95 χρόνια ΚΚΕ: Γιατί ο Κουτσούμπας αποκαθήλωσε τον Χαρίλαο

 (Από το άθρο του Δημήτρη Δανίκα στο "Πρώτο Θέμα")
Τα γράφω επειδή τα οφείλω. Στην αξιοπρέπειά μου. Επειδή τα έζησα. Επειδή γνώρισα από κοντά μερικούς σεμνούς γίγαντες. Οπως ο Χαρίλαος Φλωράκης. Επειδή έμαθα δημοσιογραφικά γράμματα από τον «άγιο» Γιώργη Μωραΐτη. Τον καθοδηγητή μου στον «Ριζοσπάστη». Τα γράφω επειδή μελαγχόλησα ακούγοντας και διαβάζοντας πρόσφατα κομματικά φιρμάνια με τα οποία αποκηρύσσονται όλα τα έργα και όλες οι αποφάσεις επί των ημερών του Χαρίλαου Φλωράκη. Μεταδοτική η εγχώρια κομμουνιστική ασθένεια των αλλεπάλληλων αναθεωρήσεων και των κατά συρροήν αναθεμάτων.
Εν έτει 2013, το ΚΚΕ προχωρά σε νέα «αποκατάσταση» και αποκηρύσσει τον Χαρίλαο Φλωράκη. Η σημερινή ηγεσία απαξιώνει τον ιστορικό της ηγέτη και αποκηρύττει έργα και αποφάσεις επί των ημερών του, με αποκορύφωμα το «βρώμικο ’89». Στο σημείωμα της ηγεσίας λένε πως έχει συμβάλει και η Αλέκα. Μεταδοτική η κομμουνιστική ασθένεια των αναθεωρήσεων και ακατάβλητη από τον χρόνο. Ομως κόντυναν τα μεγέθη... Εφυγαν οι γίγαντες και ήρθαν οι νάνοι… Αλλο Χαρίλαος, άλλο Μητσάρας...
Πάντα ο επόμενος καταδίκαζε τον προηγούμενο. Πράγμα που σημαίνει ότι εν ευθέτω χρόνω ο σημερινός αρχηγός Δημήτρης Κουτσούμπας θα αποκηρύξει με τη σειρά του την προστάτιδά του Αλέκα Παπαρήγα. Ούτε ψύλλος στον κόρφο της. Οπως θα έλεγε και ο Χαρίλαος, «ήρθαν τ’ άγρια να διώξουν τα ήμερα». Οπως έγραφε και ο αλησμόνητος ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης: «Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε». Τόσος και ακόμα χαμηλότερος!
Τον φώναζαν Χαρίλαο. Ολοι. Από τον ψιλικατζή της γειτονιάς στο Χαλάνδρι μέχρι τον κλητήρα των κομματικών γραφείων. Χαρίλαο. Μερικές φορές «σύντροφε Χαρίλαε». Ποτέ όμως «σύντροφε Φλωράκη». Εχει σημασία αυτό. Μεγάλη σημασία. Φανέρωνε οικειότητα. Ενας από όλους. Ενας από εμάς. Ενας από τον απλό λαό. Γιατί ήταν από τα Αγραφα. Από τα βουνά. Γιατί οι κακουχίες. Οι αναμετρήσεις. Οι τραγωδίες. Οι εμφυλιοπολεμικές κομματικές συρράξεις. Οι αλλεπάλληλες ήττες. Οι πίκρες. Τα όνειρα και οι ελπίδες. Γιατί είχαν δει πολλά τα μάτια του.
Γιατί συναντήθηκε, ολόρθος, με πολλά εκτελεστικά αποσπάσματα. Γιατί είχε βιώσει τον πόνο του φτωχού στο πετσί του. Γιατί ήταν βλάχος και περήφανος γι’ αυτό. Γιατί η ψυχή του ήταν κομμάτι της ψυχής του διπλανού του. Γιατί ήταν άνθρωπος της πιάτσας. Γιατί αφουγκραζόταν (όπως έλεγε) τις δονήσεις του εργάτη. Γιατί κυτταρικά ήταν αξονικός τομογράφος των περιφρονημένων και καταφρονεμένων. Και γιατί μόνιμη επωδός του ήταν τέσσερις λέξεις: «Η ζωή θα δείξει». Οχι τα γραφεία και τα κονκλάβια, αλλά η Ζωή. Η πραγματικότητα. Γι’ αυτό!
Τον φωνάζουν «σύντροφε Κουτσούμπα». Ισως ακόμα και οι συγγενείς του. Την Αλέκα, Αλέκα. Τον Κουτσούμπα, Κουτσούμπα. Μεγάλη διαφορά. Γιατί είναι διανοούμενος. Των γραφείων. Των κομματικών ευαγγελίων. Πάντα οι διανοούμενοι, σε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, ιδιαιτέρως των χωρών του μακαρίτη «υπαρκτού σοσιαλισμού», έπασχαν από σύνδρομο «αντιλαϊκής συμπεριφοράς». Η καταγωγή παίζει τεράστια σημασία στη διάπλαση των κομμουνιστών. Ο διανοούμενος εκλαμβάνεται -υπογείως- ως «αστός».
Προερχόμενος από φάρα ταξικών εχθρών. Υποψήφιος να λακίσει. Υποψήφιος να συμβιβαστεί και να υποχωρήσει. Υποψήφιος να ταλαντευτεί. Υποψήφιος αναθεωρητής. Υποψήφιος να αλλαξοπιστήσει. Οπως, για παράδειγμα, ο Γιώργος Γεωργαλάς. Που από ινστρούχτορας των Ελλήνων κομμουνιστών μετασχηματίστηκε σε Γκέμπελς των χουντικών Απριλιανών. Ετσι, κι ενώ περιμένεις από τον διανοούμενο να αμφισβητήσει, να τολμήσει, να ρισκάρει, να καινοτομήσει, αυτός τις περισσότερες φορές πλειοδοτεί σε κομματική πίστη και ομνύει στον βωμό της σκληρής ορθοδοξίας. Παράδειγμα ο Μιχαήλ Σουσλόφ. Διοπτροφόρος, ασκητικός, μοναχικός, στεγνός. Ο θεωρητικός του Κρεμλίνου επί των ημερών του Λεονίντ Μπρέζνιεφ. Η πρίμα μπαλαρίνα των «χορευτικών» επιδόσεων των σοβιετικών τεθωρακισμένων στην Ανοιξη της Πράγας. Ο Κουτσούμπας εκτινάχθηκε στη θέση του γενικού γραμματέα με θεωρητικές περγαμηνές ως ο Σουσλόφ της Αλέκας. Λέγεται μάλιστα ότι δύο ήταν τα στελέχη των οποίων τη γνώμη μετρούσε η Αλέκα: του αφανούς Μήτσου Γόντικα και του «γραφειοκράτη» Μήτσου Κουτσούμπα.
Η Pizza Hut και ο Μίμης
Κομβικό σημείο υπόγειας αλλά απόλυτης ρήξης, τέσσερα γεγονότα. Πρώτα η Περεστρόικα του Γκορμπατσόφ. Υστερα η δημιουργία του Συνασπισμού το 1988. Με επικεφαλής τον Χαρίλαο και τον «αναθεωρητή» Λεωνίδα Κύρκο. Επειτα η συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία και, τέλος, η κομματική αντιπαράθεση στο 13ο Συνέδριο το 1991. Που οδήγησε στη διχοτόμηση και την αποχώρηση Φαράκου - Ανδρουλάκη - Καρτερού - Λαφαζάνη - Δαμανάκη - Δραγασάκη και πολλών άλλων λεγόμενων «ανανεωτικών» από το Κόμμα. Ετσι, το στρατόπεδο των «ορθόδοξων» επιβεβαιώθηκε. Ετσι, ο Χαρίλαος υπέδειξε την Αλέκα. Κι έτσι, από τότε η Αλέκα άρχισε να ανοίγει κρυφά και διακριτικά την πόρτα που θα οδηγούσε στην αποκαθήλωση του Χαρίλαου. Είπαμε, πάντα ο επόμενος αποκαθηλώνει τον προηγούμενο. Τι ’χες, Γιάννη, τι ’χα πάντα...
Ποιο το πρόβλημα; Μα φυσικά διπλό. Το εξωτερικό και το εσωτερικό. Το εξωτερικό είναι το «ζήτημα των συμμαχιών». Το εσωτερικό έχει να κάνει με το υπαρξιακό. Ο Χαρίλαος, ας πούμε, είχε παραμερίσει από τον Συνασπισμό την Αλέκα. Τη θεωρούσε κλειστή, μονόχνωτη, στενή, κομματική. Γι’ αυτό είχε προκρίνει τον Μίμη Ανδρουλάκη. Το alter ego του Χαρίλαου. Ο Ανδρουλάκης έσπρωχνε για τη δημιουργία μιας ευρύτερης συμπαράταξης όλων των «αριστερών, δημοκρατικών δυνάμεων». Η Αλέκα διαφωνούσε. Ομως δεν έφυγε. Περίμενε. Πολύ σωστά. Και όταν ο Μίμης με την παρέα των γκορμπατσοφικών διαφώνησαν και όρμησαν να καταλάβουν την κομματική αρχηγία, ε, τότε εκείνη δικαιώθηκε. Ετσι, στην ηγεσία εφόρμησε...
Μέσα σε κάτι λιγότερο από τρία χρόνια -από το 1988 μέχρι το 1991- όλα ήρθαν τούμπα. Πάπαλα η σοβιετική «μητέρα». Φρούδες ελπίδες η Περεστρόικα. The End. Με το εξής κωμικό υστερόγραφο: Ο Γκόρμπι, που υποτίθεται ότι θα ανανέωνε το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα, κατέληξε πρωταγωνιστής σε διαφημιστικό σποτάκι της Pizza Hut!
Ο ΛΕΝΙΝ ΕΣΤΡΩΣΕ ΤΟ χαλί στον καπιταλισμό
Το οξύμωρο σ’ αυτή την ιστορία είναι κάτι εντελώς εξωφρενικό. Από αρχαιοτάτων, η επίσημη θεωρία, και μάλιστα η λενινιστική ορθοδοξία, θεωρούσε τις συμμαχίες το μεγάλο πλεονέκτημα της κομμουνιστικής στρατηγικής και τακτικής. Παράδειγμα; Η Νέα Οικονομική Πολιτική (ΝΕΠ). Οταν το 1921 ο ευφυέ­στατος (Λένιν) κάνει στροφή 180 μοιρών, καταργεί το κρατικό μονοπώλιο και με διάταγμα επιτρέπει τη δημιουργία μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Απίστευτο. Οι Ρώσοι στρώνουν χαλί στον καπιταλισμό!
Μπροστά σ’ αυτή την «κωλοτούμπα» η συγκυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία μοιάζει με σκηνές από το κυνηγητό των Τομ και Τζέρι. Μίκι Μάους. Αν το ίδιο πράγμα είχε διαπράξει ο Χαρίλαος, ε, τότε ο Κουτσούμπας και η Αλέκα θα τον είχαν κρεμάσει στην πλατεία Συντάγματος. Ομως ο Λένιν είναι Λένιν. Θρησκεία. Θεός. Υπέρτατο Ον. Οπως λέει και ο σοφός, «σημασία δεν έχει τι λες αλλά ποιος είναι αυτός που τα λέει».
Το αποτέλεσμα Γκορμπατσόφ - Περεστρόικας - Συνασπισμού - «Βρώμικου ’89» ήταν η ολοκληρωτική αναδίπλωση. Με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Τουτέστιν, εσωστρέφεια και μονολιθικότητα. Εγώ εναντίον όλων. Εγώ ο καλός, όλοι οι άλλοι αιρετικοί, αναθεωρητές και ταξικοί εχθροί. Επιστροφή στα άδυτα του Βατικανού της Ορθοδοξίας.
Ετσι, το ΚΚΕ, εκτός από την αθεράπευτη επιδημία αποκαθηλώσεων ηρώων και αρχηγών, πάσχει και από το σύνδρομο των λαθών. Πρωταθλητισμός λαθολογίας. Και το χειρότερο; Το ένα λάθος «διορθώνεται» με έτερο. Πώς; Το «δεξιό» λάθος αποκαθίσταται με «αριστερό». Ας πούμε, τραγικό λάθος η παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ. Λάθος δεξιό. Πώς το διορθώνουμε; Με τον Εμφύλιο. Λάθος αριστερό. Και πώς διορθώνουμε το αριστερό λάθος; Φυσικά με δεξιό. Αποκαθηλώνοντας τον Ζαχαριάδη και τους συνεργάτες του. Και στη συνέχεια φτιάχνοντας την ΕΔΑ. Δηλαδή έναν επί της ουσίας «Συνασπισμό» της δεκαετίας ’50, ’60 και ’70. Και πώς θα διορθώσουμε το δεξιό λάθος της ΕΔΑ; Με την αποκαθήλωση του Κώστα Κολιγιάννη. Και πάει λέγοντας…
Ετσι, από λάθος σε λάθος και από τη δεξιά στην αριστερή και από την αριστερή στη δεξιά στροφή, το πλήρωμα και οι καπετάνιοι χτυπημένοι από ναυτία, ζαλισμένοι και σχεδόν αποτελειωμένοι καταλήγουν να σχεδιάζουν την αλλαγή και την έφοδο στην εξουσία κλεισμένοι στα γραφεία. Κάπως έτσι μας προέκυψε ο Μητσάρας ο Κουτσούμπας!
Το αποτέλεσμα; Εντελώς σχιζοφρενικό. Η μονολιθική γραμμή που χάραξε η Αλέκα και που βελτιώνει ο Μητσάρας, η πιο παραγωγική βοήθεια προς τον «ταξικό εχθρό» της σημερινής γαλαζοπράσινης συμμαχίας. Ο λόγος απλός και ορατός. Οσο πιο κλειστό και περιχαρακωμένο το στρατόπεδο των Ελλήνων κομμουνιστών, τόσο πιο μικρότερο το εκλογικό του ποσοστό και τόσο πιο ανώδυνη η πολιτική του για τα συμφέροντα των καπιταλιστών. «Το ΚΚΕ είναι κόμμα συστημικό», λένε οι μεγαλοπαράγοντες της πολιτικής και της οικονομικής ελίτ. «Μπορεί να διαφωνούμε γιατί είναι ιδεολογικός μας αντίπαλος, αλλά τον σεβόμαστε», έλεγε στη Βουλή ο Αδωνις Γεωργιάδης.
Συστημικό για δύο λόγους: ο πρώτος επειδή έχει μεταθέσει την κατάληψη της εξουσίας στις καλένδες. Οταν οι συνθήκες θα ωριμάσουν και όταν ο λαός θα ορμήσει στα «χειμερινά ανάκτορα». Πότε; Κάποτε. Βράσε όρυζα κινεζική. Κάποιος, κάπου, κάποτε. Και μέχρι τότε τι θα κάνουμε, σύντροφε Μήτσο; Απεργίες με το ΠΑΜΕ. Μα αυτοί που απεργούν είναι συνήθως οι μονιμάδες του Δημοσίου. Δεν πειράζει. Κάποτε θα απεργήσουν και οι εργάτες.
Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας τείνει χείρα συνεργασίας. Ο Κουτσούμπας, ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του. Να διαπράξει τέτοιο και τόσο μεγάλο και ασυγχώρητο δεξιό ολίσθημα; Να συνεργαστεί με το σημερινό υποκατάστατο του χτεσινού ΠΑΣΟΚ; Ποτέ των ποτών. Ετσι, η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ χρησιμοποιείται και αξιοποιείται από την κυβέρνηση ως ο καλύτερος και πιο αποτελεσματικός σύμμαχος εναντίον των Τσιπραίων.
Με το εξής επιχείρημα: «Αυτοί ξέρουν γιατί είναι αυθεντικοί αριστεροί, ενώ οι άλλοι είναι ροζ και ιμιτασιόν». Ως εκ τούτου, ενώ στα λόγια ακούγονται αντι-ευρωπαϊστές και επαναστάτες μπολσεβίκοι, στην πράξη στηρίζουν το σημερινό σύστημα. Σιγά τώρα που θα φοβηθούν τον Μήτσο. Οσο πιο κλειστοί στο καβούκι τους, τόσο καλύτερα για εμάς. Με απλά λόγια, οι χτεσινοί πρωταγωνιστές καταλήγουν κομπάρσοι του μνημονίου!

ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΛΗΣ ΣΟΦΙΑΣ


Οσο για τη διαφορά Χάριλαου - Κουτσούμπα, ένα επιχείρημα προσκομίζω. Ενα και καταλυτικό. Και κάθε φορά που το διαβάζω μου σηκώνεται η πέτσα. Οι δέκα γραμμές που έγραψε ο Χαρίλαος, το 1994, έντεκα χρόνια πριν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο, συνιστούν τον πλήρη ορισμό του μινιμαλισμού, της εσωτερικότητας, της απλότητας και της σοφίας. Διαβάστε το όσο καλύτερα γίνεται. Και πάντα να επανέρχεστε στα λόγια του. Ειδικά τώρα που ως τυφλοπόντικες πορευόμαστε στο Πουθενά. Ειδικά τώρα που «Πεθαίνουμε» σαν χώρα:«Δεν το ονοματίζω τούτο το χαρτί διαθήκη για τον λόγο ότι δεν έχω τίποτα να διαθέσω. Ο,τι βιος είχα το έχω δώσει στο Κόμμα, στο ΚΚΕ με τα γνωστά σύμβολά του, τη Μαρξιστική-Λενινιστική ιδεολογία του, το πρόγραμμά του και τις αρχές του. Πολιτικά δεν έχω τίποτα να αφήσω. Ο,τι είχα το έδωσα με τη συγκεκριμένη δράση μου. Να αφήσω πολιτικές ορμήνιες δεν το θεωρώ σοβαρό. Θέλω να επιστρέψω και να ταφώ όπου γεννήθηκα, στο Παλιοζογλώπι, και συγκεκριμένα στον Αηλιά, για να ’χω αγνάντιο. Ο τάφος να είναι απλός, μόνο να φραχτεί για να μη με ξεχώσουν τα αγρίμια. Δεν θέλω λόγους και στεφάνια. Αυτά να εκφραστούν με βοήθεια στο Κόμμα - Σεπτέμβρης 1994 Γεια σας - Χαρίλαος Φλωράκης».
 Δημοσιεύτηκε 6th February από τον χρήστη anchorsrust