Η ΔΗΜΑΡ και ο ιστός της αράχνης

 

Mαρικάκι

Η αρχική πρόθεση της ΔΗΜΑΡ όσον αφορά τη συμμετοχή στη συγκυβέρνηση, στόχευε προφανώς στην πολιτική της επιβίωση κι ενίσχυση. Αυτό που ήθελε ήταν να αποδείξει ότι μπορεί να κάνει πράξη το «κυβερνώσα αριστερά». Στην αντίληψή της αυτό σημαίνει ότι η εν λόγω «μεταρρυθμιστική» αριστερά, μπορεί να κυβερνά χέρι χέρι με την πιο σκοταδιστική και νεοφιλελεύθερη δεξιά  κι εν τούτοις να της καταφέρει «προοδευτικά» πλήγματα, πετυχαίνοντας μικρές διορθωτικές ρυθμίσεις επί του ακραίου εφαρμοζόμενου προγράμματος λιτότητας.
Τελικώς, στο τέλος αυτού του κύκλου «διαπραγματεύσεων» πότε μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων, πότε υποτίθεται με την τρόικα, ένα επικοινωνιακό παιχνίδι εσωτερικής κατανάλωσης ως επί το πλείστον, η ΔΗΜΑΡ φτάνει κερματισμένη στα τρία, από εκεί που ξεκίνησε … σχεδόν ενιαία: οι τάσεις που έχουν αναδειχθεί είναι αυτή της ηγεσίας και όσων συσπειρώνονται γύρω της, καθώς επίσης από τη μία αυτοί που θέλουν πλήρη και μεγαλύτερη  εμπλοκή στην κυβέρνηση και από την άλλη όσοι λοξοκοιτάζουν προς τα αριστερά και ζητούν αποχώρηση από το κυβερνητικό σχήμα.
Πλέον, τίθεται το εξής δίλημμα για τον Φώτη Κουβέλη, όσον αφορά καταρχήν το εσωτερικό του κόμματος: είτε θα διαλέξει με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει είτε θα αναγκαστεί να υποκύψει στο εξαντλητικό παιχνίδι των ισορροπιών το οποίο είναι ένα ερώτημα αν μπορεί σε αυτές τις συνθήκες να παράξει κάποιο πολιτικό αποτέλεσμα.
Όμως πλέον οι ανάγκες ισορροπιών τόσο μέσα στο κόμμα όσο και μεταξύ κόμματος και κυβέρνησης, είναι πλέον μεγεθυμένες τόσο που διαμορφώνουν ένα πλέγμα, που θα λέγαμε ότι θυμίζει τον ιστό της αράχνης…
 πηγή