Του Γ. Λακόπουλου
Ας αρχίσουμε με αριθμητική. Μια κυβέρνηση για να σταθεί στη Βουλή χρειάζεται την υποστήριξη 151 βουλευτών. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμη έχει 145. Του λείπουν έξι και τους εξασφαλίζει δια της -επίπονης και φθοροποιού- συνεργασίας με τον Πάνο Καμμένο. Και τα πλακάκια όμως στους διαδρόμους της Βουλής ξέρουν ότι αυτή η συνεργασία οδεύει προς το τέλος της. Ομαλά με τη λήξη της τετραετίας, αλλά μπορεί και ανώμαλα, ανά πάσα στιγμή.
Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας -που πήρε το 2015 την ευθύνη της σύμπραξης με τον Καμμένο για λόγους που είναι γνωστοί- είναι υποχρεωμένος να ολοκληρώσει την τετραετία. Όχι για το θέλει το κόμμα του -που το θέλει προφανώς- αλλά γιατί το θέλει το εθνικό συμφέρον: η χώρα πρέπει να βγει κανονικά από το Μνημόνιο, να περπατήσει ομαλά με τις δυνάμεις της, να κλείσει η εκκρεμότητα του Μακεδονικού, να εξομαλυνθούν οι σχέσεις με την Τουρκία και να προχωρήσει, χωρίς περίπτωση ανάσχεσης, η κάθαρση.
Όποιος προκαλέσει εκλογές νωρίτερα είναι σα να εκτελεί τη χώρα στα τρία μέτρα -προσφέροντας υπηρεσίες μόνο στους εχθρούς της και στους υπό δικαστική έρευνα για ανάμειξη σε σκάνδαλα και δυσώδεις υποθέσεις. Τόσο απλό.
Άρα, λοιπόν, αν ο Τσίπρας αποφασίσει να κλείσει τον κύκλο της ετερόκλιτης συνεργασίας του με τον Καμμένο- ή αν το αποφασίσει ο… Καμμένος για να επιδιώξει την εκλογή του ανεφοδίαστα- πρέπει να βρει έξι βουλευτές για να κρατήσουν τη σημερινή Βουλή ως το τέλος της θητείας της.
Λέγεται ότι αυτοί οι έξι βουλευτές υπάρχουν, ίσως είναι και περισσότεροι. Οι τρεις προέρχονται από το κόμμα του Καμμένου, που δεν θα τον ακολουθήσουν σε ενδεχομένη αποχώρηση, και οι υπόλοιποι από άλλους χώρους.
Αλλά φαίνεται ότι δεν είναι αυτό που θέλει ο Πρωθυπουργός. Και για αυτό οι συνεργάτες του δεν κρύβουν ότι αναζητείται άλλο κόμμα ως εταίρος, τουλάχιστον για να κλείσει ο κύκλος που βρίσκεται ανοικτός. Μετεκλογικά όλα θα κριθούν ανάλογα με τη λαϊκή ετυμηγορία.
Ένας υποψήφιος είναι το Κινάλ, εντός του οποίου υπάρχει ισχυρό ρεύμα αντιδεξιάς πλεύσης και σύμπραξης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Επιπλέον το ζητούν οι ευρωσοσιαλιστές από καιρό. Αλλά η Φώφη Γεννηματά μένει διστακτική. Είτε από κακές εκτιμήσεις για την προοπτική της, είτε γιατί δεν θέλει, ακόμη, την αναμέτρηση με τους Βενιζέλο -Λοβέρδο. Όμως στην ουσία σε ό,τι την αφορά το θέμα μένει ανοικτό- ανεξάρτητα από τις τρέχουσες δηλώσεις της.
Ενδέχεται όμως η κυρία να έλθει δεύτερη. Από μέρα σε μέρα πληθαίνουν οι πληροφορίες ότι ενισχύονται διαρκώς οι γέφυρες ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και το Σταύρο Θεοδωράκη-που δεν είχαν ποτέ κακή σχέση. Οι πιο διορατικοί ρισκάρουν την πρόβλεψη ότι ο επικεφαλής του Ποταμιού θα είναι κυβερνητικός εταίρος σ’ αυτή τη Βουλή, θεμελιώνοντας και τη μετεκλογική συνεργασία των δυο πλευρών.
Ακόμη αν αυτές οι εκτιμήσεις είναι πρόωρες τα σημάδια υπάρχουν. Ο Σταύρος αρνήθηκε να ενταχθεί οργανικά στο Κινάλ και προτιμάει να είναι περισσότερο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Θα στηρίξει τη λύση για το Μακεδονικό. Βρίσκεται κοντά στην κυβέρνηση όταν πρόκειται για πρωτοποριακά νομοσχέδια και πρόσφατα επισκέφθηκε των Πρωθυπουργό για μια συζήτηση που περιλάμβανε περισσότερα από το επίσημο θέμα της.
Άλλωστε αυτός ήταν ο λόγος που του επιτέθηκαν οι γελωτοποιοί του βασιλέως που τον θέλουν υπάλληλο του Κυριάκου. Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο: ο ίδιος είναι αποφασισμένος να χαράξει την πορεία του χωρίς έξωθεν υποδείξεις. Ήδη δυο τουλάχιστον από τους βουλευτές του του δείχνουν το δρόμο.
Ο Σταύρος μπήκε την πολιτική μάλλον αψήφιστα και είχε θεωρήσει ότι ο δρόμος είναι στρωμένος με τολμηρές ιδέες και προτάσεις καινοτομίας. Για ένα διάστημα έδειχνε ότι » δεν το έχει» και το εκλογικό αποτέλεσμα το επικύρωσε. Αλλά η πολιτική πράξη τον ωριμάζει και φαίνεται να διακρίνει τους δυο δρόμους που έχει η χώρα μπροστά της: τη συντηρητική παλινόρθωση με τον Νεομητσοτακισμό και την επιστροφή των «νταβατζήδων» ή την εδραίωση νέας εποχής με τους πολιτικούς και τους οικονομικούς παράγοντες στους χωριστούς ρόλους τους. Άλλωστε με το Τσίπρα έχει ένα κοινό: δεν προέρχονται από τζάκια και οικογένειες.
Τις τελευταίες μέρες ο Θεοδωράκης έκανε νέο νεύμα προς τον Τσίπρα, χρησιμοποιώντας συμβολικά την ιστορική συμφωνία ανάμεσα στη Βόρεια και τη Νότια Κορέα. Από τα Χανιά, σε ημερίδα με θέμα «Εθνική Συνεννόηση: παρόν και μέλλον», είπε με νόημα:
«Από τη στιγμή που τα βρήκαν οι Βόρειοι με τους Νότιους στην Κορέα, ίσως κάποτε τα βρούμε και εμείς στην Ελλάδα» και προέβλεψε «νέα πολιτική εποχή, με διαφορές μεν, αλλά χωρίς λαϊκισμό». Άλλωστε, εκ χαρακτήρος, τον σκοτώνει η ιδέα να συμπορεύεται με τον Άδωνι Γεωργιάδη και να κάνει τον δικηγόρο υπέρ τρίτων στην Novartis.
Ο καιρός θα δείξει πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Αυτή τη στιγμή πάντως κρατάει το κλειδί την εξελίξεων προς τη μια η την άλλη πλευρά. Αν τον Αύγουστο, που αρχίζει η μεταμνημονιακή Ελλάδα, το κόμμα του διευκολύνει τη συγκρότηση μιας νέας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στην παρούσα Βουλή θα γράψει ιστορία και κατ’ ανάγκην για τον ακολουθήσει και η Φώφη Γεννηματά ή πολλοί από το κόμμα της.
Η προοπτική ενός νέου μετώπου Τσίπρα- Θεοδωράκη- Φώφης με δημοκρατική συναντίληψη για την κυβερνώσα Κεντροαριστερά ανάμεσά τους και αντιδεξιό προοδευτικό πρόσημο στη μαρκίζα θα κάνει πολλούς να μην ξέρουν πού να σταθούν. Είναι μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Χωρίς την προοπτική της εξουσίας ο βασιλιάς είναι γυμνός. Αυτό θα σημάνει το τέλος του στη ΝΔ – ισως πριν καν φτάσει ως τις εκλογές. Το δάκτυλο του Θεοδωράκη -τον οποίο μάλλον υποτίμησε- βρίσκεται στο κουμπί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου