Το Ελληνικό… Success Story

Το ΔΝΤ αφήνει πίσω του στάχτες και αποκαΐδια όπου κι αν έχει πάει. Όσοι πιστεύουν πως στην ελληνική περίπτωση θα υπάρξει άλλη εξέλιξη, είναι ή τραγικά αμόρφωτοι, ή επικίνδυνα ηλίθιοι ή εγκληματικά πουλημένοι. Υπάρχουν τόσα βιβλία, ντοκιμαντέρ, κείμενα και videos, που δεν έχουν καμία δικαιολογία “να μην γνωρίζουν”.
Το ΔΝΤ είναι ένας βρυκόλακας των λαών. Μειώνεται το προσδόκιμο ζωής, αυξάνονται οι ασθένειες τόσο οι σωματικές, όσο και οι ψυχικές, φτωχοποιούνται οι πολίτες, αυξάνεται η θνησιμότητα από νόσους που υποτίθεται ότι είχαν αντιμετωπιστεί (π.χ. φυματίωση), ενώ το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού μένει σταδιακά εκτός ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Το κράτος πρόνοιας επίσης συρρικνώθηκε και... μειώθηκαν τα εισοδήματα. Άνθρωποι έπεσαν στο περιθώριο και την ανεργία. Οι εξαρτήσεις παντός είδους αυξήθηκαν και ειδικά αυτές των τοξικών ουσιών. Ρουμανία, Ουγγαρία, Ουκρανία, Λετονία, Αργεντινή, Μεξικό, Βραζιλία, Ρωσία, Ταϊλάνδη και Ινδονησία είναι μόνο μερικά παραδείγματα χωρών που μετατράπηκαν σε κοινωνικές κολάσεις. Το ΔΝΤ βλάπτει σοβαρά την υγεία.
Κι όμως, αργυρώνητοι γραφιάδες και τηλεοπτικά παπαγαλάκια, επιμένουν ότι η Ελλάδα “έχει πρόοδο που την αναγνωρίζουν και οι ξένοι“, αποκρύπτοντας το γεγονός πως το ΔΝΤ είναι ανοιχτά ένα εργαλείο των τραπεζών, πτωχευμένο ιδεολογικά, που η εγχώρια ελίτ το έβαλε στο παιχνίδι. Ένα όργανο που σκοπός του είναι να διατηρεί τα κράτη σε κατάσταση ασθενούς υπό μηχανική υποστήριξη, ώστε να εξαρτιέται (το κράτος-θύμα) από αυτό. Η πτώχευση και η ανάκαμψη, είναι περιπτώσεις που απομακρύνουν τον…βρικόλακα, καθώς δεν θέλει το θύμα του τελείως νεκρό, ούτε όμως αναγεννημένο.
Και ποιο είναι το ελληνικό success story; Η εργασιακή εφεδρεία, η απασχολησιμότητα, “οι επενδύσεις”, η υποθήκη, το κούρεμα, οι συγχωνεύσεις, ο…εξορθολογισμός, η “επανακατάληψη” των πόλεων, η κινεζοποίηση (θες κι άλλο ανταγωνισμό;) και κάθε είδους αλλοίωση της πραγματικότητας με νέους, κίβδηλους όρους, που κρύβουν την δυστυχία και την παρακμή των πολιτικών της κυβέρνησης. Όροι που αντικαθιστούν, φτιασιδώνοντας τις πραγματικές διαστάσεις, δηλαδή το ξεπούλημα, τον εργασιακό Μεσαίωνα κ.ο.κ.
Για να δούμε σε νούμερα την μεγάλη επιτυχία…
Ποσοστά ανεργίας κοντά στο 30%. 597.000 περίπου παιδιά μαστίζονται από φτώχεια και αποκλεισμό. Η Ελλάδα έχει το δεύτερο υψηλότερο ποσοστό φτώχειας στην Ε.Ε. μετά την Λετονία. Επίσης, το 9,2% δεν μπορεί να εξασφαλίσει γεύμα για δεύτερη σερί μέρα και το 62,6% των νοικοκυριών αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, σύμφωνα με έκθεση της FSO. Παρόλα αυτά ο ΟΟΣΑ κατατάσσει τους Έλληνες μέσα στους πιο σκληρά εργαζόμενους της Ε.Ε.
Όμως η κατρακύλα δεν σταματάει εδώ. Τρομακτική αύξηση της τάξης του 200% του ιού του AIDS . Αύξηση των αστέγων κατά 25%, ενώ η κατοικία ορίζεται ως συνταγματικό αντικείμενο φροντίδας του κράτους. Η ανασφάλιστη εργασία ανέρχεται σε 39,4% μόνο για το πρώτο τρίμηνο του έτους. Επίσης, 400.000 οικογένειες δεν έχουν ούτε έναν εργαζόμενο σπίτι. Οι ρατσιστικές επιθέσεις έχουν αυξηθεί δραματικά, ενώ έχουν γίνει πολλάκις, συστάσεις από διεθνείς οργανισμούς.  Ομοίως, έχουμε αύξηση της τάξης του 47% σε κρούσματα σεξουαλικής βίας, με την 1/3 γυναίκες να πέφτει θύμα κακοποίησης.
Αυτά μόνο είναι μερικά μόνο στατιστικά για τα αποτελέσματα των μνημονιακών πολιτικών. Δεν συνυπολογίζεται η αύξηση των ανθρώπων που σιτίζονται από συσσίτια, είναι μη μετρήσιμοι οι αποκλεισμένοι από την αγορά εργασίας, οι τοξικοεξαρτημένοι, αυτοί που έχουν “εκ περιτροπής εργασία” (sic), αυτοί που μένουν απλήρωτοι για μήνες, αυτοί που κλείνουν τα μαγαζιά τους και δεν μπορούν να εγγραφούν καν στον ΟΑΕΔ, αυτοί που δεν έχουν να πληρώσουν νοσήλια, όλες οι οικογένειες που έχουν μόνο έναν εργαζόμενο (όνειρο του ΓΑΠ) και δεν τα βγάζουν πέρα.
Είναι αντιληπτό σε κάθε τομέα της ζωής και της κοινωνίας, το πρόγραμμα λιτότητας έχει αποτύχει. Είναι εξ’ αρχής αποτυχημένο, όπως συνέβη σε τόσες χώρες. Η όποια υποστήριξή του δεν απαλλάσσεται πλέον λόγω άγνοιας ή βλακείας, αλλά θα πρέπει να δικαστεί και να οδηγηθούν οι πιονέροι του εκεί που τους αξίζει: Στα μαύρα κατάστιχα της Ιστορίας. Από εκεί και πέρα, όσα “συγγνώμη” κι αν ζητήσει το ΔΝΤ, προφανώς είναι κροκοδείλια δάκρυα και κάθε επίκληση στην “ανάπτυξη” δεν είναι παρά ο παρηγορητικός λόγος που ποθεί ν’ ακούσει ο μελλοθάνατος. Χωρίς να τον περιμένει καμία δόξα.
Από strangejournal, μοντάζ Γρέκι