Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη: το φάντασμα της παγκοσμιοποίησης… Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια παράξενη συμμαχία για να κρατήσουν ζωντανό αυτό το φάντασμα. Οι Άγγλοι εργατικοί, οι δεξιοί Ιταλοί μαζί με τους Κομμουνιστές, οι Γερμανοί πράσινοι, οι Γάλλοι ριζοσπάστες, οι Έλληνες σοσιαλιστές… Και τα κατάφεραν!
Η εθνική κρατική εξουσία είναι πλέον μονάχα μια επιτροπή που διαχειρίζεται τις κοινές υποθέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σύνολό της. Η νέα αστική τάξη θριάμβευσε καταστρέφοντας όλες τις πατριαρχικές και ειδυλλιακές σχέσεις. Έσπασε όλους τους πολυποίκιλους μεταφεουδαρχικούς δεσμούς που συνδέανε τον άνθρωπο με τους φυσικούς ανωτέρους του και δεν άφησε κανένα δεσμό ανάμεσα σε άνθρωπο και σε άνθρωπο, εκτός από το γυμνό συμφέρον, από την αναίσθητη « πληρωμή τοις μετρητοίς » ή μηδέν προκαταβολή και πρώτη δόση το 2004!
Έπνιξε στα παγωμένα νερά του του εγωιστικού υπολογισμού τα ιερά ρίγη του ευλαβικού ρεμβασμού, του ιπποτικού ενθουσιασμού, της μικροαστικής μελαγχολίας. Μετέτρεψε την προσωπική αξιοπρέπεια σε εναλλακτική αξία και στη θέση των απειράριθμων γραφτών και των έντιμα αποχτημένων ελευθεριών έβαλε τη μοναδική ασυνείδητη ελευθερία του εμπορίου. Με μια λέξη, στη θέση της σκεπασμένης με θρησκευτικές και πολιτικές αυταπάτες εκμετάλλευσης, έβαλε την ανοιχτή, ξεδιάντροπή, άμεση, σκληρή εκμετάλλευση.
Η νέα αστική τάξη αφαίρεσε το φωτοστέφανο απ’ όλα. τα ως σήμερα, αξιοσέβαστα επαγγέλματα που τα αντίκριζαν με θρησκευτική ευλάβεια. Τον γιατρό, τον νομικό, τον ποιητή, τον άνθρωπο της επιστήμης, τους μετέτρεψε σε μισθωτούς εργάτες της.
Η εθνική μονομέρεια και ο εθνικός περιορισμός γίνονται όλο και πιο αδύνατα και από τις εθνικές και τοπικές φιλολογίες διαμορφώνεται μια παγκόσμια φιλολογία.
Η νέα αστική τάξη ξέσκισε τον πέπλο του συναισθηματισμού που σκέπαζε τις οικογενειακές σχέσεις και τις έκανε ξεκάθαρες χρηματικές σχέσεις.
Η νέα αστική τάξη όλο και περισσότερο καταργεί το κομμάτιασμα των μέσων παραγωγής, της ιδιοκτησίας και του πληθυσμού. Συσσώρευσε τον πληθυσμό, συνένωσε τα μέσα παραγωγής και συγκέντρωσε την ιδιοκτησία σε λιγοστά χέρια. Η αναγκαία συνέπεια ήταν ο πολιτικός συγκεντρωτισμός. Ανεξάρτητα κράτη με διαφορετικά συμφέροντα, με διαφορετικούς νόμους, κυβερνήσεις και δασμούς και που συνδέονται μεταξύ τους με σχέσεις οικονομικής συμμαχίας προσπαθούν να συσπειρωθούν σε ένα κράτος, σε μια κυβέρνηση, σε ένα νόμο, σε ένα ταξικό συμφέρον, σε μια τελωνειακή ζώνη με ενιαίο νόμισμα.
Ο ουσιαστικός όρος για την ύπαρξη και για την κυριαρχία της νέας αστικής τάξης είναι η συσσώρεύση του πλούτου στα χέρια των ιδιωτών, ο σχηματισμός και η αύξηση του κεφαλαίου με τη βοήθεια της οικολογίας και του εκσυγχρονιστικού σοσιαλισμού.
Η απαραίτητη σοσιαλιστική και οικολογική εσθήτα φτιαγμένη από αραχνοΰφαντες θεωρητικολογίες, κεντημένη με όμορφα ρητορικά λουλούδια, διαποτισμένη με μια πνιγηρή αισθηματική δροσιά, αυτή η απλόχωρη εσθήτα που οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές και οικολόγοι τύλιξαν μέσα της τις λίγες κοκαλιάρικες « αιώνιες αλήθειες » τους, χρησιμεύει μονάχα για την κατανάλωση του εμπορεύματός τους από το κοινό.
Σ’ αυτήν την κατηγορία των πραγματιστών σοσιαλιστών ανήκουν οι οικονομιστές, οι εκσυγχρονιστές, οι φιλάνθρωποι, οι ανθρωπιστές, οι συνδικαλιστές και όλοι εκείνοι που ασχολούνται να καλυτερέψουν την κατάσταση των εργαζομένων τάξεων, οι οργανωτές της αγαθοεργίας, οι οικολόγοι, οι ιδρυτές συλλόγων υπέρ της μετριοπάθειας, οι πιο παρδαλοί ψευτομεταρυθμιστές.
Ο νέος, όμως, Ευρωπαϊκός διαφωτισμός που ξεκίνησε από το κίνημα κόντρα στην παγκοσμιοποίηση και στην νέα τάξη πραγμάτων, αναλύει με πολύ μεγάλη οξύνοια τις αντιφάσεις που υπάρχουν στις σύγχρονες σχέσεις παραγωγής. Ξεσκεπάζει τις υποκριτικές απολογίες των οικονομολόγων. Αποδεικνύει με αδιάψευστο τρόπο τα καταστροφικά αποτελέσματα των μηχανών και του καταμερισμού εργασίας, την συγκέντρωση κεφαλαίων, την υπερπαραγωγή, τις κρίσεις, τον αναγκαστικό αφανισμό τον μικρομεσαίων και των αγροτών, την αθλιότητα των ανθρώπων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, την αναρχία στην παραγωγή, την χτυπητή δυσαναλογία στον καταμερισμό του πλούτου, τον εξοντωτικό βιομηχανικό πόλεμο, την διάλυση των παλιών εθίμων, των παλιών οικογενειακών σχέσεων, των παλιών εθνοτήτων…
Η ανάγκη να μεγαλώνει ολοένα την πώληση των προϊόντων της, κυνηγά την νέα αστική τάξη πάνω σ’ όλη τη γήινη σφαίρα. Είναι υποχρεωμένη να φωλιάζει παντού, να εγκαθίσταται παντού, να αποκαθιστά παντού σχέσεις.
Στη θέση της παλιάς τοπικής και εθνικής αυτάρκειας και αποκλειστικότητας μπαίνει μια ολόπλευρη συναλλαγή, μια ολόπλευρη αλληλεξάρτηση των εθνών…
Τα όπλα, όμως, που χρησιμοποίησε η αστική τάξη για να εγκαταστήσει τη νέα τάξη πραγμάτων στρέφονται τώρα ενάντια στην ίδια την αστική τάξη. Μια καινούργια ιστορική πρωτοβουλία εμφανίζεται στην Ευρώπη. Μια καινούργια πολιτική αναγκαιότητα δημιουργείται σιγά-σιγά. Ένας νέος « αληθινός » Ευρωπαϊκός σοσιαλισμός γεννιέται…
Οι αστικές σχέσεις παραγωγής και ανταλλαγής, οι αστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, η σύγχρονη αστική κοινωνία, που δημιούργησε τόσο ισχυρά μέσα παραγωγής μοιάζει πλέον με τον μάγο εκείνο που δεν καταφέρνει πια να κυριαρχήσει πάνω στις καταχθόνιες δυνάμεις που κάλεσε ο ίδιος…
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη: το φάντασμα της παγκοσμιοποίησης…
Καρλ Μαρξ
Φρίντριχ Ένγκελς
Για την προσαρμογή στα σημερινά
Χάρρυ Κλυνν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου