Θα έπρεπε να ντρέπονται.

Προσδοκίες και σύγχυση

Του Γιώργου Δελαστίκ

Φαρσοκωμωδία συνήθους τύπου κατάντησαν τελικά τη διαδικασία συγκρότησης της κυβέρνησης του Λουκά Παπαδήμου οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και το αποτέλεσμα είναι αδιάφορο - για να μη χρησιμοποιήσουμε βαρύτερο χαρακτηρισμό. Ελάχιστα διαφέρει η κυβέρνηση αυτή στη σύνθεσή της από την προηγούμενη, παταγωδώς αποτυχημένη, κυβέρνηση Παπανδρέου. Εδώ που τα λέμε όμως, κανένας δεν....

περιμένει τίποτε είτε από τους μέχρι τώρα υπουργούς είτε από τους νέους υπουργούς της ΝΔ. Δεν υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που να φαντάζεται π.χ. ότι ο Δημήτρης Αβραμόπουλος θα χαράξει νέα αμυντική πολιτική ή ότι ο Σταύρος Δήμας θα ανοίξει νέους ορίζοντες στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. Στο πρόσωπο του πρωθυπουργού και μόνο συγκεντρώνονται όλες οι προσδοκίες και οι ελπίδες.

Εντελώς άλλα πράγματα αναμένει όμως ο καθένας από τον Λ. Παπαδήμο. Οι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, η αγορά και ο λαός ομονοούν μόνο στο ότι όλοι περιμένουν από τον πρωθυπουργό να φέρει τα λεφτά της έκτης δόσης του δανείου. Πρόκειται για την πρώτη δόση, επαναλαμβάνουμε, που τμήμα της θα πέσει στην ελληνική οικονομία - γι' αυτό και μας εκβιάζουν συνεχώς για να μας τη δώσουν.

Οι τραπεζίτες ελπίζουν, μάλλον είναι βέβαιοι, ότι ο Λ. Παπαδήμος, τραπεζίτης κι αυτός, θα κάνει το καλύτερο δυνατόν για να περιορίσει τις ζημιές των τραπεζών από το "κούρεμα" κατά 50% των ελληνικών ομολόγων. Οι επιχειρηματίες προσδοκούν ότι ο πρωθυπουργός θα πάρει μέτρα επαναδραστηριοποίησης της ελληνικής οικονομίας, ρίχνοντας τμήμα των χρημάτων της δόσης του δανείου στην αγορά, η οποία έχει "στεγνώσει" από ρευστό. Να ανακοπεί η λαίλαπα εξοντωτικών φόρων, μείωσης μισθών και συντάξεων και καταβαράθρωσης του βιοτικού του επιπέδου εύχεται ο λαός. Σε οικονομική βελτίωση δεν ελπίζει.

Εκλογές δεν θα γίνουν σε τρεις μήνες, στις 19 Φεβρουαρίου, όπως υποτίθεται ότι συμφώνησαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Σε καμιά περίπτωση, η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν προλαβαίνει να παραγάγει έργο στους προαναφερθέντες τομείς μέσα σε τρεις μόνο μήνες, εκ των οποίων ο ένας σχεδόν μήνας είναι των εορτών. Εκτός πια και αν η μοναδική πραγματική αποστολή αυτής της κυβέρνησης είναι να σώσει τις τράπεζες, να διαμοιράσει ό,τι προλάβει από τη δημόσια περιουσία και να φορτωθεί αυτή το βάρος της επικύρωσης και συγκεκριμενοποίησης των αποφάσεων της Ευρωζώνης και όχι οι ψοφοδεείς πολιτικοί του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Δειλία, ανάξια ηγετών, επιδεικνύουν οι Γιώργος Παπανδρέου και Αντώνης Σαμαράς. Για την αντιμετώπιση των συνεπειών του "κουρέματος" των ομολόγων που κατέχουν οι ελληνικές τράπεζες ή για την απόσπαση της έκτης δόσης από τους Ευρωπαίους, χρήσιμος είναι σίγουρα ο Λ. Παπαδήμος. Η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης όμως της 27ης Οκτωβρίου δεν αφορά αποκλειστικά το "κούρεμα" των ομολόγων. Προσδιορίζει και το βαρύ αντίτιμο που πρέπει να καταβληθεί: αέναη λιτότητα και ξένη κηδεμονία της Ελλάδας.

Φορτώνουν στις πλάτες ενός ούτε καν εκλεγμένου πρωθυπουργού το ασήκωτο βάρος της επικύρωσης μιας συνθήκης που χαράσσει μια τέτοια πολιτική για μία τουλάχιστον δεκαετία! Μία πολιτική την οποία ο ένας, ο Γ. Παπανδρέου, συνομολόγησε και με την οποία ο άλλος, ο Αντ. Σαμαράς, συμφώνησε. Κρύβονται δηλαδή και οι δυο τους πίσω από τον Λ. Παπαδήμο. Τολμούν μάλιστα να αποκαλούν με το ψευδώνυμο "μεταβατική" μια κυβέρνηση που τη βάζουν να δεσμεύσει τη χώρα για δέκα ή και περισσότερα χρόνια! Θα έπρεπε να ντρέπονται.

Η ντροπή είναι άγνωστη έννοια όμως στο πολιτικό μας σύστημα. Για την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας ή την κατάλυση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων δεν ντράπηκε π.χ. κανένας από τους θρυλούμενους πενήντα και πλέον βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που θίχτηκαν τόσο πολύ από το ενδεχόμενο πρωθυπουργοποίησης του Φίλιππου Πετσάλνικου -τρίτου, κατά το Σύνταγμα, στην ιεραρχία μετά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό- ώστε απηύθυναν τελεσίγραφο παραίτησής τους προς την ηγεσία του κόμματος.

Ο Πρόεδρος της Βουλής, από την άλλη πλευρά, δεν ντρέπεται να παραμένει στη θέση του μετά τις χυδαίες επιθέσεις εναντίον του από δεκάδες βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που τον διέσυραν στο πανελλήνιο; Δεν αντιλαμβάνεται ότι προσωποποιεί πλέον την κατάπτωση του θεσμού; Ή κι αυτός δεν παραιτείται γιατί πρέπει να μας... "σώσει";

Από:   ethnos.gr