Τι σχέση έχει ο κ. Κουβέλης και η Δημοκρατική Αριστερά με την κ. Ρεπούση;

 

“Στις 27 Αυγούστου 1922 ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη. Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα…”
(Mαρία Ρεπούση, Ιστορία ΣΤ’ δημοτικού)
Η κ. Ρεπούση αποτελεί την υπεύθυνη Παιδείας της ΔΗΜ.ΑΡ.

Μήπως τελικά οι νέο-ταξικοί έχουν την δυνατότητα να εισδέχονται σε όλα τα πολιτικά κόμματα, να γίνονται αποδεχτοί από όλους, να «μολύνουν» όλες τις προσπάθειες οι οποίες προβάλλονται από την καθεστηκυία τάξη ως ελπιδοφόρες και τις οποίες ο κόσμος δείχνει να επικροτεί ελπίζοντας σε....
κάτι νέο…

Δείτε την άποψη της Ακαδημίας Αθηνών για το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ’ τάξης του Δημοτικού αλλά και το άρθρο του Χάρρυ Κλυν για το ίδιο θέμα…

Συμπερασματικά η Ακαδημία Αθηνών για το κείμενο του διδακτικού εγχειριδίου δήλωσε,
α. Δεν συμβάλλει στην ενίσχυση της εθνικής μνήμης και της ελληνικής αυτογνωσίας.
β. Eπιδεικνύει προχειρότητα κατά την προσέγγιση μείζονος σημασίας ζητημάτων του ιστορικού παρελθόντος και αδυναμία διακρίσεως του εκάστοτε ουσιώδους από το επουσιώδες.
γ. Παρουσιάζει ικανό αριθμό ανακριβειών, λαθών και παραλείψεων ουσιώδους συχνά σημασίας.

Στην τελική κρίση περί του εγχειριδίου οφείλει να αποδοθεί η επιβεβλημένη βαρύτης στην επιταγή του Συντάγματος για την ανάπτυξη μέσω της παιδείας της “εθνικής συνειδήσεως των Eλλήνων”.

Διαβάστε επίσης το άρθρο του Βασίλη Ν. Τριανταφυλλίδη (Χάρρυ Κλυνν), με τίτλο
«Ο ιδιότυπος εθνικισμός της κυρίας Ρεπούση»

Αντίβαρο, Ιούνιος 2007

«Οι μεταμοντέρνοι ιστορικοί του αριστερονεοταξικού διαλογισμού εγωιστικά επιμένουν να ζητούν από εμάς να σκεφτόμαστε και να εκτιμούμε όπως σκέφτονται και εκτιμούνε αυτοί!
Στο βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ’ δημοτικού η συγγραφέας του πονήματος κυρία Ρεπούση εκθειάζει τον Μουσταφά Κεμάλ, του οποίου το μεγάλο όραμα ήταν η ενοποίηση της αταίριαστης κληρονομιάς της χώρας του, και τον αποκαλεί «ηγέτη του απελευθερωτικού αγώνα των Τούρκων» και αναμορφωτή του Τουρκικού κράτους(!) αφήνοντας κατά μέρος τον απίστευτο αυταρχισμό και τη βαρβαρότητα που υιοθέτησε ο «πατέρας των Τούρκων» προκειμένου να μετατρέψει με αίμα και θάνατο σε Τούρκους, Κούρδους, Άραβες, Έλληνες, Λαζούς, Τσέτες, Κιργάσιους, Αρμένιους, Ουζμπέκους, Εβραίους, Πομάκους, Τουρκμένους, Ασσύριους, Πέρσες, Ρομά, Αζέρους, Γεωργιανούς, Τσερκέζους, Κιζήλ-Μπασήδες, Γορούκους, Αφσάρους, Δερβίσες και τόσους άλλους που συνέθεταν το εντυπωσιακό μωσαϊκό των εθνοτήτων της Οθωμανικής αυτοκρατορίας…

Δε μας λέει, βεβαίως, η κυρία Ρεπούση και οι κάθε είδους ψυχωσικοί υποστηριχτές της αν όλοι αυτοί οι λαοί «συνεργάστηκαν» με τον «απελευθερωτή» Κεμάλ για την αναμόρφωσή τους, και αν η «συνεργασία» αυτή ήταν εντελώς ελεύθερη και πήγαζε από την ελεύθερη θέλησή τους…

Που να βρει, όμως, το κουράγια να μας το πει…
Πως να διασπάσει το φράγμα των δύο και πλέον εκατομμύρια ψυχών, των δύο και πλέον εκατομμυρίων ερινύων… Εκτός και αν η ψύχωση προχώρησε μέχρι του σημείου της πλήρους νοητικής απονεύρωσης…»