Κρούγκμαν: Ευρωπαϊκή τρέλα λιτότητας

Paul Krugman  
Τόσο μεγάλη φασαρία για "εφησυχασμό".... Μόλις πριν από λίγες ημέρες, η "συμβατική" σοφία έδειχνε ότι, η Ευρώπη είχε τελικά τα πράγματα υπό έλεγχο. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με την υπόσχεση να αγοράσει τα ομόλογα των προβληματικών κυβερνήσεων, εάν είναι απαραίτητο, είχε ηρεμήσει τις αγορές. Όλα αυτά τα έθνη οφειλέτες έπρεπε να συμφωνήσουν με περισσότερη και βαθύτερη λιτότητα - η κεντρική προϋπόθεση για τραπεζικά δάνεια - και υποτίθεται ότι όλα θα είναι καλά.

Ωστόσο, οι εμπενευστές της συμβατικής σοφίας ξέχασαν ότι είναι άνθρωποι που εμπλέκονται πίσω από όλα αυτά...
Ξαφνικά, η Ισπανία και η Ελλάδα βασανίζονται από απεργίες και μεγάλες διαδηλώσεις.
Το κοινό στις χώρες αυτές στην πραγματικότητα έχει φθάσει στα όριά του..
Με την ανεργία σε υψηλά επίπεδα, μεγάλη ύφεση και με την πάλαι ποτέ μεσαία τάξη των εργαζομένων να μειώνεται και να ψάχνει μέσα από τα σκουπίδια για αναζήτηση τροφής, η λιτότητα έχει ήδη πάει πολύ μακριά. Και αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει μια συμφωνία.
Πολλά σχόλια δείχνουν ότι οι πολίτες της Ισπανίας και της Ελλάδας καθυστερούν απλώς το αναπόφευκτο, διαμαρτυρόμενοι για τις θυσίες που πρέπει να γίνουν. Αλλά η αλήθεια είναι ότι οι διαδηλωτές έχουν δίκιο.
Περισσότερα μέτρα λιτότητας δεν εξυπηρετούν κανένα χρήσιμο σκοπό. Οι πραγματικά παράλογοι παίκτες εδώ είναι οι δήθεν "σοβαροί" πολιτικοί και αξιωματούχοι, που ζητούν όλο και περισσότερο πόνο.
Αλλά αυτή η αναπόφευκτη ταλαιπωρία μεγεθύνεται από τις σκληρές περικοπές δαπανών....
Στην πραγματικότητα, έρευνα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο υποστηρίζει ότι οι περικοπές δαπανών σε βαθιά οικονομική ύφεση, μπορεί να μειώσουν πραγματικά την εμπιστοσύνη των επενδυτών, επειδή επιταχύνει το ρυθμό της οικονομικής παρακμής.
Γιατί, λοιπόν, οι απαιτούν περισσότερο πόνο; Μέρος της εξήγησης είναι ότι στην Ευρώπη, όπως και στην Αμερική, πολλοί “σοβαροί” άνθρωποι έχουν καταληφθεί από τη λατρεία της κουλτούρας λιτότητας...
Από εκεί και πέρα, ένα σημαντικό μέρος της κοινής γνώμης στον πυρήνα της Ευρώπης - πάνω απ' όλα, στη Γερμανία - είναι βαθύτατα προσηλωμένη σε μια ψευδή εικόνα της κατάστασης. Μιλήστε με Γερμανούς αξιωματούχους και θα απεικονίσουν την κρίση του ευρώ ως ηθικό παιχνίδι, μια ιστορία χωρών που ζούσαν ψηλά και τώρα αντιμετωπίζουν το αναπόφευκτο. Δεν τους πειράζει το γεγονός ότι αυτό δεν είναι καθόλου αυτό που συνέβη - και το εξίσου ενοχλητικό το γεγονός ότι οι γερμανικές τράπεζες έπαιξαν μεγάλο ρόλο στη διόγκωση- φούσκα των ακινήτων της Ισπανίας. Η αμαρτία και οι συνέπειές της είναι η ιστορία τους, και έχουν κολλήσει σε αυτό.
Ακόμα χειρότερα, αυτό είναι επίσης ότι πολλοί Γερμανοί ψηφοφόροι το πιστεύουν σε μεγάλο βαθμό, επειδή είναι αυτό που οι πολιτικοί τους έχουν πει. Και ο φόβος μιας σπασμωδικής κίνησης από τους ψηφοφόρους οι οποίοι πιστεύουν κάτι λανθασμένα, κάνει τους Γερμανούς πολιτικούς απρόθυμους να εγκρίνουν απαραίτητο δανεισμό έκτακτης ανάγκης στην Ισπανία και σε άλλες προβληματικές χώρες, εκτός αν οι δανειολήπτες τιμωρηθούν πρώτα.
Φυσικά, αυτός δεν είναι ο τρόπος που απεικονίζονται αυτές οι απαιτήσεις. Αλλά αυτό είναι που περνάει στον κόσμο πραγματικά. Και είναι η τελευταία στιγμή για να τεθεί τέλος σε αυτές τις σκληρές ανοησίες.
Εάν η Γερμανία θέλει πραγματικά να σώσει το ευρώ, θα πρέπει να αφήσει την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να κάνει ότι, είναι απαραίτητο για να διασωθούν τα έθνη οφειλέτες- και αυτό πρέπει να το κάνει χωρίς να απαιτούν περισσότερο άσκοπο πόνο.