Του Κώστα Βαξεβάνη
Υπάρχουν
δύο τρόποι να χειρίζεσαι το παράδειγμα στον πολιτικό λόγο. Ο πρώτος
είναι να έχεις πολιτική θέση ή να αντιμετωπίζεις μια πολιτική θέση και
να χρησιμοποιείς τη δύναμη του παραδείγματος. Ο άλλος είναι να θες να
δημιουργήσεις εντυπώσεις και να σύρεις την κοινή γνώμη σε ένα σχήμα
φόβου και να βρεις ένα παράδειγμα που σε βολεύει, έναν δράκο ή στην
περίπτωση του κυρίου Σαμαρά ένα σοβιετικό κίνδυνο, και στη συνέχεια να
κολλήσεις δίπλα στο παράδειγμα πολιτικές θέσεις που θεωρητικά...
τον δικαιολογούν. Με τον τρόπο αυτό ακόμη και αυτοί
που δεν καταλαβαίνουν τις πολιτικές θέσεις μπορούν ωστόσο να φοβηθούν
από το παράδειγμα.
Αφού η Ελλάδα δεινοπάθησε “για να μην γίνει Αργεντινή”, αφού έχασε ό,τι πολύτιμο έχει “για να μη γίνει Βενεζουέλα”, τώρα πρέπει να κάνει κάποιες ακόμη θυσίες για να “μην γίνει Σοβιετία”. Δηλαδή να ψηφίσει Σαμαρά, ούτε καν Βενιζέλο.
Ο, για λίγες μέρες ακόμη, πολυχρονεμένος μας πρωθυπουργός, ήταν σαφής: “δεν θα γίνει εδώ Σοβιέτ, δεν θα γίνει κομμουνισμός”.
Ο Σαμαράς ανασύρει από τη φαρέτρα του Ψυχρού Πολέμου και του Εμφυλίου, το φόβο των κακών κομμουνιστών. Πρώτα βέβαια το έκανε πριν από ένα μήνα η εφημερίδα “τα Νέα” με πρωτοσέλιδο την αρκούδα που υποσχόταν πολικό χειμώνα αν έρθει ο Σύριζα, αλλά τελικώς αποδεικνύεται πως ο Σαμαράς είναι σε πολύ δύσκολη θέση, αφού επιμένει σε επιχειρηματολογία που δεν πιάνει και απευθύνεται σε υπέργηρους τηλεθεατές του Mega, άντε και του ΑΝΤΕΝΝΑ.
Ο πρωθυπουργός ήθελε να βάλει στο τραπέζι το φόβο των κομμουνιστών που θα σφάζουν με κονσερβοκούτι, ίσως και με τενεκεδάκια από energy drink, και αναζήτησε το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο θα κόλλαγε ένας τέτοιος φόβος. Έτσι βρήκε την πρόθεση του Τσίπρα , όταν γίνει πρωθυπουργός, να συγκεντρώσει στο πρωθυπουργικό γραφείο την ευθύνη για την ΕΥΠ, το ΑΣΕΠ και άλλους οργανισμούς. Αυτή η κρατική συγκέντρωση λειτουργιών, είναι ο κατά Σαμαρά κομμουνιστικός κίνδυνος. Και αν πιστέψεις πως αυτό είναι κομμουνισμός, στη συνέχεια μπορείς να κολλήσεις όλο το απαρχαιωμένο φοβικό επιχειρηματολόγιο που θα ζήλευε ο Μακάρθυ. Πως ο κομμουνισμός (ο οποίος είπαμε ταυτίζεται με το Σύριζα) θα μας πάρει τα σπίτια, τις γυναίκες και θα μας κακοποιήσει με τενεκεδάκια από coca cola light.
Είναι όμως ο Σαμαράς στ’ αλήθεια εχθρός του κρατισμού και της σοβιετικής αντίληψης; Κάθε άλλο. Ο Σαμαράς διέσωσε τις ιδιωτικές τράπεζες, αυτή την κορωνίδα του καπιταλισμού, με κρατικό χρήμα. Κάλυψε όλα τα σκάνδαλα των τραπεζιτών βάζοντας το κράτος και την κοινωνία να πληρώσει και μετέτρεψε έτσι το ιδιωτικό τραπεζικό χρέος σε δημόσιο.
Ο Σαμαράς, όπως και οι προκάτοχοί του, είναι αυτός ο οποίος συντηρεί την κρατικοδίαιτη ολιγαρχία η οποία σε καιρούς κρίσης, όταν δεν υπάρχει κανένα αναπτυξιακό έργο, συνεχίζει να κατασκευάζει δρόμους και αεροδρόμια, προσφέροντας ως αντάλλαγμα την προβολή Σαμαρά ως σωτήρα από τα κανάλια της διαπλοκής.
Ο Σαμαράς είναι αυτός ο οποίος έχει δημιουργήσει ένα πλέγμα κρατικής προστασίας υπέρ των κατά Καραμανλή νταβατζήδων. Δεν τους δίνει μόνο δουλειές, αλλά τους παρέχει και ένα νομικό, κρατικό πλαίσιο προστασίας ώστε να μην κινδυνεύουν να τιμωρηθούν.
Ο Σαμαράς είναι αυτός ο οποίος χρησιμοποιεί την κρατική περιουσία ως ιδιοκτήτης της και την ξεπουλά σε «επενδυτές» οι οποίοι την αγοράζουν κοψοχρονιάς χωρίς να βάλουν ένα σεντς, αφού παίρνουν δάνεια με την εγγύηση του κράτους και πάλι.
Ο Σαμαράς χρησιμοποιεί τη ΝΕΡΙΤ ως πολιτικός επίτροπος μονοκομματικού κράτους και αφαιρεί τη δυνατότητα πολιτικού διαλόγου ακόμη και πριν τις εκλογές, αποφεύγοντας να πάει έστω σε debate.
O Σαμαράς είναι αυτός ο οποίος έχει την αντίληψη σοβιετικού κομισάριου και αντιλαμβάνεται τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία ως ενιαία σύνθεση που του ανήκει σε τέτοιο βαθμό ώστε να δίνει εντολές σε δικαστές και παναθηναϊκάκηδες.
Ο Σαμαράς είναι αυτός που καθημερινά αντιλαμβάνεται την αντίθετη πολιτική άποψη ως εσωτερικό εχθρό που αντιπαλεύει το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» το οποίο βεβαίως άξια κατ’ αυτόν εκπροσωπούν πρώην κομματάρχες του Παπαδόπουλου όπως ο Βορίδης και πολιτικά όντα όπως ο Άδωνις.
Είναι προφανές πως και ο Σαμαράς και η παρέα του είναι κρατιστές, αφού όλη τους η πολιτική λειτουργία σχετίζεται με τη χρήση του κράτους και των εσόδων του. Απλώς θέλουν αυτή η χρήση του κράτους να ικανοποιεί συγκεκριμένες απαιτήσεις συγκεκριμένων ανθρώπων.
Των 500 ατόμων δηλαδή που το 2013 είχαν εισοδήματα 50 δις, και μετά από ένα χρόνο βαθιάς kρίσης έχουν 70 δις. Είναι ένας εραστής του κράτους. Μόνο που το θέλει για τον εαυτό του και τους φίλους του ολιγάρχες. Τόσο απλά.
(η εικόνα είναι από το Red Alert 3)
Από το koutipandoras
Αφού η Ελλάδα δεινοπάθησε “για να μην γίνει Αργεντινή”, αφού έχασε ό,τι πολύτιμο έχει “για να μη γίνει Βενεζουέλα”, τώρα πρέπει να κάνει κάποιες ακόμη θυσίες για να “μην γίνει Σοβιετία”. Δηλαδή να ψηφίσει Σαμαρά, ούτε καν Βενιζέλο.
Ο, για λίγες μέρες ακόμη, πολυχρονεμένος μας πρωθυπουργός, ήταν σαφής: “δεν θα γίνει εδώ Σοβιέτ, δεν θα γίνει κομμουνισμός”.
Ο Σαμαράς ανασύρει από τη φαρέτρα του Ψυχρού Πολέμου και του Εμφυλίου, το φόβο των κακών κομμουνιστών. Πρώτα βέβαια το έκανε πριν από ένα μήνα η εφημερίδα “τα Νέα” με πρωτοσέλιδο την αρκούδα που υποσχόταν πολικό χειμώνα αν έρθει ο Σύριζα, αλλά τελικώς αποδεικνύεται πως ο Σαμαράς είναι σε πολύ δύσκολη θέση, αφού επιμένει σε επιχειρηματολογία που δεν πιάνει και απευθύνεται σε υπέργηρους τηλεθεατές του Mega, άντε και του ΑΝΤΕΝΝΑ.
Ο πρωθυπουργός ήθελε να βάλει στο τραπέζι το φόβο των κομμουνιστών που θα σφάζουν με κονσερβοκούτι, ίσως και με τενεκεδάκια από energy drink, και αναζήτησε το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο θα κόλλαγε ένας τέτοιος φόβος. Έτσι βρήκε την πρόθεση του Τσίπρα , όταν γίνει πρωθυπουργός, να συγκεντρώσει στο πρωθυπουργικό γραφείο την ευθύνη για την ΕΥΠ, το ΑΣΕΠ και άλλους οργανισμούς. Αυτή η κρατική συγκέντρωση λειτουργιών, είναι ο κατά Σαμαρά κομμουνιστικός κίνδυνος. Και αν πιστέψεις πως αυτό είναι κομμουνισμός, στη συνέχεια μπορείς να κολλήσεις όλο το απαρχαιωμένο φοβικό επιχειρηματολόγιο που θα ζήλευε ο Μακάρθυ. Πως ο κομμουνισμός (ο οποίος είπαμε ταυτίζεται με το Σύριζα) θα μας πάρει τα σπίτια, τις γυναίκες και θα μας κακοποιήσει με τενεκεδάκια από coca cola light.
Είναι όμως ο Σαμαράς στ’ αλήθεια εχθρός του κρατισμού και της σοβιετικής αντίληψης; Κάθε άλλο. Ο Σαμαράς διέσωσε τις ιδιωτικές τράπεζες, αυτή την κορωνίδα του καπιταλισμού, με κρατικό χρήμα. Κάλυψε όλα τα σκάνδαλα των τραπεζιτών βάζοντας το κράτος και την κοινωνία να πληρώσει και μετέτρεψε έτσι το ιδιωτικό τραπεζικό χρέος σε δημόσιο.
Ο Σαμαράς, όπως και οι προκάτοχοί του, είναι αυτός ο οποίος συντηρεί την κρατικοδίαιτη ολιγαρχία η οποία σε καιρούς κρίσης, όταν δεν υπάρχει κανένα αναπτυξιακό έργο, συνεχίζει να κατασκευάζει δρόμους και αεροδρόμια, προσφέροντας ως αντάλλαγμα την προβολή Σαμαρά ως σωτήρα από τα κανάλια της διαπλοκής.
Ο Σαμαράς είναι αυτός ο οποίος έχει δημιουργήσει ένα πλέγμα κρατικής προστασίας υπέρ των κατά Καραμανλή νταβατζήδων. Δεν τους δίνει μόνο δουλειές, αλλά τους παρέχει και ένα νομικό, κρατικό πλαίσιο προστασίας ώστε να μην κινδυνεύουν να τιμωρηθούν.
Ο Σαμαράς είναι αυτός ο οποίος χρησιμοποιεί την κρατική περιουσία ως ιδιοκτήτης της και την ξεπουλά σε «επενδυτές» οι οποίοι την αγοράζουν κοψοχρονιάς χωρίς να βάλουν ένα σεντς, αφού παίρνουν δάνεια με την εγγύηση του κράτους και πάλι.
Ο Σαμαράς χρησιμοποιεί τη ΝΕΡΙΤ ως πολιτικός επίτροπος μονοκομματικού κράτους και αφαιρεί τη δυνατότητα πολιτικού διαλόγου ακόμη και πριν τις εκλογές, αποφεύγοντας να πάει έστω σε debate.
O Σαμαράς είναι αυτός ο οποίος έχει την αντίληψη σοβιετικού κομισάριου και αντιλαμβάνεται τη νομοθετική και την εκτελεστική εξουσία ως ενιαία σύνθεση που του ανήκει σε τέτοιο βαθμό ώστε να δίνει εντολές σε δικαστές και παναθηναϊκάκηδες.
Ο Σαμαράς είναι αυτός που καθημερινά αντιλαμβάνεται την αντίθετη πολιτική άποψη ως εσωτερικό εχθρό που αντιπαλεύει το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» το οποίο βεβαίως άξια κατ’ αυτόν εκπροσωπούν πρώην κομματάρχες του Παπαδόπουλου όπως ο Βορίδης και πολιτικά όντα όπως ο Άδωνις.
Είναι προφανές πως και ο Σαμαράς και η παρέα του είναι κρατιστές, αφού όλη τους η πολιτική λειτουργία σχετίζεται με τη χρήση του κράτους και των εσόδων του. Απλώς θέλουν αυτή η χρήση του κράτους να ικανοποιεί συγκεκριμένες απαιτήσεις συγκεκριμένων ανθρώπων.
Των 500 ατόμων δηλαδή που το 2013 είχαν εισοδήματα 50 δις, και μετά από ένα χρόνο βαθιάς kρίσης έχουν 70 δις. Είναι ένας εραστής του κράτους. Μόνο που το θέλει για τον εαυτό του και τους φίλους του ολιγάρχες. Τόσο απλά.
(η εικόνα είναι από το Red Alert 3)
Από το koutipandoras
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου