ΕΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Είναι εκείνοι οι μυστικοί δρόμοι,
οι υπόγειες διαδρομές  που δεν οδηγούν πουθενά,
τα σαπισμένα απογεύματα της βροχής,
οι φθισικές συνάξεις των απελπισμένων
στις αφετηρίες των υπεραστικών λεωφορείων,
οι φευγαλέες φιγούρες πίσω από τα κλειστά παράθυρα
με τα κεντημένα κουρτινάκια…

Είναι μια πόλη γκρίζα, μελαγχολική,
είναι κι οι άνθρωποι…

Ένα μικρό παιδί με μάτια πελώρια, υποσιτισμένα
και το ξεμαλλιασμένο κορίτσι με τα γυμνά στήθη
και τη διάστικτη επιδερμίδα…

Κι ο νέος με τα λαδωμένα μαλλιά
και τα χαλασμένα δόντια
πίσω από το χοντρό κρύσταλο της βιτρίνας
που χαμογελάει…

Δεν υπάρχει έλεος σ’ αυτήν την πόλη,
σε μια ατέλειωτη γραμμή αναμονής
οι παροικούντες και οι μέτοικοι
προσμετρούν στους ήχους των ηχείων
το μέγεθος της εγκαρτέρησης
της υπομονής το απόθεμα…

Κι είναι φαρμάκι το ψωμί και το νερό δηλητήριο

Έως το τέλος του χρόνου, διεκήρυξε ο μέγας ιερέας…
Έως το τέλος του χρόνου επανέλαβε το «μέγα» πλήθος.