Ως πότε παλληκάρια...

Θεέ μου, τι φτηνή κωμωδία, μα την αλήθεια, κι αυτή με το γάλα... Ισοπεδώνουν περισσότερες ζωές, θάβουν περισσότερα όνειρα, μοιράζουν περισσότερη δυστυχία, υπογράφοντας νομοσχέδια που δεν προλαβαίνουν να διαβάσουν –αν ποτέ τα διάβαζαν- και αυτοί συνεχίζουν να μας εμπαίζουν με πρόσχημα το γάλα... Λες και δεν ήταν ξεκάθαρες οι προθέσεις των Ολετήρων και για το γάλα, από το περασμένο καλοκαίρι... ή και από την αρχή ακόμα, για όποιον είχε μάτια να βλέπει... 

«Τα πρόβατά με τις μπλε και τις πράσινες προβιές, πρόβατα που όλα μαζί βελάζουνε μέσ’ το ζεστόι παχνί της Βουλής, χειμάζουνε κι όλο τα ίδια αναχαράζουνε…», θα γράψει χαριτολογώντας, αλλά εσφαλμένα, ο χρονογράφος της εποχής μας για την Κυριακή 30 Μαρτίου του σωτήριου έτους 2014, γιατί ετούτοι δεν είναι πρόβατα! Είναι μόνο θηλαστικά, της οικογένειας των Υαινίδων, ανθρωπόμορφες ύαινες που μυρίζουν στον αέρα τη μυρωδιά της ετοιμοθάνατης Ελλάδας και τους τρέχουν τα σάλια για το τσιμπούσι που έχει στηθεί!

Έχει γραφτεί από παλιά και έχει διαπιστωθεί από ακόμα παλιότερα ότι οι αναίσχυντοι που μας κυβερνούν, ξεπουλάνε τα απομεινάρια του δημοσίου πλούτου, ως να επρόκειτο για εκχωρημένο στα (απο)κόμματά τους τιμάριο, για να ταΐσουν με το αζημίωτο, ένα ειδεχθές, ύποπτης προέλευσης, αδηφάγο κι ανεξέλεγκτο δημόσιο χρέος που οι ίδιοι με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους εδημιούργησαν!

Και ακόμα και σήμερα παραμένουν απαράλλαχτοι, αμετανόητοι κι επικίνδυνοι. Ο εσμός των βο(υ)λευτών  που την Κυριακή  30 Μαρτίου θα ψηφίσουν ακόμα περισσότερα βάρη για τους αδύναμους και ακόμα μεγαλύτερες διευκολύνσεις για τους δυνατούς, είναι δίποδες ύαινες, που ήδη έχουν χώσει τα βρωμερά τους δόντια πάνω στο κορμί της μισοπεθαμένης Ελλάδας.

Έχουν όμως ευθύνη και οι άλλοι, της αντιπολίτευσης που σαν τα κοκόρια, κοκορεύονται από τα έδρανα της Βουλής.

Οι ώρες είναι κρίσιμες κι ετούτη η Βουλή είναι μια ατιμασμένη Βουλή που πρέπει να διαλυθεί πάραυτα. Κανείς έντιμος αιρετός δε θα έπρεπε να βρίσκεται πια εκεί μέσα, γιατί η εξουσία αυτής της Βουλής είναι καταργημένη και τα περισσότερα από τα συνταγματικά δικαιώματα αυτού του λαού έχουν καταπατηθεί προ πολλού.

Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος, γιατί κάθε μέρα που ξημερώνει στην Ελλάδα και μας βρίσκει με αυτούς τους άτιμους στο τιμόνι της κυβέρνησης, κάθε τέτοια μέρα είναι μια κακή, μια κάκιστη μέρα για τους γέρους, για τους αρρώστους, για τα παιδιά, τα γεννημένα και τα αγέννητα.

Κάποτε χρειάζονταν 151 ψήφοι για να επισφραγιστούν οι προγραμματισμένες εκτελέσεις των συνταξιούχων, των επισφαλώς εργαζόμενων, των ασθενών και των ανήμπορων. Τώρα που λίγα-λίγα, χώνουν στη φυλακή τα ακροδεξιά εγκληματικά στοιχεία του σιναφιού τους, όχι πάντως τα περισσότερο εγκληματικά στοιχεία μέσα σε αυτή τη Βουλή των Αχρησίμευτων , τώρα, λοιπόν, χρειάζονται και λιγότερες από 151 ψήφους. Ας πηδάνε εδώ κι εκεί μερικά ποντίκια από το καράβι που βουλιάζει, πέρα βρέχει για τους Ολετήρες.

Αλλά εσύ επιμένεις να σκέφτεσαι απαράλλαχτα, έτσι ευφάνταστος που είσαι και να ονειρεύεσαι ότι θα βρεθούνε αρκετές ψήφοι ετούτη τη φορά ώστε να καταψηφιστούν τα νέα μέτρα. Θα κάνουν, λέει, για πρώτη φορά αυτοί οι ανεπάγγελτοι που είναι στρογγυλοκαθισμένοι στα βουλευτικά έδρανα,  κάτι χρήσιμο στη ζωή τους για πρώτη φορά και θα πουν εν τέλει το μεγάλο "Ὀχι" και θα γιορτάζομε στο μέλλον ένα νέο "Ὀχι", ξανά, όπως γινόταν κάποτε, σε εποχές ξεχασμένης δόξας.

Αλλά αυτές είναι φρούδες ελπίδες κι αυτός ο λαός, όλοι εμείς, που στο όνομά  μας ομιλούν οι ταγοί της Τηλεδημοκρατίας μας, μέχρι πότε, τάχα, θα τους ανεχόμαστε?

Alexandros Raskolnick