Χωρίς Περσέα, το κεφάλι της Μέδουσας θα μείνει στην θέση του

factorx 

Ό,τι έρπει εξουσιάζεται με χτυπήματα

Γράφει ο Προφήτης

Εν μέσω θέρους, τα ανθρώπινα σώματα έχουν προ πολλού «λυθεί» από χειμερινές δυσκαμψίες.

Αλλά μια αμήχανη ακαμψία δείχνει να έχει «κυριεύσει» το πολιτικό σώμα τής ΝΔ.

Λες και κάποιος πάτησε ένα αόρατο «pause».

Τον περασμένο Μάϊο, όπως και είχαμε διαβλέψει, η ΝΔ πήρε βραχεία κεφαλή στις δημοσκοπήσεις.

Μέχρι τα μέσα Ιουνίου η δυναμική της αξιωματικής αντιπολίτευσης κλιμακωνόταν.

Σε παράλληλη, αν και όχι ταυτόσημη, πορεία με αυτήν της ευρύτερης κοινωνίας, που με τις εκδηλώσεις των «αγανακτισμένων» αμφισβητούσε την νομιμότητα των αντεθνικών, κυβερνητικών ενεργειών και σε μικρό βαθμό τις φρέναρε.

Την 15^η Ιουνίου ανεβαίνει η παράσταση «δέρνω – παραιτούμαι – δεν μ’ αφήνουν – συνεχίζω».

Όταν ο κ. Λοβέρδος δηλώνει “αισθάνθηκα για πρώτη φορά στη διαδρομή μου αυτό που λένε πολιτικό κενό”.

Από κει κι έπειτα αρχίζει να γίνεται έκδηλη στη ΝΔ μια πολιτική «ακινησία», που συνίσταται και σε απουσία πρωτοβουλιών, παρά το ότι βαθμιαία η δημοσκοπική της υπεροχή γίνεταιαδιαμφισβήτητη.

Ένα μήνα μετά, στις συζητήσεις του κόσμου, η ΝΔ αντιμετωπίζεται βαριεστημένα.

Η αποδοχή γι’ αυτήν προέρχεται κυρίως από την ανάμνηση τού περσινού «Όχι» στο Μνημόνιο.

Τι έχει συμβεί ;

Πρώτον, αυτό που ταλανίζει εδώ και 30 χρόνια την ΝΔ, η αδυναμία να αποφασίσει, χωρίς απαραίτητα να το κοινολογήσει, ότι με αυτά που εκπροσωπεί και διαπράττει το ΠΑΣΟΚ είναι εχθρός του Έθνους, και να το πολεμήσει αποφασιστικά εν ονόματι του κοινού συμφέροντος.

Δεύτερον, η ψυχική της απόσταση από τις πάσης φύσεως έμπρακτες εκδηλώσεις πολιτικής διαμαρτυρίας που υπερβαίνουν μια ρηματική αντίθεση. Και η συστημικής προελεύσεως επιφύλαξη ότι τέτοιου είδους εκδηλώσεις αύριο, που θα είναι κυβέρνηση, θα στραφούν εναντίον της.

Τρίτον, η έλλειψη από την πλειοψηφία του πολιτικού της προσωπικού των ανθρωπίνων ποιοτήτων που απαιτούνται για μια δυναμική αντιπαράθεση – και δεν εννοείται απαραίτητα στο πεζοδρόμιο αλλά στο Κοινοβούλιο και στον δημόσιο λόγο.

Τέταρτον, η «παράλυση» που προκάλεσε σε ικανό αριθμό στελεχών της, στις 15 Ιουνίου (και έκτοτε…), η επί 5ωρο απτή προοπτική επανόδου σε αξιώματα και άσκηση εξουσίας.

Πέμπτον, το ότι μερίδα στελεχών δεν πολλαπλασιάζει το αντιμνημονιακό μήνυμα της ηγεσίας, αφού στην πραγματικότητα δεν το ενστερνίζεται, ενώ το ίδιο το μήνυμα απονευρώθηκε στη συνείδηση της κοινωνίας από την ψήφιση 22 από τα 49 άρθρα του Εφαρμοστικού.

Έκτον, οι ραγδαίες εξελίξεις σε ένα ρευστότατο ευρωπαϊκό αλλά και παγκόσμιο σκηνικό, όπου οι διαρκώς μεταβαλλόμενες θέσεις των Ευρωπαίων, ιδίως Γάλλων και Γερμανών, σε συνδυασμό με τις ασφυκτικές πιέσεις που τής ασκούνται από το διευθυντήριο της ΕΕ, αντικειμενικά δεν παρέχουν στην ΝΔ βάση διαμόρφωσης σταθερού σημείου ισορρόπησης, συνδυασμένα έναντι εσωτερικού και εξωτερικού παράγοντα.

Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ ως μηχανισμός εξουσίας αποδεικνύει υπεροχή στη διαχείριση του πολιτικού βίου.

Έχει περάσει τα πλέον αντιδημοφιλή μέτρα, στο συντομώτερο χρονικό διάστημα  που έγινε ποτέ αυτό εφικτό σε αναπτυγμένη κοινωνία, στην ιστορία του Δυτικού Κόσμου.

Και αντί να βρίσκεται λιπόθυμο στο καναβάτσο αναλαμβάνει πρωτοβουλίες (Νόμος για τα ΑΕΙ,δημοψηφίσματα το Φθινόπωρο), σφάζοντας μεταξύ άλλων την ιερή αγελάδα του πανεπιστημιακού ασύλου χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.

Με τις πρωτοβουλίες θα επιδιώξει να επανασυσπειρώσει δυνάμεις, βασιζόμενο στην πολιτική απέχθεια που τρέφει για τη ΝΔ μεγάλο τμήμα της εκλογικής του βάσης, λόγω ανακλαστικών αντιδεξιών συνδρόμων.

Ακριβώς εδώ βρίσκεται η ισχύς του καθεστώτος ΠΑΣΟΚ, σε αντιδιαστολή με την ΝΔ :  μπορεί να την εχθρεύεται βαθιά (για όσους ξεχνούν το «Απόψε πεθαίνει η Δεξιά») και να πράττει τα απορρεόντα από το μίσος αυτό, ξεθεμελιώνοντας κάθε οικονομική, πολιτική και πολιτισμική επιρροή τής ΝΔ στην κοινωνία, ακόμα και σε επίπεδο συμβόλων.

Η σημερινή τακτική του ΠΑΣΟΚ έχει ορίζοντα  πιθανές εκλογές το ερχόμενο φθινόπωρο.

Για το σκοπό αυτό η ηγετική ομάδα Παπανδρέου

α) χρησιμοποιεί τις εφεδρείες βερμπαλιστικού αποπροσανατολισμού του κ. Βενιζέλου, δεσμεύοντας έτσι και την στήριξη από το οικονομικο-εκδοτικό κατεστημένο που ασμένως τον είχε στηρίξει στις εσωκομματικές εκλογές του 2007

β) υφαρπάζει την εξ αρχής πρόταση της ΝΔ για επαναδιαπραγμάτευση, ενώ δεν έχει διαπραγματευτεί μέχρι σήμερα τίποτα – ούτε σκοπεύει ούτε μπορεί

γ) επενδύει πολιτικά σε μια διαφαινόμενη, τυχόν πανευρωπαϊκή λύση που βέβαια δεν θα διασώζει την ελληνική περιουσία, την οποία θα προβάλει στο εκλογικό σώμα ότι προέκυψε από την «δραματική» επιστολή Παπανδρεόυ σε Γιουνκερ, που γι’ αυτό και δημοσιοποίησε.

Το πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ της 16/07/11 είναι αποκαλυπτικό: Τα προφίλ των Παπανδρέου-Μέρκελ το ένα απέναντι στο άλλο, με τίτλο «Σκληρό πόκερ».

Ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς : ο «παραιτηθείτε κε Παπανδρέου!» του κ. Ψυχάρη την 18/09/2007, έγινε σκληρός «παίχτης» το 2011!

Έτσι θα προσπαθήσει (το ΠΑΣΟΚ) να υπερκεράσει εκλογικά την ΝΔ, άσχετα αν από τις δημοσκοπήσεις αυτό φαίνεται ουτοπικό.

Ο στρατηγικός όμως πολιτικός σχεδιασμός του  ΠΑΣΟΚ, που υπερβαίνει την κυβερνητική του θητεία επιδιώκοντας να αφοπλίσει και την επόμενη κυβέρνηση της ΝΔ, σκιαγραφεί ένα τέρας-Μέδουσα με υποστόχους/βοστρύχους τρία «φίδια».

Κεφαλή της Μέδουσας είναι η επιβολή ανεπίστρεπτα του καθεστώτος ΠΑΣΟΚ ως άρχουσας τάξης, με ιστορική παγίωση τής κοινωνικής του επικράτησης την παρελθούσα 30ετία.

Όταν μετασχημάτισε την ελληνική κοινωνία αποκλειστικά σε όφελος των ακολούθων του, με δανεικά που

 - σήμερα πληρώνουν όλοι,

- γίνονται η δικαιολογία για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας

- οδηγούν στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.

Θα μεταλλάξει βέβαια την ιστορική του μορφή, απαλλασσόμενο από  «βαρίδια».

Τα καμένα, ηλικιακά και πολιτικά, χαρτιά σαν τον Άκη θα γίνουν οι αποδιοπομπαίοι που αίρουν τα κρίματα όλης της εγκληματικής 30ετίας.

Ώστε και να επιδειχθεί στην κοινωνία ότι το ΠΑΣΟΚ γίνεται φορέας της «κάθαρσης» που δεν μπόρεσε η ΝΔ.

Πρώτο «φίδι» είναι η νεόκοπη οικονομική δραστηριότητα, απόρροια της υλοποίησης του Εφαρμοστικού και της εκποίησης της δημόσιας περιουσίας, που θα δημιουργήσει και θα ευνοήσει ορισμένα στρώματα, τα οποία θα αποτελέσουν κοινωνικό στήριγμα και ανανέωση της εκλογικής βάσης του ΠΑΣΟΚ.

Σινιέ σαράφηδες, στελέχη επιχειρήσεων, «ανανεώσιμες πηγές», «αποκρατικοποιήσεις», δικηγορικά και ελεγκτικά γραφεία, σύμβουλοι πάσης φύσεως και παντός ήθους, η υπαλληλία που θα τους υποστηρίζει, εργολάβοι και υπεργολάβοι στην «αξιοποίηση» των περιουσιακών φιλέτων.

Επιχειρεί κοινωνικά ακριβώς ό,τι έκανε το 1981 α) διορίζοντας μαζικά ουτιδανούς και β) δημιουργώντας τα επιχειρηματικά «νέα τζάκια», τα οποία έλεγξαν την οικονομία επί «εκσυγχρονισμού» διαλύοντάς την στο πυροτέχνημα της Ολυμπιάδας.

Δεύτερο «φίδι» το lifting της διαπλοκής, το πάντρεμα αλλοδαπών με εγχώριους νταβατζήδες που θα γίνουν αντιπρόσωποι και μεταπράτες, το νέο τοπίο με φρέσκες συμμαχίες στα ΜΜΕ που θα στηρίζουν το καθεστώς.

Τρίτο «φίδι», η σε βάθος χρόνου διάσπαση της ενότητας «έθνος-κράτος-έδαφος», η πλήρης παράδοση του εθνικού κράτους σαν «χώρου» πλέον στην «παγκόσμια διακυβέρνηση», με βεβιασμένες συμμαχίες, όπως με το Ισραήλ, ένταξη στο νέο γεωπολιτικό «περίγραμμα» που διαμορφώνεται για την περιοχή, όπου μια α-εθνική κρατική οντότητα διοικούμενη από το καθεστώς θα εκτελεί διαταγές του διεθνή παράγοντα, ερήμην των παγίων, ιστορικών εθνικών μας συμφερόντων.

Και αυτή η «Μέδουσα» παρουσιάζεται σαν «μονόδρομος», ώστε να εξωφληθούν τα χρέη του ΠΑΣΟΚ, στη Θατσερική «λογική» TINA.

Ε λοιπόν, τον Απρίλιο του 2004 η υπερψήφιση του Σχεδίου Ανάν «ήταν μονόδρομος».

Τον Οκτώβριο του 2009 η εκλογή της Ντόρας Μπακογιάννη στην ηγεσία της ΝΔ «ήταν μονόδρομος».

Τον Μάιο του 2010 το  Μνημόνιο 1 που απέτυχε παταγωδώς «ήταν μονόδρομος».

Και σήμερα ο Εφαρμοστικός που θα αποτύχει σε όλα εκτός από την αρπαγή της δημόσιας περιουσίας, ίσως δε και εκεί, πλασάρεται σαν «μονόδρομος».

Δεν είναι.

Αλλά απαιτείται σύγκρουση εφ’ όλης της ύλης με την κυβέρνηση.

Όχι παράδοση στην γλυκιά θαλπωρή της ανέφελης πορείας προς την εκλογική επικράτηση, που προδιαγράφουν οι δημοσκοπήσεις.

Πιο συγκεκριμένα

Απελευθέρωση πολιτικής συμπεριφοράς.

Στην Πολιτική είναι προτιμότερο να ενεργήσεις την κατάλληλη στιγμή, κι ας μην πράξεις το βέλτιστο, παρά να περιμένεις για να πράξεις το «ιδανικό».

Γιατί ΔΡΩΝΤΑΣ δημιουργείς τη συγκυρία, γράφεις εσύ την ιστορία.

Παράδειγμα ιστορικά καθοριστικής πολιτικής ενέργειας υπήρξε το ΟΧΙ στο Μνημόνιο.

Αν ο Σαμαράς δεν είχε πει ΟΧΙ στο Μνημόνιο, που μια ΝΔ υπό αρχηγία Ντόρας θα είχε υπερψηφίσει πανηγυρικά,

- η δανειακή σύμβαση θα ήταν συνταγματικά αδιαμφισβήτητη,

- βάση για αίτημα επαναδιαπραγμάτευσης δεν θα υπήρχε

- η ελπίδα στους πολίτες θα είχε πεθάνει

- το ξεπούλημα της χώρας θα είχε γίνει με διαδικασίες fast track.

Οφείλει τώρα η ΝΔ να αποδιώξει τον φόβο λάθους και να επιδιώξει η προτίμηση που της δείχνουν οι δημοσκοπούμενοι να σχηματοποιήσει ακμαία «θετική πλειοψηφία» και όχι επισφαλή «πλειοψηφία μουρμούρας», ώστε

1. Να προκαλέσει μεγάλη συμμέτοχη στις εκλογές.

2. Να λάβει ισχυρή αυτοδυναμία, συνεπώς διαπραγματευτική ισχύ.

3. Να αποτρέψει την πολυδιάσπαση του πολιτικού σκηνικού.

4. Να περιορίσει το ποσοστό του ΛΑΟΣ.

Κάθετη αντίθεση στο ΠΑΣΟΚ

Η ΝΔ συνήθως «παγώνει» σε «μετέωρο βήμα» ανάμεσα στο θεσμικά ορθό, που υπαγορεύει συναίνεση κατά περίπτωση, και στο εθνικά αναγκαίο που επιτάσσει κάθετη αντιπαράθεση στο ΠΑΣΟΚ.

Ο τορπιλλισμός κάθε μείζονος κυβερνητικής πολιτικής δεν υποβιβάζει σε «κόμμα διαμαρτυρίας», είναι η έκτακτη περίσταση που επιβάλλει τον κακώς οριζόμενο ως «αρνητισμό».

Γιατί το ΠΑΣΟΚ διαστρέφει το πνεύμα οποιασδήποτε παρεχόμενης συναίνεσης για να εξυπηρετήσει στενά κομματικές, ιδιοτελείς βλέψεις.

Τον Δεκέμβριο του 2009 η ΝΔ δήλωσε ότι «βάζει πλάτη», εννοώντας στην γενική εθνική προσπάθεια.

Το αποτέλεσμα ήταν τους επόμενους 3-4 μήνες ο Παπανδρέου να περιφέρεται δηλώνοντας ότι η αξιωματική αντιπολίτευση συμφωνεί σε αυτά που μεθόδευε με τον Στρος Καν, στους «Τιτανικούς» που οδήγησαν στην έλευση του ΔΝΤ.

Πριν λίγες μέρες η ΝΔ ψήφισε τα 22 από τα 49 άρθρα του «Εφαρμοστικού», με τον κ. Βενιζέλο να δηλώνει «υποδέχομαι αυτήν την έστω μερική σύμπραξη και συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης».

Για να εισπράξει αμέσως μετά από το ΠΑΣΟΚ μια «χρεωκοπία» με ολίγη «επιλεκτική», και άλλα διάφορα που οδήγησαν τον Αντώνη Σαμαρά να δηλώσει : «απαράδεκτες οι εμπράγματες εγγυήσεις στο δημόσιο χρέος»

Η ΝΔ έχει ένα καθήκον : να ακυρώσει τους «μονόδρομους» του ΠΑΣΟΚ και, ας μην κρυβόμαστε, των συνασπιζόμενων όπισθεν του διεθνών και εγχώριων καλοθελητών.

Επίδειξη της παραμικρής εμπιστοσύνης στο ΠΑΣΟΚ ισοδυναμεί με εμπιστοσύνη σε ερπετό.

Γι’ αυτό θυμηθήκαμε τον Ηράκλειτο : Ό,τι έρπει εξουσιάζεται με χτυπήματα

Ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1993 ανέβαλε την τότε σχεδιαζόμενη ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ δηλώνοντας ότι ερχόμενος στην κυβέρνηση δεν θα αναγνωρίσει συμφωνία που θα υπέγραφε ο Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός.

Η ΝΔ καλώς διακηρύσσει με κάθε τρόπο τη συνέχεια του ελληνικού κράτους.

Και εδώ που μάς έφθασε το ΠΑΣΟΚ διαθέτουμε λίγη ισχύ για να επιβάλλουμε με «θριαμβευτικό» τρόπο τη βούληση μας.

Αλλά (η ΝΔ) θα πρέπει με κομψό τρόπο να προειδοποιήσει ότι

α) δεν θα αναγνωρίσει πράξη επί της δημόσιας περιουσίας που έγινε με βάση τρέχουσες αποτιμήσεις οι οποίες υπακούουν σε δυσμενή οικονομική συγκυρία, αλλά και δεν απηχούν τις πραγματικές και τις εσωτερικές αξίες

β) ενδεχομένως θα επανεξεταστεί η συνταγματικότητα της θέσης των συμφωνιών υπό αγγλικό δίκαιο.

Αυτογνωσίας το ανάγνωσμα

Η ύπαρξη της ΝΔ και γενικά των εθνικολαϊκών κομμάτων, που ομνύουν σε έθνος, πατρίδα και άλλες πατροπαράδοτες έννοιες, αποτελεί τα τελευταία χρόνια «παραφωνία» στην παγκόσμια τάση ομογενοποίησης των εθνικών πληθυσμών, δημιουργώντας εμπόδια στην παντοκρατορία  υπερεθνικών επιχειρηματικών οργανισμών που επιδιώκουν να μονοπωλήσουν τις εθνικές οικονομικές ζωές.

Η τάση αυτή συναντά έντονη αντίθεση από τους λαούς όλων των κρατών αλλά μικρή αντίσταση από τις πολιτικές ηγεσίες, ιδίως τις «διεθνιστικού» προσανατολισμού, έχοντας δημιουργήσει χάσμα αντιπροσώπευσης.

Αυτοί που διαμαρτύρονται σε πολιτικούς, αυτοί που φωνάζουν σε πεζοδρόμια, είναι κατά πλειοψηφία μέσοι άνθρωποι, όχι κατ’ ανάγκη οπαδοί αριστερών κομμάτων.

Τούς έφερε σε κατάσταση εκτός εαυτού η ανεξέλεγκτη λειτουργία στην οικονομία ισχυρών συμφερόντων που τους περιθωριοποίησαν οικονομικά αλλά και πολιτικά, αφού η αντιπροσωπευτική δημοκρατία φαλκιδεύτηκε.

Εδώ οφείλει καθένας να διαλέξει στρατόπεδο. Με ποιους είναι;

Ο καθηγητής κ. Πελαγίδης, εκ των συμβούλων του κ. Βενιζέλου, έχει καταλήξει. Έχει επανειλημμένα διακηρύξει ότι πρέπει να σαρωθεί ο αποτυχημένος  «μονοπρόσωπος και μικρομεσαίος ελληνικός καπιταλισμός». (Free Sunday, 23.01.2011, σελ. 12)

Αλλά αυτός ο «μικρομεσαίος ελληνικός καπιταλισμός» είναι σε μεγάλο ποσοστό η εκλογική ισχύς και βάση της ΝΔ.

Τίθεται λοιπόν θέμα υπαρξιακής αυτογνωσίας για τη ΝΔ, όχι μόνο κομματικής αλλά ευρύτερα εθνικής. 

Γι αυτό, άλλωστε, η κρισιμότητα της ιστορικής περίστασης φέρνει τον Αντώνη Σαμαρά πρωθυπουργό με αποστολή εθνικού ηγέτη.