Η ΕΥΘΥΝΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ…

Δεν αποτελεί προνόμιο η αλήθεια…
Κυλάει σαν το θολό ποτάμι και χάνεται χωρίς να προλάβει να ξεπλύνει και να ξεπλυθεί.
Συνθλίβεται η σκέψη, εξαφανίζεται μέσα στον κοπετό της ύβρης και της ανομίας. Μέσα στα περισπούδαστα αξιώματα των κενών συναισθημάτων και των ξύλινων λόγων,  εξατμίζεται.
Διολισθαίνει και οπισθοχωρεί «δειλή και μοιραία» στα εγκαταλελειμμένα χαρακώματα της ανελεύθερης σκέψης, στους υπόγειους λαβυρίνθους του συμβιβασμού και του φόβου... του φόβου να πάμε κόντρα στον καιρό των «κηρύκων», κόντρα στο «επιβαλλόμενο»…

Δεν έχει μέγεθος η αλήθεια…
Τακτοποιείται, παρασκευάζεται, συσκευάζεται, σερβίρεται!
Κι ούτε αντίλογο έχει  η υποταγή, η προκατασκευασμένη έννοια της «εξέγερσης» και του λόγου η παρακμή.

Δεν είχαμε τη δύναμη ν’ αντισταθούμε στην «τάξη» των ατάκτων.
Υποταχτήκαμε στη χρόνια δολιοφθορά των ιδεών. Υπηρετήσαμε στη μισθοφορική φάλαγγα των ενταγμένων και θριαμβολογήσαμε για την κατάκτηση των περιττών που περισυλλέξαμε με λαιμαργία και σπουδή.

Δεν είχε τίποτε άλλο να χάσουμε. Κι ούτε περίπτωση υπήρχε να αντιδράσουμε.
Αφήσαμε να μας παρασύρει ο νότιος άνεμος, που εφόρμησε και μας κατεύκασε.

Τον λόγο των «ηγητόρων» υιοθετήσαμε και τον κάναμε σημαία, ξεχνώντας βασανιστικές διαδρομές, θυσίες αίματος, όρκους και  κώδικες τιμής!

Και να «εξεγερθούμε» τώρα δεν έχει νόημα.
Μας πρόλαβε η τυφλή βία των «επαγγελματιών της επανάστασης», των νεαρών η δασκαλεμένη αναίδεια και η δουλική υποταγή στα κελεύσματα  των ενοχικών ενηλίκων 

Δεν αποτελεί προνόμιο η αλήθεια…
Ούτε η ύπαρξή μας αποτελεί προνόμιο.
Κυλάει η ζωή μας και ξοδεύεται χωρίς να προλάβει να βρει το στίγμα της, να αυτοπροσδιοριστεί είτε ως αιτία, είτε ως αποτέλεσμα…

…ΚΙ Η ΕΥΘΥΝΗ ΠΑΛΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ! 

Kαληνύχτα αδέρφια από την απαρηγόρητη Θεσσαλονίκη... Ο Βασίλης και ο Λούτσιο φύγανε... Ας κοιτάξουμε τώρα τους ζωντανούς (ας τερούμε ατώρα ατούς που ζουν) όπως λέμε κι εμείς οι Πόντιοι...