ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ;

Για την ιστορία του πράγματος.Όσο υπάρχει ιστορία, δηλαδή, όσο καταγράφεται…
Αν καταγράφεται.
Γυρίζεις στο παρελθόν ψάχνεις, αναγνωρίζεις φωνές χαμένες, πρόσωπα αγαπημένα, μουσικές οικείες, βασανιστικές.
Ποτέ δε φτάνεις στην αρχή του λαβύρινθου, δε θέλεις ή δεν μπορείς.
Σύρεσαι σε σταθμούς επόμενους, σε κρύες αίθουσες αναμονής…
Αρχίζεις να συνηθίζεις στην έννοια του απρόβλεπτου.
Οπλισμένος με μάταια γιατροσόφια, ευχές, ικεσίες, ιδεολογίες και υπέρτατα όντα ετοιμάζεσαι για τη μεγάλη διαδρομή…
Η μυρωδιά του κάρβουνου σου καίει τον οισοφάγο, το άρωμα της καραμέλας σε επιστρέφει σε ιδρωμένα μέτωπα και χωματόδρομους με μαργαρίτες…
Έτσι γίνεται πάντα.
Επιστροφή που ακινητοποιείται σ’ ένα σημείο που ούτε αφετηρία είναι, ούτε απόληξη…
Κι από κει και πέρα την απόλυτη σιωπή υποπτεύεσαι, την πλήρη ανυπαρξία νοητικής διεργασίας.
Σε διαβάζω ιστορία στα χέρια μου, στους γερασμένους δρόμους, στους στιλπνούς υαλοπίνακες των ουρανοξυστών, στις αραχνιασμένες βιτρίνες των νεκρών παντοπωλείων…Κι είναι σα να χάνεται το σήμερα στο χθες, το αύριο στο παρελθόν των ιδεών και των χρωμάτων.
Χριστούγεννα 2006…
Ξεκρεμάς τον καθρέφτη του μέλλοντος και μένουν να χάσκουν στον τοίχο τα ίχνη του πλαισίου, η ανεξίτηλη διαδρομή ανάμεσα στους αγρούς με τη ηλιοτρόπια, η διαφυγή στο πλάι του ποταμού, η μακρά αναμονή στο ενδιαίτημα των αισθήσεων.
Σε λίγες μέρες ξαναγυρίζουν οι μέρες της βροχής, επιστρέφουν οι προσδοκίες της σιωπής, ενταφιάζονται οι ήχοι της πανηγύρεως.
Για την ιστορία του πράγματος, λοιπόν…
Όσο υπάρχει πράγμα, παρόν, παρελθόν, μέλλον…
Πόσες φορές δεν αναρωτήθηκες, πόσες δεν αμφέβαλες και πόσες δεν υποκρίθηκες…
Δεν είναι που δε γνωρίζεις, είναι που αρνείσαι να συμβιβαστείς με τον καλπασμό των αλόγων, με την ορμή του ανέμου, με το θάνατο της βροχής στα πάνω στα ξερά φύλλα του καλαμποκιού.
Είναι που κατανοείς, εντέλει, το μάταιο της ιστορίας, με τον τρόπο που την κατανοείς, με τον τρόπο που την αντιλαμβάνεσαι. Σε λίγες μέρες θάνατος και ζωή θα ξανασμίξουν σε μέρα γιορτασμού, σε πανηγύρι χαράς και απορίας κι ο χρόνος, στιγμιαίος και διαρκής, θα εισχωρήσει στο μέλλον και στο παρελθόν, θα διεισδύσει στη σκοτεινή γραμμή των προγόνων και θα εκραγεί, σκότους διάχυση, στων επιγόνων τη θορυβώδη συνάθροιση.
Έτος ιστορίας 2007…
Ας είναι κι έτσι…
Ούτως ή άλλως τίποτα δεν μπορούμε να αλλάξουμε…
Τα πάντα ρέουν πέραν της δικής μας θελήσεως, του μάταιου της παρέμβασής μας…
Κι η ιστορία των ιδεολογιών τι απέγινε, θα ρωτήσεις;
Νικήσαμε τα πάντα και μας νίκησε ο φόβος;
Κατανοήσαμε τα ακατανόητα και αιχμαλωτιστήκαμε στην έννοια του τυχαίου;
Τίποτα απ’ όλα όσα συνέβησαν δεν έχουν συμβεί. Η δική μας αιώνια πλάνη κατασκεύασε τα παρελθόντα και τα επερχόμενα…
Δική μας υπόθεση και η ιστορία των πραγμάτων επί της ιστορίας του πράγματος…
Έτος ιστορίας 2007!
Χρόνια Πολλά;

32 π.Χ.

Φανταστείτε τον Aντώνιο να λέει στην Kλεοπάτρα την παραμονή της πρωτοχρονιάς: Πως περνάει ο καιρός αγάπη μου… Σε μισή ώρα θάναι 32 π. X.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Που τελειώνει, άραγε ο τρόπος, από που αρχίζει το ταξίδι της μικροαστικής μας υποκρισίας, η ανελευθερία της σκέψης και της συνείδησής μας;
Γιατί ακολουθούμε τυφλά; Γιατί στριμωχνόμαστε κάτω από την κλειστή ομπρέλα του εγκλεισμού και της ματαιοδοξίας; Τι μας καθοδηγεί, τι μας προστάζει;
Η νύχτα δε λέει να τελειώσει… Την απλώνουν λευκό σεντόνι μπρος στα μάτια μας… Την τεμαχίζουν και την κονσερβοποιούν… Την αραδιάζουν στα ράφια… Κι εμείς την αγοράζουμε την καταναλώνουμε και υποκρινόμαστε ότι γνωρίσαμε το φως… Τον ανηφορικό κατήφορο του χρόνου που αποκαλύπτεται πίσω από την κλειστή μας πόρτα… Απ’ τα σφαλιστά μάτια μας… Τα δεμένα μας χέρια…
Οι καθοδηγητές γνωρίζουν το παιχνίδι, δεν υπάρχει καμία έκπληξη γι αυτούς… Για ’μας παραμένει ο υποκριτικός θαυμασμός, η άρνησή μας να διακηρύξουμε αυτό που δε μας συγκινεί, αυτό που δε μας αντιπροσωπεύει…
Είτε τέχνη λέγεται, λοιπόν, είτε σχέση, είτε πολιτική, είτε απλώς άποψη… Είτε μας εκφράζει είτε όχι, γίνεται συμπεριφορά, ιδεολογία!
Ακολουθήστε το στρατήγημα, αυτό που δε γνωρίζετε, αυτό που αρνείσθε να απορρίψετε…
Διασχίστε βιαστικά τους αποπνικτικούς διαδρόμους του παρελθόντος…
Στην έξοδο μας περιμένει ο εκδορέας ντυμένος στα λευκά… Θα μας πάρει από το χέρι και θα μας οδηγήσει σε δρόμους και μονοπάτια παραδοχής που μάταια προσπαθεί να εξαλείψει από το μυαλό του…
Χωρίς εμάς τίποτα απολύτως δε θα υπήρχε…Για ’μας στήθηκε η παράσταση… Για ‘κείνους τα νεκρώσιμα τρόπαια, η παραπλάνηση, ο εξακολουθητικός αυτοχειριασμός… Η μοναχική διαδρομή στην πορφύρα του χιονιού, στη λευκότητα της νύχτας…
Ακολουθήστε, παραδεχτείτε, θαυμάστε, υποκλιθείτε…
Οι βιτρίνες των συναισθημάτων μας είναι φορτωμένες με πλαστικά άνθη, με τα λάφυρα της δόξας τους, με εκατοντάδες φόβους, χιλιάδες αγωνίες, αρνήσεις και παραδοχές που εισχωρούν βαθιά στου λαβυρίνθους του μυαλού μας για να μας ετοιμάσουν ακέραιους και ελκυστικούς, επιδόρπιο στο επόμενό τους γεύμα…
Καλή θέαση…

ΕΙΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Αναζητώ μια αλήθεια προσπελάσιμη, ελκυστική, έστω και συμβατική, ευπαρουσίαστη με άλλα λόγια. Παρ’ όλα αυτά παραμένω κλινήρης εις το διηνεκές και γονυπετής στο έλεος των blogers και των «επαγγελματιών» της δημοσιογραφίας που αποπατούν από τηλεοράσεως και εφημερίδων… Κάτι μεταξύ μουσικού CD ή DVD σκληρού πορνό και αγγελιών μασάζ σε ενήλικες κυρίες από συντάκτες και διευθυντές ημερήσιου και περιοδικού τύπου.
“Παρ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το” που λέει η παροιμία και ολοκληρώνει ο Μάκης στο ALTER περί μαύρου χρήματος και λευκού θανάτου, κίτρινου πυρετού, γαλάζιων παιδιών, πράσινων ρεβανσιστών και κόκκινων παρελθοντολόγων.
Έτσι κι αλλιώς η ζωή τραβάει την ανηφόρα μαζί με καφέ, τυρί, ρύζι, γάλα, Καμπά… Τώρα θα μου πείτε όλοι κάτι αναζητούν… Ζητάνε πολλά;
«Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα», κραυγάζει ο Μήτσος, ενώ παλιότερα ο Περπινιάδης, καλή του η ώρα, έτρωγε τη γη να την αναζητάει!Φάγαμε κι εμείς τα νιάτα μας στην ιδεολογική αιώρα του σοσιαλισμού και τι μας απέμεινε; Μια Παπαρήγα κι ένας Άκης!!!Προς τι λοιπόν η αναζήτηση της αλήθειας σε χρόνους μάλιστα παρωχημένους και χαλεπούς; Μήπως θα ήταν προτιμότερο να συμβουλεύομε τους νεωτέρους πως να ψεύδονται, πώς να εξαπατούν, πώς να επιβιώνουν εν τέλει, βρε αδελφέ;
Δεν τα ’πε, μάλλον όλα ο Μαρξ, «κάτι παρέλειψε», όπως ισχυρίζεται ο περιπτεράς της γειτονιάς μου που κάθε Κυριακή ψέλνει και στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννη…«Με δυο δουλειές κι ούτε που τα βγάζω πέρα. κ. Χάρρυ»Και ποιος τα βγάζει πέρα σήμερα; Ούτε αυτοί που τα βγάζουν στη φόρα δεν τα βγάζουν πέρα. Πέρα στους πέρα κάμπους που είναι οι ελιές. Έτσι δε λέει και το παραδοσιακόν άσμα; Που σημαίνει, «των φρονίμων τα παιδιά πριν μαγειρέψουνε πεινάνε…»
Τελικά ζούμε σε μια χώρα που αντί της αλήθειας κυριαρχεί πλην της πενίας και η πείνα. Συνταξιούχοι πεινάνε… Εργάτες πεινάνε…Ανειδίκευτοι πεινάνε… Συμβασιούχοι πεινάνε… Ωρομίσθιοι πεινάνε… Πείνα για δόξα, πείνα για προβολή, πείνα για πλούτη… Βιολογική πείνα, σεξουαλική πείνα… και πάει λέγοντας…
«Πάει και πίσω δε γυρίζει», που λέει κι ο σοφός λαός όπως πήγε κι ακόμα να γυρίσει ο υπαρκτός σοσιαλισμός, ο νεοφιλελευθερισμός, ο παλαιοσυντηρητισμός, ο τρίτος δρόμος προς το σοσιαλισμό, ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά… Όποιος προλάβει και γράψει τον άλλον, δηλαδή…Αυτή ουσιαστικά δεν είναι η αλήθεια που ψάχνουμε;
Αφού τη ζούμε καθημερινά… Την αναγνωρίζουμε στις πράξεις μας… Την προγραμματίζουμε ανάλογα με τις ανάγκες μας… Την επιβάλουμε σε σχέση πάντα με τα συμφέροντά μας…
Ω, αλήθειαΌραμα ΘείοΜίγμα εκρηκτικόΝίτρου και γλυκερίνηςΥποκατάστατο ζωής ανέσπερηςΑρχή, τέλος και προέκταση του εαυτού μου…
Νομίζω ότι κάλυψα τόσο το θέμα όσο και την απόπειρα εντοπισμού του θέματος χωρίς φόβο και πάθος γι αυτό και εγκαταλείπω τα θνησιγενή εγκόσμια και κόμματα με πλήρη γνώση όλων των ανοησιών που αναφέρονται σ’ εκείνους που υποστηρίζουν ή απορρίπτουν τόσο την έννοια, όσο και την αλήθεια αυτή καθεαυτή…
Αποσυνδέστε με από τον αναπνευστήρα, ολοκληρώθηκα ως γυναίκα! (Άντρας είμαι, αλλά σέβομαι την καταγωγή του αποφθέγματος που προέρχεται από γυναίκα, την κυρία Λιάνη συγκεκριμένως…)

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Είπαμε ακρίβεια, αλλά το πράμα τείνει να πάρει διαστάσεις επιστημονικής φαντασίας!Διάβασα τις προάλλες μια μικρή αγγελία στην εφημερίδα και τρελάθηκα: Ανάπηρος από το δεξί πόδι ζητά γνωριμία με ανάπηρο από το αριστερό για αμοιβαία αγορά ζεύγους υποδημάτων!!!

ΠΟΤΕ ΔΕ ΜΠΟΡΕΣΑ

Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω τους Έλληνες…
Ξοδεύουν χρήματα που δεν έχουν και αγοράζουν πράγματα που δεν χρειάζονται για να κάνουν εντύπωση σ’ αυτούς που δεν εκτιμούν!

ΚΥΛΩΠΕΣ ΚΑΙ ΛΩΤΟΦΑΓΟΙ

Μόνο έτσι μπορεί να γίνει τάχα, αλλιώς δε γίνεται;
Η δικαίωση που ήρθε απ’ το πουθενά, ή η πράξη που θέλησε να γίνει όραμα και αυτοκτόνησε πριν ακόμα καταντήσει δικαιοσύνη…
Πώς να την καλοδεχτείς, πώς να την απορρίψεις;
Αφού και τα μέτρα σου λείπουν και τα σταθμά…
Κυρίως όμως σου λείπει η έννοια της απολογίας που αίφνης και ως δια μαγείας μετετράπη σε νικητήριο σάλπισμα.
Άλλα όνειρα είχαν αυτοί για σένα, μεγάλες πορείες φανταζόσουνα εσύ για τον εαυτό σου, μα αλλού οδηγείσαι τώρα…
Στην αρχή δεν υποτάσσεσαι, δε σ’ αρέσει το παιχνίδι…
Μόλις σου μοιράσουν, όμως, τα «καλά χαρτιά» και πάρεις δυο-τρεις παρτίδες αρχίζει να σ’ αρέσει!
Κι εκεί που πάει να σε κυριεύσει ένας παγκοσμιοποιημένος ενθουσιασμός σε προλαβαίνουν οι αστρολόγοι, οι χαρτομάντες, οι μεσίστιες σημαίες των καναλιών και οι επιτάφιοι λόγοι των εφημερίδων…
Τώρα και μέσα είσαι και έξω!
Έτσι σε θέλουνε, παρόντα απόντα….

Τρίτος όροφος, φτηνά αλουμίνια, βρώμικα τζάμια, ξεβαμμένοι τοίχοι και νωθρές Αξιωματικίνες υπηρεσίας που το παίζουν τυπικές και άμεμπτες επειδή λέει θέλουν και νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν «καριέρα»…
Χωρίς λόγο και αιτία συνειρμού μου ‘ρχεται στο νου εκείνο το ξερό, «όνομα, επίθετο, επάγγελμα» του ανακριτή στο «Ζ» του Γαβρά.

«Σκόνταψες κι έφαγες τη μούρη σου στο πεζοδρόμιο, ρε μάγκα;»

«Περαστικός ήμουνα και πέσανε πάνω μου τέσσερις με πολιτικά και με βαράγανε, κλωτσιές, μπουνιές… Φοβόμουν πως είχα εσωτερική αιμορραγία… Πως… Να… Έτσι… Κύπριος είμαι φώναζα, γιατί με βαράτε; Είχα ραντεβού μ’ ένα φίλο μου… Φώναζα βοήθεια συνέχεια, αλλά εκείνοι συνέχιζαν να με χτυπάνε και να με κλωτσάνε…»

Τι σημασία έχουν τα λόγια, πόσοι στις μέρες μας τα καταλαβαίνουν;
Ο ένας έρχεται από τη μια κατεύθυνση κι ο άλλος από την αντίθετη….
Η ταχύτητα μαζεύει γρήγορα το χρόνο κι ένα «μπαμ» είναι αρκετό να τον στείλει στην αφετηρία μια άλλης αιώνιας διαδρομής που δε γνωρίσαμε ποτέ…
Το παράδοξο είναι πως ούτε και τη διαδρομή που γνωρίσαμε δεν έχουμε καταλάβει ακόμα!

«Η μετωπική σύγκρουσις ήταν, δυστυχώς, αναπόφευκτη,… Έχουμε εφτά νεκρούς, άπαντες επιβάτες των συγκρουσθέντων οχημάτων…»

Αυτή είναι η συνειδητοποιημένη έννοια της ιδεολογικής διαδρομής μιας «εξαρτώμενης ουτοπιστικής νεολαίας» και μιας «υπό συνδικαλιστή αιχμαλωσία» βιοποριστικής αστυνομίας;
Βίοι παράλληλοι που συναντώνται σ’ ένα πεζοδρόμιο, σε μια κολώνα, σε μια ζαρτινιέρα, σε μια κακή στιγμή…
…Σε μια καφετέρια, σ’ ένα σαλόνι, σ’ έναν καναπέ με μια «Plasma», σε μια χώρα easy listening Κυκλώπων και Λωτοφάγων…

Άπαντες επιβάτες συγκρουσθέντων οχημάτων

ΣΥΜΜΑΧΕΙΣΤΕ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΦΗΣΤΕ ΜΑΣ

Μου ’ρχεται να βάλω τα γέλια όταν βλέπω την αμερικανική στρατιωτική μηχανή να συνεχίζει να μάχεται τους Ταλιμπάν τους οποίους υποτίθεται ότι είχε εξουδετερώσει προ τετραετίας!
Εμείς, απλώς, στείλαμε παρατηρητές επειδή είμαστε, λέει, σύμμαχοι των Αμερικανών που πολεμούν τους Ταλιμπάν, που πριν ήταν σύμμαχοι των Αμερικανών και πολεμούσανε τους Ρώσους, που τώρα είναι σύμμαχοι των Αμερικανών…
Τι είπατε;

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Δεν αντιστέκεται ο χρόνος στο χρόνο!Δεν τα καταφέρνει, υποτάσσεται, υποδουλώνεται…Συμβαδίζουν χέρι-χέρι ο χρόνος της νεότητάς μας με το χρόνο της αριστεράς…Πλάι-πλάι η εξέγερση με το χρόνο των μπιχλιμπιδάτων σούπερ μάρκετ και το life style με την γκλαμουριά των ριάλιτι και την ανέχεια της πιστωτικής κάρτας…Να διαφύγει; Αδύνατo! Ούτε μπροστά, ούτε πίσω…Και σ΄όλο αυτό το μεσαιωνικό ταξίδι στάσεις αναγκαστικές, οι επέτειοι:25η Μαρτίου… 28η Οκτωβρίου… Όσοι βαρύ το χάλκεον χέρι του φόβου αισθάνονται κλπ… κλπ…Γι αυτούς που γνωρίζουν τα κλπ… κλπ… Καϋμένε Κάλβε… Που να φανταστείς ότι Θα ξεχνούσαμε περισσότερα απ’ όσα γνωρίζαμε!17 Νοέμβρη… Εδώ χάνεται, σχεδόν εξαϋλώνεται ο χρόνος της εξέγερσης και μετατρέπεται σε χρόνο νεκρό… Στο επάνω πάτωμα ο γάμος, στο κάτω η κηδεία και η ζωή συνεχίζεται«Ζωή του κλώτσου και του μπάτσου για ένα τριάρι κι ένα Ντάτσου» που λέει κι ένα φίλος μου…Καληνύχτα Πολυτεχνείο…Απ’ τους εχθρούς σου προφυλάχτηκες, από τους φίλους σου να δω πως θα γλυτώσεις…Αν γλυτώσεις…

ΕΤΣΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

Έτσι γίνεται πάντα στην Ελλάδα… Άλλοι φυλάνε Θερμοπύλες… και άλλοι φιλάνε κατουρημένες ποδιές!

ΥΨΗΛΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ

Aυτές οι πολυδιαφημισμένες κουλτουριάρικες ταινίες μου δίνουν στα νεύρα. Τις προάλλες πήγαμε με την γυναίκα μου στον κινηματογράφο και επί μισή ώρα βλέπαμε ένα άδειο διαμέρισμα… Λες και θα το νοικιάζαμε!

Ο,ΤΙ ΓΛΥΤΩΣΕΙΣ

Στην Ελλάδα είσαι ό,τι γλιτώσεις…

Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ

Η τηλεόραση αποδεικνύει ότι όλα όσα ακούμε στο ραδιόφωνο είναι εξίσου άσχημα και οπτικά

ΣΑΝ ΟΝΕΙΡΟ

Σκέφτομαι πως μέχρι τώρα δεν έχω κάνει και πολύ σπουδαία πράγματα, πέρα από τη δουλειά μου εννοώ, γιατί εκτός των άλλων είμαι και λίγο παντρεμένος και έχω και τρία παιδιά…
Ξέχασα, έχω κι ένα σπίτι κι ένα οικόπεδο στην Χαλκιδική. Έχω κι ένα έλκος στο δωδεκαδάχτυλο, έχω και μια μάνα που κοντεύει τα 100 και δεν παίρνει σύνταξη. ( Τι τον ήθελες συχωρεμένε μπάρμπα-Νίκο τον κομμουνισμό; ) Την έχω, όμως, βασίλισσα, έχω και Κορεάτικο αυτοκίνητο, είμαι και τέως πρόεδρος της EΠAE…
Εντάξει είμαι, ζωή να ’χω, πέτυχα…
Στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, όμως, παρά το 39% δεν μπορώ να πω ότι τα κατάφερα όπως μου είπε προχθές και η γυναίκα μου, η Χαρίκλεια, την ώρα που καθάριζε κρεμμύδια
και δεν κατάλαβα αν την πήραν τα δάκρυα.
Κλείστηκα, λοιπόν κι εγώ στην τουαλέτα και μεταξύ ρολού υγείας και λεκάνης είδα

Είδα τον εαυτό μου να κάθεται πάνω σε μια τεράστια σφαίρα από πλεξιγκλάς, ντυμένο μ’ ένα κουστούμι από δέρμα λεοπάρδαλης. Στο δεξί μου χέρι κρατούσα τη σημαία των ΗΠΑ, ενώ το αριστερό μου το είχα ακουμπισμένο απαλά στους ώμους του Οσάμα Μπιν Λάντεν.
Χαλί στα πόδια μου ο Σάκης Ρουβάς και η Δέσποινα Βανδή κι ανάμεσα σε ’μένα και σε δυο τεράστιους πλαστικούς πυράκανθους, η Βουλή των Λόρδων και ο Τόνι Μπλερ να εκφωνεί από έδρας τον πανηγυρικό της ημέρας.
Απέναντί μου η παγκοσμιοποίηση με μια πλαστική πετσέτα γύρω από το λαιμό και το κεφάλι χωμένο μέσα σε μια κάσκα κομμωτηρίου.
Αριστερά μου και λίγο πιο κάτω από το έκτο διάζωμα, οι Πυξ Λαξ, ντυμένοι Ταλιμπάν και στο βάθος της εξέδρας, πάνω από το σκηνικό του νέφους με φόντο τον Λευκό Πύργο, 18 πληρωμένοι κοντυλοφόροι, 23 αποφυλακισμένοι έμποροι ναρκωτικών και ένα ζευγάρι ιθαγενών Παπούα με βατραχοπέδιλα.
Οι φωτισμοί πέφτουν και αρχίζω να τραγουδώ ακαπέλα τις μελοποιημένες δηλώσεις του Γιωργάκη Παπανδρέου και του Ευάγγελου Βενιζέλου, ενώ ενισχυτές 25.000 βατ μεταφέρουν τη φωνή μου πάνω από το Νομαρχιακό Μέγαρο για να τρομάξει τους τον Ψωμιάδη και τους κουμπάρους…
Στο μέγαρο των φίλων της μουσικής ο Λαμπράκης παθαίνει την πλάκα του. Οι Πυξ Λαξ με συνοδεύουν τώρα με φωνητικά σε στυλ κρέιζι λαβ, ενώ ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος αφορίζει τον Πάπα και το Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών την ώρα που οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι, οι αποφυλακισμένοι έμποροι ναρκωτικών και το ζευγάρι των ιθαγενών Παπούα με τα βατραχοπέδιλα χτυπούν με τις γροθιές τους τα στήθη τους και απαγγέλλουν εν είδει χορού αρχαίας τραγωδίας το ηρωικό λαϊκό άσμα «χτύπα κι άλλο… χτύπα κι άλλο…»
Η μουσική κρεσεντάρει, ξεχύνεται, κατρακυλάει, γκρεμίζεται και σκάει στο έδαφος αφήνοντας ένα φοβερό πουφ!
Και τότε εμφανίζονται επί σκηνής απάνω σε ποδήλατα ο Τζορτζ Μπους, ο πρωθυπουργός του Πακιστάν Περβέζ Μουσαράφ, ο Μουλάς Ομάρ και οι παπαροκάδες, ενώ ταυτοχρόνως προβάλλεται πάνω σε μια τεράστια οθόνη του Κίτσου η μάνα, που κάνει σέρφινγκ…
Οι πλαστικές σημαίες των κομμάτων ανεμίζουν, κινούνται απειλητικά…
Στις άκρες των κονταριών τους κρατάνε ανθρώπους… Τους πάνε και τους φέρνουν… Από την άλλη μεριά τα οι ασπίδες με τα MAT… Η απόσταση μεταξύ τους όλο και μικραίνει…
Η μετωπική σύγκρουση γίνεται στη σέντρα, στην έδρα του ΝΑΤΟ, ακριβώς στο κέντρο της σκηνής, δέκα χιλιόμετρα νοτίως της Βγδάτης, την ώρα που οι αόρατοι σκηνοθέτες υπαγορεύουν τα δεξιά σενάρια στους αμήχανους υποκριτές της ευρωπαϊκής πολιτικής που ψελλίζουν τα μασημένα λόγια του υποβολέα…
Την ίδια στιγμή 12 ακτίνες λέιζερ βομβαρδίζουν την πλαστική μου σφαίρα και γεμίζουν την εξέδρα χρώματα, ενώ οι ταξιθέτριες με τις σχολικές ποδιές φλιτάρουν με Mενούνος φουζέρ τους θεατές που μετατρέπονται αυτόματα σε μια γιγάντια χορωδία Τρικάλων που τραγουδά τον ύμνο του ΠΑΟΚ υπό τους ήχους τυμπάνων.
Από τον φοβερό ήχο ραγίζει το μέγαρο μουσικής και γεμίζει 20.000 τόνους γαρμπίλι και σοβατεπί η ευρύτερη Θεσσαλονίκη από Περαία μέχρι άνω Τούμπα και από Μηχανιώνα μέχρι Κορδελιό…Ύστερα απόλυτη σιωπή…

Ένας μικρός προβολέας φωτίζει το πρόσωπό μου…Όλοι οι ηλίθιοι έχουν το ίδιο χαμόγελο…Μετά ένας γιγάντιος δικέφαλος αετός έρχεται και μ’ αρπάζει…
Χτυπώντας τις τεράστιες φτερούγες του με παίρνει στους ουρανούς…
Η σκηνή εξαφανίζεται, το στάδιο μικραίνει, χάνεται…
Η Ελλάδα μοιάζει τώρα με διαφημιστική μακέτα…
Κι όλο μικραίνει, ενώ εγώ όλο κι απογειώνουμε…
Σε λίγο θα χαθώ και θα γυρίζω για πάντα ένδοξος και ξεχασμένος στο διάστημα μαζί με τα απομεινάρια του Μιρ και τους αμερικανικούς κατασκοπευτικούς δορυφόρους…
Α, ρε Χαρίκλεια, που ’σαι τώρα να με δεις….

ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΗ ΑΚΤΗ

Τοίχοι που αρνούνται να πέσουν
Στέγες που συντρίβονται στα υπόγεια του φόβου
Και της μοναξιάς
Στην κορυφή του σιωπηλού βουνού
Στην κορυφογραμμή του Βορρά
Φασματικό φως επάνω από την οκνηρή αγνότητα του χιονιού
Όταν αρχίζει να λειώνει το ηλιοβασίλεμα…

ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΠΩΣ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙΣ

Το θέμα είναι πως τα βλέπεις τα πράγματα… Σε δύο μέρες από σήμερα, αύριο θα είναι χθες…

ΜΟΝΟ ΔΥΟ;

Παρακολουθώντας όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψω, διαβάζοντας την Παλαιά Διαθήκη, ότι στην Κιβωτό του Νώε υπήρχαν μόνο δύο γαϊδούρια…

ΕΞΑΙΡΟΥΝΤΑΙ

Σήμερα είναι Τετάρτη 18 Οκτωβρίου… Αύριο θα είναι Πέμπτη!
(Πάλι καλά γιατί θα μπορούσε να ήτανε και Τρίτη…)
Ο ήλιος θα ανατείλει στις 7:4, πιθανόν και 9 άντε το πολύ στις 10 (μπορεί και όχι…)
Θα δύσει, όμως, σίγουρα, κατά τις απογευματινές ώρες. (Kι αυτό σχετικό είναι)
H διαφορά ανατολής και δύσης σ’ αυτή τη χώρα είναι τόσο μικρή, που οι πιο πολλοί από μας κοιμόμαστε όταν πρέπει να ήμαστε ξύπνιοι και παριστάνουμε τον ξύπνιο όταν κοιμόμαστε. ( Αυτά συμβαίνουν, θα μου πείτε, και στα καλύτερα σπίτια… )
Από τον κανόνα αυτόν εξαιρούνται το παρκάρισμα, οι δημόσιες συγκοινωνίες, η συλλογή των σκουπιδιών, η ρύπανση, η κατάσταση των σχολικών κτιρίων, η έλλειψη ελεύθερων χώρων και η έλλειψη κοινωνικών υποδομών.
Tα ίδια περίπου, αλλά με άλλα λόγια, λέει, καθημερινώς, στο πρες ρουμ και ο κύριος Αντώναρος. ( Αυτός λέει ακόμα κι όταν δεν έχει να πει τίποτα! )
Γενικώς και αορίστως στην Ελλάδα εξαιρούνται τα πάντα με αποτέλεσμα η εξαίρεση να αποτελεί κανόνα και ο κανόνας εξαίρεση!
H Eκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη Λουκιλλιανού του μάρτυρος. ( Αυτόν ούτε η κυρία Λουκά τον γνωρίζει. )
H Nέα Δημοκρατία εορτάζει τη νίκη του κ. Ψωμιάδη ενώ το ΠAΣOK δεν εορτάζει και ούτε δέχεται επισκέψεις. ( Γενικώς το ΠΑΣΟΚ δεν… )
Στον εσωτερικό δακτύλιο της πρωτεύουσας απαγορεύεται η κυκλοφορία όλων των αυτοκινήτων των οποίων ο αριθμός κυκλοφορίας λήγει σε 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9 και 0. Επιτρέπεται, όμως, η ελεύθερη κυκλοφορία του μονοξειδίου του αζώτου, του διοξειδίου του θείου και του διοξειδίου του άνθρακος καθ’ όλη τη διάρκεια του 24ώρου. Στη Θεσσαλονίκη το παρκάρισμα είναι ελεύθερο καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας στο Λιτόχωρο και στη Λεπτοκαρυά. Η στάθμευση απαγορεύεται εντός και εκτός του Μεγάρου Μουσικής, της Σχολής Τυφλών, της Ροτόντας και του Αλατζά Ιμαρέτ. Εξαιρούνται τα φορτηγά, τα ταξί, τα λεωφορεία, τα απορριμματοφόρα, τα ασθενοφόρα, τα ασυρματοφόρα, τα βυτιοφόρα και τα αυτοκίνητα του διπλωματικού σώματος τα οποία στερούνται πινακίδων αριθμού κυκλοφορίας.
Eξαιρούνται ακόμα, εκτός από τη γνωστή κόντρα Σουφλιά-Μεϊμεράκη την ανεργία, την εγκληματικότητα, την κατάσταση σχετικά με τα ναρκωτικά και την ρύπανση του Θερμαϊκού, ο κύριος Μιχάλης Τρεμόπουλος, η Χρύσα Αράπογλου, ο κύριος Γιώργος Καρατζαφέρης, καθώς και τα αυτοκίνητα που φέρουν ιατρικό σήμα.
Tέλος από 100.000 ευρώ κερδίζουν όλοι οι λαχνοί που λήγουν σε 6…
Oι σεισμογράφοι του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου δεν κατέγραψαν καμιά σεισμική δόνηση σε απόσταση 24 χιλιομέτρων νοτιοδυτικά της Θεσσαλονίκης.
Eξαιρούνται, βέβαια, εκτός από το τα εκλογικά αποτελέσματα της δεύτερης Κυριακής, τα μέτρα της Τροχαίας για το τριήμερο οι απανωτές σεισμικές δονήσεις που προέρχονται από την περιοχή των διδασκάλων, τη συνταξιοδοτική μεθόριο και την περιοχής του ασφαλιστικού, οι οποίες όμως, δεν έγιναν ούτε πρόκειται να γίνουν αισθητές στο μέγαρο Μαξίμου.
Ζημιές κι θύματα αναφέρθηκαν, αλλά δε γ….. ψηλά καπέλα ( Oι τελίτσες αντιστοιχούν με βωμολοχία )
Ως εκ τούτου ο πρωθυπουργός κύριος Αλογοσκούφης ματαίωσε τις προγραμματισμένες δηλώσεις του για την « αταλάντευτη πολιτική της κυβέρνησης που εξασφαλίζει την οικονομική και κοινωνική σταθερότητα », μέχρι νεωτέρας σεισμικής δονήσεως.
Oι άνεμοι καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας θα πνεύσουν βορειοανατολικοί μέτριοι έως γλυκοί βραστοί, 4 έως 6 μποφόρ, ενώ στο Iόνιο θα ματαιωθούν οι πλόες των επιβατηγών σκαφών μέχρι νεοτέρας διαταγής του λιμεναρχείου Kοζάνης.
Εξαιρούνται εκτός από τις κόντρες Καραμανλή-Παπανδρέου, τη νέα σύγκρουση κυβέρνησης-ΑΔΕΔΥ για τις αυξήσεις στους μισθούς και την ίδρυση του«Απελευθερωτικού Στρατού Τσαμουριάς», τα σκάφοι των οποίων οι καπετάνιοι έχουν αυτοκίνητο που ο αριθμός τους λήγει σε 1, 3, 5, 7, 9 ή 2, 4, 6, 8 και στη χειρότερη περίπτωση σε 0, εφόσον ο άνεμος εξακολουθεί να έχει την ίδια κατεύθυνση.Παρακαλούνται θερμά όσοι καταλαβαίνουν τι μας γίνεται, να ειδοποιήσουν το τμήμα αναζητήσεων του Eλληνικού Eρυθρού Σταυρού ή να τηλεφωνήσουν απ’ τον πλησιέστερο τηλεφωνικό θάλαμο .Aν βουίζει να επιμένουν ή ν’ αλλάξουν θάλαμο.
Γίνονται και ευκολίες.
Oι κάτοχοι πιστωτικών καρτών μπορούν να τηλεφωνήσουν τώρα και να πληρώσουν σε 120 μηνιαίες δόσεις από τον Iούνιο του 2.007.Mασάζ κατ’ οίκον.Tαχυδρομική θυρίς 454, Καλαμαριά (τη χάσαμε μέσα από τα χέρια μας)-Θεσσαλονίκη.
Kατά τα άλλα η επόμενη εβδομάδα θα είναι όπως ακριβώς και η προηγούμενη, σχεδόν πανομοιότυπη με την μεθεπόμενη, χωρίς να έχει καμιά, απολύτως, διαφορά από αυτήν που διανύουμε.
Στην Eλλάδα κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει το επόμενο από το προηγούμενο, γιατί το επόμενό μας ποτέ δεν είχε προηγούμενο!
Eξαιρούνται, βέβαια, όσοι Καλαμαριώτες ψήφισαν Οικονομίδη…
Περάστε, λοιπόν, θα βγάλουμε και φοντάν…

ΜΠΟΡΕΙ

Μπορεί να μην πτωχεύσαμε ακόμη, αλλά ζούμε στην εποχή της χειρότερης ευημερίας που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα.

ΠΟΛΥΔΙΑΣΤΑΤΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ

H πολυδιάστατη προσωπικότητα του Έλληνα είναι τόσο περίπλοκη ώστε κι ο ίδιος ακόμα δυσκολεύεται να την αναγνωρίσει. Γι αυτόν, ακριβώς, το λόγο ρωτάει πολύ συχνά: “ Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε; ”.

ΓΚΡΑΝ ΣΟΥΞΕ

Δε θέλω να είμαι επικριτικός με τα τραγούδια που γίνονται σουξέ στις μέρες μας, αλλά νομίζω ότι αν ζούσε ο Βαν Γκονγκ σήμερα θα έκοβε και το άλλο του αυτί!

ΠΟΤΕ ΔΕ ΜΠΟΡΕΣΑ

Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω τους Έλληνες… Ξοδεύουν χρήματα που δεν έχουν και αγοράζουν πράγματα που δεν χρειάζονται για να κάνουν εντύπωση σ’ αυτούς που δεν εκτιμούν!

ΠΑΛΑΙΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

Οι παλαιές μνήμες επιστρέφουν στη ζωή
Ενώ ο χρόνος γλιστρά μακριά
Σαν φωτογραφικές διαφάνειες ποταμών
Πέρα από το κρεβάτι των κρίνων

ΚΑΤΑΛΕΥΚΟ ΚΟΚΚΙΝΟ

Μας χωρίζουν oι ώρες που ρέουν
οι βαλτώδεις κοιλάδες της σιωπής
των θολών ουρανών οι άνυδροι κήποι
οι απόηχοι των κραυγών και των θρήνων
που στροβιλίζονται κατάλευκο κόκκινο
επερχόμενου σκότους
στον παγωμένο αέρα των υπογείων λαβυρίνθων
με τους ηλεκτροφόρους συρμούς
και τις εκτυφλωτικές επιγραφές
του μέλλοντός μας…

Έπαυσα από καιρό να σε αναζητώ…

Πέρασαν εκατομμύρια χρόνια
για να καταλάβω ότι δεν υπήρξες ποτέ
και μια ολόκληρη στιγμή
να συνειδητοποιήσω ότι σ’ έχασαγια πάντα…

ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΨΑΘΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ

Nα δεις που θα συναντηθούμε ξανά
Θα φοράω εκείνο το περίεργο ψάθινο καπέλο
Mε τον πλατύ γείσο
Kαι θα περιφέρομαι ανάμεσα στους παραθεριστές
Mε μια απασφαλισμένη χειροβομβίδα
Kρυμμένη στη χούφτα μου...

ΚΑΙΡΟΣ

Καιρός να καταλάβουμε ότι η διαφήμιση μπήκε για καλά στη ζωή μας.
Χθες διάβασα μια καταχώρηση και τρελάθηκα: Πωλείται τάφος στο Πρώτο Νεκροταφείο.
Ευκαιρία για όποιον λέγεται Ιωάννης Παπαδόπουλος!

ΜΕΤΕΩΡΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ

Την παγωμένη κοιλάδα των δακρύων
διέρχομαι…

Διαπορεύομαι την πεπρωμένη ιστορίατου χρόνου
των πραγμάτων το νόημα.

Πλανόδιος και ιδεατός
περιτρέχωτην αμμωδία της εγκαρτέρησης
το τέναγος της ομοδοξίας
πέρα από κάθε φόβοπέρα από κάθε ελπίδα.

Μαίανδροι συλλογισμών
μνήμες συνήθειεςκαι παρορμήσεις
με συνοδεύουν
ήχοι ψαλμωδών με ακολουθούν
και οσμές θανάτων με απελαύνουν.

Διαρκής και επίμονος
ο οξύφωνος ήχος του τυμπάνου
εισχωρεί ύμνος τρισάγιος
άρτος και οίνος
ιδέα και νόημα σοφιστικού συλλογισμού
παρόρμηση και ένστικτο σιγής Σφιγγός
που εκκολάπτεται και αναγεννάται
ζωή μετακόσμιος
παλαιογενής εφηβεία
θάλλουσα απολεύκανσις οροθεσίου παραμονής
εις το ενδιαίτημα των αισθήσεων

Την παγωμένη κοιλάδα των δακρύων
διέρχομαι.
Διαπορεύομαι
την πεπρωμένη ιστορίατου χρόνου
των πραγμάτων το νόημα
και ως μέγας ήχος εσχάτης βλασφημίας
εκρήγνυμαι, δονώ, συναρπάζω
και διαχέομαιμικρού λόγου άξιος
συμφορά κοινή και αδιαίρετος αλήθεια.

Την αφετηρία μετενσαρκώνομαι
βίος ασαγήνευτος
εμπειρία και απόρροια λόγου χολωμένου

Χρόνου αντίστιξη
υπερουσία οδός μακαρίας μέθης
παραλήρημα και διαλογισμός
σιγή νεκρική στο λυκόφως της συνειδήσεως…

Την παγωμένη κοιλάδα των δακρύων διέρχομαι.
Διαπορεύομαι την πεπρωμένη ιστορίατου χρόνου
των πραγμάτων το νόημα.

Παρακάμπτω οδούς αυτοπαρηγορούμενος
με τον ενθουσιασμό των παραληρούντων
διαψεύδομαι
με τη μουσική και του χορού την μαγεία
διαφεύγω γοητευτής.

Ρέω με των ναρκωτικών την διαφυγή
και τη σαγήνη της ύπνωσης
και επιστρέφω αναχωρητής
ψυχή περίλυπος
θρηνολογία δόξης προγονικής
άδεικτος και ανεπιφανής…

Μετέωρο τέχνασμα
στην συμπαιγνία του Σύμπαντος…

ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΗ ΑΚΤΗ

Φλέβες του πάθους
Κι ένας κόσμος που βυθίζεται
Στον πάγο και στο χιόνι...
Σαν τη γηραιά κυρία
Που καλύπτει τις γλάστρες της το χειμώνα
Προστατεύουμε ο ένας τον άλλον
Από τους ανέμους που ουρλιάζουν…

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΝΚΑ

Aθήνα: Στο 165% είναι το άνοιγμα της ψαλίδας στους μισθούς μεταξύ του μέσου Έλληνα και του μέσου Ευρωπαίου για την αγορά 100 ειδών τροφίμων και ποτών, σύμφωνα με έρευνα του Ινστιτούτου Καταναλωτών (ΙΝΚΑ) που δόθηκε την Τετάρτη στη δημοσιότητα. Σύμφωνα με το ΙΝΚΑ, προκειμένου να προμηθευτεί 100 είδη προς τροφίμων και ποτών ο Έλληνας πρέπει να εργαστεί πάνω από 95 ώρες, την ίδια στιγμή που για τον Γερμανό απαιτούνται μόλις 48, για το Γάλλο γύρω στις 57, για τον Ιταλό 69 και για το Βρετανό 57 ώρες και 10 λεπτά. Για να αγοράσει δέκα είδη ηλεκτρικών συσκευών και επίπλων ο μέσος Έλληνας πρέπει να «ιδρώσει» 226 ημέρες στο γραφείο ή το εργοτάξιο, τη στιγμή που για το Γερμανό αρκούν 102 ημέρες, για το Βρετανό 108, για το Γάλλο 126 και για τον Ιταλό 170.

Επειδής, άμα λάχει να πούμε, ο Έλλην από γεννησιμιού του άγνώμων και αυχάριστος, δεν ημπορεί να πούμε ο πάσα ένας χλιμίντζουρας να την κάνει από τελεόραση, ραδιόφωνο, Τράφικ, Εσπρέσο, Καπουτσίνο και Γλυκύ Βραστό και να αμολάει τις παπαριές του περί υποανάπτυξις και τριτοκοσμικής Ελλάδος. Και επειδής να πούμε δε γουστάρω να μας πουλάει ο πάσα ένας Φλούφλης φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ερωτώ και τον ΙΝΚΑ, και τον ΑΠΑΤΣΙ και τον ΤΖΕΡΟΝΥΜΟ ποία η σκοπιμότης της ερεύνης, κύριε προστασία του καταναλωτού, που μας την κάνεις αφρόγαλο για να μας βγάλεις Πακιστανούς και να μας ρίξεις στον τενεκέ με την σαλαμούρα; Για καθίστε καλά, ρε μπαγιάτικα τσουρέκια, σε ποιον νομίζετε δηλαδή ότι απευτύνεστε; Εμείς, δηλαδή, ρε ανοιχτομάτηδες, τι δουλειά κάνουμε; Καθαρίζουμε μύδια; Ρε, άντε φτύστε τα μπούτια σας που θα μας πείτε εμάς που δώσαμε στην ανθρωπότητα φώτα, κεριά, λουμίνια και καρβουνάκια ότι είμαστε πίσω από τους κρυόκωλοι τους Ευρωπαίοι… Για δεν πάτε να ανοίξετε ρε κουτορνίθια καμιά εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ, κανένα Κλασσικό Εικονογραφημένο, Ταρζάν Γκαούρ, Διάπλασις των Νέων για να δείτε τη διαφορά ανάμεσα στα λάχανα και στα μαρούλια; Έτσι είναι ρε μάγκες, πως να το κάνουμε… Άλλο ροκάς και άλλο αρακάς… Άλλο Ντιντάκτα κι άλλο ντιριντάχτα… Που θα μας πείτε εμάς για τους Ευρωπαίοι που όταν αυτοί τρώγανε ρίζες εμείς είχαμε χοληστερίνη και τριγλυκερίδια και ουρικό οξύ… Και να σας πω, ρε μάγκες; Εσείς, τελικά, δεν έχετε μυαλό στο κεφάλι σας, επερξεγαστή Intel Platinum στα 2.50 GHz έχετε, γι αυτό μας κουφάνατε με τα επιχειρήματά σας. «Για να αγοράσει δέκα είδη ηλεκτρικών συσκευών και επίπλων ο μέσος Έλληνας πρέπει να «ιδρώσει» 226 ημέρες στο γραφείο ή στο εργοτάξιο! ». Καλά, ρε, από ποιον πλανήτη κατεβήκατε; Εσείς ξέρετε κανέναν Έλληνα να δουλεύει 226 μέρες το χρόνο; Για βγάλτε ρε τα Σαββατοκύριακο, τις εορτές και τις Εθνικές επετείους, τα τριήμερα των τεσσάρων ημερών και τα τετραήμερα της μια εβδομάδας και λογαριάστε πόσες μέρες μένουν στην καβάντζα… 30 – 40, άντε το πολύ καμιά εξηνταριά! Βγάλτε τώρα κάτι απεργίες και κάτι στάσεις εργασίας, κάτι άδειες από τη σημαία , κάτι αρρώστιες και κάτι σκασιαρχεία και λογαριάστε τα… Ούτε δέκα πέντε μέρες δε δουλεύει ο Έλληνας, ρε γλάροι, που παριστάνετε του αετούς!!! Δέκα πέντε μέρες σε σχέση με τον Γερμανό που ιδροκοπάει 102 ημέρες, με τον Βρετανό που δουλεύει108, με τον το Γάλλο που χτυπιέται 126 και για τον Ιταλό αγκομαχάει 170!!! Έτσι είναι, ρε μάγκες του ΙΝΚΑ, αν θέλουμε να λέμε δηλαδή τα σύκα – σύκα και τα κορόμηλα – κορόμηλα… Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά για να την πάρετε χαμπάρι τη δουλειά και να μην πάτε να μας γαζώσετε το στρίφωμα με άδεια κουβαρίστρα… Γκέγκε;
Comments

ΟΙ ΠΑΛΑΙΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

Οι παλαιές μνήμες επιστρέφουν στη ζωή
Ενώ ο χρόνος γλιστρά μακριά
Σαν φωτογραφικές διαφάνειες ποταμών
Πέρα από το κρεβάτι των κρίνων

ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΠΕΛΑΡΓΟΙ

Τα σημερινά παιδιά γνωρίζουν πολύ καλά με ποιον τρόπο έχουν έρθειστον κόσμο. Οι πελαργοί είναι εκείνοι που δεν ξέρουν ακόμα τίποτα…

ΑΓΩΝΙΣΤΕΙΤΕ

Mου άρεσε ένα πανό που είδα προχθές σε μια διαδήλωση, “Aγωνιστείτε για ένα πενθήμερο Σαββατοκύριακο”

Ο ΜΕΣΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ

Βρυξέλλες: Ο μέσος Έλληνας αγαπάει τις ταβέρνες και τα εστιατόρια, δε διαβάζει εφημερίδες και βλέπει πολύ τηλεόραση. Αυτήν την εικόνα δίνει ο Έλληνας, σύμφωνα με την έκθεση της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας για τους « καταναλωτές της Ευρώπης », που δόθηκε στη δημοσιότητα, στις Βρυξέλλες.
Συγκεκριμένα, με βάση τα στοιχεία της έκθεσης ο μέσος Έλληνας δαπανά το 8,3% του διαθέσιμου εισοδήματός του για φαγητό σε ταβέρνες και σε εστιατόρια. Το ποσοστό αυτό είναι από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη.
Από την άλλη πλευρά, οι περισσότεροι ευρωπαίοι δαπανούν πάνω από το 10% του διαθέσιμου εισοδήματός τους σε μορφές ψυχαγωγίας που σχετίζεται με τον πολιτισμό ( θέατρα, κινηματογράφοι, βιβλία κ. α. )
Στον τομέα αυτό, ο μέσος Έλληνας βρίσκεται στην προτελευταία θέση, αφού αφιερώνει μόνο το 4,5% του διαθέσιμου εισοδήματός του. Στην τελευταία θέση βρίσκονται οι Πορτογάλοι με 3,7%, ενώ στην πρώτη θέση οι Σουηδοί με 14,6%.
Ο μέσος Έλληνας, επίσης, δεν διαβάζει - όπως είναι γνωστό - τον ημερήσιο Τύπο. Συγκεκριμένα, στη έκθεση αναφέρεται ότι μόνο το 22,5% των ενήλικων ανδρών και μόνο το 17,2% των ενήλικων γυναικών διαβάζουν στην Ελλάδα τον ημερήσιο Τύπο. Παράλληλα, όμως, ο μέσος Έλληνας βλέπει πολύ τηλεόραση και συγκεκριμένα 227 λεπτά ημερησίως

Τελικά, πού την πάνε τη δουλειά αυτοί οι ευρωπαίοι; Ήθελα να ’ξερα δεν έχουν με τίποτε άλλο να ασχοληθούν και ασχολούνται συνέχεια με ’μας;
« Έτσι είναι ο Έλληνας… Αλλιώς το βλέπει ο Έλληνας… Αλλιώτικος ο τρόπος που ενεργεί ο Έλληνας και πάει λέγοντας…»
Και να οι μπηχτές, και να τα επιτιμητικά σχόλια…
Μέχρι που έσκασε και το πρόσφατο της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας για τους « καταναλωτές της Ευρώπης » κι ήρθε κι έδεσε η μαγιονέζα που λέει ο λόγος.
Δεν κατάλαβα, δηλαδή, μήπως θα έπρεπε να πάρουμε την άδεια των ευρωπαίων εταίρων μας προκειμένου να πάμε στη Θέρμη για κανένα κοψίδι ή μήπως θα ’πρεπε να υποβάλουμε αίτηση για να πάμε στη Νέα Κρήνη για κανένα ουζάκι;
Ο Έλληνας, λέει, αγαπάει τις ταβέρνες και τα εστιατόρια, ενώ ο ευρωπαίος δεν τα έχει και σε τόσο μεγάλη υπόληψη.
Σε τι υπόληψη να έχει, δηλαδή, τα « βουρστ » και τις « καρτόφεν » ή εκείνες τις γαλλικές αηδίες, « μπούτι αγριόχοιρου με σος δαμάσκηνα »και « βατραχοπόδαρα ογκρατέν »…
Ας είχε κανένα μυδοπίλαφο, κανένα βαρβάτο γύρο, κανένα σουτζουκάκι, κανένα λυθρίνι πελαγίσιο στη σχάρα και θα τα λέγαμε… Στις ταβέρνες και στα εστιατόρια θα ξημεροβραδιάζονταν…
Ο μέσος Έλληνας, λέει ακόμα, δεν διαβάζει τον ημερήσιο τύπο. Κι από πού βγάλατε, κύριοι εταίροι, το μεγαλειώδες συμπέρασμα;
Ξέρετε πόσες εφημερίδες και πόσα περιοδικά κυκλοφορούνε στην Ελλάδα; Στηθήκατε ποτέ έξω από κανένα περίπτερο στην πλατεία Αριστοτέλους;
Χίλιες εφημερίδες, πέντε χιλιάδες περιοδικά και είκοσι χιλιάδες μανταλάκια!
Μέχρι εφημερίδα « Εσπρέσο »βγάλαμε, κύριοι απληροφόρητοι, κι απ’ ότι γνωρίζω σύντομα θα κυκλοφορήσει και ο « Γλυκύς βραστός »!
Από « Καρφί »μέχρι « Πινέζα » κυκλοφορεί στην Ελλάδα κι εσείς μας λέτε ότι δεν διαβάζουνε οι Έλληνες;
Μπορείτε να μας πείτε τότε ποιος τα διαβάζει όλα αυτά τα έντυπα;
Ο πλέον ενημερωμένος ευρωπαίος, αν θέλετε να ξέρετε, είναι ο Έλληνας. Ξέρει από που ψωνίζει τα εσώρουχά της η Παπαρίζου, γιατί η Ζέτα Μακρυπούλια ξαναγύρισε στον Αντώνη, πως γνώρισε τον καλό της η Αποστολία Ζώη , πότε θα κάνει καινούργιο εξώφυλλο η Βίκυ Καγιά , και γιατί έστειλε εξώδικο στον ΑΝΤ1 η Έλλη Στάη…
Απ’ την άλλη οι ευρωπαίοι, λέει, δαπανούν πάνω από το 10% του διαθέσιμου εισοδήματός τους σε μορφές ψυχαγωγίας που σχετίζεται με τον πολιτισμό
( θέατρα, κινηματογράφοι, βιβλία κ.α. ) ενώ ο μέσος Έλληνας βλέπει πολύ τηλεόραση και συγκεκριμένα 227 λεπτά ημερησίως.
Εδώ είναι που θα μας τρελάνουν. Τι θέλουν να μας πούνε, δηλαδή, ότι ο Έλληνας δε χαμπαριάζει από τέχνη; Εντάξει, δε λέω, μπορεί να μη διαβάζει ποίηση ο Έλληνες, αλλά την ακούει… « Κερνάω απόψε εγώ »… Πετρέλης! « Ανάβεις φωτιές… » Βανδή!
Γιατί να διαβάζει λογοτεχνία; Αφού την βλέπει... Κοντεύει να μάθει απ΄ όξω τις
« Μάγισσες της Σμύρνης » και τη «Βέρα στο δεξί». Το ίδιο δεν είναι;
Γι αυτό, κύριοι, βλέπει τέσσερις ώρες τηλεόραση την ημέρα ο Έλληνας … Για να εμπεδώσει τα βαθιά νοήματα και να διευρύνει τους νοητικούς του ορίζοντες. Γιατί τον τρώει ο πόνος για τα κοινά αν θέλετε να ξέρετε…
Γιατί θέλει να ξέρει… Γιατί οφείλει να είναι ενημερωμένος πολίτης…
Πρέπει και οφείλει να γνωρίζει γιατί η Ζουμπουλία ράβει τα ρούχα της στας Σέρρας…
Πρέπει και οφείλει να γνωρίζει πότε επέστρεψαν από την Νέα Υόρκη ο Σάκης Ρουβάς και η Κάτια Ζυγούλη…
Πρέπει και οφείλει να γνωρίζει ότι είναι «θύμα» της «συντεχνίας των δημοσιογράφων» ο Ανδρέας Μικρούτσικος …
Πρέπει και οφείλει να γνωρίζει τι είναι το σκληρό ροκ του Γιωργάκη Παπανδρέου, το μαλακό ταγκό του Μητσοτάκη, το τσάμικο του Καραμανλή και το συρτοτσιφτετέλι της Παπαρήγα…
Ε, ρε, σκληρό τσαμικοταγκοσυρτοτσιφτετέλι που μας χρειάζεται…

klynn@harry-klynn.gr

ΣΥΜΒΟΥΛΗ

Μην πετάτε άσκοπα τα λεφτά σας από δω κι από ’κει, φυλάξτε τα. Κάποια μέρα μπορεί να πάρουν αξία.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗ

Μπήκαμε στον Ιούλιο, στην κατ’ εξοχή περίοδο των διακοπών και δεν κρατιόμαστε με τίποτα, τα πουλάκια μου… Έτοιμοι είμαστε να την κοπανήσουμε. Όπου φύγει… φύγει… Σε λίγο καιρό η Θεσσαλονίκη θα θυμίζει έρημη πόλη κι όταν με το καλό μπούμε στον Αύγουστο θα μετράμε τα αυτοκίνητα στην Τσιμισκή και στην Εγνατία…
Όχι, θα κάτσουμε να σκάσουμε...
Και δε μιλάω μόνο για τους 100.000 Θεσσαλονικείς που έχουν ήδη δραπετεύσει από τις αρχές του καλοκαιριού στην Χαλκιδική για ένα Σαββατοκύριακο... δύο μηνών!!!
Σε όλους εμάς αναφέρουμε που είτε φύγουμε, είτε μείνουμε, είναι σα να έχουμε φύγει…
Φευγιό... Το όπλο των Ελλήνων...
Ο Έλληνας το φευγιό το έχει μέσα του… Θέλει να φεύγει!
Το λέει και το τραγούδι « Θα σε πάρω να φύγουμε σ’ άλλη γη, σ’ άλλα μέρη... »
Δεν τον ενδιαφέρει πού θα πάει, αρκεί να φύγει...
« Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια » που λέει κι ο φίλος μου ο Διονύσης…
Βάλε τώρα και τρένα, αυτοκίνητα, μοτοσικλέτες, ποδήλατα, πατίνια, φουσκωτά, ξεφούσκωτα, θαλαμηγούς, βάρκες…
« Πάμε στο άγνωστο, με βάρκα την ελπίδα... »
Οι Έλληνες φεύγουν, γενικώς...
Φεύγουν όταν μπαίνουν οι γιορτές, φεύγουν όταν τελειώσει η παράσταση, φεύγουν όταν γίνονται σεισμοί, φεύγουν όταν έρχεται ο καύσωνας, φεύγουν μόλις τους πουν καθίστε, φεύγουν μόλις έρθει ο λογαριασμός, φεύγουν μόλις δουν τα σκούρα...
Γενικώς, είμαστε ένας λαός φευγάτος...
Οι Έλληνες φεύγουν αφήνοντας πίσω τους ότι πολυτιμότερο έχουν.
Από DVD μέχρι γυναίκα, ασχέτως αν για τον μέσο Έλληνα η γυναίκα δε θεωρείται είδος πολύτιμο.
Είμαστε ένας λαός που φεύγει « προς άγνωστον κατεύθυνσιν »
Είμαστε ένας λαός που γεννήθηκε να φεύγει. Και μόλις φύγει, τον πιάνει η νοσταλγία να γυρίσει...
Και μόλις γυρίσει, βαράει το κεφάλι του στον τοίχο και λέει, « τι το ’θελα που γύρισα… " και ξαναφεύγει...
Ξαναφεύγει, για να ξαναγυρίσει!
Έτσι είναι...
Ερχόμαστε για να φύγουμε... Και φεύγουμε για να ξαναγυρίσουμε... μέχρι να ξαναφύγουμε...
Κι όταν οι Έλληνες φεύγουν ισοπεδώνουν τα πάντα, από εθνική οδό, μέχρι εθνική οικονομία.
Βαράνε κλάξον, βαράνε μάντρες, βαράνε αυτοκίνητα, βαράνε σκύλους, γάτες, κότες, βαράει ο ένας τον άλλο, τη γυναίκα τους βαράνε, τα παιδιά τους βαράνε... Φευγάτοι και βαρεμένοι όλοι τους!
Απόδραση από την καταπιεστική πραγματικότητα, λένε.
Απόδραση τα Χριστούγεννα, απόδραση την πρωτοχρονιά, απόδραση την 25η Μαρτίου, απόδραση την 28η Οκτωβρίου, απόδραση τις Απόκριες, απόδραση το Πάσχα, απόδραση το καλοκαίρι, απόδραση την άνοιξη, απόδραση το φθινόπωρο, απόδραση τον χειμώνα, τα τριήμερα, τα τετραήμερα, τις γορτές και τις σχόλες...
Άντε και καμιά τριανταριά μικροαποδράσεις τα Σαββατοκύριακα...
Κι οι πολιτικοί μας από δίπλα.
Δραπέτες κι αυτοί της καταπιεστικής πραγματικότητας, με την οποία ασφαλώς, δεν έχουν και πολύ μεγάλη σχέση...
Στην Ελλάδα οι πολιτικοί έρχονται πάντα για να διορθώσουν την καταπιεστική πραγματικότητα που δημιούργησαν οι προκάτοχοί τους στην εξουσία και φεύγουν αφήνοντας μια καταπιεστική πραγματικότητα, για να την επαναδιορθώσουν αυτοί που θα τους διαδεχτούν...
Στην Ελλάδα οι καταπιεστικές πραγματικότητες φυτρώνουν μόνες τους, βλέπετε, όπως τα ραδίκια...
Κανείς δε φταίει γι αυτές, ούτε πολιτικοί, ούτε πολίτες...
Είμαστε όλοι θύματα μιας αυτοφυούς καταπιεστικής πραγματικότητας...
Δραπέτες λοιπόν μαζί με μας και οι πολιτικοί μας...
Διακοπές και για τον δημόσιο υπάλληλο που παραπαίει μεταξύ δουλειάς, απεργίας και απόδρασης.
Και μετά η επιστροφή.
Και να μετράμε τους νεκρούς και να ‘ναι πιο πολλοί από τις μάχες στη λωρίδα της Γάζας! Ίνα επαληθευθεί το ρηθέν « τα φονικότερα όπλα του Έλληνα είναι το αυτοκίνητο και το εκλογικό του βιβλιάριο »
Καλές μας διακοπές, λοιπόν, αγαπητοί συνδραπέτες και καλή επιστροφή στη Θεσσαλονίκη που θα μας περιμένει με τις θαλασσινές ευωδιές της ( ! ) που θα ξεχύνονται απ’ τον πεθαμένο Θερμαϊκό…
Καλή επιστροφή στην Θεσσαλονίκη, που θα μας περιμένει με το όζον, το άζωτο και το μονοξείδιο του θείου...
Καλή επιστροφή στην Θεσσαλονίκη, που θα μας περιμένει με το κυκλοφοριακό χάος και την αποξένωση…
Καλή επιστροφή και καλή μας διαμονή... Μέχρι, την επόμενή μας απόδραση...

ΜΥΣΤΗΡΙΟ!

Ένα μυστήριο... Eρχεσαι από το σούπερ μάρκετ με δυο τσάντες και το βράδυ έχεις τρεις σακκούλες σκουπίδια!

Ο ΤΖΙΤΖΙΚΑΣ ΚΑΙ Ο ΜΕΡΜΗΓΚΑΣ

Θυμάστε τον μύθο με τον τζίτζικα και τον μέρμηγκα; Το καλοκαίρι ο τζίτζικας γλένταγε και διασκέδαζε, ενώ ο μέρμηγκας δούλευε σκληρά κι έκανε αιματηρές οικονομίες. Tον χειμώνα, όμως, ο τζίτζικας ψοφούσε από την πείνα και ο μέρμηγκας την πέρναγε σαν πασάς χορτάτος και αραχτός δίπλα στο τζάκι....Σήμερα, όμως, χειμώνα καλοκαίρι, οι ξύπνιοι, οι καταφερτζήδες και οι επαγγελματίες ψηφοφόροι γλεντάνε και διασκεδάζουνε κι εμείς χειμώνα καλοκαίρι δουλεύουμε σα σκυλιά και κάνουμε αιματηρές οικονομίες για να επιβιώσουμε...
Συμπέρασμα: Έτσι και τον πετύχω πουθενά τον Aίσωπο, θα τον ξεσκίσω.

ΤΟ ΚΑΚΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Tο κακό με τους Έλληνες είναι ότι ενώ τα μάτια τους πιστεύουν μόνο αυτά που βλέπουν, τα αυτιά τους ακούνε μόνο αυτά που τους υπόσχονται...

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΠΟΝΤΟ

Θεσσαλονίκη, Βελλίδειο Συνεδριακό κέντρο, 19 Ιουνίου 2006

Ομιλία Χάρρυ Κλυνν

Αγαπητές φίλες και φίλοι

Πριν από μερικούς μήνες έπεσε στα χέρια μου ο πρώτος ταξιδιωτικός οδηγός για την περιοχή, το «Δυτικός Πόντος, Βιθυνία-Παφλαγονία». Για να πω την αλήθεια, επειδή οτιδήποτε έχει εκδοθεί για τον Πόντο μέχρι τώρα έχει σχέση κυρίως με τις μνήμες, την ιστορία και τη λαογραφία των Ελλήνων του Πόντου, μου φάνηκε κάπως περίεργο που έπιασα στα χέρια μου έναν ταξιδιωτικό οδηγό για τον Πόντο. Η έκπληξη ολοκληρώθηκε μόλις πριν από λίγες μέρες, όταν πήρα και τον «Ανατολικό Πόντο, Κοτύωρα-Κερασούντα-Τραπεζούντα-Αργυρούπολη-Καρς», το δεύτερο βιβλίο, με το οποίο ολοκληρώνεται το «ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ», τουλάχιστον νοερά, μέσα από τις σελίδες των δύο οδηγών.
Κατ’ αρχάς, ξεφυλλίζοντας πρώτα το «Δυτικό Πόντο» και τώρα τον «Ανατολικό», διαπίστωσα ότι η λέξη ταξιδιωτικός οδηγός αδικεί την προσπάθεια.
Γιατί τα βιβλία αυτά δεν είναι απλοί ταξιδιωτικοί οδηγοί, υπό την έννοια ότι σε έναν οδηγό συνήθως περιλαμβάνονται χρηστικές πληροφορίες για έναν τόπο.
Στα βιβλία που παρουσιάζουμε σήμερα επιχειρείτε, με επιτυχία κατά την άποψή μου, η σύνθεση της μυθολογίας, της ιστορίας, της γεωγραφίας, της λαογραφίας, της ανθρωπογεωγραφίας, της παράδοσης και του πολιτισμού αυτής της πολύ σημαντικής για τον Ελληνισμό περιοχής.
Ο πρώτος τόμος αρχίζει από το Βόσπορο και παραπλέοντας τις ακτές του Ευξείνου, σαν μια άλλη Αργώ, περιδιαβαίνει με τη σειρά τη Νικομήδεια, το Αντάπαζαρί, το Βιθύνιο, την Προυσιάδα, με το υπέροχο αρχαίο ελληνικό θέατρο και την πόλη του Δία, τη Διόσπολι. Στη συνέχεια προχωρά στην πόλη του Ηρακλή, την Ηράκλεια την Ποντική, όπου τα Αχερόντεια όρη και η Πύλη του Άδη.
Πιο πέρα η Σανδαράκη, οι Κρηνίδες, το Τίειο, με το δεύτερο αρχαίο ελληνικό θέατρο στην περιοχή, το γραφικότατο Παρθένιο, η ειδυλλιακή Άμαστρις, η Σαφράμπολις, η Κασταμομή, πατρίδα της ιστορικής οικογένειας των Κομνηνών...η Σινώπη του Διογένη, η Αμισός του Τυραννίωνα και του Διονυσόδωρου, η Αμάσεια, πατρίδα του Στράβωνα...
Στον τόμο αυτό, εκτός από τα στοιχεία της πλουσιότατης ιστορίας της περιοχής, αναφέρονται στοιχεία για τις ελληνικές κοινότητες που έζησαν εδώ μέχρι της Ανταλλαγή, ενώ γίνεται και μια πλήρης αναφορά στα γεγονότα της Γενοκτονίας.
Ο δεύτερος τόμος ξεκινάει από το Ιασώνειο Άκρο των Αργοναυτών, τα Κοτύωρα με το θρυλικό Τσάμπασι και αφού περάσει τους νομούς Κερασούντας και Σεβάστειας φθάνει στην αυτοκρατορική Τραπεζούντα και την Αργυρούπολη των μεταλλείων και Ακριτών.
Δεν θα αναφέρω όλες τις περιοχές, γιατί ο Πόντος είναι τόσο μεγάλος, είναι τόσο μεγάλη η ιστορία του, που δεν αρκεί ο χρόνος μια βιβλιοπαρουσίασης.
Απλά θα σημειώσω ότι, εκτός από τις ελληνικές κοινότητες που κατοικούσαν στις πόλεις, έγινε προσπάθεια από το συγγραφέα να συμπεριληφθεί και ένα μικρό ιστορικό για τα περισσότερα χωριά που φιλοξενούσαν ελληνικές κοινότητες μέχρι το 1923 και την Ανταλλαγή.
Αυτό, μαζί με την αναγραφή των παλαιών με τα σύγχρονα ονόματα των χωριών αυτών, αποτελεί, κατά την άποψή μου, για πρακτικούς και για άλλους λόγους, μια προσφορά σε αυτούς που θέλουν να ταξιδέψουν νοερά ή πραγματικά στην αλησμόνητη πατρίδα των προγόνων μας.
Ένα ταξίδι στον Εύξεινο μακρινό Πόντο, ούτως ή άλλως απαιτεί τόλμη.
Και αυτό γιατί οι Συμπληγάδες είναι πάλι εκεί, όπως τότε, με τον Ιάσωνα και τους Αργοναύτες....
Εγώ, μεγαλωμένος με τα νάματα της προσφυγιάς και τα μοιρολόγια της πατρίδας, αντιστάθηκα όλα αυτά τα χρόνια...
Αρνήθηκα να αναγνωρίσω την ιστορική πραγματικότητα και δεν επιχείρησα ένα ταξίδι στη Κρωμ, την Αργυρούπολη και την Τραπεζούντα, πατρίδα των γονιών μου...
Προτίμησα να ταξιδεύω στην αλησμόνητη πατρίδα μέσα από τις διηγήσεις των Ποντίων της Καλαμαριάς και της μάνας μου...
Τώρα, με το «Δυτικό Πόντο, Βιθυνία-Παφλαγονία» και τον «Ανατολικό Πόντο, Κοτύωρα-Κερασούντα-Τραπεζούντα-Αργυρούπολη-Καρς», τα βιβλία που έγραψε με πολύ κόπο ένας μεγάλος Πόντιος, ο παντοτινός φίλος μου ο Σάββας Καλεντερίδης, έκανα το μεγάλο ταξίδι....

Φίλες και φίλοι

Επιτρέψτε μου να κλείσω με ένα μου ποίημα από την ποιητική μου συλλογή «Μυθολογία κειμηλίων», αναφορά στην πατρίδα των γονιών μου, στην Πατρίδα μας, τον Πόντο

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ

Δρόμοι επίχλοοι
που τρέχουν και διαρρέουν
μες στην ομίχλη.

Μορφές άυλες

στεγνές

μαυροντυμένες

πέρα απ’ τη δημοσιά

μας γνέφουν
και μας αποχαιρετούν.

Ώρες που μένουν βουβές
και πεθαίνουν
μας οδηγούν

Και ένας ήλιος άρρωστος
ψυχορραγεί
πάνω στις άγραφες σελίδες
του ημερολογίου των απόντων
όπου ζεσταίνουμε στα χέρια μας.

Δεν έχει καταφύγια μυστικά
για την πομπή των ανεστίων

ούτε φωνές μικρών παιδιών
και ήχους λύρας...

Μονάχα τραγούδια πικρά
και χορούς πυρρίχιους

χαμένα στις αποσκευές
που δεν θελήσαμε να πάρουμε μαζί μας…

Κρυφές ελπίδες
και πόθοι ανεκπλήρωτοι
μας ακολουθούν.

Αυτή η περιπλάνηση
απ’ την καρδιά μας ξεκινά
και στην καρδιά μας τελειώνει.

Έτσι μένουμε
οδοιπορούντες.
στο έλεος των εικόνων
και στην πικρία της επιστροφής...

Και ο Πόντος
Εύξεινος και μοναχικός
καλωσορίζει
την φυγή μας…

Υείας και ευλογίας

ΤΟ ΠΙΑΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Έτσι όπως πάνε τα πράγματα με την ακρίβεια σε λίγο το μαγειρεύομε με το μυαλό… Το σύστημα της αυθυποβολής είναι και σίγουρο και ανέξοδο… Σας το συνιστώ ανεπιφυλάκτως.
Δευτέρα, Tρίτη, Tετάρτη θα μαγειρεύετε με το μυαλό σας όσπρια... Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο κρέατα και κοκκινιστά…
Aν θέλετε να μαγειρέψετε μπακαλιάρο, θα το σκέφτεστε από την Kυριακή, για να τον μαγειρέψετε τη Δευτέρα… O μπακαλιάρος θέλει και μία μέρα μούλιασμα!

ΠΟΙΑ ΑΚΡΙΒΕΙΑ...

Aν σκεφτεί κανείς πόσο στοίχισε στον Aδάμ και στην Eύα ένα μήλο, τα φρούτα σήμερα είναι πάμφθηνα!

ΧΗΜΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Τί γίνεται, ρε παιδιά, μ' αυτά τα χημικά και τα φυτοφάρμακα; Χθες έπλυνα μια ντομάτα και ξέβαψε!

ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΝΑ ΤΡΕΛΑΘΕΙΤΕ...

Αν θέλετε να τρελαθείτε παρακολουθήστε στην μικρή οθόνη τις συνεδριάσεις της Βουλής.
Ανεβαίνει στο βήμα ένας βουλευτής να μιλήσει…
Συνήθως δεν λέει τίποτα…
Κι ενώ κανένας δεν ακούει, στο τέλος όλοι διαφωνούν!!!

19η ΜΑΪΟΥ

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ
ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

ΜΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΖΗΤΑΜΕ
ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ…

Η 19η Μαΐου είναι η επέτειος της Ποντιακής γενοκτονίας. Είναι ημέρα αφιερωμένη στην ιερή μνήμη των 353.000 Ελλήνων του Πόντου, γηγενών από χιλιετηρίδες στην περιοχή, που με ψυχρά υπολογισμένο και συστηματικό τρόπο εξοντώθηκαν, με την έμπνευση και καθοδήγηση του εμπνευστή και ιδρυτή του σύγχρονου Τουρκικού κράτους, Κεμάλ Ατατούρκ.
Η 19η Μαΐου 1919, είναι η ημέρα πού ο Κεμάλ, αποβιβάστηκε στην Σαμψούντα, οπότε και άρχισε η συστηματική επιχείρηση της εξοντώσεως ενός ολόκληρου λαού. Οι τρόποι, οι μέθοδοι και τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι Τούρκοι, για να εξοντώσουν τον Ποντιακό Ελληνισμό, είναι απίστευτα: επιστράτευση και εξόντωση νέων, τάγματα εργασίας - τάγματα θανάτου, στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξόντωσης, συνεχής εργασία και αγγαρείες κάτω από άθλιες συνθήκες, επιδρομές ατάκτων και σφαγές αμάχων στα ελληνικά χωριά.
Τις παραμονές του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου οι Έλληνες του Πόντου αριθμούσαν 700.000 άτομα. Από αυτά μέχρι το 1923 είχαν εξοντωθεί με ειδεχθείς τρόπους 353.000. Πρόκειται για ένα οργανωμένο σχέδιο αφανισμού των μη τουρκικών πληθυσμών από το νεοτουρκικό κράτος το οποίο είχε ήδη καταρτισθεί από τους εγκεφάλους των Νεότουρκων από το 1911 ακόμη.
Σήμερα τόσα χρόνια μετά και ενώ η Ελληνική Κυβέρνηση υπερασπίζεται την «Ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας» πέρα από κάθε λογική εθνικής στρατηγικής, η Τουρκία με επιμονή και συνέπεια, παρουσιάζει το ίδιο πρόσωπο της βαρβαρότητος και της αδιαλλαξίας πού πάντοτε είχε. Η Τουρκία των συνεχών παραβιάσεων, των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο, των 1619 εξαφανισμένων Ελλήνων αγνοουμένων του 1974, των υπό άθλιες συνθήκες εκατοντάδων πολιτικών κρατουμένων, της βάρβαρης καταστολής του Κουρδικού κινήματος, με πολύτιμο δεκανίκι την Κυβέρνηση της ΝΔ και την αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ, βαδίζει ολοταχώς προς την ευρωπαϊκή της ένταξη. Μια ένταξη πού θα ανοίξει τις πύλες της Ευρώπης σε 70.000.000 Τούρκους πού η κοινωνική και οικονομική τους αθλιότητα και όχι μόνο, θα σπρώξει στην αναζήτηση μέλλοντος και μετάγγιση ανέχειας, τραγικών κοινωνικών συνθηκών και ... πολιτισμού στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με πρώτη και καλύτερη βέβαια την πιο κοντινή από πολλές απόψεις σ’ αυτούς Ελλάδα.
Δεν είμαστε αθεράπευτα ρομαντικοί. Δεν ζούμε με οράματα του παρελθόντος μακριά από τη σημερινή πραγματικότητα. Πιστεύουμε όμως πώς είναι χρέος των πολιτικών μας να χαράζουν την εθνική στρατηγική με γνώμονα το συμφέρον του λαού μας και όχι τα ιδεολογήματα της παγκοσμιοποίησης. Πιστεύουμε πως η γνώση και η μελέτη της ιστορίας θα μας βοηθήσουν να χαράξουμε τις τακτικές και τις στρατηγικές επιλογές για το εγγύς ή απώτερο μέλλον με τρόπο περισσότερο ρεαλιστικό, χρήσιμο και εθνικά συμφέροντα. Αντίθετα, η άγνοια ή η παραγνώριση της ιστορίας και των διδαγμάτων της θα οδηγήσουν σε ολέθρια σφάλματα και συμφορές.
Πριν η Ελλάδα αποτελέσει το δεκανίκι, τη γέφυρα και το εφαλτήριο συνάμα για την είσοδο της Τουρκίας στην Ευρώπη, πρέπει τουλάχιστον η Τουρκία να δώσει κάποια έστω δείγματα αλλαγής της νοοτροπίας πού έκανε τον Αμερικανό πρέσβη George Horton να την χαρακτηρίσει σαν την πληγή, την κατάρα (blight) της Ασίας. Το λιγότερο πού μία λογική πολιτική επιβάλλει στην Κυβέρνηση, πριν από οποιαδήποτε άμεση ή έμμεση αποδοχή, είναι να απαιτήσει από την Τουρκία δημόσια παραδοχή των εγκλημάτων της εναντίον των Ποντίων, των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, των Αρμενίων και των Κούρδων και την αίτηση συγνώμης από την ανθρωπότητα για τα εγκλήματα πού διέπραξε εναντίον της.
Όσο για τα παραμυθιάσματα του τύπου «να φτιάξουμε μαζί το χαλβά της ειρήνης», ας τα αφήσει αυτά ο κ. Ερντογάν για όσους πιστεύουν ή κάνουν πώς πιστεύουν πώς το αναχρονιστικό κεμαλικό κατασκεύασμα της σημερινής Τουρκίας, χωρίς αλλαγή, χωρίς βελτίωση, χωρίς καν μεταμέλεια, μπορεί να περάσει τις πόρτες της Ευρώπης, χωρίς αυτό αργά ή γρήγορα να σημάνει την καταστροφή της.

Η γενοκτονία των Ποντίων ( 1916 – 1923 ) με 353.000 νεκρούς αποτελεί τη δεύτερη μεγάλη γενοκτονία του αιώνα μας.

Τι εννούμε με τον όρο "γενοκτονία" ; Η γενοκτονία ως όρος διαμορφώθηκε κυρίως στη δίκη της Νυρεμβέργης το 1945, όπου δικάστηκε η ηγεσία των ναζιστών εγκληματιών του πολέμου. Συγκεκριμένα ο όρος σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί.
Αποτελεί το βαρύτερο έγκλημα σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, για το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει παραγραφή.Η διεθνής κοινότητα αναγνώρισε άμεσα ή έμμεσα τις άλλες δύο γενοκτονίες του αιώνα μας, των Εβραίων και Αρμενίων. Η γενοκτονία των Ποντίων έχει τις ίδιες ηθικές αναλογίες με αυτές των Εβραίων και των Αρμενίων, δυστυχώς όμως αποτελεί τη λιγότερο μνημονευόμενη και περισσότερο λησμονημένη από τους εθνικούς και διεθνείς οργανισμούς.
Πως και πότε διαπράχθηκε η γενοκτονία; Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας ( 1461 ) γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα τη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση – γενοκτονία του αιώνα μας.
Επτά χρόνια μετά την άλωση της Πόλης, οι Οθωμανοί κατέλαβαν την Τραπεζούντα. Η οθωμανική κατάκτηση του μικρασιατικού Πόντου μπορεί να διαριθεί σε τρεις περιόδους.
Η πρώτη αρχίζει με την άλωση της Τραπεζούντας το 1461 και λήγει στα μέσα του 17ου αιώνα. Την περίοδο αυτή οι Τούρκοι κρατούν μάλλον ουδέτερη στάση κατά των Ελλήνων του Πόντου.
Η δεύτερη αρχίζει στα μέσα του 17ου αιώνα και λήγει με το τέλος του πρώτου ρωσοτουρκικού πολέμου. Χαρακτηρίζεται με τη θρησκευτική βία κατά των χριστιανικών πληθυσμών. Κατά την περίοδο αυτή πραγματοποιούνται οι ομαδικοί εξισλαμισμοί των ελληνικών πληθυσμών.
Η τελευταία περίοδος, που τελειώνει το 1922 υποδιαιρείται σε δύο υποπεριόδους. Η πρώτη αρχίζει με τη συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή, το 1774. Χαρακτηρίζεται από τη συστηματική προσπάθεια των τοπικών αρχών να μην εφαρμόζουν προς όφελος των χριστιανώντους φιλελεύθερους νόμους. H δεύτερη υποπερίοδος αρχίζει το 1908 και χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη του τουρκικού εθνικισμού.
Από τους βαλκανικούς πολέμους και από τους επίσημους συμβούλους, των Γερμανών, οι Νεότουρκοι διδάχθηκαν ότι μονάχα με την εξαφάνιση των Ελλήνων και Αρμενίων θα έκαναν πατρίδα τους τη Μικρά Ασία. Οι διάφορες μορφές βίας δεν αρκούσαν για να φέρουν τον εκτουρκισμό.
Η απόφαση για την εξόντωσή τους πάρθηκε από τους Νεότουρκους το 1911, εφαρμόστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου και ολοκληρώθηκε από το Μούσταφα Κεμάλ ( 1919 – 1923 ).
Το Νεοτουρκικό Κομιτάτο << Ένωση και Πρόοδος >> ιδρύθηκε το 1889. Στο συνέδριο τους, που πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1911 πάρθηκε η απόφαση, ότι η Μικρά Ασία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα. Η απόφαση αυτή καταδίκασε σε θάνατο διάφορες εθνότητες.
Οι Τούρκοι στον Πόντο άρχισαν με την επιστράτευση όλων από 15 έως 45 ετών και την αποστολή τους σε Τάγματα Εργασίας. Παράλληλα αμφισβήτησαν το δικαίωμα των Ελλήνων να ασκούν ελεύθερα τα επαγγέλματά τους και επί πλέον απαγόρευσαν τους μουσουλμάνους να εργάζονται επαγγελματικά με τους Έλληνες με την ποινή της τιμωρίας από τις στρατιωτικές Αρχές. Κατ΄ αρχάς οι άτακτες ορδές των Τούρκων επιτίθονταν στα απομονωμένα ελληνικά χωριά κλέβοντας, φονεύοντας, αρπάζοντας νέα κορίτσια, κακοποιώντας και καίγοντάς τα.
Οργανωμένες επιθέσεις Οι Τούρκοι χωρίς προσχήματα πια περνούν στην επίθεση. Από κάθε γωνιά του Πόντου και της Μικράς Ασίας έρχονται καταγγελίες. Οι σποραδικές δολοφονίες αρχίζουν να αυξάνονται. Χωρικοί, που πήγαιναν να δουλέψουν στα χωράφια τους, βρίσκονταν καθημερινά δολοφονημένοι.
Οι διωγμοί εκδηλώθηκαν αρχικά με τη μορφή σποραδικών κρουσμάτων βίας, καταστροφών, απελάσεων και εκτοπισμών. Φαίνονταν σαν να προέρχονταν από ανεύθυνα κυρίως στοιχεία. Πολύ γρήγορα όμως έγιναν συστηματικοί, πιο οργανωμένοι και εκτεταμένοι και στρέφονταν τόσο κατά των Ελλήνων όσο και κατά των Αρμενίων. Εμπνευστής και εγκέφαλος αυτής της επιχείρησης της γενοκτονίας ήταν ο Μεχμέτ Ταλαάτ, υπουργός των Εσωτερικών της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Με δικές του εντολές, που καλούσαν τις αρχές να μη δείχνουν κανένα έλεος και για τoυς χριστιανούς, εξαπολύθηκαν οι διωγμοί κατά των << ανεπιθύμητων >> εθνοτήτων σε μια τεράστια έκταση.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγκάστηκε, σε ένδειξη πένθους, να κλείσει στις 15 Μαϊου 1914 όλες τις εκκλησίες και τα σχολεία και να καταγγείλει στις Μεγάλες Δυνάμεις τους νέους διωγμούς. Δεν κατάφερε όμως τίποτε γιατί κηρύχθηκε στο μεταξύ ο Α΄ Παγόσμιος πόλεμος, στον οποίο η Τουρκία έλαβε μέρος ως σύμμαχος της Γερμανίας, έχοντας πια την ευχέρεια να εφαρμόσει πλήρως το παλιότερο σχέδιο της εξόντωσης των χριστιανών.
Οι διωγμοί των Ελλήνων του Πόντου. Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής ανάγκασε χιλιάδες Έλληνες των παραλίων της Μικρασίας να εγκαταλείψουν τις προαιώνιες εστίες τους και να μετοικήσουν με πολυήμερες εξοντωτικές πορείες.
Σύμφωνα με μια έκθεση της Ελληνικής Πρεσβείας, με ημερομηνία τον Ιούνιο του 1915 είναι γραμμένα τα εξής: << Οι εκτοπιζόμενοι από τα χωριά τους δεν είχαν δικαίωμα να πάρουν μαζί τους ούτε τα απολύτως αναγκαία. Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερόμενοι και υβριζόμενοι, όσοι δεν εφονεύοντο οδηγούντο στα όρη από τους δημίους τους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια. Το τέρμα του ταξιδιού δεν σήμαινε και τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των χωριών, τους παρελάμβαναν για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα ... >>
Σκοπός των Τούρκων ήταν, με τους εκτοπισμούς, τις πυρπολίσεις των χωριών, τις λεηλασίες, να επιτύχουν την αλλοίωση του εθνολογικού χαρακτήρα των ελληνικών περιοχών και να καταφέρουν ευκολότερα των εκτουρκισμό εκείνων που θα απέμεναν.
Το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Η ήττα της Τουρκίας από τις δυνάμεις της Αντάντ και το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου έφερε μια προσωρινή ανάπαυλα στο απάνθρωπο σχέδιο των Νεότουρκων. Η νέα τουρκική κυβέρνηση υποχρεώνεται από τις νικήτριες δυνάμεις να δώσει άδειες επιστροφής στους λίγους εξόριστους που είχαν απομείνει.
Το τελικό πλήγμα. Το 1919 αρχίζει νέος διωγμός κατά των Ελλήνων από το κεμαλικό καθεστώς, πολύ πιο άγριος κι απάνθρωπος από τους προηγούμενους. Εκείνος ο διωγμός υπήρξε η χαριστική βολή για τον ποντιακό ελληνισμό.
Στις 19 Μαϊου, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, αρχίζει η δεύτερη και σκληρότερη φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Με τη βοήθεια μελών του Νεοτουρκικού Κομιτάτου συγκροτεί μυστική οργάνωση, τη Mutafai Milliye, κηρύσσει το μίσος εναντίον των Ελλήνων και σχεδιάζει την ολοκλήρωση της εξόντωσης του ποντιακού ελληνισμού. Αυτό που δεν πέτυχε το σουλτανικό καθεστώς στους πέντε αιώνες της τυραννικής διοίκησής του, το πέτυχε μέσα σε λίγα χρόνια ο Κεμάλ, εξόντωσε τον ελληνισμό του Πόντου και της Ιωνίας.
Η τρομοκρατία, τα εργατικά τάγματα, οι εξορίες, οι κρεμάλες, οι πυρπολήσεις των χωριών, οι βιασμοί, οι δολοφονίες ανάγκασαν τους Έλληνες του Πόντου να ανέβουν στα βουνά οργανώνοντας αντάρτικο για την προστασία του αμάχου πληθυσμού. Τα θύματα της γενοκτονίας θα ήταν πολύ περισσότερα, αν δεν υπήρχε το επικό και ακατάβλητο ποντιακό αντάρτικο.
Με την επικράτηση του Κεμάλ, οι διωγμοί συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση. Στήνονται στις πόλεις του Πόντου τα διαβόητα έκτακτα δικαστήρια ανεξαρτησίας, που καταδικάζουν και εκτελούν την ηγεσία του ποντιακού ελληνισμού. Το τέλος του Πόντου πλησιάζει. Οι φωνές λιγοστεύουν.
Ελληνικός λαός - Προσφυγικός λαός ... Τον επίλογο της τραγικής ποντιακής γενοκτονίας αποτελεί ο βίαιος ξεριζωμός των επιζώντων μετά τη νίκη της Τουρκίας. Με τη συνθήκη της ανταλλαγής των πληθυσμών έρχονται στην Ελλάδα και τα τελευταία ζωντανά υπολείμματα. Οι ξεριζωθέντες εγκαταλείπουν την πατρώα γη και όλα τα υπάρχοντά τους. Παίρνουν μαζί τους ιερά κειμήλια και λίγο χώμα από τη γη του Πόντου. Αφήνουν πίσω τη Μαύρη Θάλασσα και μπαίνουν στην Άσπρη Θάλασσα. Φτάνουν στην Ελλάδα.
Η προσφορά των Ελλήνων του Πόντου στο ελληνικό κράτος. Πάμφτωχοι, έχοντας αφήσει πίσω τους περιουσίες και πλούτη, έφτασαν ταλαιπωρημένοι από τις διώξεις, με το φόβο ακόμη ζωντανό μέσα τους, κι εγκαταστάθηκαν δίχως να χάσουν το θάρρος τους, εδώ κι εκεί στη νέα ελληνική πατρίδα. Σκόρπισαν σε χωριά και πόλεις της Μακεδονίας και της Θράκης, στους συνοικισμούς της πρωτεύουσας και σε άλλες περιοχές, με μοναδικό εφόδιο την αυτοπεποίθηση, την αισιοδοξία, την αγάπη στη γη και τα γράμματα ή τις τέχνες.
Αλλά και με την τραγική θέση της η Ιωνία ήλθε να διαδραματίσει τον εθνικό της ρόλο. Μοναδική αλλά και μεγάλη παρηγοριά ότι οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες, οι αιώνιοι Ακρίτες, θωράκισαν τη Μακεδονία και τη Θράκη. Περισσότεροι από 700.000 πρόσφυγες από τη Μικρασία και τον Πόντο εγκαταστάθηκαν στη βόρεια Ελλάδα. Οι Ίωνες, με μια πλούσια πολιτισμική και εθνική παράδοση, συνέβαλαν στην επιβεβαίωση της εθνικής ταυτότητας.
Μέσα από αντιξοότητες και εμπόδια, που συνάντησαν, ειδικά στα χωριά της εγκατάστασής τους, κατόρθωσαν τόσο αυτοί όσο και αργότερα τα παιδιά τους, με την επιμονή και την υπομονή που τους διακρίνει, όχι μόνο να επιβιώσουν, αλλά και να διεισδύσουν στους χώρους των επιστημών και των τεχνών, της πολιτικής και του συνδικαλισμού, και να διακριθούν, συντελώντας καίρια την ανύψωση του βιοτικού επιπέδου των συμπολιτών τους, στην πρόοδο της επιστήμης και στην πολιτική ανάπτυξη του τόπου.
"΄Αφαντη" η ιστορία των Ποντίων .. Η ιστορία της καταστροφής, το χρονικό της συγκλονιστικής γενοκτονίας, έχει φτάσει στις μέρες μας μόνο με τον λυγμό των ξεριζωμένων. Διάσπαρτες αφηγήσεις, όσα κρατάει ο νους, όσα μπορεί και θέλει να συγκρατήσει. Νωπές είναι οι αναμνήσεις, αδιάψευστα τα στοιχεία και οι καταθέσεις των προσφύγων, εκείνων που μόλις είχαν γλιτώσει από του Χάρου τα δόντια. Κι όλοι στηρίζουν το αίτημα που τόσο έχει βραδύνει: να αναγνωριστεί η γενοκτονία του Μικρασιατικού Ελληνισμού και να καταδικαστεί η Τουρκία έτσι όπως καταδικάστηκε στην ιστορική συνείδηση της ανθρωπότητας και η ναζιστική Γερμανία.
Δεν είναι συναισθήματα εκδίκησης που υπαγορεύουν την πρόταση αυτή. Μόνον ανάγκη απονομής Δικαιοσύνης στα θύματα, μα και στην ανθρωπότητα ολόκληρη. Και πριν απ’ όλα, η προστασία του γένους των Ανθρώπων. Ανάγκη να πάψει πια το φρικτό έγκλημα της γενοκτονίας να αποτελεί εύκολη λύση των διεθνών προβλημάτων.
Γιατί δεν αναγνωρίστηκε μέχρι σήμερα η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.
Πριν από τον όρο "Γενοκτονία" υπήρχε ο όρος "Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας". Πρόβλημα στη δίκη των γενοκτόνων μπορεί να υπάρξει με το νομικό όρο "nulla poena sine lege”, δηλαδή δίχως ισχύων νόμο δεν υπάρχει τιμωρία. Ο όρος της Γενοκτονίας δεν υπήρχε την εποχή εκείνη, έτσι η τιμωρία και καταδίκη εκείνων τίθεται υπό ερωτηματικό. Το ποινικό δίκαιο, για να εξασφαλίσει τη δίκαιη μεταχείριση των κατηγορουμένων δεν μπορεί να δράσει αναδρομικά. Από την άλλη άποψη όμως θα πρέπει να ειπωθεί, ότι σε όλα τα νομικά πλαίσια υπήρχε η τιμωρία της δολοφονίας. Εξάλλου πολλά από τα διαπραγόμενα εγκλήματα ήταν τόσο φρικιαστικά και απάνθρωπα που δεν μπορούσε εκ των προτέρων να τα αναλογιστεί ανθρώπινος νους, για να προνοήσει με ανάλογους νόμους κατά αυτά.
Οι Τούρκοι αρνούνται σήμερα τη σφαγή του 1922 – τη σφαγή των Ελλήνων. Κι όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με αδιάσειστα ντοκουμέντα, τα αποδίδουν στις αναπόφευκτες ακρότητες του πολέμου. Η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική.
Η γενοκτονία των Χριστιανών ήταν ένα καλά μελετημένο σχέδιο εξόντωσης όλων των μεινοτήτων της άλλοτε κραταιάς Αυτοκρατορίας. Ένα σχέδιο που άρχισε να εφαρμόζεται από το 1914, με τον πρώτο διωγμό. Και ολοκληρώθηκε μετά την καταστροφή του 1922.
Η κατάσταση σήμερα. Φαίνεται, ότι η Μικρασιατική καταστροφή, δεν εκτελέστηκε μέσα σε κάποια χρονικά περιθώρια. Είναι επίκαιρη ακόμη και στις μέρες μας, αφού αντιμετωπίζουν τα αδέλφια μας οι Πόντιοι τις ίδιες συνθήκες μεταχείρησης, όπως οι πρόγονοί μας πριν από 75 χρόνια. Το ιστορικό κεφάλαιο του δράματος των Ελλήνων του Πόντου δεν έχει κλείσει, εφόσον πολλά γεγονότα δεν έχουν αποκαλυφθεί ακόμη.
Είναι τραγικό να τίθεται σήμερα υπό αμφισβήτηση η ελληνικότητα των ανθρώπων αυτών ( χρησιμοποιώντας τους όρους "Ρωσοπόντιοι" ή "Ρωσοέλληνες" ), των οποίων οι πρόγονοι γενοκτονήθηκαν για ακριβώς αυτή την ιδιότητα, δηλαδή την ελληνική εθνικότητα και την ορθόδοξη πίστη τους.
19 Μαϊου – Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Στις 24 Φεβρουαρίου 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα την ανακήρυξη της 19ης Μαϊου ως "Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο", ημέρα που ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάστηκε στη Σαμψούντα.
Οι Πόντιοι επιλέγοντας την 19η Μαϊου ως ημέρα μνήμης, ημέρα που στην Τουρκία αποτελεί εθνική γιορτή της τουρκικής νεολαίας, αποκαλύπτουν το πραγματικό εγκληματικό πρόσωπο του Μουσταφά Κεμάλ πασά.
Ο Ελληνισμός τιμά τη μέρα αυτή τη μνήμη της μεγάλης θυσίας – το κουράγιο των τρομαγμένων, κατατρεγμένων, καταταλαιπωρημένων θυμάτων, που μπόρεσαν να κλείσουν στις ψυχές τους τις αλησμόνητες πατρίδες και να τις ξαναστήσουν στα γκέτο των συνοικισμών, όπου τους έκλεισε η προσφυγιά.
Αναπόσπαστο κομμάτι της κληρονομιάς μας .. Οι πρόγονοί μας άφησαν τη ζωή τους, και πολλοί από αυτούς έμειναν άθαφτοι στον αγώνα τους να μην αλλοιωθεί η πίστη τους, να μη χαθεί η δική τους και με τη σειρά δική μας εθνική ταυτότητα.
Η κληρονομιά μας αυτή φαντάζει βαριά κι ασήκωτη, μα αν την κατανοήσουμε θα δούμε πως είναι μια κληρονομιά μοναδική και πολύτιμη. Μια κληρονομιά βαθιάς ευθύνης και υπευθυνότητας απέναντι στις επόμενες γενιές. Σε μια εποχή, που τα πάντα βρίσκονται υπό αμφισβήτηση, μια εποχή των εύκολων λύσεων μας δίνεται η ευκαιρία να αγωνιστούμε με το δικό μας μοναδικό τρόπο για το έθνος μας και την ιστορία του.
Χρέος μας λοιπόν είναι να μάθουμε ό,τι μπορεί να μας προσφέρει η σημερινή εποχή, μέσα από τις αφηγήσεις, μαρτυρίες και τα βιβλία – ιστορικά και λαογραφικά -, την ιστορία του έθνους μας. Δυσυχώς έχει μείνει ένα μεγάλο και τραγικό κομμάτι της ιστορίας μας έξω από τα σχολικά εγχειρίδια, γεγονός που αποτελεί, κατά τη δική μου άποψη, έγκλημα βαρύ απέναντι στους προγόνους μας, απέναντι στην ελληνική ιστορία.
Ένας λαός χωρίς ιστορία είναι καταδικασμένος να αφανιστεί. Λείπουν οι γερές ρίζες για να επιβιώσουν οι ιδιαιτερότητές του, ειδικά σε μια εποχή, που χαρακτηρίζεται από την αφομοίωση των διαφόρων φυλών και εθνικοτήτων. Σ’ αυτό πρέπει να αντισταθούμε. Η ειρηνική συμβίωση των λαών δεν προϋποθέτει την αφομοίωσή τους, μα την κατανόηση και τον αλληλοσεβασμό μεταξύ τους.
Στο δικό μας χέρι δίνονται όλα αυτά τα αδιάψευστα γεγονότα και φαίνεται οι ψυχές των προγόνων μας να μας θυμίζουν πως δεν κάνει να μείνουν στο περιθώριο, να ξεχαστούν. Μόνο έτσι ο θάνατός τους θα δικαιωθεί. Ας θέσουμε ως σκοπό μας, όχι την καταδίωξη κάποιου λαού, μα να μην αφήσουμε την ιστορία του λαού μας στο έλεος "κάποιων" συμφερόντων, που θα οδηγήσουν στην παραχάραξη της.

Σοφία Καρυπίδου

Από την ιστοσελίδα του Συλλόγου Ελλήνων Ποντίων Βισμπάντεν και περιχώρων

klynn@harry-klynn.gr

ΑΡΤΟΘΕΑΜΑΤΑ

Eίναι επιστημονικώς, αλλά και ιστορικώς αποδεδειγμένο ότι η εν γένει διατροφή του Έλληνος, εδώ και 3.000 χρόνια περίπου αποτελείται κυρίως από άρτο και θεάματα, εν αντιθέσει με τον Αγγλικό λαό του οποίου η βασική διατροφή είναι τα φις εντ τσιπς και η λαχανόσουπα, του Γερμανικού που είναι οι κάθε είδους πατάτες και τα βραστά λουκάνικα τύπου βουρστ και του Αμερικανικού που είναι κυρίως τα χοτ ντογκς, τα τσιπς , η κόκα και η κόλα…
Γι’ αυτόν, ακριβώς, τον λόγο υπάρχουν και τόσο σημαντικές βιολογικές διαφορές μεταξύ των προαναφερθέντων λαών, ιδιαιτέρως στο παράστημα, στο χρώμα των οφθαλμών και της κόμης, στη θέση της κάτω γνάθου, στον αριθμόν των οδόντων, στο ύψος του σκελετού και κυρίως, στο βάρος του εγκεφάλου τους.
Δοθέντος ότι το θέαμα, εν αντιθέσει με τον άρτο, έχει άμεση σχέση με την αύξηση του βάρους του εγκεφάλου ( Das dahtirdi und das humanen engefalen - Franch Bekenbauer Berlin 1926 ) ο εγκέφαλος του Έλληνος, ο οποίος αφομοίωσε θεάματα αιώνων, είναι βαρύτερος κατά πολύ του εγκεφάλου των άλλων λαών με αποτέλεσμα την μόνιμη κλίση της κεφαλής του προς το έδαφος, ιδιομορφία που χαρακτηρίστηκε από ανθέλληνες μελετητές ως τάση δουλείας και έμφυτης καχυποψίας.
Επειδή, όμως, οι αντικειμενικοί γνώστες αυτής της ιδιομορφίας του Έλληνος (που κατά σύμπτωση και μόνο ανήκουν σχεδόν πάντα στην τάξη των κρατούντων) γνώριζαν και εξακολουθούν να γνωρίζουν καλώς ότι η ιδιομορφία αυτή αποτελεί και το κύριο προσόν της φυλής η οποία επιβίωσε δια μέσου των αιώνων (τη στιγμήν κατά την οποίαν άλλες πανάρχαιες φυλές εξαφανίστηκαν μόνο και μόνο επειδή κρατούσαν το κεφάλι τους ψηλά) φρόντισαν, ορμώμενοι από ανιδιοτελή αισθήματα και για λόγους καθαρά εθνικής υπάρξεως, ώστε η παροχή άρτου και θεάματος να συνεχισθεί αμείωτη μέχρι των ημερών μας.
Σήμερα, βεβαίως, ο άρτος και το θέαμα είναι σε τέτοιο βαθμό αλληλένδετα, ώστε και στην αφελέστατη ακόμα ερώτηση: Γιατί μαμά; Να μη μπορεί κανείς, πλην ασφαλώς των άμεσα ενδιαφερομένων, να απαντήσει ευθέως και μετά βεβαιότητος.
Και τούτο, διότι ο άρτος και το θέαμα στην σύγχρονη Eλληνική υπερκαταναλωτική εποχή, λόγω της μαζικής και ποικίλης παραγωγής των και της αυξανομένης συνεχώς ζητήσεως εκ μέρους του κοινού, έχουν χάσει την πρωταρχική απλοϊκή έννοιά τους, με αποτέλεσμα άρτος να καλείται όχι μόνο η φραντζόλα τύπου 70%, αλλά και το σατομπριάν, ο φασιανός σαλμί, το προσούτο και ο μπεκρή μεζές.
Mε την ίδια πάντα λογική, θέαμα δεν αποκαλείται πλέον μόνο ο Kαραγκιόζης, ο γύρος του θανάτου, το μαλλί της γριάς, ο Απόστολος Σουγκλάκος, ο Γκουσγκούνης και ο γραφικός παπατζής, αλλά και τα δελτία ειδήσεων της TV, οι δηλώσεις και οι λόγοι των πολιτικών, οι κηδείες δημοφιλών προσώπων, οι συνεδριάσεις της Βουλής, οι ερμηνείες των λαϊκών ειδώλων στα in σκυλοχωροκωλοπηδάδικα και οι ανά την επικράτεια επιχορηγούμενες πολιτιστικές εκδηλώσεις από Διδυμοτείχου μέχρι Iεραπέτρας.
Υπάρχει, βεβαίως, πάντα σοβαρός ο κίνδυνος, λόγω των ανωτέρων πληθωριστικών τάσεων και της αλογίστου καταναλώσεως εκ μέρους του κοινού των αρτοθεαμάτων, να αμβλυνθούν πέραν του δέοντος, εις τον εισέτι αμβλυνθέντα εγκέφαλο του Έλληνος, οι έννοιες του άρτου και του θεάματος και να περιέλθουμε σε τέτοιο βαθμό σύγχυσης ώστε να να τρώμε τον τον Νότη Σφακιανάκη και την Δέσποινα Βανδή και να χειροκροτούμε πέντε κιλά παϊδάκια και δύο μερίδες πατατοκεφτέδες!
Ενώπιον της κρισίμου αυτής καταστάσεως και γι’ αυτήν ακόμα την ύπαρξη του
Έθνους, των « Νέων » και της « Ελεύθερης ώρας » και ενώ όλα έδειχναν ότι μετά από την πλήρη ένταξή μας εις την Ε.Ε. το τέλος του δόγματος “ άρτος και θέαμα “ πλησίαζε, εμφανίστηκε ως σανίδα σωτηρίας η ποιοτική αναμέτρηση της ουσίας των πραγμάτων μέσα στο ίδιο τους το είναι, που επανατοποθετεί τις αξίες στο αρχικό τους ιδεολογικό περίγραμμα και οδηγεί τις συντεταγμένες της βιολογικής και πνευματικής ανάγκης στο δίαυλο της μετάλλαξης των πρωταρχικών εννοιών ή πιο απλά, αυτό που ο ανίδεος κόσμος ονομάζει περιφρονητικά επικράτηση της μαζικής κουλτούρας.
H κουλτούρα επί το γενικότερο, μαχόμενη και μη, εμφανίστηκε αρχικά αυτοφυής. Αργότερα καλλιεργήθηκε σε κομματικά αγροτεμάχια και επί των ημερών μας παράγεται σε αξιοθαύμαστες ποικιλίες μέσα από τις εφημερίδες, τα περιοδικά life style, τα ηλεκτρονικά μέσα μαζικής επικοινωνίας ( κρατικά και ιδιωτικά ) τις αξιοθαύμαστες μουσικές παραγωγές των δισκογραφικών εταιρειών, τις αγορεύσεις των πολιτικών από των μπαλκονίων και του βήματος της Βουλής, τις οικονομικές αναλύσεις των ειδικών, τους δείκτες των χρηματιστηρίων, κλπ, κλπ...
Εικάζεται ότι η εποχή της σύγχρονης κουλτούρας ( κατά το εποχή της μαστούρας ) θα διαρκέσει μέχρις ότου ο εγκέφαλος του Έλληνος αφομοιώσει πλήρως τα ποιοτικώς ταξινομημένα πλέον πολλαπλά αρτοθεάματα, οδηγώντας έτσι τον εγκέφαλό του στο αξιοθαύμαστο βάρος των 6 κιλών και 400 γραμμαρίων!!!
Εκτός, βεβαίως, και εάν το εκσυγχρονισμένο εκπαιδευτικό μας σύστημα παραμείνει ως έχει, η οικογένεια εξακολουθεί να διέπεται από τις ίδιες αξίες και δημοκρατικές αρχές, η γυναίκα εξακολουθεί να είναι σε πλήρη ισοτιμία με τον άνδρα, οι διανοούμενοι εξακολουθούν να δείχνουν την ίδια ευαισθησία στα προβλήματα του λαού, οι πολιτικοί άνδρες εξακολουθούν να μάχονται για τα δίκαια των εργαζομένων, για την ηθική και την αλήθεια, τα μέσα μαζικής επικοινωνίας εξακολουθούν να μας ενημερώνουν, να μας διαφωτίζουν, να μας επιμορφώνουν και να μας ψυχαγωγούν...
... Οπότε υπάρχει, μικρή έστω η πιθανότητα, να μπουχτίσει νωρίτερα ο λαός, να σηκώσει επιτέλους το κεφάλι του ( παρά το βάρος του εγκεφάλου του ) και να τους στείλει όλους μαζί από ’κεί που ήρθαν...
Αμήν και πότε…

ΜΟΝΟ ΟΙ ΖΗΤΙΑΝΟΙ

Το διαβάσαμε κι αυτό: Οι Έλληνες για να αγοράσουν, λέει, τσιγάρα από το περίπτερο χρησιμοποιούν την πιστωτική τους κάρτα!!!
Τελικά, σ' αυτήν τη χώρα οι μόνοι που διαθέτουν μετρητό πρέπει να είναι οι ζητιάνοι...

ΟΣΟΙ ΧΑΡΡΥΚΛΥΝΝΙΚΟΙ ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ

Νικοδήμου 2 & Φιλελλήνων, Αθήνα 105 57 Σύνταγμα, Αθήνα
Τηλ. & Φαξ:2103250160, e-mail: efxinos@infognomon.gr

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Οι Πόντιοι της Αθήνας τιμούν τον Χάρρυ Κλυνν και παρουσιάζουν το συγγραφικό και ποιητικό του έργο σε τιμητική εκδήλωση που θα προλογίσει ο Υπουργός Πολιτισμού κ. Γιώργος Βουλγαράκης, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πολεμικού Μουσείου.

Την Πέμπτη, 11 Μαΐου 2006 (20:00), στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πολεμικού Μουσείου,

η Εύξεινος Λέσχη Αθηνών διοργανώνει τιμητική εκδήλωση με θέμα:

«Χάρρυ Κλυνν, ο συγγραφέας, ο ποιητής, ο δημιουργός»

Στην εκδήλωση θα μιλήσουν για το έργο του Πόντιου καλλιτέχνη και δημιουργού οι κ.κ. Ανδρουλάκης Μίμης, Κακουλίδης Γιάννης και Παπαδόπουλος Λευτέρης.
Στα πλαίσια της εκδήλωσης θα προβληθεί βίντεο με τις κυριότερες στιγμές της ζωής του Χάρρυ Κλυνν, ενώ οι ηθοποιοί Γερασιμίδου Ελένη, Καφετζόπουλος Αντώνης, Κοντογιαννίδης Παύλος και Κοταμανίδου Εύα θα απαγγείλουν ποιήματα και κείμενα του συγγραφέα.
Την εκδήλωση θα προλογίσει ο Υπουργός Πολιτισμού κ. Γιώργος Βουλγαράκης.
Μετά την εκδήλωση θα ακολουθήσει μικρή δεξίωση με ποντιακά εδέσματα, ενώ ο Χάρρυ Κλυνν θα υπογράψει βιβλία για τους παρευρισκόμενους φίλους του.

ΟΣΟΙ ΧΑΡΡΥΚΛΥΝΝΙΚΟΙ ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ

ΕΙΜΑΣΤΕ... ΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ

«Είμαστε πολιτικοί και δεν εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου. Είμαι και εγώ πολιτικός»

Καραγκιόζης Καραγκιοζόπουλος

Μ. Θ. ΠΑΓΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ

«Όταν τις χειρίζεται κανείς (τις προσωπικές φιλοδοξίες) μ' αυτόν τον τρόπο, ξεφεύγει από το ελαφρύ ψώνιο, που χαρακτηρίζει όλους εμάς που ασχολούμαστε με την πολιτική, στη σφαίρα του άγριου ψώνιου ή του εξαγριωμένου ψώνιου, το οποίο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο».
Θ. Πάγκαλος

«Είμαστε καραγκιόζηδες και δεν εξαιρώ ούτε τον εαυτό μου. Είμαι και εγώ καραγκιόζης»
Μ. Κεφαλογιάννης

Tελικά, το πρόβλημα με τους πολιτικούς είναι ότι μιλάνε, ενώ θα έπρεπε μόνο να ακούνε…

ΟΔΗΓΩ ΚΑΙ... ΑΓΙΑΖΩ

Aπό τα πολλά τροχαία έχει γεμίσει η Eθνική οδός προσκυνητάρια. Ξεκινάς για ταξίδι και κάθε εκατό μέτρα κάνεις το σταυρό σου... Mέχρι να πας στη Θεσσαλονίκη, έχεις αγιάσει!

ΕΝΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΠΛΑΝΙΕΤΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη: το φάντασμα της παγκοσμιοποίησης…
Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια παράξενη συμμαχία για να κρατήσουν ζωντανό αυτό το φάντασμα. Οι Άγγλοι εργατικοί, οι δεξιοί Ιταλοί μαζί με τους Κομμουνιστές, οι Γερμανοί πράσινοι, οι Γάλλοι ριζοσπάστες, οι Έλληνες σοσιαλιστές και κεντροδεξιοί… Και τα κατάφεραν!
Η εθνική κρατική εξουσία είναι πλέον μονάχα μια επιτροπή που διαχειρίζεται τις κοινές υποθέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σύνολό της. Η νέα αστική τάξη θριάμβευσε καταστρέφοντας όλες τις πατριαρχικές και ειδυλλιακές σχέσεις. Έσπασε όλους τους πολυποίκιλους μεταφεουδαρχικούς δεσμούς που συνδέανε τον άνθρωπο με τους φυσικούς ανωτέρους του και δεν άφησε κανένα δεσμό ανάμεσα σε άνθρωπο και σε άνθρωπο, εκτός από το γυμνό συμφέρον, από την αναίσθητη «πληρωμή τοις μετρητοίς» ή μηδέν προκαταβολή και πρώτη δόση το 2007!
Έπνιξε στα παγωμένα νερά του του εγωιστικού υπολογισμού τα ιερά ρίγη του ευλαβικού ρεμβασμού, του ιπποτικού ενθουσιασμού, της μικροαστικής μελαγχολίας. Μετέτρεψε την προσωπική αξιοπρέπεια σε εναλλακτική αξία και στη θέση των απειράριθμων γραφτών και των έντιμα αποχτημένων ελευθεριών έβαλε τη μοναδική ασυνείδητη ελευθερία του εμπορίου.
Με μια λέξη, στη θέση της σκεπασμένης με θρησκευτικές και πολιτικές αυταπάτες εκμετάλλευσης, έβαλε την ανοιχτή, ξεδιάντροπή, άμεση, σκληρή εκμετάλλευση.
Η νέα αστική τάξη αφαίρεσε το φωτοστέφανο απ’ όλα. τα ως σήμερα, αξιοσέβαστα επαγγέλματα που τα αντίκριζαν με θρησκευτική ευλάβεια. Τον γιατρό, τον νομικό, τον ποιητή, τον άνθρωπο της επιστήμης, τους μετέτρεψε σε μισθωτούς εργάτες της.
Η εθνική μονομέρεια και ο εθνικός περιορισμός γίνονται όλο και πιο αδύνατα και από τις εθνικές και τοπικές φιλολογίες διαμορφώνεται μια παγκόσμια φιλολογία.
Η νέα αστική τάξη ξέσκισε τον πέπλο του συναισθηματισμού που σκέπαζε τις οικογενειακές σχέσεις και τις έκανε ξεκάθαρες χρηματικές σχέσεις.
Η νέα αστική τάξη όλο και περισσότερο καταργεί το κομμάτιασμα των μέσων παραγωγής, της ιδιοκτησίας και του πληθυσμού. Συσσώρευσε τον πληθυσμό, συνένωσε τα μέσα παραγωγής και συγκέντρωσε την ιδιοκτησία σε λιγοστά χέρια. Η αναγκαία συνέπεια ήταν ο πολιτικός συγκεντρωτισμός. Ανεξάρτητα κράτη με διαφορετικά συμφέροντα, με διαφορετικούς νόμους, κυβερνήσεις και δασμούς και που συνδέονται μεταξύ τους με σχέσεις οικονομικής συμμαχίας προσπαθούν να συσπειρωθούν σε ένα κράτος, σε μια κυβέρνηση, σε ένα νόμο, σε ένα ταξικό συμφέρον, σε μια τελωνειακή ζώνη με ενιαίο νόμισμα.
Ο ουσιαστικός όρος για την ύπαρξη και για την κυριαρχία της νέας αστικής τάξης είναι η συσσώρεύση του πλούτου στα χέρια των ιδιωτών, ο σχηματισμός και η αύξηση του κεφαλαίου με τη βοήθεια της οικολογίας και του εκσυγχρονιστικού σοσιαλισμού.
Η απαραίτητη σοσιαλιστική και οικολογική εσθήτα φτιαγμένη από αραχνοΰφαντες θεωρητικολογίες, κεντημένη με όμορφα ρητορικά λουλούδια, διαποτισμένη με μια πνιγηρή αισθηματική δροσιά, αυτή η απλόχωρη εσθήτα που οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές και οικολόγοι τύλιξαν μέσα της τις λίγες κοκαλιάρικες « αιώνιες αλήθειες » τους, χρησιμεύει μονάχα για την κατανάλωση του εμπορεύματός τους από το κοινό.
Σ’ αυτήν την κατηγορία των πραγματιστών σοσιαλιστών ανήκουν οι οικονομιστές, οι εκσυγχρονιστές, οι φιλάνθρωποι, οι ανθρωπιστές, οι συνδικαλιστές και όλοι εκείνοι που ασχολούνται να καλυτερέψουν την κατάσταση των εργαζομένων τάξεων, οι οργανωτές της αγαθοεργίας, οι οικολόγοι, οι ιδρυτές συλλόγων υπέρ της μετριοπάθειας, οι πιο παρδαλοί ψευτομεταρυθμιστές.
Ο νέος, όμως, Ευρωπαϊκός διαφωτισμός που ξεκίνησε από το κίνημα κόντρα στην παγκοσμιοποίηση και στην νέα τάξη πραγμάτων, αναλύει με πολύ μεγάλη οξύνοια τις αντιφάσεις που υπάρχουν στις σύγχρονες σχέσεις παραγωγής. Ξεσκεπάζει τις υποκριτικές απολογίες των οικονομολόγων. Αποδεικνύει με αδιάψευστο τρόπο τα καταστροφικά αποτελέσματα των μηχανών και του καταμερισμού εργασίας, την συγκέντρωση κεφαλαίων, την υπερπαραγωγή, τις κρίσεις, τον αναγκαστικό αφανισμό τον μικρομεσαίων και των αγροτών, την αθλιότητα των ανθρώπων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, την αναρχία στην παραγωγή, την χτυπητή δυσαναλογία στον καταμερισμό του πλούτου, τον εξοντωτικό βιομηχανικό πόλεμο, την διάλυση των παλιών εθίμων, των παλιών οικογενειακών σχέσεων, των παλιών εθνοτήτων…
Η ανάγκη να μεγαλώνει ολοένα την πώληση των προϊόντων της, κυνηγά την νέα αστική τάξη πάνω σ’ όλη τη γήινη σφαίρα. Είναι υποχρεωμένη να φωλιάζει παντού, να εγκαθίσταται παντού, να αποκαθιστά παντού σχέσεις.
Στη θέση της παλιάς τοπικής και εθνικής αυτάρκειας και αποκλειστικότητας μπαίνει μια ολόπλευρη συναλλαγή, μια ολόπλευρη αλληλεξάρτηση των εθνών…
Τα όπλα, όμως, που χρησιμοποίησε η αστική τάξη για να εγκαταστήσει τη νέα τάξη πραγμάτων στρέφονται τώρα ενάντια στην ίδια την αστική τάξη. Μια καινούργια ιστορική πρωτοβουλία εμφανίζεται στην Ευρώπη. Μια καινούργια πολιτική αναγκαιότητα δημιουργείται σιγά-σιγά. Ένας νέος « αληθινός » Ευρωπαϊκός σοσιαλισμός γεννιέται…
Οι αστικές σχέσεις παραγωγής και ανταλλαγής, οι αστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, η σύγχρονη αστική κοινωνία, που δημιούργησε τόσο ισχυρά μέσα παραγωγής μοιάζει πλέον με τον μάγο εκείνο που δεν καταφέρνει πια να κυριαρχήσει πάνω στις καταχθόνιες δυνάμεις που κάλεσε ο ίδιος…
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη: το φάντασμα της παγκοσμιοποίησης…

Καρλ Μαρξ
Φρίδριχ Ένγκελς

Για την προσαρμογή στα σημερινά
Χάρρυ Κλυνν

Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ;

Και μετά σου λένε ότι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι ο σκύλος…

PS
Lets learn English with Bush and Condoleeza
http://www.otoons.com/politics/condoleezza.htm

ΤΟ ΠΙΑΤΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Για προσέξτε σας παρακαλώ το πορτρέτο της Μόνα Λίζα...
Δε σας θυμίζει τηλεθεατή την ώρα που παρακολουθεί τις δηλώσεις του Αλογοσκούφη στην τηλεόραση;

ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΣΧΑ... ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Καλό παιδί ο κουμπάρος μου ο Λευτέρης, αλλά έτσι και του μπει κάτι στο μυαλό, άντε να του το βγάλεις.
«Κουμπάρε, δεν γίνετι, φέτους θα κάνουμι Πάσχα στ’ Αγρίνιο. Ιξάλλου μου το υποσχέθηκις»
«Μα...»
Το μάτι του γυάλισε.
«Δεν έχει μα και ξιμά, τ’ αρνί που θα φας στο χωριό, δεν ειν’ αρνί, είναι
βιλούδου!»
Λάδι έβαλα στο παιδί του, δε μπορούσα να αρνηθώ.
Μεγάλη Πέμπτη απογευματάκι μπήκαμε στο Λαντ Ρόβερ, ακούσαμε ίσαμε εκατό φορές τον Πετρέλη να κλαίει και να οδύρεται, «χτύπα κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο…» και φτάσαμε βαλαντωμένοι στο Αγρίνιο.
Το μεγάλο Σάββατο με πήγε μια βόλτα «δίπλα», να δω πως φτιάχνονται οι ρουκέτες.
Καμιά δεκαριά μαντράχαλοι μαζεμένοι μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο μπαρούτι και μασούρια επιδίδονταν με τρόπο τελετουργικό στην κατασκευή των ρουκετών.
Με το που με είδανε να ιδρώνω και να κιτρινίζω βάλανε τα γέλια κι ανάψανε κάνα δυο για πάρω κι εγώ τον αέρα.
Απ’ τον πολύ αέρα τρόμαξα, αλλά ήταν σαν να έκανα καρδιογράφημα… Με την τρομάρα που πήρα από καρδιά περδίκι πρέπει να είμαι.
Το βράδυ βάλαμε τα καλά μας για να πάμε στην Ανάσταση.
Δεν πηγαίναμε καλύτερα στη Βαγδάτη; Αυτό δεν ήταν Ανάσταση, πόλεμος ήτανε! Και να κροτίδες να σκάνε δίπλα μας, και να τα καπνογόνα κι εμείς να χοροπηδάμε σαν τα τραγιά. Μια φωτοβολίδα έπεσε στα γένια του παπά… Μια γριά πήρε φωτιά από μια ρουκέτα…
Αφού γλιτώσαμε από την Ανάσταση γυρίσαμε στο σπίτι να φάμε μαγειρίτσα. Δεν πρόλαβε να μας κατέβει το αντεράκι και ο κουμπάρος ήθελε σώνει και καλά να με πάει στα μπουζούκια να δω πως διασκεδάζει η επαρχία.
Μπορούσα να πω όχι; Λάδι στο παιδί του έβαλα. Πήγαμε και στα μπουζούκια. Ένας κακομοίρης βγήκε να πει Καζαντζίδη και οι θαμώνες άρχισαν να φωνάζουνε.
« Πες κανένα του Πετρέλη.... Χτύπα κι άλλο… »
Άρχισε ο σκύλος το «χτύπα κι άλλο…» και χάθηκε ο δόλιος μέσα στα λουλούδια... Του ήρθε κι ένα καλάθι στο μάτι κι ήρθε κι έδεσε το αυγολέμονο. Πάει ο σκύλος...
Γύρω στις έξι το πρωί γυρίσαμε και κατά τις 7 ο κουμπάρος έβαλε κλαρίνα στο μαγνητόφωνο και άρχισε να φωνάζει.
«Ιλάτε ρε, να του σουφλίσουμι»
Και να ’μαι κι εγώ με μάτι πιο κόκκινο κι απ’ τα κάρβουνα να γυρνάω στην σούβλα το αρνάκι και ο Ζάχος να τραγουδάει στο κασετόφωνο τον Μενούση που
«μεθυσμένος πάει την έσφαξε»
Και να την πέφτουν στο αρνί κουμπάροι, θείοι και ξαδέρφια και να το ξεπετσιάζουν… Και να τα κρασά και τα τσίπουρα...
«Άντε στην υγειά μας, κουμπάρε και του χρόνου με υγεία…»
Ήρθα και έγινα κουνουπίδι.
Κι εκεί που είπα, «ωραία, τη Δευτέρα θα κοιμάμαι μέχρι το μεσημέρι», με ξυπνάει από τα μαύρα χαράματα ο κουμπάρος για να με πάει σε ένα χωριό έξω από το Μεσολόγγι να δω τις ιπποδρομίες του Άη Γιώργη.
Κι εκεί που τρέχανε τα άλογα, παίρνει σβάρνα το ένα τ’ άλλο και γινόμαστε ένα μάτσο χάλια άλογα, θεατές και αναβάτες…
«Μην σηκώνεστε ακόμα τραβάμε», μας λέγανε τα συνεργεία της τηλεόρασης και το βράδυ με είδα αγκαλιά με τον κουμπάρο και μ΄ένα άλογο σε παράθυρο στο Μέγκα.
Και μετά η επιστροφή...
Μέχρι λίγο έξω απ’ το Αγρίνιο καλά ήτανε. Όταν πλησιάζαμε στο Αντίρριο η ουρά έφτανε ίσαμε τα δέκα χιλιόμετρα!
Βλέπαμε τους δυο πύργους απ’ τη γέφυρα, γέφυρα όμως δε βλέπαμε!
«θα ΄γινε κάνα τρακάρισμα πιο μπροστά και ήρθαμε και φρακάραμε…» μονολόγησε ο κουμπάρος μου.
Στα διπλανά μας αυτοκίνητα άρχισαν να βρίζουν την κυβέρνηση…
Δυο άλλοι λέγανε ότι στις εκλογές θα ψηφίσουνε τον Λεπέν!
Ένας άλλος να επιμένει ότι όλα τα κάνουν οι Πασόκοι που κάνουν σαμποτάζ στην κυβέρνηση…
Τελικά, μετά από τέσσερις ώρες περάσαμε τη γέφυρα… Ξανακούσαμε καμιά τριανταριά φορές τον Πετρέλη, «Χτύπα κι άλλο, κι άλλο,
κι άλλο…» και αφού φρακάραμε πενήντα φορές σε ισάριθμα σημεία της Εθνικής οδού, φτάσαμε κατά τις 3 τα ξημερώματα στο Χαλάνδρι.
«Κουμπάρε, δεν μπορείς να πεις; Είχες ξανακάνει τέτοιου Πάσχα;»
«Όχι κουμπάρε», του είπα, «αυτό θα μου μείνει αξέχαστο, ήταν, πράγματι, κάτι το διαφορετικό»
«Στο ’λεγα, αλλά δεν με πίστευες», συμπλήρωσε ο κουμπάρος και έβαλε μπρος το Λαντ Ρόβερ. «Και του χρόνου»
«Του χρόνου κουμπάρε δεν πάω πουθενά, θα κάτσω σπίτι μου», μουρμούρισα.
«Είπες τίποτα, κουμπάρε;»
«Τίποτα, κουμπάρε μου, τίποτα… Και του χρόνου…» απάντησα γρήγορα–γρήγορα κι έκλεισα πίσω μου την πόρτα.
Μες στην ησυχία της νύχτας άκουγα να σβήνει σιγά-σιγά η φωνή του κουμπάρου μου που κρατούσε σεγκόντο στον Πετρέλη…
«Χτύπα κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο….»

ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ

Ξέρετε γιατί έχουμε στην Eλλάδα τόσο πολλά τροχαία ατυχήματα;
Γιατί οι οδηγοί του σήμερα, οδηγούν αυτοκίνητα του αύριο, σε δρόμους του χθες...

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ

ΚΕΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ

Eπειδής να πούμε, τη σήμερον ημέρα πολύ το νταβαντούρι περί απεργίαι, ταλαιπωρία του κοινού κατά τας ημέρας των εορτών, κίνδυνος της δημόσιας υγείας και άλλα μπουρμπούτσαλα, δεν ημπορεί να πούμε η πάσα μία κερία κι ο πάσα ένας ομιλάω και σκοτώνω, να μας τη βγαίνει στη στροφή από ραδιόφωνο, φημερίδα και άλλα παρεμφερές και να μας κάνει το κεφάλι γκάιντα, αυτό είναι το σωστό, εκείνο δεν είναι κι έτσι έπρεπε να γίνει και γιατί δεν παρεμβαίνει η κυβέρνησις και δεν υπάρχει ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας και του μπογιατζή ο κόπανος...
Kαι επειδής δε γουστάρω να ομιλάω εκτός αγώνος περί ανέμων και ιδρυμάτων, αναφέρομαι εις το θέμα απεργίαι εις τα μέσα μαζική μεταφορά και εις το θέμα απεργίαι των υπαλλήλων καθαριότητος, καθότι τα μέσα κατ’ επανάληψιν εμφανίζουν τους εργαζομένοι ως άτομα ανεύθυνα και μη έχοντα κενωνικήν συνείδησιν.
Kλάμα η κυρία, επειδής, λέει, ταλαιπωρείται το κοινόν...
Ποίον κοινόν ταλαιπωρείται να πούμε από τας απεργίας των λεωφορείων; Kαι σιγά να πούμε την ταλαιπωρία... Παγαίνει να πούμε στη στάση ο χλιμίντζουρας και του λένε, λεωφορείον γιοκ... Eντάξει, ρε παιδιά, τους λέει αυτός και την ξανακάνει πίσω για το σπίτι ή την αράζει στο διπλανό καφενείο και χτυπάει δυο μπουγάτσες κι ένα γαλακτομπούρεκο... Πού την είδατε ρε, την αγανάκτησις και τα τοιαύτα;
Ύστερα να πούμε και τι έγινε αν περπατήσουμε και λίγο; Θα μας λυθεί ο αφαλός;
Eδώ στο γιατρό πας και σου λέει ο άνθρωπος, να περπατάτε. Yπάρχει ρε καλύτερο πράμα από το περπατάειν;
Pίξε να πούμε λίγο περπάτημα να σου φύγουν τα πάκια και οι πατσές...
Έχουμε γίνει όλοι σα χύτρες ταχύτητος από το άραγμα.
Kαλά ρε, όλα για την πάρτη μας να πούμε;
Δια τα δίκαια αιτήματα των εργαζομένων, η σημαία μεσίστιος και κάνουμε την πάπια;
Oι ανθρώποι από τις 365 μέρες το χρόνο απεργούνε τις 150 και καμιά κότα δε συγκινήθηκε να πει, για κάτσε ρε φίλε τι γίνεται ’δω, πως τη βγάζουν οι ανθρώποι;
Kαι έρχομαι εις το θέμα αποκομιδή σκουπιδιών. Kαλά, εδώ είναι που πέφτει η χοντρή η εκμετάλλα, καθότι το σκουπίδι, σκουπίδι είναι και ως σκουπίδι να πούμε, η ευαισθησία μεγαλύτερη, όπερ κι η εκμετάλλα μεγαλύτερη.
Eκμετάλλα και παραπληροφόρησις.
Kατ’ αρχήν, να πούμε, βγαίνουν και λένε οι μακαντάσηδες, συνεχείς αι απεργίαι των υπαλλήλων καθαριότητος και συνεχείς οι στάσεις εργασίας και ξανά συνεχείς και βάλε τα κουκιά να βράσουν...
Που τις είδατε, ρε τσόφλια, τις συνεχείς; Oι ανθρώποι απεργούνε μέρα παρά μέρα... Συνεχείς είναι αυτό;
Kαι αρωτάω, δεν είναι αυτό παραπληροφόρησις; Δεν είναι κατασυκοφάντησις;
Aλλά εκεί να πούμε που πέφτει η χοντρή κλάψα και γίνεται της αλεπούς ο θάνατος είναι η ευαισθησία που πιάνει ορισμένοι δια την δημόσιαν υγείαν και τραβάτε μου τα βυζιά να κατεβάσω γάλα...
Kαλά, είναι να τρελαίνεσαι, δηλαδή, με την υποκρισία και την αναλγησία της άρχουσας τάξης. Kινδυνεύει λένε οι έτσι η υγεία των παιδιών μας!
Σιγά ρε, μη βγάλετε κανένα δάχτυλο. Ποια υγεία των παιδιών σας κινδυνεύει κι από τι; Eπειδής, δηλαδή, μένουν κανά δυό μέρες, άντε μια βδομάδα, το πολύ - πολύ ένα μήνα τα σκουπίδια στο δρόμο;
Eδώ ρε, σε άλλες πόλεις στη Zάμπια και στο Πακιστάν για παράδειγμα, τα σκουπίδια είναι μόνιμα και κανένα παιδί να πούμε δεν έπαθε τίποτα. Ίσα, ίσα που φλομώσανε οι ανθρώποι στο παιδομάνι.
Τρακόσα εκατομμύρια είναι ρε, οι Πακιστανοί κι οι γυναίκες τους γεννοβολάνε σαν κουνέλες μέσα στα σκουπίδια. Πάθανε τίποτα τα παιδιά των Πακιστανών;
Tί δηλαδή, τα δικά μας τα παιδιά είναι καλύτερα από τα δικά τους;
Pε, δεν κόβετε το παραμύθι περί την υγεία των παιδιών λέω ’γω...
Ύστερα, να πούμε, βγαίνουνε κάτι άλλοι στις εφημερίδες κι αμολάνε τις κοτσάνες τους κι όποιον πάρει ο χάρος...
“ Tα νερά της βροχής παρέσυραν τα σκουπίδια και η Αθήνα έγινε μια τεράστια χωματερή ”
Kαι ποιος φταίει γι αυτό, ρε κνόδαλα, οι εργαζομένοι; Kαι τη βροχή στην πλάτη των εργαζομένων θα τη φορτώσουμε;
Kαι οι κερίες και οι κύριοι που κόπτονται για την υγειά μας και την αισθητικήν της πόλεώς μας, γιατί περικαλώ όταν κατεβάζουνε τα σκουπίδια τους δε δένουνε γερά τις σακούλες και γιατί δε μαζεύουνε τις ψωφόγατες και τα βρωμόσκυλά τους που πάνε και τις ξεσκίζουνε. Πάλι οι εγαζομένοι φταίνε, έτσι;
Kαλή η γιαγιά μου, αλλά αν είχε γένια θα ’τανε παππούς...
Έτσι είναι, όλα για την πάρτη μας κι ας τους άλλους να κουρεύονται...
Kαι μετά σου λένε για ευαισθησία και κενωνική συνείδηση!
Bάλε τα λάχανα να βράσουν δηλαδή...

21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Klynn@harry-klynn.gr

ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΙΑ...

ΠΑΣΧΑ ΕΛΛΗΝΩΝ

Η διάθεση και η παράδοση για μια μεγάλη ανοιξιάτικη γιορτή, για μια γιορτή αναγέννησης, υπήρχε πάντα στην Ελλάδα.
Ο αγωνιστής Ελληνικός λαός, που εμείς οι βολεμένοι (;) νεοέλληνες τον έχουμε ξεχάσει, κατόρθωσε να επιβιώσει δια μέσω των αιώνων γιατί, όσο εξωπραγματικό κι αν ακούγεται, νοιάστηκε περισσότερο για το αύριο και λιγότερο για το σήμερα.
Η χριστιανική διδασκαλία της Ανάστασης του Χριστού ήταν ό,τι καλύτερο και πιο συμβολικό μπορούσε να συνοδεύσει την χαρά των ανθρώπων, για νέα πνοή δημιουργίας.
Η ψυχική και πνευματική χαρά, από το θρησκευτικό γεγονός της Ανάστασης, συναντήθηκαν με την αναγέννηση της φύσης και δημιούργησαν το Ελληνικό Πάσχα.
Η Λαμπρή είναι η μεγαλύτερη γιορτή των Ελλήνων.
Ημέρα που συμβόλιζε στα σκοτεινά χρόνια της τουρκοκρατίας την Ανάσταση και την απολύτρωση του Ελληνισμού από τον οθωμανικό ζυγό, και την ελπίδα για ένα ζωντανό μέλλον μετέπειτα.
Τουφεκιές και μπουρλότα έριξαν με το πρώτο άκουσμα του «Χριστός Ανέστη» οι «απ' αιώνος δέσμιοι», όταν ήρθε η ώρα της ελευθερίας θέλοντας να κρατήσουν για πάντα μακριά το σκοτεινό πνεύμα της δουλείας που τους ήθελε σκλαβωμένους επί τέσσερις αιώνες.
Παράλληλα με τους εκφοβιστικούς θορύβους (κρότοι, πυροβολισμοί, σπάσιμο αγγείων κ.λπ.) που αποβλέπουν στη απόδιωξη των κάθε είδους δαιμονικών, το αναστάσιμο φως αποτελεί ένα δεύτερο μεγάλο στοιχείο, που συνοδεύει και πλαισιώνει την Ανάσταση.
«Νυν πάντα πεπλήρωται φωτός», ψάλλει η Εκκλησία.
Το φως της Αναστάσεως είναι φως «καινούργιο», φως αναγέννησης.
Σβήνονται όλα μέσα στην εκκλησία και όλα ξανανάβουν από την Αναστάσιμη λαμπάδα.
Πέρα από την ψυχική και πνευματική χαρά, από το θρησκευτικό γεγονός της Ανάστασης του Χριστού, η αναγέννηση της ψυχής και του πνεύματος γιορτάζεται στο Ελληνικό Πάσχα.
Κατά πόσο, όμως, εμείς οι νεοέλληνες, βιώνουμε σήμερα το νόημα της Λαμπρής;
Είμαστε έτοιμοι για ένα αληθινό Ελληνικό Πάσχα ή μας αρκεί το εικονικό Πάσχα που συνήθως βιώνουμε τα τελευταία χρόνια του ευδαιμονισμού και της υπερκατανάλωσης που ζούμε;
Πάσχα σημαίνει άραγε να φορτώσουμε στη σχάρα του αυτοκινήτου μας την ηλεκτρική ψησταριά, το ποδήλατο του παιδιού και τις πλαστικές καρέκλες και να ξαμοληθούμε στις ακρογιαλιές, στα βουνά και στα λαγκάδια;
Μήπως έχουμε ήδη αρχίσει να ζούμε μόνο το περιτύλιγμα των παραδόσεών μας ξεχνώντας το περιεχόμενό τους;
Μήπως οδεύουμε με ολοένα ταχύτερους ρυθμούς προς την δυτικού τύπου ψευδαίσθηση του πολιτισμού;
Προς τον μελαγχολικό πολιτισμό της τηλεόρασης των ριάλιτι σόου, τον απρόσωπο κόσμο των γραπτών τηλεφωνικών μηνυμάτων, τον κόσμο της εικονικής πραγματικότητας, της μουσικής βαρβαρότητας, της πολιτικής αμετροέπειας και του ευτελισμού των ηθικών αξιών;
Μήπως έχουμε ήδη αποδεχθεί άνευ όρων τον θρίαμβο του περιττού και την επικράτηση της μετριότητας;
Μήπως «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα», όπως λέει κι ο ποιητής,
«προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα;»
Ένα θαύμα που θα μας απαλλάξει από το μίζερο σήμερα που ζούμε και θα μας οδηγήσει σ΄ ένα αναστάσιμο αύριο ελπίδας και απολύτρωσης;
Σ’ ένα υπέροχο αύριο που όλοι περιμένουμε και που ποτέ δεν έρχεται;

Φταίει άραγε η εποχή της παγκοσμιοποίησης που μετέτρεψε τα όνειρά μας σε εφιάλτες;
Φταίει ο άνεμος του εκσυγχρονισμού που κοντεύει να γίνει θύελλα που θα μας πάρει και θα μας σηκώσει;
Ή μήπως ο θεάνθρωπος άλλαξε γνώμη και δεν έχει διάθεση πλέον να θυσιάζεται για τη σωτηρία του ανθρώπου;
Μονάχα εμείς φταίμε και κανένας άλλος. Εμείς που παύσαμε να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε…
Εμείς που ξοδεύουμε άσκοπα το αύριο των παιδιών μας για συντηρήσουμε το δικό μας άγονο σήμερα…
Εμείς που αμαχητί παραδώσαμε τα όπλα, επειδή στην εποχή μας έλειψαν οι μπροστάρηδες και πέθαναν οι ιδεολογίες…
Εμείς που συμβιβαστήκαμε με την νέα τάξη πραγμάτων και υποταχθήκαμε μετά χαράς στη δύναμη του χρήματος και στους νόμους της αγοράς…
Εμείς που μεταλλαχθήκαμε από πολίτες σε ψηφοφόρους…
Εμείς που δεν τολμήσαμε να γκρεμίσουμε τη ζωή μας για να την φτιάξουμε από την αρχή, αξιοποιώντας την πείρα που αποκομίσαμε από την οδυνηρή διαδρομή μας.
Ήμαστε, όμως, «έτοιμοι» και «θαρραλέοι» για ένα νέο Ελληνικό Πάσχα; Λιγάκι δύσκολο το βλέπω.
Και είναι κρίμα που οι Έλληνες, ο λαός που έχει καταγεγραμμένα στην ιστορία του άπειρα «Πάσχα», να βρίσκονται στις μέρες μας σε μια ατέλειωτη Μεγάλη εβδομάδα, που δε λέει να οδηγήσει στο Μεγάλο Σάββατο της Ανάστασης και της Αναγέννησης…
Ο χρόνος είναι σκληρός και αδυσώπητος όταν προπορεύεται, αλλά μαρτυρικός και ανελέητος όταν δεν λέει να έρθει. Μα είναι βέβαιο πως κάποτε θα έρθει για να μας αφυπνίσει από το λήθαργο της ευρωνάρκωσής μας…
Αν πάλι νοιώθουμε πως αρκετά έχει ήδη καθυστερήσει αυτό το «Πάσχα», ας αρχίσουμε να ετοιμάζουμε από τώρα το βεγγαλικά και τις κροτίδες για να ηχήσουν το βράδυ της Ανάστασης που θα ξημερώσει ξανά το Πάσχα των Ελλήνων…