Μην προσπαθήσετε να αναλύσετε το φαινόμενο Ελλάδα, γιατί όση ορθή κρίση κι αν διαθέτετε, όση πολιτική γνώση και όση καλπάζουσα φαντασία, πάλι έξω θα πέσετε!
Αν στη θέση της Ελλάδας ήτανε μια άλλη, οποιαδήποτε, χώρα της ΕΕ, η Ρουμανία ας πούμε, η Εσθονία, η Ουγγαρία, η Κροατία κλπ πιστεύετε ότι τα παγκόσμια ΜΜΕ θα είχαν ασχοληθεί μαζί της με την ίδια συχνότητα και την ίδια ένταση που ασχολήθηκαν και εξακολουθούν να ασχολούνται με την Ελλάδα;
Ο υπουργός Οικονομικών της χώρας αυτής θα είχε μεγαλύτερη προβολή και απ’ αυτήν ακόμα των πρωταγωνιστών των βραβείων Όσκαρ, όπως ο δικός μας Γιάνης Βαρουφάκης;
Πίστευε μήπως κανείς ότι ο Μανόλης Γλέζος θα γινόταν πρωτοσέλιδο στους «FINANCIAL TIMES»; Ότι ο Τσίπρας θα γινότανε πρωταγωνιστής σε comics; Το μόνο που απομένει πλέον να δούμε είναι τον Κατρούγκαλο πρωτοσέλιδο στην «Washington Post», τον Μητρόπουλο στην «Liberation» και την Σακοράφα στην «Frankfurter Allgemeine Zeitung»! Μα γιατί τόσο ενδιαφέρον, γιατί τόσο μίσος, γιατί τόσο αγάπη; Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Την απάντηση μας τη δίνει ο Φρίντριχ Νίτσε ένας από τους πιο σημαντικούς Γερμανούς φιλόσοφους, ποιητής, συνθέτης και φιλόλογος (1844-1900)
Πιο επίκαιρος από ποτέ ο Φρειδερίκος Νίτσε. Στο πρώτο του βιβλίο, με τίτλο «Η Γέννηση της Τραγωδίας» (1872) και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο 15,ο Νίτσε κάνει μία ιδιαίτερα μνεία στο ελληνικό έθνος αποδεικνύοντας ότι είναι πολύ μπροστά από την εποχή του.
Διαβάστε το χαρακτηριστικό απόσπασμα από το βιβλίο:
«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα
Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του. Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε απ’ αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου