17 ΝΟΕΜΒΡΗ

Επιστρέφω στη φυλακή μου
στο βαθύ λάκκο της σιωπής…

Στον άνυδρο κάμπο των αναμνήσεων
μεταφέρω τον ρέοντα χρόνο
τις θαμπές πομπές
των μισθοφόρων ιδεολογημάτων
τις φτιασιδωμένες επιθυμίες
των νυχτερινών αναζητήσεων
τις μυστικές συνάξεις
των αφηγήσεων και των ιστορημάτων…

Επιστρέφω στο μέλλον
στη συντεταγμένη φυγή των ατάκτων,
στην προέλαση των υποταγμένων.

Ανεμίζω το λάβαρο των χαμένων ιδεών
και χωρίς δισταγμό αυτοχειριάζομαι
αυτοπυρπολούμαι
μπρος στα έκπληκτα βλέμματα
των επιτυχημένων
των ικανών
και των εκλεγμένων…

Δεν έχει μάτια το πλήθος
δεν έχει νερό να πιει
αίμα να δώσει.

Δεν έχει ουρανό να σκεπάσει
τα απομεινάρια των σκηνωμάτων
τα βαλσαμωμένα αγάλματα
τις προτομές των ηρώων
και τα μαυσωλεία.

Δεν έχει γυρισμό το μεγάλο ποτάμι…

Ρέει και χάνεται σε νεκρικές κοιλάδες
σε σκοτεινούς υπόγειους λαβυρίνθους
σε λεωφόρους με φώτα νέον και επιγραφές
σε εναύλιους χώρους με σκισμένες αφίσες
και ξεθωριασμένα συνθήματα…

…Εικόνες που τρέχουν στον ουρανό
σα σύννεφα που εγκυμονούν
την καταιγίδα της λήθης
ήχοι που στροβιλίζονται και εφορμούν
και μας ματώνουν τα τύμπανα
κραυγές που μας περικυκλώνουν
και μας πολιορκούν…

Μόνη μας διαφυγή
τα ξέφτια μιας χαμένης νεότητας
σελιδοδείκτες στο κλειστό βιβλίο του μέλλοντός μας
που ξεχάσαμε στο σκονισμένο ράφι του σήμερα
εδώ και τριανταπέντε χρόνια…

Από τη συλλογή "ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΗ ΑΚΤΗ" ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ