Όταν εκείνος ο τρελός ο Λάκης Σάντας μαζί με τον Μανόλη Γλέζο, κατέβαζαν τη ναζιστική σημαία και ύψωναν την ελληνική, στο σύμβολο του παγκόσμιου πολιτισμού, τον Παρθενώνα, πιθανότατα δεν είχαν επίγνωση του μεγαλείου της κίνησης αυτής.
Τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ήταν μια ανάσα για την Ελλάδα, που έδωσε ελπίδα ότι υπάρχει φως στο τούνελ.
Εβδομήντα χρόνια μετά ο Λάκης Σάντας «έφυγε» από τη ζωή και ο Μ. Γλέζος αγωνίζεται από το δικό του μετερίζι για την πατρίδα. Ειδικά ο πρώτος έφυγε σεμνός, χωρίς να «κεφαλαιοποιήσει» τον ηρωϊσμό του, χωρίς να πάρει θέσεις και να διεκδικήσει μια ζωή… δημοσία δαπάνη, όπως κάνουν πολλοί από τους σημερινούς πολιτικούς μας που ούτε πως είναι η ελληνική σημαία δεν ξέρουν.
Τα λέμε όλα αυτά διότι τα τελευταία χρόνια, πολλοί είναι αυτοί που έχουν εγκαταλείψει τη σημαία της πατρίδας ή αλλιώς το συμφέρον της, και σηκώνουν κατά καιρούς σημαίες ευκαιρίας. Άλλος σηκώνει τη σημαία του κόμματός του, άλλος του συνδικαλισμού και άλλος των μικροκομματικών συμφερόντων. Άλλος την προσωπική του σημαία που μεταφράζεται σε διορισμούς στο δημόσιο, λαμογιές με προμήθειες και άλλα κόλπα, μίζες και ότι άλλο βάλει ο νους.
Έτσι φτάσαμε στο σημερινό χάλι της πατρίδας. Αφήσαμε την ελληνική σημαία στη γωνία, αφήσαμε το μέλλον της χώρας να διαχειριστούν τυχάρπαστοι πολιτικοί όλων των κομμάτων. Από την Μεταπολίτευση και μετά αυτό που κατάφεραν όλοι όσοι πήραν τις τύχες της Ελλάδας στα χέρια τους ήταν να μας κάνουν όλους να ντρεπόμαστε.
Ήρθε, λοιπόν, η ώρα του Μνημονίου, της χρεοκοπίας, της αποτυχίας, της φτώχειας, της υποτέλειας, της αναξιοπιστίας της χώρας. Ξαφνικά γίναμε όλοι θεατές μιας δραματικής ταινίας που παίζεται καθημερινά με τίτλο «Το καφενείον η Ελλάς, περάστε κόσμε».
Κάποιοι εδώ και μήνες σήκωσαν τη σημαία της ευκαιρίας που λέγεται Μνημόνιο και τρόϊκα. Και παρουσιάζουν αυτή τη σημαία ως ευκαιρία για την Ελλάδα, ως η μόνη λύση για το μέλλον.
Όμως, όσο περνούν οι μήνες τόσο περισσότερο ισχυρή γίνεται η αίσθηση που υπάρχει στον κόσμο ότι η σημαία του Μνημονίου που κατά κύριο λόγο μας επέβαλε η Γερμανία, μοιάζει μ’ αυτή τη ναζιστική που είχε υψωθεί πριν 70 χρόνια στην Ακρόπολη.
Τραγική ειρωνεία, δυο σημαίες που μοιάζουν τόσο μεταξύ τους παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, προέρχονται από τη Γερμανία.
Το μεγάλο στοίχημα που μπαίνει πλέον είναι ποιος θα γίνει αυτή την εποχή ο Λάκης Σάντας και ποιος ο Μ. Γλέζος, να κατεβάσουν τη σημαία της κατοχής και να υψώσει την ελληνική σημαία. Κι αυτό δεν το λέμε με αυτή τη γιαλατζί πατριωτική διάθεση που κάποιοι διαλαλούν καθημερινά στα κανάλια. Δεν είμαστε πατριώτες σαν το ΛΑΟΣ που έχει πάρει… εργολαβία την αγάπη για την Ελλάδα.
Η ελληνική σημαία που πρέπει να υψωθεί από κάποιον που θα έχει όραμα θα πρέπει να έχει τα εξής χαρακτηριστικά:
- Να δίνει ελπίδα στους πολίτες ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε καλύτερα. Ότι μπορεί να ξανακάνει θυσίες, αλλά αυτή τη φορά θα πιάσουν τόπο.
- Να ξαναφέρει την αξιοπιστία στην Ελλάδα. Να μπορούν δηλαδή να ταξιδεύουν οι Έλληνες στο εξωτερικό και να μην τους χαρακτηρίζουν λαμόγια και μπαταχτσήδες.
- Να ανήκει πραγματικά η Ελλάδα στους Έλληνες, χωρίς εξαρτήσεις οικονομικές και πολιτικές.
- Να επιστρέψει στην Ελλάδα το αίσθημα της φιλοξενίας, του φιλότιμου, της εργατικότητας. Όλες εκείνες οι αξίες που υπήρχαν αλλά χάθηκαν.
- Και τέλος, να πείσει τους Έλληνες ότι η οικοδόμηση μιας νέας χώρας μπορεί να γίνει από όλους μαζί. Είναι αυτό που έγραφε ο Σικελιανός στο Πνευματικό Εμβατήριο:
Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα, ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο!
Για να δούμε, θα υπάρξει κάποτε ένας νέος Λάκης Σάντας;
Αριστερός Ψάλτης
antinews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου