17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2014...

Εκείνη τη μπόρα των καιρών
με το ένδυμα του τρόμου
που καλπάζει παγετώδης
από το γκρίζο λόφο
με τους ρημαγμένους κίονες...

Εκείνο το πνιγηρό απόγευμα
της ευνουχισμένης αναμονής
και της αγρυπνίας
που μας καίει τα μάτια...

εκείνη η νοθογένεια αναμονή
που στοιβάζει νεκρούς
τους θεούς
στις αποθήκες της ψυχής μας...

Είναι που μου απέμειναν...

Μνήμη λυσσόδηκτος
μοίρα μεταστατική
φυματιώδης...

Κανένας
δεν επιθυμεί να ακολουθήσει
την πομπή των ανεστίων.
Κανείς δεν απαιτεί
Κανένας δε σκέπτεται
να αντιπαραταχθεί.

Κλειστά παράθυρα
και μαύρα σεντόνια
που κρέμονται απ' τα μπαλκόνια
μας καλωσορίζουν
σ΄ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή,
σ' ενα μακρύ οδοιπορικό
στους αμμολόφους των νεκροπόλεων..

Νεκρές ελπίδες φέρνει η βροχή
και διαμελισμένα όνειρα...

Σε λίγο θα σκορπίσουν
στους ανθισμένους αγρούς
αμέτρητα
αποσυντεθημένα μέλη
εκτελεσμένων εξεγέρσεων
και βαριά η όξινη οσμή
του θανάτου
θα πνίξει την πόλη...

Βουβός ο αρχηγός
συνεχίζει
να δείχνει το δρόμο,
μα δεν υπάρχουν μάτια
να τον δουν,
πόδια
να τον ακολουθήσουν... 

Όλα σωριάστηκαν

και πέρα απ' τα ερείπια των ναών
και των πρυτανείων

τίποτα δεν απόμεινε...

Ούτε από την ημέρα
της πανηγύρεως
του Πολιούχου
με τους πύρρειους λόγους
τους όρκους
και τα επαναστατικά
κηρύγματα...

κάτι απέμεινε πάλι..

Σ' εκείνη την ημέρα
των όρκων
και των περιπαθών λόγων
Καταφεύγω
καθώς ταριχεύομαι
από χέρια επιδέξια...

Και όπως σφίγγει
η σιδηρά στεφάνη
το κρανίο
τη θρυμματισμένη εικόνα σου 
μάταια προσπαθώ να ανακαλέσω
καθώς μου ράβουν τα μάτια
με ατσάλινες κλωστές
και μου παραγεμίζουν το στόμα
με ικεσίες και συγγνώμες...

Βασίλης Ν. Τριανταφυλλίδης
(Χάρρυ Κλυνν)