Θεωρίες Συνωμοσίας

Με αφορμή την προχθεσινή δολοφονία, μυρίστηκαν τα όρνια το αίμα και βγήκαν από τις φωλιές τους. 

Πάει πολύς καιρός τώρα που δε βλέπω τηλεόραση, αποφεύγω και το καθεστωτικό ραδιόφωνο, αλλά εχθές το βράδυ στήθηκα επί τούτου μπροστά στην τηλεόραση. Δεν ήταν τα πράγματα χειρότερα απ’ ό,τι τα φανταζόμουν: σαράντα πέντε λεπτά της ώρας του δελτίου των οχτώ αναλώθηκαν σε θεματολογία με άξονα το φονικό και άλλα τρία ή τέσσερα για την επικείμενη επίσκεψη του κλιμακίου της Τρόικας. Πολύ βολικά, γίνεται και στα κανάλια της Τηλεδημοκρατίας  μας ο ίδιος κακός χαμός που γίνεται και στο διαδίκτυο. 

Μυρίστηκαν λοιπόν τα όρνια το αίμα του νεκρού και άρχισαν να φτερουγίζουν κράζοντας, μέχρι που υποχρεώθηκε να βγει κι ο πατέρας για να πει ότι ο Killah P δεν ανήκε σε κανενός το κόμμα. Ανήκε, πιθανόν, κι αυτός στους πολλούς υπόλοιπους Έλληνες που έχουμε πια καταλάβει ότι άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, όλοι τους βρωμάνε μέσα σ’ εκείνη τη Βουλή των Αχρησίμευτων κι ότι πρέπει να μπει εκεί μέσα φρέσκος αέρας, να παρασύρει μακριά τη δυσωδία. Δεν ξέρω, αυτό υποθέτω από τα λόγια του πατέρα: «το παιδί μου ήταν ελεύθερο μυαλό, δεν ανήκε πολιτικά πουθενά, μιλούσε για αγάπη και ειρήνη». Τελεία. 

Από την άλλη μεριά έχομε έναν πληρωμένο φονιά. Θεός ξέρει τι του έταξαν και πώς τον κρατάνε. Αλλά δούλευε, λέει, σε ψαράδικο κι ήξερε να δουλεύει το μαχαίρι. Ποιοι όμως του έταξαν? Οι Αυγουλοκέφαλοι? Μα αυτοί, είναι γνωστό, είναι υπάλληλοι του συστήματος. Χρειαζόμαστε έναν νέο εισαγγελέα, να γράψει το καινούριο «Ζ», είπαν κάποιοι. Ρομαντικές αφέλειες! Ο ίδιος ο Φυρερίσκος των Αυγουλοκέφαλων ήταν το πρώτο εξάμηνο του 1982 στη μισθοδοσία της ΚΥΠ, σύμφωνα με τα στοιχεία. Την ίδια υπηρεσία, την οποία ο συχωρεμένος(?) ο Ανδρέας  την είχε μετονομάσει σε ΕΥΠ και την ήλεγχε προσωπικά, άμα ανέλαβε την εξουσία, τον Οκτώβριο του 1981. 

Με νοιάζει το φονικό και δε θέλω να παρεξηγηθώ πάνω σε αυτό. Παρ' όλη την τάση αγιοποίησης που φυσιολογικά υποβόσκει μετά από έναν άδικο θάνατο, δεν αμφιβάλλω ότι χάθηκε ένα παλικάρι με θετικό ισοζύγιο στο λογαριασμό του προς μιαν κοινωνία που ζει σε δίσεκτους καιρούς. Χάθηκε και μαζί πέρασε στην Αθανασία, αιωνία του η μνήμη.

Όμως περισσότερο κι από τον χαμό του παλικαριού, με λυπεί η απάθειά μας ως κοινωνίας. Γιατί αν είχαμε ρίξει εγκαίρως ετούτη την κυβέρνηση των Ολετήρων, πιθανότατα δε θα είχε γίνει ούτε ετούτο, ανάμεσα σε τόσα άλλα, εγκλήματα.

Γιατί το προχθεσινό φονικό, όταν θα καταλαγιάσει ο θόρυβος, θα το ακολουθήσει μια άλλη βόμβα μιντιακού κρότου-λάμψης, για να σκεπάσει για λίγο ακόμα κι άλλο λίγο ακόμα, την ανικανότητα των Ολετήρων  που οδηγούν τη χώρα στον γκρεμνό. Μέχρι πότε θα τους ανεχόμαστε? Έχομε όλοι μας ευθύνη που επιτρέπομε να κατρακυλάει η κοινωνία στο ζόφο ενός πληρωμένου εγκλήματος με πολιτική στόχευση! 

Και βέβαια η πολιτική στόχευση για κάποιους μπορεί να έχει σχέση με τους υπέρτιτλους που σημειώνουν ότι οι ναζί σφάξανε τον κομμουνιστή. 

Κοινότοπο είναι που το λέω, το ξέρω∙ κι ας μην είμαι λάτρης των θεωριών συνωμοσίας, η πραγματική είδηση των ημερών ήταν ότι ο πρωθυπουργεύων σφουγγοκωλάριος επήρε το πρωθυπουργικό αεροσκάφος και πετάχτηκε μέχρι τις Βρυξέλλες  Έβαλα στο ψαχτήρι τις λέξεις «Βρυξέλλες» και «Σαμαράς» και το ψαχτήρι μου απάντησε: «Οχι νέα μέτρα» το μήνυμα Σαμαρά στις Βρυξέλλες! Αλλά αυτά αφορούσαν τις εκτιμήσεις και τις προσδοκίες της μετά βαΐων και κλάδων αναχώρησης, το κούνημα του μαντηλιού∙ σιγή ασυρμάτου μετά την επιστροφή. 

Η πραγματική είδηση των ημερών πέρασε στα ψιλά. Πέρασε απαρατήρητο, δηλαδή, ότι το καινούριο μνημόνιο είναι καθ' οδόν. Τον κάλεσαν στις Βρυξέλλες τα αφεντικά του, να του πούνε τα καθέκαστα κι αυτός γύρισε με κατουρημένα τα βρακιά. Πέρασε στα ψιλά η ρητή παραδοχή του απίστευτου τύπου που παριστάνει τον Πρωθυπουργό ότι, παρά το success story, υπάρχει χρηματοδοτικό κενό για την διετία 2015-16. 

Βλέπετε, πολύ βολικά, έχουμε να διαχειριστούμε έναν φόνο και πνιγμένοι στα κροκοδείλια δάκρυά μας, οφείλομε τώρα να ξεθάψομε τις δικογραφίες που έχουν σχηματιστεί για τους Αυγουλοκέφαλους. Δικογραφίες που μέχρι εχθές τις βάζαμε στην άκρη, επιτέλους τώρα τις στέλνουμε στον εισαγγελέα∙ μπράβο μας και ζήτω μας κ.α. γελοιότητες, στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα.

Σημασία, λοιπόν, δεν έχει αν κάποιος Αυγουλοκέφαλος λαγός πήρε τηλέφωνο ή πλήρωσε το φονιά. Σημασία έχει ποιος έδωσε τη διαταγή! Μεγαλύτερη ακόμα σημασία έχει να σκεφτούμε ποιοι ωφελούνται από αυτό το φονικό και την αναμπουμπούλα: όσο αρνούμαστε να δώσουμε αυτήν την προφανή απάντηση, τόσο θα δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε ότι κάθε μέρα που περνάει και βρίσκει ετούτους τους Ολετήρες στην κυβέρνηση, κάθε τέτοια μέρα, ως κοινωνία, θα κάνουμε ένα ακόμα βήμα προς το Πουθενά. Αλλά αν είναι έτσι τα πράγματα, οι αδηφάγες επικοινωνιακές τους ανάγκες θα απαιτήσουν κι άλλα, πολλά περισσότερα πτώματα...

Alexandros Raskolnick