Ο πραγματικός αντίπαλος του Τσίπρα...

του Μιχάλη Κουντούρη/efsyn

"Είμαστε σε μια φάση όπου οι εθνικές και ατομικές οικονομικές υποχρεώσεις είναι υπερβολικές και ανελαστικές. Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε αυτή την ανυπόφορη δυσκολία είναι να αυξήσουμε όσο το δυνατόν ταχύτερα το εισόδημα σε όλες τις βαθμίδες. Αυτό ακριβώς είναι το στοίχημα της Αριστεράς. Είναι υποχρεωμένη, να βρει τρόπους να μεγαλώσει το έσοδο. Είναι υποχρεωμένη αν θέλει να υπάρχει και να γίνεται παράδειγμα προς μίμηση, να διαχειριστεί δίκαια τον πλούτο. Διαφορετικά, δεν έχει λόγο ύπαρξης στις συνθήκες του 21ου αιώνα."

του Δημήτρη Χρήστου*

Το ρεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας "Guardian" για το κρίσιμο τριήμερο στις Βρυξέλλες μέχρι να φτάσουμε στη συμφωνία της 12ης Ιουλίου, συναρμολογεί με χαρακτηριστικό τρόπο τα όσα συνέβησαν εκεί και κυρίως τον πραγματικό κίνδυνο που αντιμετώπισε η χώρα, δηλαδή να εξοβελιστεί από τη ζώνη του ευρώ με εισήγηση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. 

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών είχε ενημερώσει με non paper όλους τους συναδέλφους του στο Eurogrup, ώστε να προετοιμαστούν για την εκδίωξη της Ελλάδας. Ξέραμε την αντίδραση του Ρέντζι και του Ολάντ. Εκείνο που δεν ξέραμε ήταν η προσπάθεια του προέδρου της Ε.Ε. Ντόνλαντ Τουσκ να μπλοκάρει πάση θυσία το σχέδιο Σόιμπλε. Αυτός ήταν, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο καταλύτης που δεν άφησε τα πράγματα να φτάσουν στα άκρα. Φυσικά, οι παρεμβάσεις της Ουάσιγκτον δεν καταγράφονται, αλλά όλοι πλέον γνωρίζουν πως έπαιξαν καθοριστικό ρόλο, ειδικά στην αποδέσμευση του Τουσκ από τα γερμανικά σχέδια.

Διάλεξα αυτή την εισαγωγή για να επανατοποθετηθώ σε ένα κρίσιμης σημασίας ζήτημα που βασανίζει ακόμα μεγάλο αριθμό μελών του ΣΥΡΙΖΑ (όπως διαπίστωσα πρόσφατα σε κομματική συνέλευση) που αισθάνονται ότι το κόμμα τους δεν είναι πλέον αριστερό και ριζοσπαστικό. 

• Όταν τους ρωτάς τι νομίζουν πως θα γινόταν στην περίπτωση που ο Αλ. Τσίπρας δεν δεχόταν τη συμφωνία που του προτάθηκε, ακολουθεί βουβαμάρα. 
• Όταν τους αναφέρεις ότι η κοινοβουλευτική τάξη υπαγόρευε, στην περίπτωση του ναυαγίου, την παραίτηση της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα, εν μέσω capital controls, καθώς οι ψηφοφόροι του 36% δεν είχαν συμπεριλάβει στην εντολή τους το δικαίωμα της κυβέρνησης να οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρώ, η βουβαμάρα παρατείνεται. 
• Όταν, στη συνέχεια, αναφέρεις πως ο ΣΥΡΙΖΑ στην περίπτωση αυτή, θα ήταν υποχρεωμένος να κατέλθει στις εκλογές αποδεχόμενος το σχέδιο Σόιμπλε για διαζύγιο ή να επιλέξει την ασύνταχτη χρεοκοπία, εξακολουθούν να μην αντιδρούν; 
• Όταν συμπληρώνεις αναφέροντας την απογοήτευση που θα έφερνε στην ευρωπαϊκή Αριστερά ένα ναυάγιο, τα ίδια. Ευτυχώς κάτι σαλεύει όταν γίνεται αναφορά στις πολιτικές διεργασίες -σήμερα- στην Πορτογαλία.

Γιατί όμως αισθάνονται προδομένοι ή έκθετοι; Αισθάνονται ασυνεπείς, διότι άλλα υποσχέθηκε το άπειρο κόμμα τους και άλλα υποχρεώνεται να πράξει. Έτσι όμως είναι η πολιτική που καθορίζεται από τον συσχετισμό των δυνάμεων στην Ευρώπη. 

Ο κίνδυνος του Grexit θεωρήθηκε γερμανική μπλόφα, αλλά τελικά δεν ήταν. Τούτων δοθέντων, η συμφωνία που αποδέχτηκε ο Έλληνας πρωθυπουργός ήταν ένας συμβιβασμός για να μην υπογράψει την αριστερή παρένθεση ο ίδιος. 

Αφήνει περιθώρια αυτός ο συμβιβασμός για τον απεγκλωβισμό της χώρας από τα δεσμά των Μνημονίων και μάλιστα με παραδοχή για ρύθμιση του χρέους; 

Ο πρωθυπουργός και το οικονομικό επιτελείο δηλώνουν πως ναι, μπορούν να φτάσουν στον στόχο, στην υλοποίηση ενός προγράμματος ανάταξης και ανάπτυξης με κοινωνικό πρόσημο.

Και εδώ αποκαλύπτεται το κενό κυβερνητικής παιδείας που υπάρχει στην Αριστερά της ισόβιας αντιπολίτευσης. 

Είμαστε σε μια φάση όπου οι εθνικές και ατομικές οικονομικές υποχρεώσεις είναι υπερβολικές και ανελαστικές. Ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε αυτή την ανυπόφορη δυσκολία είναι να αυξήσουμε όσο το δυνατόν ταχύτερα το εισόδημα σε όλες τις βαθμίδες. Αυτό ακριβώς είναι το στοίχημα της Αριστεράς. Είναι υποχρεωμένη, να βρει τρόπους να μεγαλώσει το έσοδο. Είναι υποχρεωμένη αν θέλει να υπάρχει και να γίνεται παράδειγμα προς μίμηση, να διαχειριστεί δίκαια τον πλούτο. Διαφορετικά, δεν έχει λόγο ύπαρξης στις συνθήκες του 21ου αιώνα.

ΣΗΜΕΡΑ ο Αλ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του δεν έχουν σοβαρό πολιτικό αντίπαλο. Αντίπαλός τους όμως, και μάλιστα δυνατός, είναι τα προβλήματα της χώρας και οι ρυθμίσεις στο πλαίσιο της συμφωνίας. 

• Αν τα καταφέρουν, θα μακροημερεύσουν και μαζί τους και η χώρα. 
• Αν όχι, τότε η πρώτη αριστερή κυβέρνηση θα πέσει από την εξουσία, με τη μικρή παρένθεση να έχει γίνει απλώς μικρομεσαία. 

Το πρώτο των σοβαρών εμποδίων είναι το ζήτημα του ασφαλιστικού συστήματος. Ενός συστήματος που ασφαλώς χρειάζεται αναδόμηση και εκσυγχρονισμό. 

Οι δανειστές ζητάνε οριζόντιες περικοπές έχοντας κάνει έναν απαράδεκτο και αυθαίρετο υπολογισμό για τον μέσο όρο της ανάπτυξης στη χώρα μέχρι το 2030 που δεν υπερβαίνει το 0,7% του ΑΕΠ! 

Αν η κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός εγκλωβιστούν σε αυτή την παραδοχή, τότε θα χυθεί αίμα. Οι συντάξεις θα πετσοκοπούν και η ύφεση θα δαγκώνει και θα κόβει ανθρώπινο κρέας!

Έχουν γνώση οι φύλακες; 

Δεν το γνωρίζω και ανησυχώ σοβαρά από τις επιπόλαιες και βιαστικές δηλώσεις των αρμοδίων. 

Δυστυχώς τα κυβερνητικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν πίσω τους ένα ισχυρό και καλά οργανωμένο κόμμα όπου η διαβούλευση μεταξύ των δύο μερών θα μπορούσε να συμβάλει στην εξεύρεση των καλυτέρων δυνατών λύσεων. Έτσι, πολύτιμες δυνάμεις που υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ μένουν αναξιοποίητες, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσεται η ψευδαίσθηση της υπερεπάρκειας (που στη συνέχεια εξελίσσεται σε αυταρχισμό) αρκετών υπουργών, που νομίζουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν και μόνοι τους.

ΜΠΟΡΕΙ μέχρι σήμερα οι υποχρεώσεις των μεταρρυθμίσεων να είναι πιεστικές, όμως αν δεν προγραμματιστούν επαρκώς οι αναγκαίες τολμηρές αλλαγές με βαθιά μελέτη και πραγματική διαβούλευση των πρωταγωνιστών του κάθε τομέα της οικονομίας και της κοινωνίας, η βιασύνη θα εξελιχθεί σε τσαπατσουλιά και η τσαπατσουλιά θα φέρει κατά πάσα πιθανότητα και την αποτυχία.