του Κώστα Ροδινού
Οι αναγνώστες του Antinews θα ενθυμούνται ότι από την αρχή είχαμε διατυπώσει την άποψη ότι το μνημόνιο όχι μόνο δεν έλυνε τα προβλήματα της Ελλάδος, αλλά τα επιδείνωνε. Η αλήθεια είναι ότι τότε, η άποψη μας δεν ήταν απλώς μειοψηφούσα, αλλά λοιδορήθηκε ως αδιέξοδη και απορρίφθηκε ως περιθωριακή. Το μνημόνιο, έλεγαν οι θιασώτες του politically correct, αποτελούσε τη μοναδική λύση για να αποκαταστήσει η χώρα υγιή δημοσιονομικά. «Η Ελλάδα ήθελε τον Γερμανό της»!
Ακόμα και τώρα, που είναι κοινή πεποίθηση η παταγώδης αποτυχία, οι θιασώτες του, δίνουν μάχες οπισθοφυλακής για να μας πείσουν, ότι το μνημόνιο δεν απέτυχε γιατί ουσιαστικά ουδέποτε εφαρμόστηκε!
Οργάνωσαν την καταστροφή μας
Όμως, τα δεδομένα αλλάζουν. Ακόμα και ο Γιώργος Κύρτσος γράφει ότι «.. η πλήρης αποκάλυψη της στρατηγικής του Βερολίνου µας οδηγεί στο συµπέρασµα ότι η αποτυχία της πολιτικής του µνηµονίου ήταν προγραµµατισµένη από αυτούς που µας την επέβαλαν. Σε απλά ελληνικά, δεν ήθελαν να µας βοηθήσουν να ξεπεράσουµε τις αδυναµίες µας και να διορθώσουµε τα λάθη µας. Επιδίωξή τους ήταν να ενισχύσουν την επιχειρηµατολογία που οδηγεί στον αποκλεισμό προβληματικών και υπερχρεωµένων χωρών από την πρώτη κατηγορία της Ευρωζώνης.…Ύστερα από τρία χρόνια εξαιρετικά σκληρής λιτότητας και αυστηρής δημοσιονοµικής προσαρµογής το χρέος του ελληνικού Δημοσίου θα ξεπεράσει, στα τέλη του 2012, το 180% του ΑΕΠ. ∆εν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο τόσο µεγάλης αύξησης του χρέους στη χώρα µας στη διάρκεια Οίας τριετίας σε απόλυτους αριθµούς αλλά και ως ποσοστό επί του ΑΕΠ. Πρόκειται για µία πραγµατική εθνική καταστροφή, την οποία µας την επέβαλαν στο όνοµα της… άµεσης αντιμετώπισης του υπέρογκου δημοσιονοµικού ελλείµµατος και της υπερχρέωσης της χώρας µας.»
Ώστε, λοιπόν, το μνημόνιο ήταν μια συνταγή που μας επιβλήθηκε για να …αποτύχει!
Ήταν αναπόφευκτο;
Ο Πρόντι, γνώστης των ευρωπαϊκών μηχανισμών, το είπε ωμά: το πρόβλημα της Ελλάδος θα μπορούσε να είχε λυθεί σε 5 λεπτά! Άρα κάποιοι όχι μόνο δεν το έλυσαν, αλλά έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να το επιδεινώσουν, προκειμένου να αξιοποιήσουν την κατάστασή μας για τους πολιτικούς τους σχεδιασμούς.
Και ο Paul Krugman στο άρθρο του στους Νew York Times, απορεί για τη διάσταση που πήρε η κρίση της Ελλάδος. Είναι σαν να λέμε, επισημαίνει, ότι το Μαϊάμι απειλεί με κατάρρευση την οικονομία των ΗΠΑ!
Μόνο που στη δική μας περίπτωση τα πράγματα πήγαν πολύ μακρύτερα! Εμείς απειλούμε με κατάρρευση όχι μόνο την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, αλλά ολόκληρο το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα!
Το όνειρο της Super League
Καθίσταται πλέον προφανές ότι ο στόχος, των ….. συνταγογράφων, ήταν να οδηγήσουν την Ελλάδα σε εξαθλίωση, να προκαλέσουν ρήγμα στην ευρωζώνη και να υπονομεύουν την αξιοπιστία του κοινού νομίσματος.
Επιδίωξη;
α)Η δημιουργία μιας ευρωπαϊκής Super League των ισχυρών.
β) ο σχεδόν απόλυτος έλεγχος των περιφερειακών οικονομιών.
Μεθοδολογία;
α) Σε πρώτη φάση μέσω των προγραμμάτων λιτότητας (ήδη ο Μόντι ανακοίνωσε πρόγραμμα περικοπών 20-25 δις) καταστρέφουν τις οικονομίες.
β) Σε επόμενο στάδιο, με την τροποποίηση των ιδρυτικών συνθηκών, η Ε.Ε., δηλαδή το Βερολίνο θα ελέγχει τους εθνικούς προϋπολογισμούς.
Η επιλογή;
Το δίλημμα που μας θέτουν είναι απλό: Είτε συμμορφώνεστε και παραμένετε στο ευρώ, είτε εμείς προχωρούμε και πορεύεστε μόνοι σας. Και το δίλημμα τίθεται τώρα, αφού προηγουμένως μας έχουν φορτώσει με υπερβολικό χρέος (από το 120% , στο 180%), μας έχουν απαξιώσει διεθνώς, μας έχουν αποκόψει από τις αγορές και κυρίως έχουν απορρυθμίσει πλήρως την οικονομία μας και τσακίσει το ηθικό μας. Με άλλα λόγια μας οδήγησαν σε μια κατάσταση που είμαστε έτοιμοι να αποδεχθούμε το μοιραίο. Κάποιος, πολύ εύστοχα το διατύπωσε, οτι η ιδεολογία μας πλέον είναι η επόμενη δόση! Ζούμε μ’ αυτό το άγχος!
Χωρίς τον ξενοδόχο
Η Μέρκελ και οι περί αυτήν, δεν διδάχθηκαν τίποτα από το ναυάγιο του Τιτανικού. Την ίδια μοίρα είχαν και οι επιβάτες της πρώτης θέσης!
Στις 24 Νοεμβρίου η Γερμανία βίωσε ένα σόκ όταν απέτυχε να δημοπρατήσει τα δεκαετή της ομόλογα με το επιθυμητό επιτόκιο. Ήταν μια προειδοποιητική βολή.
Το πιο σοβαρό χτύπημα ήρθε λίγο αργότερα και εμείς μάλλον δεν ασχοληθήκαμε και πολύ: «σε ύφεση φαίνεται ότι οδηγείται η Γερμανία τους επόμενους μήνες, καθώς η κρίση χρέους στην Ευρωζώνη επιβαρύνει τη βιομηχανική της παραγωγή, ενώ η συρρίκνωση είναι απίθανο να είναι εξίσου δυσμενής με αυτή που καταγράφηκε τρία χρόνια πριν» Σύμφωνα με το Γερμανικό Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών (DIW Berlin) «η γερμανική οικονομία είναι πιθανό να συρρικνωθεί 0,2% στο τέταρτο τρίμηνο και θα μπορούσε να συσταλεί και στο πρώτο τρίμηνο του επόμενου έτους.»
Τι σημαίνουν αυτά; Η Μέρκελ, είναι πιθανό να πέσει η ίδια θύμα της παγίδας της! Και να βρεθεί στην εξαιρετικά δυσάρεστη θέση να εξηγεί στους αναγνώστες της Bild τις αιτίες της αργοπορημένης αντίδρασής της ή ακόμα χειρότερο να πάρει μέτρα λιτότητας!
Δημοκρατία και αλληλεγγύη
Είναι βέβαιον ότι οι οραματιστές της Ευρωπαϊκής ενοποίησης θα τα έχουν πάρει κανονικά μ’ αυτά που βλέπουν να κάνουν οι …Μερκοζί! Εκείνη η κοινή συνέντευξη στις Κάννες θα στοιχειώνει για πολύ καιρό ακόμη. Βέβαια, η κορύφωση επήλθε με τον διορισμό πρωθυπουργών της επιλογής των σε Ελλάδα και Ιταλία.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση οικοδομήθηκε σε δυο βασικούς πυλώνες: τη δημοκρατική οργάνωση και την πολιτική αλληλεγγύη.
Η σημερινή Ευρώπη ελάχιστη σχέση έχει με την Ευρώπη που πίστεψαν οι περισσότεροι.
Η Ευρώπη που προωθούν οι Μέρκελ και Σαρκοζί θα είναι ένα κλειστό κλάμπ ολίγων ισχυρών με τη φιλοδοξία (λόγω ακριβώς της ισχύος) να ελέγχει τους λιγότερο ισχυρούς. Και να τους τιμωρεί σε κάθε παρασπονδία!
Μπορεί κάτι τέτοιο να έχει μέλλον σήμερα; Θεωρώ πως όχι! Η κα Μέρκελ απαντά σε λάθος ερώτημα και κατά συνέπεια δίνει και τη λάθος απάντηση. Αν επιμείνει, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να αναβιώσει παλιά φοβικά σύνδρομα. Όμως, καθημερινά «καίει τις γέφυρες» για να λέει πως δεν μπορεί να υποχωρήσει χωρίς τον κίνδυνο να γελοιοποιηθεί.
Λύση στο αδιέξοδο
Λύση στο αδιέξοδό της μπορούν να δώσουν δυο πράγματα:
α) αν η κρίση χτυπήσει την ίδια τη Γερμανία. Για αυτό και η πίεση των αγορών στα bund bonds.
β) αν οι άλλες χώρες της ΕΕ αντιδράσουν αποφασιστικά στους σχεδιασμούς της, τόσο σε επίπεδο λαών, όσο και επίπεδο κυβερνήσεων.
Και ποιά πρέπει να είναι η απάντηση στην κρίση χρέους;
Νομίζω ό,τι τη δίνει ο Paul Krugman στο χθεσινό του άρθρο στους New York Times: «Παρ’ ότι οι ευρωπαίοι ηγέτες εξακολουθούν να υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα είναι οι πολύ υψηλές δημόσιες δαπάνες στα κράτη-οφειλέτες, το πραγματικό πρόβλημα είναι οι πολύ χαμηλές δαπάνες στην Ευρώπη ως σύνολο. Και οι προσπάθειές τους να επιλύσουν το πρόβλημα απαιτώντας ακόμη σκληρότερα μέτρα λιτό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου