοι, ούτε «κουκουλοφόροι».  Η Πολιτεία δια των αρμοδίων οργάνων της, τους ξέρει.
Ότι η Βουλή δεν κλείνει τα μάτια και δεν διευκολύνει τη συνήθη απαλλακτική κατάληξη αυτών των υποθέσεων, χωρίς έρευνα, όπως στο παρελθόν-, ώστε  «ούτε γάτα είτε ζημιά»,- συνιστά κατάκτηση. Είναι μια απόλυτα νόμιμη απόφαση και πάντως ανταποκρίνεται στο δημόσιο αίσθημα.  Άλλωστε η ΝΔ και το Κινάλ ζητούν «όλα στο φως». Άλλος τρόπος να έλθουν στο φως δεν υπάρχει. Για τα υπόλοιπα θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη της χώρας, όσες  φορές και αν  μηνύσει τους εισαγγελείς οποιοσδήποτε ελεγχόμενος.
Το  πολιτικό πρόβλημα μπορεί να σκάσει στα χέρια του Κυριάκου Μητσοτάκη  και τη Φώφης  Γεννηματά. Δεν είχαν το σθένος να υποδείξουν τα στελέχη τους που θα ερευνηθούν μείνουν στην άκρη, μέχρι να  διαλευκανθεί η υπόθεση, αλλά αντίθετα έσπευσαν στο πλευρό τους.  Μακάρι οι  άνθρωποι να είναι αθώοι. Κανείς πολίτης δεν θέλει  να εμπλέκονται οι πολιτικοί σε τέτοιες υποθέσεις,- αν και καμία φορά ο κόσμος τόχει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι.
Όμως και κανείς δε μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά για κανέναν.  Όλοι θέλουν να ξέρουν την αλήθεια. Αν από την έρευνα προκύψουν στοιχεία που θα οδηγήσουν σε παραπομπές κάποιους, να δούμε ποιος θα σώσει τον Κυριάκο και τη  Φώφη που έγιναν δικαστές και αποφάνθηκαν- δια  των εκπροσώπων τους στην Προανακριτική -ότι… δεν υπάρχει αδίκημα και όλα είναι σκευωρία και σπίλωση.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΥΠΑΝΘΡΩΠΟΙ

Ο Ιωάννης Φιλιππάκης ισοπεδώνει τον πολιτικό βραχίονα εγκληματικών οργανώσεων και καταχραστών του Δημοσίου, με αποκαλύψεις – φωτιά!

Η Πατρίδα, η Ελευθερία, η Ορθοδοξία και η Οικογένεια αποτελούν αξίες που για κανέναν λόγο δεν θα προδώσουμε!  Η σημερινή ηγεσία της Ν.Δ. όχι μόνο δεν αντέχει την κριτική, αλλά απαιτεί να τη… λιβανίζουμε σε καθημερινή βάση!

Του
Ιωάννη Ν. Φιλιππάκη

 Η «δημοκρατία», παρότι δέχτηκε το περασμένο Σάββατο υβριστική επίθεση από τη Ν.Δ., αποφάσισε να μην ακολουθήσει με ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων τα παραληρηματικά «δελτία Τύπου», που με διάφορες ιδιότητες συντάσσει η επικοινωνιακή ομάδα της Πειραιώς και σπεύδουν να αναπαράγουν διάφοροι τυχάρπαστοι σε μέσα ενημέρωσης ύποπτης χρηματοδότησης και ιδιοκτησίας.

Μας προξενεί θλίψη η στρατηγική που έχει επιλέξει η σημερινή επικονωνιακή ομάδα της Ν.Δ., η οποία απαρτίζεται, μεταξύ άλλων, από δημοσιογράφους που ομολογούσαν ότι… έκρυβαν τις ειδήσεις κάτω απ’ το μαξιλάρι, από πρώην διευθυντές γραφείου Τύπου του ΠΑΣΟΚ (και δη, της περιόδου της αποκαλύψεως του «σκανδάλου της MAYO»!), από πρώην κρατικοδίαιτους (οικογενειακώς) δημοσιογράφους, από «ντουντούκες» της διαπλοκής προερχόμενες από την ΠΑΣΠ και από άλλα νέα στελέχη, που δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους.

Η εφημερίδα μας δεν είναι πολιτικό κόμμα για να ανταλλάσσει «επικοινωνιακά πυρά» με οποιονδήποτε. Επιπλέον, το χρέος μας είναι να αναφερόμαστε πρωτίστως στους χιλιάδες αναγνώστες που μας τιμούν σε καθημερινή βάση. Συνειδητά επιλέξαμε να αφήσουμε να περάσει ένα 48ωρο από την τελευταία υβριστική «ανακοίνωση Τύπου» της Ν.Δ., διαπιστώνοντας ότι, με αφορμή (και) τα πρωτοσέλιδά μας, το ηγετικό επιτελείο του κόμματος τελεί σε πρωτοφανή σύγχυση και ανασφάλεια, εντελώς ανάρμοστη για… κυβέρνηση εν αναμονή.

Το βασικό μέλημά τους θα έπρεπε να είναι το ότι το κόμμα, με μεταγραφές ορφανών του εκσυγχρονιστικού (!) ΠΑΣΟΚ τα οποία επιζητούν την πολιτική -ίσως και την ποινική- διάσωσή τους, μεταλλάσσεται και απομακρύνεται από την κοίτη της παράταξης.

Αντ’ αυτού, αφιερώνουν όλον τον χρόνο τους στο να οργανώνουν επιθέσεις στο εκδοτικό συγκρότημα που πρωτοστάτησε στον αγώνα απαλλαγής από την εγκληματική διακυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Που στηλίτευσε το κυβερνητικό συνονθύλευμα των τροϊκόδουλων, το οποίο μας οδήγησε σε άλλο ένα Μνημόνιο, στο PSI κ.λπ. Που για πρώτη φορά αποδόμησε με αδιάσειστα στοιχεία τον μύθο του «τεχνοκράτη πρωθυπουργού» Κ. Σημίτη, ο οποίος έσπευσε με αγωγή να ζητήσει τη φυλάκισή μας. Η χρονική ταύτιση και η συγκυρία των επιθέσεων Σημίτη με αυτές των «εκσυγχρονιστών» της «νέας» Ν.Δ. ας εξηγηθούν από τους επαΐοντες. Για όλους αυτούς τους λόγους απαντούμε σήμερα κυρίως για να εξηγήσουμε στους αναγνώστες μας (στους μόνους στους οποίους λογοδοτούμε) το παρασκήνιο αυτών των πρωτοφανών επιθέσεων.

Από την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας μας ξεκαθαρίσαμε ότι δεν εκφράζουμε και δεν εκπροσωπούμε κανένα κόμμα και, πολύ περισσότερο, καμία κομματική ηγεσία. Γι’ αυτό, η «δημοκρατία» αρνείται να συμπράξει σε παιχνίδια εσωκομματικής «παρακάμαρας», στα οποία ειδικεύεται το αλληλοσπαρασσόμενο επιτελείο του σημερινού αρχηγού της Ν.Δ. Η εφημερίδα μας, όμως, δεν κρύβει ότι συμπαρατάσσεται σταθερά και με συνέπεια με τη μεγάλη πατριωτική παράταξη της κοινωνικής Δεξιάς, η οποία κατά καιρούς εκφράστηκε από κόμματα, όπως ο Εθνικός Συναγερμός του Παπάγου και η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Η Πατρίδα, η Ελευθερία, η Ορθοδοξία και η Οικογένεια αποτελούν τις θεμελιώδεις αρχές του Ελληνισμού, επομένως αποτελούν και για εμάς αξίες που για κανέναν λόγο δεν πρόκειται να προδώσουμε!

Το γεγονός ότι απευθυνόμαστε σε παράταξη και όχι σε κόμμα φαίνεται, άλλωστε, από την κυκλοφορία μας, που είναι αναλογικά πολύ μεγαλύτερη από τις καθηλωμένες εκλογικές επιδόσεις της Ν.Δ., όπως αποτυπώνονται και σε κατά παραγγελία δημοσκοπήσεις. Αλλωστε, δεν πιστεύουμε ότι στις δυτικές δημοκρατίες οι εφημερίδες πρέπει να είναι κομματικά όργανα! Παρ’ όλα αυτά, γνωρίζοντας ότι σημαντικό τμήμα της παράταξης, μη έχοντας σοβαρές εναλλακτικές, εξακολουθεί να εκφράζεται ακόμα από τη σημερινή Ν.Δ., οδηγηθήκαμε πολλές φορές στην επιλογή να είμαστε προσεκτικοί ή και επιεικείς στην κριτική μας για πραγματικά αξιοθρήνητες αντιπολιτευτικές επιλογές.

Η σημερινή ηγεσία της, όμως, όχι μόνο δεν αντέχει την κριτική, αλλά απαιτεί να τη… λιβανίζουμε σε καθημερινή βάση!

Εδώ, αξίζει να σας αποκαλύψουμε ότι πριν από λίγο καιρό επιχειρήθηκε, σε επίπεδο κορυφής, ωμή παρέμβαση (!) στο πώς θα συνεχίσει να εκφράζει η εφημερίδα τις απόψεις της. Μετά την ηχηρή άρνησή μας να αποδεχτούμε οποιαδήποτε προσπάθεια νεοφιλελεύθερης λογοκρισίας (που σε τίποτα δεν διαφέρει από αυτήν της δικτατορίας), μπήκε σε εφαρμογή νέο σχέδιο! Ετσι, κατεβλήθησαν προσπάθειες εξόντωσής μας και απόλυτου ελέγχου του παραταξιακού Τύπου με την έκδοση δύο νέων ημερήσιων εφημερίδων. Προς μεγάλη απογοήτευση της παρέας που ηγείται (;) σήμερα της Ν.Δ., η μεν πρώτη, παρά την τεράστια οικονομική υποστήριξη που είχε, κατέβασε ρολά σύντομα, η δε δεύτερη έχει κυκλοφορία που δεν επαρκεί ούτε για την πληρωμή του χαρτιού της…

Ας το πάρουν απόφαση στη Νέα Δημοκρατία, λοιπόν! Η εφημερίδα μας στηρίζεται σε στέρεες δημοσιογραφικές αρχές και όχι σε κομματικές ή οικονομικές εξαρτήσεις. Να είναι βέβαιοι ότι θα συνεχίσουμε να είμαστε δυσάρεστοι, όπου και όποτε πρέπει. Κι αν συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν την κριτική μας με υστερικές εκρήξεις θυμού και συκοφαντίες συνοικιακού κομμωτηρίου, ακόμη χειρότερα για τους ίδιους.

Για να εξηγούμαστε: Δουλειά του δημοσιογράφου που σέβεται το λειτούργημά του είναι να κάνει επαφές με όλους τους πολιτικούς, όλων των κομμάτων και όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων. Ποτέ, όμως, με επιχειρηματίες ή με… σπόνσορες, ούτε με νταβατζήδες του Δημοσίου. Οποιες αυτονόητες επαφές με πολιτικούς ένθεν κακείθεν τις κάνουμε σε κοινή θέα και χωρίς πρόθεση να κρυφτούμε. Αυτό προφανώς εγείρει τη μομφή των νέων ηγετικών στελεχών της Ν.Δ. Εχουν συνηθίσει, φαίνεται, οι συναντήσεις να γίνονται σε σκοτεινά δωμάτια, πίσω από κλειστές πόρτες και κουρτίνες, πιθανότατα και με γάτες Ιμαλαΐων ως αξεσουάρ, ενίοτε και με ντεκόρ τροχήλατων αποσκευών… Ας προσέξουν πάρα πολύ καλά ποιοι μας κατηγορούν για «εξυπηρέτηση συμφερόντων». Εκτός κι αν θέλει η Πειραιώς να ανοίξουμε συζήτηση. Εμείς θα το κάνουμε με μεγάλη ευχαρίστηση, αλλά ας ρωτήσουν πρώτα τον αρχηγό για καλό και για κακό…

Αντιπαρέρχομαι, τέλος, ως φαιδρότητες τα περί χούντας, νοσταλγών κ.λπ. Διευκρινίζω, όμως, το εξής: Η «δημοκρατία» δεν αντιμετωπίζει με ταμπού καμία περίοδο της νεότερης Ιστορίας και αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, όπως οφείλει να κάνει κάθε εφημερίδα που θέλει να υπηρετεί την αλήθεια. Δεν θα μπορούσε ποτέ να στηρίζει ανελεύθερα καθεστώτα, που ανέβηκαν στην εξουσία με τανκς και δεν εξελέγησαν από τον ελληνικό λαό.

Από κει και πέρα, όμως, αρνείται να συμβάλει στη δαιμονοποίηση καταστάσεων προς τη διαιώνιση «αριστερών» προτύπων και συμπεριφορών, που μονοπώλησαν δυστυχώς την πολιτική ζωή της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες, με την ανοχή (και την… ενοχή) της κοινοβουλευτικής Κεντροδεξιάς. Πάντως, καλό θα ήταν στο σπίτι του κρεμασμένου να μη μιλάνε για σκοινί, αφού η σημερινή… νεοφιλελεύθερη ηγεσία της Ν.Δ. τους πραγματικούς, και με χρυσόβουλο, υμνητές των Παπαδόπουλου και Παττακού τούς τίμησε με κομματικά αξιώματα, ακόμα και με αυτό του αντιπροέδρου!

Διαδώστε το!

Φοβερές καταγγελίες και συγκλονιστικές αποκαλύψεις για τις δύο εφημερίδες που έβγαλαν για να στηρίξουν τον Μητσοτάκη και για συγκεκριμένους δημοσιογράφους

Ωμή παρέμβαση από το κόμμα της ΝΔ, σε επίπεδο κορυφής, καταγγέλλει ο εκδότης της εφημερίδας «δημοκρατία» Γιάννης Φιλιππάκης που αναφέρεται σε προσπάθειες εξόντωσης του μιντιακού ομίλου του και απόπειρα απόλυτου ελέγχου του παραταξιακού Τύπου, με την έκδοση δύο νέων ημερήσιων εφημερίδων..
Ο Γιάννης Φιλιππάκης φωτογραφίζει τις δύο εφημερίδες ενώ ασκεί κριτική στην επικοινωνιακή ομάδα της Ν.Δ., "η οποία απαρτίζεται, μεταξύ άλλων, από δημοσιογράφους που ομολογούσαν ότι… έκρυβαν τις ειδήσεις κάτω απ' το μαξιλάρι, από πρώην διευθυντές γραφείου Τύπου του ΠΑΣΟΚ (και δη, της περιόδου της αποκαλύψεως του «σκανδάλου της MAYO»!), από πρώην κρατικοδίαιτους (οικογενειακώς) δημοσιογράφους" κλπ κλπ.
Ολα αυτά με αφορμή την άγρια κόντρα που ξεσπασε ανάμεσα στην εφημερίδα «δημοκρατία» μετά τις δηλώσεις της έμπειρης δημοσιογράφου αλλά άπειρης εκπροσώπου Τύπου της ΝΔ Μαρίας Σπυράκη περί Δούρειων Ιππων του ΣΥΡΙΖΑ.
Διαβάστε τι αναφέρει σχετικά, σε εκτενές  άρθρο του στην εφημερίδα «δημοκρατία» ο εκδότης Γιάννης Φιλιππάκης:
(...) Μας προξενεί θλίψη η στρατηγική που έχει επιλέξει η σημερινή επικονωνιακή ομάδα της Ν.Δ., η οποία απαρτίζεται, μεταξύ άλλων, από δημοσιογράφους που ομολογούσαν ότι… έκρυβαν τις ειδήσεις κάτω απ' το μαξιλάρι, από πρώην διευθυντές γραφείου Τύπου του ΠΑΣΟΚ (και δη, της περιόδου της αποκαλύψεως του «σκανδάλου της MAYO»!), από πρώην κρατικοδίαιτους (οικογενειακώς) δημοσιογράφους, από «ντουντούκες» της διαπλοκής προερχόμενες από την ΠΑΣΠ και από άλλα νέα στελέχη, που δεν δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους.
(...)
Η σημερινή ηγεσία της NΔ, όμως, όχι μόνο δεν αντέχει την κριτική, αλλά απαιτεί να τη… λιβανίζουμε σε καθημερινή βάση! Εδώ, αξίζει να σας αποκαλύψουμε ότι πριν από λίγο καιρό επιχειρήθηκε, σε επίπεδο κορυφής, ωμή παρέμβαση (!) στο πώς θα συνεχίσει να εκφράζει η εφημερίδα τις απόψεις της. Μετά την ηχηρή άρνησή μας να αποδεχτούμε οποιαδήποτε προσπάθεια νεοφιλελεύθερης λογοκρισίας (που σε τίποτα δεν διαφέρει από αυτήν της δικτατορίας), μπήκε σε εφαρμογή νέο σχέδιο! Ετσι, κατεβλήθησαν προσπάθειες εξόντωσής μας και απόλυτου ελέγχου του παραταξιακού Τύπου με την έκδοση δύο νέων ημερήσιων εφημερίδων. Προς μεγάλη απογοήτευση της παρέας που ηγείται (;) σήμερα της Ν.Δ., η μεν πρώτη, παρά την τεράστια οικονομική υποστήριξη που είχε, κατέβασε ρολά σύντομα, η δε δεύτερη έχει κυκλοφορία που δεν επαρκεί ούτε για την πληρωμή του χαρτιού της...
zoornalistas.blogspot.gr

Στο 4% το πρωτογενές πλεόνασμα το 2017

Για μία ακόμα χρονιά το πρωτογενές πλεόνασμα υπερέβη τους στόχους του προγράμματος καθώς ανέρχεται στο 4% (με βάση τη μέτρηση ESA της ΕΛΣΤΑΤ)

Η Ελλάδα κατάγραψε πρωτογενές πλεόνασμα ίσο με 4% του ΑΕΠ το 2017 σύμφωνα με τον κανονισμό ESA ανακοίνωσε η Eurostat, όταν ο στόχος του προγράμματος αφορούσε σε πλεόνασμα 1,75% του ΑΕΠ.
Σημειώνεται ότι το πρωτογενές πλεόνασμα με βάση τον κανονισμό της ESA διαφέρει συνήθως από εκείνο που υπολογίζεται με βάση το μνημόνιο. Ομως, σε κάθε περίπτωση, το «μνημονιακό» πρωτογενές πλεόνασμα εκτιμάται ότι θα είναι πολύ υψηλότερο από τον στόχο 1,75% του ΑΕΠ το 2017.
Το πλεόνασμα της Γενικής Κυβέρνησης για το έτος 2017, σύμφωνα με το ESA 2010, εκτιμάται στα 1,5 δισ. ευρώ (0,8% επί του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος), ενώ το ακαθάριστο ενοποιημένο χρέος της Γενικής Κυβέρνησης σε ονομαστικές τιμές στο τέλος του 2017 εκτιμάται στα 317,4 δισ. ευρώ, (178,6% επί του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος).
Σύμφωνα με τα στοιχεία τα έσοδα γενικής κυβέρνησης διαμορφώθηκαν σε 86.77 δισ. ευρώ οριακά μικρότερα του 2016 οπότε ήταν 87,36 δισ. ευρώ, ενώ οι δαπάνες κινήθηκαν στα 85,322 δισ ευρώ και ήταν λιγότερες αυτών του 2016 (86,271 δισ. ευρώ).

Ν. Παππάς: Όχι στα μονοπώλια στον χώρο των τηλεπικοινωνιών

Σε ό,τι αφορά τις τηλεοπτικές άδειες ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής σημείωσε ότι λίγες μέρες μένουν έως την ανακοίνωση της λίστας από το ΕΣΡ

Νέο πλαίσιο απλοποίησης των διαδικασιών για τη στήριξη των οπτικοακουστικών παραγωγών θα έρθει τις επόμενες μέρες, προς ψήφιση, στη Βουλή, ανέφερε ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης, Νίκος Παππάς, μιλώντας στον ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο» για την επανέναρξη των γυρισμάτων της ξένης παραγωγής στο Σούνιο.

Ο υπουργός ΨΗΠΤΕ χαρακτήρισε «θετική εξέλιξη» το γεγονός, προσθέτοντας: «Όσα προηγήθηκαν μας έδωσαν την εικόνα τού τι πρέπει να γίνει στο πλαίσιο της νομοθεσίας, αλλά και των πρωτοβουλιών από όλους, για να υπάρξει σωστή και έμπρακτη στήριξη των οπτικοακουστικών παραγωγών, ενός κλάδου που βελτιώνει την προβολή της χώρας στο εξωτερικό. Η Ελλάδα έχει ανεκτίμητο πλούτο και η εικόνα της χώρας που είχε αμαυρωθεί από την οικονομική κρίση αλλάζει. Η προβολή της χώρας δεν είναι δευτερεύον ζήτημα. Υπάρχει η δυνατότητα, χωρίς να ξοδέψουμε πολλά χρήματα να εξασφαλίσουμε τη σωστή προβολή της Ελλάδας στα πέρατα του κόσμου».

Αναφερόμενος στην ψηφιοποίηση του δημόσιου τομέα, ο Ν. Παππάς σημείωσε ότι βρισκόμαστε λίγες ημέρες πριν τη δημοπράτηση του έργου για τον συνολικό ψηφιακό μετασχηματισμό του Δημοσίου, στο οποίο εμπλέκονται 21.000 φορείς. Είπε ότι στο υπουργείο του ήδη όλα τα έγγραφα διακινούνται ηλεκτρονικά και διαβεβαίωσε ότι οι διαδικασίες θα απλοποιήσουν τη ζωή του πολίτη και θα διασφαλίσουν την πάταξη της διαφθοράς και του «γρηγορόσημου».

Σχολιάζοντας τις ειδήσεις για την αναμενόμενη πώληση της εταιρείας Forthnet, ο υπουργός ΨΗΠΤΕ τόνισε ότι η τηλεπικοινωνιακή αγορά, η οποία βρίσκεται σε άνοδο, βοήθησε τη συγκεκριμένη εταιρεία που αντιμετώπιζε προβλήματα να προσελκύσει καλές προσφορές και χαρακτήρισε τον δείκτη των τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών «πρόδρομο δείκτη της γενικότερης εικόνας της οικονομίας που βελτιώνεται».

«Έχουμε δώσει μάχη για να υπάρξει ο ανταγωνισμός στο επίπεδο των επενδύσεων και να βελτιωθούν οι τεχνολογικές υποδομές» είπε ο υπουργός διευκρινίζοντας ότι δεν θα ήταν ευχάριστο να υπάρξουν μονοπωλιακές καταστάσεις στον χώρο, οι οποίες δεν θα είναι ούτε προς το συμφέρον του καταναλωτή, ούτε και των εργαζομένων. «Εμείς, ως υπουργείο ΨΗΠΤΕ, βεβαιώνουμε την αγορά ότι τα διαθέσιμα χρήματα θα ενισχύσουν τις τεχνολογίες αιχμής και το συγκεκριμένο πλαίσιο έπεισε τους επενδυτές να πάνε προς τέτοιες επενδύσεις» υπογράμμισε.

Για τη στάση του ΔΝΤ και τις διαπραγματεύσεις στο μέτωπο της οικονομίας, ανέφερε ότι δεν γίνονται καθαρές οι προθέσεις του Ταμείου για τα επόμενα χρόνια. «Τη στιγμή που τα δύο προηγούμενα προγράμματα κατέρρευσαν παταγωδώς και το σημερινό, τρίτο πρόγραμμα, χωρίς να σημαίνει ότι υιοθετούμε τις πολιτικές αυτές, επιτυγχάνει τους στόχους, σε αυτό το ΔΝΤ είναι με το ένα πόδι μέσα με το άλλο έξω» σχολίασε ο Ν. Παππάς, υπογραμμίζοντας ότι η θέση της ελληνικής κυβέρνησης έχει καταγραφεί.

Τέλος, αναφορικά με τις τηλεοπτικές άδειες σημείωσε ότι λίγες μέρες μένουν έως την ανακοίνωση της λίστας από το ΕΣΡ. «Η ανακοίνωση της λίστας κλείνει ένα 30ετες κεφάλαιο που έπρεπε να κλείσει με τον σωστό τρόπο. Ακόμα και οι πολέμιοι της κυβέρνησης κατανόησαν ότι έπρεπε να υπάρξει ρύθμιση του τοπίου και καταβολή τιμήματος για την αδειοδότηση των καναλιών» είπε και χαρακτήρισε «συντριπτική ήττα της Νέας Δημοκρατίας» τη στάση της στο συγκεκριμένο ζήτημα. «Ο κόσμος έχει βγάλει τα συμπεράσματά του και η εικόνα της ασυδοσίας με υπερχρεωμένους τηλεοπτικούς σταθμούς που εξέπεμπαν χωρίς άδεια, έχει ανατραπεί. Πάμε σε μία συνολική ρύθμιση του τοπίου και έχουμε σχεδιάσει κίνητρα που θα δώσουν αναζωογόνηση στον κλάδο με υπεράσπιση των εργασιακών δικαιωμάτων» διευκρίνισε.
Πηγή

Ο Τσίπρας κερδίζει τον πόλεμο και η κυβέρνησή του χάνει τις μάχες

17 Απριλίου 2018

Του Γ. Λακόπουλου


 Περίπτωση πρώτη: Ο Βόλφρανγκ Σόιμπλε είναι διακηρυγμένος αντίπαλος του Αλέξη Τσίπρα. Αλλά στην τελευταία εμφάνισή του σε ελληνικό ΜΜΕ -στον Σκάι- τίναξε στον αέρα τη θεωρία ότι  «ο Τσίπρας έλεγε ψέματα για να πάρει την εξουσία». Εξήγησε πως ο Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές το Ιανουάριο του 2015 -τις οποίες ο ίδιος «του ευχήθηκε να μην κερδίσει» γιατί το πρόγραμμά του δεν ήταν εφαρμόσιμο- αλλά επιχείρησε να το εφαρμόσει -ως όφειλε, αφού αυτή την εντολή πήρε.
Όταν διαπίστωσε ότι δεν του βγαίνει άλλαξε γραμμή και έθεσε στη συνέχεια στης διακυβέρνησής του με νέο πρόγραμμα στην κρίση των ψηφοφόρων που την ενέκριναν και έκτοτε εφαρμόζει αξιόπιστα. Στοιχειώδεις κανόνες του κοινοβουλευτισμού.
Ωστόσο, τόσο η αντιπολίτευση, όσο και οι παπαγάλοι της στα ΜΜΕ έχουν επιβάλλει σε μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης ότι «ο Τσίπρας εξαπάτησε τους πολίτες: άλλα έλεγε πριν και άλλα έκανε μετά τις εκλογές». Στην  πραγματικότητα ισχύει το αντίθετο: και στις δυο περιπτώσεις που κέρδισε εκλογές έκανε αυτό ακριβώς που έλεγε.  Υλοποιει την εντολή που πήρε.
Και το δημοψήφισμα -την «εντολή» του οποίου απέρριψε; Να μην κρυβόμαστε: χρειάζονται κότσια από έναν πολιτικό για να αρνηθεί την αντιευρωπαϊκή κατεύθυνση που έδειξε τη δεδομένη χρονική στιγμή η συλλογική βούληση- την οποία ο ίδιος μάλλον περίμενε διαφορετική  όταν τη ζήτησε. Αλλά αυτό είναι περισσότερο παιχνίδι της μοίρας παρά της πολιτικής. Όπως παιχνίδι της μοίρας είναι ότι για να κρατήσει την Αριστερά στην κυβέρνηση έπρεπε να συμπράξει με τον Καμμένο. Οι άλλοι θα τον έριχναν…
Περίπτωση δεύτερη: Ο Φρανσουά Ολάντ υπήρξε, λόγω της χώρας του, από τους λίγους  Ευρωπαίους που γνωρίζει τα ενδότερα της ευρωπαϊκής πολιτικής, ανεξάρτητα από την ατυχή προεδρία του στη Γαλλία. Μόλις πρόσφατα διατύπωσε, σε βιβλίο, τη γνώμη για τον Αλέξη Τσίπρα: «είναι συνεπής Κεντροαριστερός και συνεπής Ευρωπαίος«.  Δεν είχε ούτε για μια στιγμη ως επιδίωξη να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη, αλλά έπαιζε αποφασιστικά τα διαπραγματευτικά χαρτιά του υπέρ της χώρας του.
Κι όμως το ίδιο μπλοκ κομμάτων και ΜΜΕ  διαμορφώνει την εικόνα του αντιευρωπαίου που εμπνέεται από τον Μαδούρο και θέλει να κάνει την Ελλάδα σαν τη Βενεζουέλα, περιφρονεί τους θεσμούς και στήνει σκευωρίες σε βάρος αγνών και ανυπεράσπιστων πολιτικών αντιπάλων του.
Περίπτωση τρίτη: Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ο Μάριο Σεντένο, οι περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης, τα κοινοτικά όργανα και οι θεσμοί, ο διεθνής Τύπος και οι διεθνείς οργανισμοί, οι οίκοι αξιολόγησης και η ψυχρή λογική των αριθμών συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι ο Τσίπρας ολοκλήρωσε με επιτυχία το τρίτο πρόγραμμα που συμφώνησε με τους Ευρωπαίους.
Απορροφώντας μόλις τα μισά από τα δάνεια που προέβλεπε για την Ελλαδα του Τρίτο Μνημόνιο, υλοποίησε τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα, βελτίωσε όλους τους δείκτες της ελληνικής οικονομίας, εξασφάλισε θετικό δείκτη ανάπτυξης, βρίσκεται κοντά σε μια συμφωνία για το χρέος. Κοντολογίς κλείνει τη μνημονιακή περίοδο της  Ελλάδας, ώστε από το επόμενο φθινόπωρο να πορευθεί εκτός Μνημονίου και να καλύπτει τις ανάγκες της από τις αγορές, στο δρόμο προς την επιστροφής στην ευημερίας.
Κι όμως οι ίδιοι πολιτικοί και μιντιακοί παράγοντες βομβαρδίζουν την κοινή γνώμη με την «αποτυχία»  του Τσίπρα με επιχείρημα ότι… απέτυχε να καταργήσει το μνημόνιο σε μια νύχτα. Τσαμπουνάνε ότι «κατέστρεψε την Ελλάδα» . Και ας είναι ο μόνος που δεν ευθύνεται για την καταστροφή και τη χρεοκοπία της. Την παρέλαβε σιδηροδέσμια από τα κόμματα που πρώτα την ανατίναξαν κυβερνώντας διαδοχικά και μετά της έβαλαν την ταφόπλακα συγκυβερνώντας.  Αλλά το παλιό σύστημα  που δεν βλέπει τους  διεθνείς επαίνους  για τον Τσίπρα, αρπάζεται από οτιδήποτε επικριτικό γράφεται και το κάνει σημαία, ενώ κάνει πάρτι όταν τύποι σαν τον Βέμπερ και τον Βίζερ πετάνε ανοησίες  για «κομμουνιστές» και «200 δισ. κόστος». Κατάντια.

Η ακριβή αντιπολίτευση

Είναι μόνο τρεις περιπτώσεις από τις πολλές που δείχνουν ότι ο Τσίπρας κερδίζει ένα πόλεμο στον οποίο οι προκάτοχοί του ηττήθηκαν -αφού τον προκάλεσαν. Αλλά η κυβέρνησή του χάνει τις επιμέρους μάχες.  Κερδίζει την ουσία και χάνει την επικοινωνία. Νικάει τα λιοντάρια και τον τρώνε οι κοριοί…
Σε μεγάλο ποσοστό η κοινή γνώμη έχει καταπιεί τις τερατολογίες που σερβίρει η αντιπολίτευση. Η κατ’ αρχήν εξήγηση είναι απλή: η κυβέρνηση έχει τη δυσκολία της πράξης και η αντιπολίτευση την ευκολία των λόγων. Αλλά δεν είναι επαρκής.  Υπάρχουν δυο περισσότερο ουσιώδεις εξηγήσεις:
Η μια είναι ότι ο Τσίπρας προσέρχεται στη μάχη των εντυπώσεων με λιανοτούφεκα και πέτρες, ενώ ο Μητσοτάκης έχει δίπλα του έναν στρατό επικοινωνιολόγων, δημοσκόπων, δημοσιογράφων και μιντιακών μηχανισμών.  Πρέπει να είναι η πιο ακριβή αντιπολίτευση όλων των εποχών. Πόσους έχει ο Τσίπρας;
Οι άνθρωποι του Πρωθυπουργού που ασχολούνται με τη προβολή του είναι ελάχιστοι, δεν έχουν μέσα, συχνά είναι ελλιπείς- και το κενό δεν προλαβαίνει να καλύψει ο πολύπειρος Θανάσης Καρτερός. Απόδειξη ότι όχι μόνο δεν μπορούν να αναδείξουν τα μέτωπα στα οποία κυριαρχεί ο Τσίπρας, αλλά δεν έχουν και τρόπο να αναδείξουν τις αδυναμίες του Μητσοτάκη. Τον άκρατο λαϊκισμό της ΝΔ του που βαφτίζεται αντιλαϊκισμός, την απουσία προγράμματος, την πρόσδεση στη διαπλοκή, την ανυποληψία στην Ευρώπη. Ούτε καν το μπάχαλο του επικρατεί στη ΝΔ αυτή την περίοδο. Έτσι όμως δεν γίνεται πολιτική.

Όταν το  άσπρο γίνεται μαύρο

Η δεύτερη εξήγηση είναι ο κυβερνητικός μηχανισμός  δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του αναδεικνύοντας απλώς το έργο του και την αλήθεια. Υπουργοί πνίγονται σε μια κουταλιά νερού. Τους ξεφεύγουν πράγματα με προφανείς ευνοϊκές συνέπειες για την κυβέρνηση και αφήνουν το άσπρο να γίνεται μαύρο σε βάρος της.  Άπειρα παραδείγματα.
Π.χ. δεν αντιλαμβάνονται την τεράστια ουσιαστική και και επικοινωνιακή αξία της εικόνας με τις μπουλντόζες στο Ελληνικό και η επένδυση καρκινοβατεί.  Δεν συνειδητοποιούν το όφελος του πολιτικού συστήματος από τη νόμιμη λειτουργία των καναλιών και η αδειοδότηση αναμένεται ακόμη -αφού πέρασε από 40 κύματα εξ αιτίας των κυβερνητικών λαθών, που θυμίζουν λίγο την περιπέτεια του Καραμανλή με τον βασικό μέτοχο που χάθηκε από μέσα.
Παρότι η κυβέρνηση Τσίπρα  δημιούργησε τις συνθήκες ώστε η Δικαιοσύνη να κινηθεί ελεύθερα και για πρώτη φορά υπόλογοι σκανδάλων και καταστροφικών δραστηριοτήτων παίρνουν το δρόμο για το δικαστήριο, πολλοί έχουν την εντύπωση ότι ο Τσίπρας χειραγωγεί τη Δικαιοσύνη, επειδή οι υπουργοί του λένε και κάνουν χοντράδες.  Έτσι ενώ οι πρώην υπουργοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι υπόλογοι έναντι της Πολιτείας και τους «ψάχνουν» οι εισαγγελείς, αυτοθυματοποιούνται κιόλας,  δίνοντας το παράδειγμα και σε επιχειρηματίες να κάνουν το ίδιο. Παράνοια: σαν να καταγγέλλεις τον έφορο ή τον τροχονόμο που κάνουν τη δουλειά τους. Και να απειλείς τον πρόεδρο του δικαστηρίου.
Ο Γεωργιάδης και ο Λοβέρδος  βρίζουν σαν καραγωγείς τον Πρωθυπουργό της χώρας,  ο Σαμαράς κάνει μηνύσεις στους εισαγγελείς που τον ελέγχουν, αλλά το μιντιακό σύστημα της Δεξιάς και της Διαπλοκής στον Τσίπρα καταλογίζει… έλλειψη σεβασμού στους θεσμούς και ένας τουλάχιστον υπουργός τους διευκολύνει ασχολούμενος όλη μέρα με αναρτήσεις με κακόγουστη ρητορική, αντί να «δέσει» τα σκάνδαλα που βρήκε στο υπουργείο του.
Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ εξέθρεψαν τη σήψη και τη διαφθορά, δημιούργησαν το σύστημα διαπλοκής -της οποίας έγιναν υποχείρια στο τέλος, αλλά ο Μητσοτάκης μιλάει τη «νέα  διαπλοκή του Τσίπρα», όταν ο ίδιος και τα στελέχη του δεν ξεχωρίζουν από τους «νταβατζήδες» και τους υπαλλήλους τους. Ο γιος του Κ. Μητσοτάκη και κόρη του Γ. Γεννηματά επικεφαλής των κομμάτων των γόνων καταλογίζουν οικογενειοκρατία στον μόνο Πρωθυπουργό της αντιπολίτευσης που δεν είναι γόνος και ένα μέρος της κοινής γνώμης το καταπίνει.
Οι ηγεσίες και τα στελέχη της ΝΔ και του Κινάλ ξημεροβραδιάζονται στις αυλές μεγαλοεπιχειρηματιών και προμηθευτών -που έχουν δικές τους κοινοβουλευτικές ομάδες στα δυο κόμματα- αλλά η αντιπολίτευση μιλάει για έλλειψη «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς,  όταν κανένα μέλος της κυβέρνησης της  δεν βαρύνεται με σκάνδαλα, και κανένα στέλεχός της δεν κυκλοφορεί σε δεξιώσεις  επωνύμων, δεν συχνάζει σε ακριβά «στέκια» και κανείς υποστηρικτής της στα ΜΜΕ δεν υπήρξε νταραβερτζής με το αζημίωτο ακόμη και με υπόδικους .
Η παράμετρος Καμμένου καίει όλο και περισσότερο την κυβέρνηση. Υπήρξε κατ’ ανάγκην ορθή η επιλογή Τσίπρα να τον χρησιμοποιήσει για να διαμορφώσει κοινοβουλευτική πλειοψηφία ποντάροντας ότι δεν θα τον ρίξει, αλλά ο υπουργός Άμυνας -για λόγους που όλοι ξέρουν- είναι ασήκωτο βάρος και είναι καιρός να τον ρίξει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, ασκώντας το απόλυτο δικαίωμά του να διαμορφώνει την κυβέρνηση του κατά την κρίση του. Τα υπόλοιπα θα φανούν στη Βουλή.
Αυτές οι δυο εξηγήσεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η τελική ευθύνη για τη άνιση επικοινωνιακή  παρουσία του Τσίπρα, παρά το πολιτικό του ιμπέριουμ βαρύνει τον κυβερνητικό μηχανισμό. Υπουργοί και λοιποί παράγοντες που καθυστερούν υποθέσεις, παραπληροφορούν τον Πρωθυπουργό, πέφτουν στις παγίδες της αντιπολίτευσης. Ορισμένοι έχουν φτάσει στα όριά τους. Δεν μπορούν να φτάσουν ως τις εκλογές. Και ένας τουλάχιστον, αντί να εντάξει τη  δράση του στην στρατηγική επικοινωνιακής ενίσχυσης της κυβέρνησης, στήνει προσωπικό δίκτυο στα ΜΜΕ. Έτσι δεν γίνεται δουλειά…