Από προοδευτικός αριστερός... υπάλληλος της τρόικας - Απο τη μονιμότητα στις απολύσεις Δ.Υ.

Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΕΝΟΣ ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΝ ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ

Ο Αντώνης Μανιτάκης ως καθηγητής συνταγματικού δικαίου και αριστερών φρονημάτων υπερασπίζονταν το συνταγματικό δικαίωμα των Δημοσίων Υπαλλήλων στη μονιμότητα. Τώρα, ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και «υπάλληλος» της τρόικας, όπως παραδέχθηκε ο ίδιος στη συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό «Spiegel», προχωρά σε απολύσεις Δημοσίων Υπαλλήλων. Ακόμη και τους καθηγητές στο ακριτικό Καστελόριζο θέλει να απολύσει. Πρόκειται για ακραία μορφή πολιτικής μετάλλαξης.
Ο κ. Μανιτάκης που παραδέχθηκε στο «Spiegel» πώς «διαπραγματεύεται ως εκπρόσωπος μίας χρεοκοπημένης χώρας» και «οι πιστωτές έχουν όλη τη δύναμη», ότι δηλαδή είναι απλά ένα εκτελεστικό όργανο της τρόικας και τίποτε παραπάνω, θαυμάστε τι έγραφε σε άρθρο του στην εφημερίδα «Αυγή», στις 18 Απριλίου 2010, με τίτλο «το συνταγματικό δικαίωμα στη μονιμότητα».     
 «Από το άρθρο 103 παρ. 4 του Συντάγματος απορρέει ένα συνταγματικό δικαίωμα των δημοσίων υπαλλήλων στη μονιμότητα», «οι υπό απόλυση δημόσιοι υπάλληλοι λόγω νομοθετικής κατάργησης της θέσης τους διαθέτουν άρα συνταγματικό δικαίωμα διορισμού ή επανένταξης ή μετάταξης γενικά στο Δημόσιο, ακόμη και σε άλλη ή παρεμφερή με την καταργούμενη δημόσια υπηρεσία», ανέφερε ο κ. Μανιτάκης.
Κατέληγε λέγοντας πως «το πόσο δίκαιη και δικαιολογημένη είναι αυτή η πεποίθηση των εν λόγω υπαλλήλων είναι πιστεύω περιττό να αναλύσω. Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα επιχειρήσει το αντίθετο, το οποίο θεωρώ ού­τως ή άλλως απάνθρωπο: και μόνη η σκέψη του με ξεπερνά ως νομικό, ως συνταγματολόγο, ως δη­μοκρατικό πολίτη».
Αυτά ο κ. Μανιτάκης τα έλεγε και τα έγραφε ως καθηγητής συνταγματικού δικαίου και αριστερός πριν βέβαιο γίνει υπουργός. Για αυτά που έλεγε και δίδασκε όχι μόνο δεν κράτησε το λόγο του όταν έγινε υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης με το κόμμα του κ. Κουβέλη, αλλά εμφανίζεται πλέον ως ο διώκτης των Δημοσίων Υπαλλήλων.
Καμία πρόθεση δεν έχουμε βεβαίως να υπερασπιστούμε τους «επίορκους» Δημοσίους υπαλλήλους και τους κοπανατζήδες. Αυτοί βεβαίως πρέπει και έπρεπε να έχουν απολυθεί… χθες εφόσον έχει αποδειχθεί η σε βάρος τους κατηγορία. Το να μηχανεύεται όμως ο κ. Μανιτάκης και η κυβέρνηση τρόπους (νέο πειθαρχικό δίκαιο, κατάργηση οργανισμών κ.α.) για να απολύσει 15.000 Δημοσίους Υπαλλήλους έως το 2014, αυτό είναι διωγμός. Πόσο μάλλον όταν υποδεικνύεται από την τρόικα που ασκεί την πολιτική στην Ελλάδα, όπως παραδέχθηκε και ο κ. Μανιτάκης.
Διάβαστε όλο του άρθρο του κ. Μανιτάκη στην εφημερίδα «Αυγή», έτσι για να ξέρετε ποιος είναι ο αριστερός πολιτικός που ετοιμάζεται να καρατομήσει τους Δημοσίους Υπαλλήλους :
«Η συνταγματι­κή εγγύηση της μο­νιμότητας των δη­μοσίων υπαλλήλων, όπως κατοχυρώνε­ται σήμερα στο άρ­θρο 103 παρ. 4, είναι πολύ παλιά και καθιερώθηκε με την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1911 με την έλευση του Ελευθερίου Βενιζέλου, ως δραστι­κή αντιμετώπιση της κομματικής φαυλοκρατίας και ασυδοσίας, που επικρατούσε μέχρι τότε, σχετικά με τους διορισμούς και τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων. Κάθε πολιτική παράταξη που κέρδιζε τις εκλογές φρόντιζε να απολύει όλους τους υπαλ­λήλους που είχε διορίσει η προηγούμενη κυβέρ­νηση και να τους αντικαθιστά με τους δικούς της. Οι απολυμένοι συγκεντρώνονταν σε ένδειξη δια­μαρτυρίας στην πλατεία της πόλεως των Αθηνών και έκλαιγαν απελπισμένοι τη μοίρα τους. Η πλα­τεία αυτή ονομάστηκε, εκ του λόγου αυτού, πλατεία Κλαυθμώνος.
Εκατό χρόνια ακριβώς μετά το σημαδιακό αυτό ιστορικό προηγούμενο, η μοίρα αυτού του τό­που μάς αναγκάζει, αντί να γιορτάσουμε την επέτειό του, να ξαναθυμηθούμε τη νομική και θεσμι­κή σημασία του και να συμπυκνώσουμε το νόη­μά του, όπως μας το κληροδότησε η εκατονταετής εφαρμογής της μονιμότητας από τον νομοθέτη και τη διοίκηση και όπως το ερμήνευσε η συνταγματι­κή μας νομολογία. Ήδη πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η νομολογία του Συμβουλίου της Επικρα­τείας είχε διευκρινίσει ότι η κατάλυση της δημοσι­οϋπαλληλικής σχέσης, την οποία επιφέρει αναγκα­στικά η ενδεχόμενη νομοθετική κατάργηση της ορ­γανικής θέσης που κατέχει ο δημόσιος υπάλληλος ανατρέπεται και η απόλυση του δημοσίου υπαλλή­λου αποτρέπεται, όταν ο νομοθέτης προβλέψει ταυ­τόχρονα με την κατάργηση τη δημιουργία νέων θέ­σεων όμοιων με τις καταργημένες.
Τότε ο υπό από­λυση δημόσιος υπάλληλος έχει δικαίωμα διορι­σμού και αυτοδίκαιης ένταξης στις νέες οργανικές θέσεις. Στην απόφαση π.χ. 1725/1955, που επιβε­βαιώνει προγενέστερη νομολογία, το ΣτΕ διακήρυ­ξε ότι "οι δημόσιοι υπάλληλοι οι απολαύοντες της κατά το Σύνταγμα μονιμότητος διατηρούσι ταύτην […] και εις περίπτωσιν καθ’ ην αι κατεχόμεναι υπ’ αυτών θέσεις μεταφέρονται εκ της δημοσίας υπη­ρεσίας εις το υφιστάμενον ή νεοϊδρυόμενον νομι­κόν πρόσωπον δημοσίου δικαίου".
Έκτοτε, παγίως ο νομοθέτης όταν καταργού­σε οργανικές θέσεις για διαφόρους λόγους, μετα­ξύ των οποίων και η αναδιάρθρωση υπηρεσιών, φρόντιζε να εντάσσει τους υπαλλήλους των οποίων οι θέσεις καταργούνταν στις νέες θέσεις που δη­μιουργούνταν. Όταν οι νεοϊδρυόμενες θέσεις ήταν κατ’ ουσίαν όμοιες προς αυτές που καταργήθηκαν γινόταν παγίως δεκτό ότι αναβίωνε η συνταγματι­κή προστατευόμενη μονιμότητα του απολυθέντος λόγω καταργήσεως της οργανικής θέσης. Η περί­πτωση της αναβίωσης θα πρέπει να διακριθεί πά­ντως από τη διατήρησή της λόγω αυτοδίκαιης έντα­ξης, διότι είναι κάτι το διαφορετικό και το επιπλέον. Αυτό αποτελούσε μια πάγια πρακτική, η οποία λει­τουργούσε ως έμπρακτη ερμηνεία της συνταγμα­τικής εγγύησης της μονιμότητας και αποτέλεσε τη βάση για τη θεμελίωση ενός συνταγματικού πλέ­ον δικαιώματος των δημοσίων υπαλλήλων στη μο­νιμότητα.
Έτσι μπορούμε σήμερα να ισχυριστούμε ότι από το άρθρο 103 παρ. 4 του Συντάγματος απορρέει ένα συνταγματικό δικαίωμα των δημοσίων υπαλλήλων στη μονιμότητα, το οποίο αναβιώνει μόλις ανασυ­σταθούν μετά από συγχώνευση, αναδιάρθρωση ή ανασύνταξη δημοσίων υπηρεσιών ή νομικών προ­σώπων δημοσίου δικαίου θέσεις όμοιες από άπο­ψη αντικειμένου ή καθηκόντων με αυτές που κα­ταργούνται. Δημιουργείται δηλαδή, ακόμη και αν έχουν εν τω μεταξύ απολυθεί, ένα δικαίωμα αυ­τοδίκαιου επαναδιορισμού τους. Η αναβίωση αυτή της μονιμότητας δεν αφορά συγκεκριμένα τις νέες θέσεις που ιδρύονται, που μπορεί να είναι και λιγό­τερες από τις καταργούμενες, αλλά γενικά και αφη­ρημένα τις δημόσιες υπηρεσίες ή τη δημόσια υπη­ρεσία με τη λειτουργική του όρου έννοια, που επι­τελεί όμοια καθήκοντα και εξυπηρετεί τις ίδιες ανά­γκες.
Οι υπό απόλυση δημόσιοι υπάλληλοι λόγω νο­μοθετικής κατάργησης της θέσης τους διαθέτουν άρα συνταγματικό δικαίωμα διορισμού ή επανέ­νταξης ή μετάταξης γενικά στο Δημόσιο, ακόμη και σε άλλη ή παρεμφερή με την καταργούμενη δημό­σια υπηρεσία, εφόσον μεταξύ των άλλων, όλα αυτά τα χρόνια, τους δημιουργήθηκε η δικαιολογημέ­νη εμπιστοσύνη ότι το συνταγματικό τους δικαίωμα στη νομιμότητα δεν είναι δυνατόν να το θίξει ο κοι­νός νομοθέτης.
Το πόσο δίκαιη και δικαιολογημένη είναι αυτή η πεποίθηση των εν λόγω υπαλλήλων είναι πιστεύω περιττό να αναλύσω. Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα επιχειρή­σει το αντίθετο, το οποίο θεωρώ ούτως ή άλλως απάνθρωπο: και μόνη η σκέψη του με ξεπερνά ως νομικό, ως συνταγματολόγο, ως δημοκρατικό πο­λίτη».
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr