Δειλοί Μοιραίοι κι Άβουλοι Αντάμα

Μας λένε οι ψιττακοί της Τηλεδημοκρατίας μας για την αναδιάρθρωση του κράτους. Για το πολιτικό θάρρος που διαθέτουν οι λεοντόκαρδοι κυβερνήτες μας να αλλάξουν την κρατική μηχανή και να μετατρέψουν το ελληνικό «Pony» σε γερμανικό «Audi». Για τα σχέδια του νέου ελληνικού οχήματος, ξεσηκώνουν το μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού που όπου κι αν εφαρμόστηκε, άφησε πίσω μόνο δάκρυα, αίμα και δυστυχία· αυτό το τελευταίο δεν το λένε.
Ποιον προσπαθούν, αλήθεια, να κοροϊδέψουν?
Προσπαθούν να κοροϊδέψουν αυτόν που οικονομικά εξαντλημένος και κοινωνικά αποκλεισμένος, ζει περιορισμένος στο υπό κατάσχεση σπίτι του, τακτοποιώντας στο ερμάρι -ντροπιασμένος που δεν μπορεί να τους εξοφλήσει- τους απλήρωτους λογαριασμούς του.
Προσπαθούν να κοροϊδέψουν  αυτόν στον οποίο το «κύρος» των Ξεφτεντέρηδων έχει ακόμα το λούστρο του και την πέρασή του, πετυχαίνοντας ακόμα να τον τρομάζουν, την ώρα που εκπέμπουν το μονότονα επαναλαμβανόμενο μήνυμα του φόβου στην τηλεοπτική ζώνη μεταξύ των τούρκικων σίριαλ.
Προσπαθούν να κοροϊδέψουν  αυτόν που φοβάται, κλεισμένος στο σπίτι του, καταναλώνοντας το προϊόν των ψιττακών της Ελληνικής Τηλεδημοκρατίας, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Και φοβάται· φοβάται ότι η ζωή του θα γίνει ακόμα χειρότερη. Αναζητά απελπισμένος τους φταίχτες. Τους ψηφίζει κιόλας. Τους ψηφίζει, ελπίζοντας άλογα, με τρόπο ακατανόητο και μυστικιστικό ότι οι φταίχτες της δυστυχίας του, θα του κατασιγάσουνε το φόβο που γεννά μέσα του η βεβαιότητα ότι ο μισθός του θα γίνει ακόμα μικρότερος, η σύνταξη του ακόμα πενιχρότερη τα όνειρα του ακόμα εφιαλτικότερα.
Υπάρχουν πολλοί αναμεταξύ μας -οι περισσότερο αδύναμοι κι οι περισσότερο φοβισμένοι, κατά κύριο λόγο- που είναι πρόθυμοι να πιστέψουν αυτές τις απίστευτες ανοησίες για την επανίδρυση του κράτους. Το κράτος χρειάζεται βαθιές τομές και πλατιές μεταρρυθμίσεις. Σε αυτό όλοι συμφωνούμε. Πού είναι όμως καταχωρισμένο το κρυφό σχέδιο αυτών των μεταρρυθμίσεων?
Δεν ονομάζεις βέβαια «σχέδιο» την επέλαση αυτού του ανεπάγγελτου γόνου βλαβερού γεννήτορα, του σημερινού «υπουργού» διοικητικής μεταρρύθμισης, κατά των δημοσίων υπαλλήλων. Αυτή την τυφλή εξόντωση με το κομμάτι, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου τις είπανε, δεν είναι κάτι που μπορεί να ονομάσει κανείς σχέδιο. Εκτός κι αν ο λόγος γίνεται για κάποιο σχέδιο «τελικής λύσης», αυτό θυμίζουν οι εξελίξεις των ζοφερών τούτων ημερών.
Κυνηγοί κεφαλών.
Πάτησαν έναν διακόπτη και βύθισαν τη χώρα στο μαύρο της κρατικής τηλεόρασης για να καταγράψουν –κατά τα φαινόμενα- επιτυχία συλλογής πεντακοσίων κεφαλών. Ύστερα τους ήρθε και πατώντας έναν άλλο διακόπτη, ξαπόστειλαν τη δημοτική αστυνομία – μερικές χιλιάδες κεφαλών κι από εκεί. Μαζί είχαν και τη φαεινή ιδέα να διαλύσουν την επαγγελματική εκπαίδευση. Πάλι με το πάτημα ενός κουμπιού. Εκεί δε φοιτούν παιδιά από τα πλουσιότερα κοινωνικά στρώματα, αλλά είναι τάχα αυτό το σημαντικότερο? Όχι, μερικές ακόμα χιλιάδες κεφαλών, άλλο ένα κρατούμενο, άλλο ένα εύσημο από εκεί· να πιο είναι το σημαντικότερο. Έπεται, οσονούπω, η συνέχεια με τα δημόσια νοσοκομεία και τις άλλες «ζημιογόνες» κοινωνικές δομές. Μπροστά στην επιτυχία του προγράμματος, δεν έχουν σημασία οι αναλώσιμες ανθρώπινες ζωές.
Όμως, ούτε καν σχέδιο «τελικής λύσης» δεν είναι αυτό! Διότι, αν τουλάχιστον υπήρχε ένα τέτοιο σχέδιο, έστω κι εκδικητικό, μοχθηρό κι ανθελληνικό, όπως διατείνονται οι διάφοροι λάτρεις των θεωριών συνωμοσίας, θα ήταν τουλάχιστον ένα διατυπωμένο σχέδιο που όσο κι αν το κρατούσαν κρυφό σαν εφτασφράγιστο μυστικό, κάπου, κάπως, θα είχε διαρρεύσει.
Αυτό που βλέπομε καθημερινά είναι μια ανερμάτιστη πορεία προς το τίποτα, με ένα πολιτικό προσωπικό άβουλο και ανίκανο να λειτουργήσει σε συνθήκες κρίσης, όταν, χειρότερα, δεν είναι υπόλογο διαφθοράς και διασπάθισης δημόσιων πόρων. Ένα πολιτικό προσωπικό εγκλωβισμένο σε συμφωνίες που συνομολόγησε. Συμφωνίες που άλλοτε δεν τις διάβασε πριν τις υπογράψει, άλλοτε δεν τις κατανόησε υπογράφοντάς τες κι άλλοτε δεν πίστεψε ότι οι όροι που συνομολογούσε θα μπορούσαν ποτέ να μπουν σε τροχιά επιβολής.
Αυτό που βλέπομε καθημερινά είναι ένα πολιτικό προσωπικό παραδομένο στις ανειλημμένες δεσμεύσεις, που έχουν μπει σε περίτεχνα υποδείγματα και ταΐζουν προγράμματα ηλεκτρονικών υπολογιστών, δίνοντας αναλύσεις ευαισθησίας μέχρι να πεις κινίνο: τόσοι φόροι δεν μαζεύτηκαν από εδώ, τόσα κεφάλια δημοσίων υπαλλήλων πρέπει να κοπούν από εκεί, τόσα σχολεία είναι περιττά, τόσα νοσοκομεία αχρείαστα. Οι χρεώσεις πρέπει να ισούνται με τις πιστώσεις, απαράβατος κανόνας ορθής λειτουργίας των υποδειγμάτων.
Αλλά όλα αυτά είναι γνωστά. Γνωστό κι ότι είναι υπογεγραμμένες οι δεσμεύσεις. Γνωστό κι ότι τους ξαναψηφίσαμε παρόλο που ανέλαβαν αυτές τις δεσμεύσεις χωρίς ποτέ να μας ρωτήσουν.
Κι αφού αυτά είναι γνωστά, εγώ θέλω να πω δυο-τρεις κουβέντες για τον Γιάννη. Ο Γιάννης ήταν δημοτικός αστυνομικός και είναι κάτοχος διδακτορικού τίτλου σπουδών.
Θέλω να πω λοιπόν ότι θα έπρεπε να ντρεπόμαστε σαν κοινωνία που συζητάμε αν ο Γιάννης μπορεί -ή δεν μπορεί- να απορροφηθεί κατά προτεραιότητα, προκειμένου να κόβει κλήσεις παράνομης στάθμευσης, μεταταγμένος από την Δημοτική στην Ελληνική Αστυνομία.
Αντί, σε καιρούς χαλεπούς όπου δεν περισσεύει κανείς και τίποτα, να επιστρατεύουμε την κοινή λογική, να καταγράψομε τι ήταν αυτό που σπούδαζε τόσα χρόνια με δημόσιους πόρους ο Γιάννης για να γίνει δόκτορας και να βρούμε από ποια θέση θα μπορούσε με τα προσόντα του να βοηθήσει αυτήν την προσπάθεια αναδιάρθρωσης της δημόσιας διοίκησης, εμείς κουβεντιάζομε αν θα διατηρήσει ένα μικρό προβάδισμα στο δικαίωμα να συνεχίσει να κόβει κλήσεις παράνομης στάθμευσης.
Νοσηρή είναι μια κοινωνία που δεν ενδιαφέρεται να εκμεταλλευθεί τον Γιάννη, που τόσα χρόνια, μαζί με τους κόπους, τα έξοδα και τις στερήσεις του, έκανε χρήση και του δημόσιου συστήματος εκπαίδευσης. Και τώρα που είναι έτοιμος ο Γιάννης, κοτζάμ δόκτορας, να επιστρέψει στην κοινωνία κάμποσα από αυτά που πήρε, με αντάλλαγμα μια αξιοπρεπή διαβίωση, εμείς απλώς θεωρούμε ότι έχει ένα μικρό προβάδισμα στο δικαίωμα επιβίωσης -ανάμεσα στους εκλεκτούς που θα βιοποριστούν κόβοντας κλήσεις παράνομης στάθμευσης!
Κι όσο καταδεχόμαστε να κάνομε συζητήσεις σε τέτοια βάση, τόσο μας αξίζουν κυβερνήσεις σαν ετούτη την κυβέρνηση των Ολετήρων που τη διάλυση την ονομάζει αναδιάρθρωση. Κανένα σχέδιο, κανένας υπολογισμός των επιπτώσεων -στόχος δεν είναι να μετατρέψουν το ελληνικό «Pony», σε γερμανικό «Audi», όπως ψευδώς λένε, αλλά να πουλήσουν το «Pony» για παλιοσίδερα. Ανόητοι, ανεπάγγελτοι κι ανίκανοι να διαχειριστούν οτιδήποτε δεν προϋποθέτει ρόλους τιμαριούχων.
Αυτοί «κυβερνούν» την Ελλάδα κι εμείς «δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα». Από την απάθειά και τη μοιρολατρία μας προκύπτει σαν συμπέρασμα ότι αυτοί είναι που μας αξίζουν· και μην το πεις: δεν έχει καμιά σημασία που ο Γιάννης δεν τους ψήφισε.
my-pillow-book