ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ

Βασίλης Τριανταφυλλίδης (Χάρρυ Κλυνν)

Ο συγγραφέας, ο ποιητής, ο δημιουργός

Την Πέμπτη 11 Μαΐου 2006 και ώρα 21.30 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πολεμικού Μουσείου Αθηνών

Η ΕΥΞΕΙΝΟΣ ΛΕΣΧΗ ΑΘΗΝΩΝ
θα τιμήσει τον ποιητή Βασίλη Τριανταφυλλίδη

Για το λογοτεχνικό έργο του Πόντιου καλλιτέχνη και δημιουργού θα μιλήσουν ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Γιάννης Κακουλίδης, ο Κώστας Γεργουσόπουλος και ο Μίμης Ανδρουλάκης

Αποσπάσματα του λογοτεχνικού του έργου θα διαβάσουν οι ηθοποιοί:
Εύα Κοταμανίδου
Ελένη Γερασιμίδου
Παύλος Κοντογιαννίδης
Αντώνης Καφετζόπουλος

Την εκδήλωση θα προλογίσει ο Υπουργός Πολιτισμού κ. Γεώργιος ΒουλγαράκηςΜετά την εκδήλωση θα ακολουθήσει μικρή δεξίωση με ποντιακά εδέσματα και ο Χάρρυ Κλυνν θα υπογράψει βιβλία του για τους παρευρισκόμενους φίλους του.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο

Δημήτρης Μελισσανίδης
Πρόεδρος

Σάββας Καλεντερίδης
Γενικός Γραμματέας

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Αγαπητοί φίλοι

Θέλω να σας ευχαριστήσω μέσα από την Ποντιακή μου καρδιά για τη σημερινή σας παρουσία και για την εξαιρετική τιμή που μου επιφυλάξατε.

Δεν έχω συνηθίσει σε τέτοιες τιμές και για να είμαι ειλικρινής, μπορώ να πω ότι τις αποφεύγω κιόλας.

Ίσως, γιατί πιστεύω ότι δεν είναι είδος προς διαφήμιση η λογοτεχνία κι ας διαφωνεί καμιά φορά με την άποψή μου αυτή ο εκδότης και φίλος μου Θανάσης Καστανιώτης.

Όταν, όμως, η τιμή προέρχεται από την Εύξεινο Λέσχη Αθηνών φαίνεται ότι τα πράγματα αλλάζουν. Πέστε το αδυναμία, πέστε το περηφάνια, πέστε το ανάγκη προσωπική…

Έτσι μάλλον αισθάνομαι την τιμή αυτή… Σα λόγο καλό δικών μου ανθρώπων…

Ποιος είναι εκείνος που θα αρνιόταν τον καλό λόγο της μάνας του;

«Έμορφα τα ιστορίας και τα τραγωδίας ντο λες πουλόπο μ’, δέβασον κι άλλο…»

(Ωραίες οι ιστορίες και τα ποιήματά σου, πουλάκι μου, διάβασέ μου κάτι ακόμα)

Αυτά τα λόγια μου έλεγε η μάνα μου, η θεία Κίτσα, κάθε φορά που τις διάβαζα κάποιο απ’ τα ποιήματά μου… Κι εγώ τις διάβαζα κι άλλα γιατί η μάννα μου δεν μπορούσε να τα διαβάσει μόνη της… Ήταν αγράμματη…

Έχετε λοιπόν μπροστά σας, αγαπητοί φίλοι, έναν ποιητή που ο πρώτος του «αναγνώστης-ακροατής» ήταν αγράμματος!

Πάλι καλά, γιατί υπάρχουν και ποιητές «άδοξοι που ΄ναι», που δεν έχουν ούτε καν την τύχη αυτή… Ο μοναδικός αναγνώστης τους είναι ο εαυτός τους!

Μήπως, όμως, όμως, είναι καλότυχοι οι ποιητές που δεν έχουν αναγνώστες;

Μπορεί… Δεν εξαρτώνται απ΄αυτούς, δε χρειάζεται να καταφύγουν σε εφευρήματα και εντυπωσιασμούς για να συζητηθούν, για να αρέσουν…

Γιατί, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, η ποίηση, η λογοτεχνία επί το γενικότερο, στις μέρες μας οδηγείται και τείνει να γίνει αξεσουάρ του life style!!!

Ζούμε σε μια εποχή ανωριμότητας του πολιτισμού μας, αγαπητοί φίλοι, που επιτρέπει στο 10% του πληθυσμού του πλανήτη να ελέγχει το 90% του παγκόσμιου πλούτου, αφήνοντας εκατομμύρια ανθρώπων σε παντελή ένδεια.

Ποτέ καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας, το άτομο δεν ήταν τόσο φιλανθρωπικά απάνθρωπο όσο σήμερα.

Στην Ευρώπη του Διαφωτισμού προτιμούν να πετούν τα γαλακτοκομικά προϊόντα για να κρατήσουν την τιμή αγοράς τους υψηλή, παρά να μοιραστούν την αφθονία της παραγωγής με τους πεινασμένους του κόσμου.

Είμαστε, δυστυχώς, ένας πολιτισμός ανθρώπων που καταναλώνουν και σπαταλούν…

Γιατί, λοιπόν, η λογοτεχνία να έχει καλύτερη τύχη από οποιοδήποτε άλλο καταναλωτικό προϊόν;

Η παγκοσμιοποιημένη εποχή μου, μου λέει ότι έχω ανατραφεί με τη νοοτροπία ότι δεν είμαι μέρος της φύσης, και ότι δεν προσδιορίζω τις ανάγκες μου με εκείνους των αναγκών της φύσης.

Αυτή η νοοτροπία μπορεί να μην ήταν αρκετά αληθινή το 1900, αλλά είναι σίγουρα πολύ αληθινή το 2000…

Η ποίηση είναι ένας αρχαίος τρόπος έκφρασης. Ακόμη και πριν από την ανάπτυξη της γραφής, οι πρωτόγονες κοινωνίες πέτυχαν τις ποιητικές ερμηνείες της θρησκευτικής, ιστορικής, και πολιτιστικής συνειδητοποίησής τους και τις παρέδωσαν στην επόμενες γενεές σε ύμνους και αφηγηματικά ποιήματα.

Ο κόσμος αλλάζει και εξελίσσεται με ρυθμούς ασύλληπτους. Μέσα στα τελευταία εκατό χρόνια, η ανθρωπότητα έχει δει απίστευτες αλλαγές και εντυπωσιακές προόδους στην τεχνολογία και στην ιατρική που έχουν βελτιώσει τον τρόπο ζωής και τη μακροζωία σχεδόν κάθε ατόμου.

Οι παππούδες και γιαγιάδες μας ούτε στα όνειρά τους δε θα μπορούσαν να φανταστούν τον κόσμο που ζούμε σήμερα… Όπως αυτό που μέλλει να έρθει, είναι σχεδόν ασύλληπτο σε μας τώρα.

Σε αυτόν τον κόσμο, για το μόνο πράγμα που μπορούμε να είμαστε βέβαιοι είναι ότι όλα θα αλλάξουν.

Μέσα, όμως, σ΄αυτούς τους ιλιγγιώδεις μετασχηματισμούς, όπως λέει ο William Wordsworth, ο ποιητής παραμένει ο βράχος της υπεράσπισης της ανθρώπινης φύσης ή η πλήρης και πραγματική αλήθεια, όπως λέει ο Eliot.

Είναι καταπληκτικό και αξιοθαύμαστο ότι ένας μεγάλος ποιητής μπορεί εκατό χρόνια πριν, να γράψει λέξεις και έννοιες που μπορούν να μας πουν περισσότερα για το παρόν και λιγότερα για παρελθόν.

Τα αθάνατα χαρακτηριστικά της ποίησης από τους Ομηρικούς χρόνους μέχρι σήμερα, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, έχουν μεγαλύτερη σχέση με το σήμερα από την εποχή που γράφτηκαν.

Ως άτομα, όλοι προσπαθούμε να βρούμε την ηχώ και τις εξαρτήσεις μας σε έναν κόσμο πέρα από το παρόν, σε ένα κόσμο πέρα κι από μας ακόμα.

Όλοι επιδιώκουμε να βρούμε ένα σημάδι, μια κατεύθυνση…

Στην επιδίωξή μας αυτή το όχημα διαφυγής είναι η ποίηση και ίσως ο μοναδικός τρόπος να αντιμετωπίσουμε την τη σύγχυση της εποχής που ζούμε.

Στις κοινές παραδόσεις της διαπιστώνουμε ότι δεν είμαστε μόνοι στην αναζήτησή μας για να βρούμε την έννοια στις ζωές μας.

Σε ένα παγκόσμιο σύνολο αγνώστων και μυστικών, η ποίηση γίνεται τρόπος και μέσο της επιβίωσης.

Μέσω της ποίησης, μαθαίνουμε να εξετάζουμε την αλλαγή, να δεχόμαστε τη χαρά και τη θλίψη, τη ζωή και το θάνατο…

Ίσως η ποίηση να είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο μπορούμε να προσεγγίσουμε την μεμονωμένη και συλλογική ασυναίσθητη εμπειρία της ζωής.

Συνεχής αλληλουχία

Ζωής και θανάτου

Στο απώτατο όριο

Στην κυριολεξία του χρόνου.

Αρχή και τέλος δεν υπάρχει

Ούτε λάμψη ελέους

Στα τρομαγμένα μάτια των παιδιών

Που φθορίζουν σαν αναμμένα κάρβουνα

Στη νύχτα…

Να ‘μαστε τάχα

Οι λησμονημένες αισθήσεις των Θεών

Ή μήπως η πειραματική δοκιμασία

Στων ουδετέρων τις συσκοτιστικές επιθυμίες;

Στην ατοπία των διλημματικών προσωπείων

Ξεψυχάει το παραλήρημα

Της δολίας παραβάσεως,

Όρκος ψευδής,

Παρότρυνση και εξορκισμός,

Δαίδαλος παραπλανητικών επιχειρημάτων

Και κανόνων καθιερωμένων,

Δευτέρα φύσις

Απόπειρας απεγνωσμένης.

Με την απόκρυφο κατάρα της αιωνίας ζωής

Κληροδότησαν τις προσδοκίες του μέλλοντός μας

Οι ομφαλοσκόποι με τις λευκές μπλούζες…

Με των προφητών τα πυρετικά οράματα

Την μεγαληγορία των προκαθημένων

Και των αλχημιστών την ουτοπία

Μας αποπλάνησαν οι επικυρίαρχοι

Και μας εγκατέλειψαν απερίβλητους

Υπήκοους σ΄έναν κόσμο άπειρο,

Κεκοσμημένο,

Όπως τον φαντάστηκαν

Οι δημεγέρτες και οι κομπογιαννίτες…

Σας ευχαριστώ