Πριν εισέλθουμε στην ουσία των όσων ειπώθηκαν χθες στην Βουλή και της σημασίας τους, να πούμε ότι είναι... εξίσου εντυπωσιακό ότι ούτε ο ερωτών Γ.Καρατζαφέρης απάντησε σε όσα πρωτοφανή για υπουργό δημοκρατικής κυβέρνησης εξεστόμισε ο Ε.Βενιζέλος, ούτε η Νέα Δημοκρατία πρέπει να αντιλήφθηκε τι είπε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Εκτός και αν συμφωνούν με το … ξέσκισμα του Συντάγματος και το ράψιμο στα μέτρα του Ε.Βενιζέλου.
Ας δούμε λοιπόν τα πρωτοφανή που είπε στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στους ξένους:
«Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο γηραιός, τον οποίο πάντα μνημονεύετε με πάρα πολύ μεγάλη τιμή –και καλά κάνετε και αυτό κάνουμε όλοι στην Αίθουσα αυτή- είχε εισηγηθεί στο Σύνταγμα του 1975 μία κορυφαίας σημασίας διάταξη, που δεν έχει αλλάξει έκτοτε, το άρθρο 28, που προβλέπει στην παράγραφο 2 ότι η Ελλάδα μπορεί να παραχωρεί συνταγματικά προβλεπόμενες αρμοδιότητες της Bουλής, της Κυβέρνησης, των δικαστηρίων σε όργανα διεθνών οργανισμών, στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ΟΝΕ.
Το ίδιο άρθρο στην παράγραφο 3 προβλέπει ότι η Ελλάδα μπορεί να αποδέχεται περιορισμούς στην εθνική κυριαρχία, αν αυτοί απορρέουν από λόγους προστασίας του εθνικού συμφέροντος. Κλασική περίπτωση περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας είναι η συμμετοχή στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως είπαμε ρητά το 2001 με συντριπτική πλειοψηφία στην αναθεώρηση του Συντάγματος.
Πώς μπορεί να μετέχει κάποιος σε μία τέτοια διαδικασία, να έχει ένα νόμισμα, να έχει μία Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, να περιμένει να αντλήσει κοινοτικούς πόρους για τα προγράμματα τύπου ΕΣΠΑ ή τύπου Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης και να μην αποδέχεται ότι εκχωρεί ένα μέρος της κυριαρχίας του και αναθέτει ένα μέρος των αρμοδιοτήτων του;
Αυτό, βέβαια, βασίζεται στην αρχή της θεσμικής ισοτιμίας των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ΟΝΕ. Η θεσμική ισοτιμία, όμως, διαταράσσεται όταν κάποιο μέλος, όπως εμείς, δυστυχώς, βρισκόμαστε σε μία δεινή δημοσιονομική κατάσταση και προκειμένου να αποφύγουμε τη χρεοκοπία, προκειμένου να αποφύγουμε την κατάρρευση της εθνικής οικονομίας και την κατάρρευση του ιδιωτικού τομέα, αναγκαζόμαστε να προσφύγουμε στο δανεισμό από τους εταίρους μας, ακόμη και στο δανεισμό από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που έχει ιδρυθεί για να βοηθά αναπτυσσόμενες χώρες του τρίτου κόσμου και της Λατινικής Αμερικής».
Αυτή ήταν η θέση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, όπως καταγράφηκε στα πρακτικά της Βουλής. Και δεν διερωτήθηκε ούτε ένα κόμμα, πως είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοια άρθρα στο Σύνταγμα της χώρας, τα οποία να … αυτό-αναιρούν το Σύνταγμα.
Ας δούμε λοιπόν λέξη προς λέξη τι προβλέπει το άρθρο 28 και ειδικά οι παράγραφοι 2 και 3 που επικαλέστηκε ο Ε.Βενιζέλος:
Άρθρο 28
1. Οι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου. Η εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμβάσεων στους αλλοδαπούς τελεί πάντοτε υπό τον όρο της αμοιβαιότητας.
2. Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωρισθούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.
3. Η Ελλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας.
Ερμηνευτική δήλωση: Το άρθρο 28 αποτελεί θεμέλιο για τη συμμετοχή της Χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Για την παράγραφο 2, το ψέμα που είπε και το «κατάπιαν αμάσητο» οι βουλευτές όλων των κομμάτων αφού κανένας δεν αντέδρασε, είναι εξόφθαλμο: «Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών».
Πότε συνέβη αυτό; Πότε ψηφίστηκε συνθήκη ή συμφωνία που αναγνωρίζει σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα από τα τρία πέμπτα της Βουλής, δηλαδή 180 βουλευτές; Πότε; Ποτέ! Άρα δεν υπάρχει τίποτα από αυτά που ισχυρίζεται ο Βενιζέλος και η αναγνώριση σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιοτήτων που προβλέπονται από το Σύνταγμα από την κυβέρνηση, είναι 100% παράνομη!
Εδώ δεν υπάρχει ούτε θέμα ερμηνείας, ούτε τίποτα. Απλή αριθμητική: Θέλει 180, δεν τους πήρε ούτε όταν ψηφίστηκε το Μνημόνιο, τέλος. Καμία αναγνώριση δεν είναι νόμιμη και όλες οι πράξεις της κυβέρνησης είναι αντισυνταγματικές και παράνομες.
Πάμε και στην παράγραφο 3: Λέει ο Ε.Βενιζέλος: «Το ίδιο άρθρο στην παράγραφο 3 προβλέπει ότι η Ελλάδα μπορεί να αποδέχεται περιορισμούς στην εθνική κυριαρχία, αν αυτοί απορρέουν από λόγους προστασίας του εθνικού συμφέροντος. Κλασική περίπτωση περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας είναι η συμμετοχή στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως είπαμε ρητά το 2001 με συντριπτική πλειοψηφία στην αναθεώρηση του Συντάγματος».
Δηλαδή πάλι ξεχνάει δυο μικρές … «λεπτομέρειες»: Πρώτον δεν έχει ψηφιστεί κανένας νόμος από την Βουλή, έστω με την απόλυτη πλειοψηφία των 151 βουλευτών που να αναφέρει ρητά ότι περιορίζεται η εθνική κυριαρχία και δεύτερον αν γινόταν αυτό θα γινόταν «με την αρχή της ισότητας και με τον όρο της … αμοιβαιότητας»
Λέει η παράγραφος 3: «Η Ελλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας».
Δηλαδή εμείς θα έχουμε δικαίωμα να στείλουμε εκπροσώπους π.χ. στην Γερμανία και να απαιτήσουμε κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, μείωση μισθών, αύξηση φόρων κλπ!
Ο νομοθέτης του τότε (το ίδιο άρθρο έμεινε και στα μετέπειτα Συντάγματα) δεν ήταν φυσικά ούτε εν δυνάμει προδότης, ούτε είχε καμία διάθεση να εκχωρήσει εθνική κυριαρχία. Έβαλε το συγκεκριμένο άρθρο ως θεμέλιο της για τη συμμετοχή της Χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και για τον λόγο αυτό παντού τονίζει ως προϋπόθεση τον όρο της αμοιβαιότητας.
Δηλαδή θα εκχωρήσουμε εμείς όσα διακαιώματα εκχωρήσουν και οι άλλοι για να φτάσουμε στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Όχι για να ξεπουλήσουμε την χώρα, επειδή μια κυβέρνηση αποφάσισε να την χρεοκοπήσει!
Άνοιξε λοιπόν ο Ε.Βενιζέλος μια συζήτηση, η οποία νομίζει ότι θα παιχθεί σε ένα προνομιακό χώρο για τον ίδιο λόγω ιδιότητας.
Αλλά το Σύνταγμα του 1975 είναι σαφέστατο: Στην μία περίπτωση της παραγράφου 2 θέλει νόμο (δεν υπάρχει) και πλειοψηφία 180 βουλευτών (δεν υπάρχει) και στην δεύτερη παράγραφο θέλει ειδικό νόμο (δεν υπάρχει) και τον απαράβατο όρο της αμοιβαιότητας και ισότητας (δεν υπάρχει).
Τι υπάρχει: Μια παράνομη κυβέρνηση που έχει παραβιάσει το Σύνταγμα της Ελλάδας, με όχι καλύτερο τρόπο απ'ότι το παραβίασε η κυβέρνηση που προέκυψε από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, με όποια ανάγνωση και αν το δει κανείς…
http://apneagr.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου