Κυβέρνηση εκτός νόμου!

Κάποιες φορές τον βλέπεις και είναι να τον λυπάσαι, έτσι πεσμένο στα τέσσερα, όπως κατά δήλωσή του αρέσκεται.

Άλλες πάλι φορές παρασύρεσαι από αυτήν την αδυναμία σου να ερμηνεύσεις την συμπεριφορά του, την απίστευτη αδιαφορία του για την υστεροφημία του και σκέφτεσαι ότι κάποιοι ασφαλώς τον κρατάνε από τα ούμπαλα για τις βρομιές που έχει κάνει στο παρελθόν. Άγνωστο τι βρομιές, αλλά πάντως βρομιές -κι έτσι τον χρησιμοποιούν αυτοί οι ανθέλληνες ως υποχείριό τους. Ακόμα χειρότερα, όταν κυλιέσαι ακόμα βαθύτερα στον βούρκο της συνωμοσιολογίας και σκέφτεσαι ότι οι επίλεκτοι από την Διεθνή των οικονομικών δολοφόνων, τον έχουν κάνει να έχει χεστεί επάνω του, από τον φόβο του, ο καημένος.

Είναι κι οι άλλες φορές, όλο και συχνότερα καταλήγεις στην τελευταία αυτή εκδοχή, που πιθανολογείς ότι ο άνθρωπος αυτός είναι για τα σίδερα!

Ο λόγος, ασφαλώς, για το θλιβερό ανθρωπάριο που με την ψήφο μας ορίσαμε πριν δυο χρόνια ως πρωθυπουργό της Ελλάδας.

Όπια, όμως, κι αν είναι η ρίζα του προβλήματος, το πρόβλημα παραμένει και δεν είναι άλλο από αυτόν τον διαβόητο Εφιάλτη του 21ου αιώνα που κηδεμονεύει, μαζί με την απρεπή κουστωδία των υπουργών και των συμβουλατόρων του, τις ζωές μας. Εφιάλτης, ακριβώς όπως ο κοντοχωριανός του πρόγονος και γράψε το σε παρακαλώ όπως στο λέω! Διότι έτσι θα γραφτεί στις σελίδες της Ιστορίας, το όνομά αυτού του εξωμότη που παριστάνει ετούτες τις ζοφερές ώρες τον πρωθυπουργό της χώρας μας και την καταληστεύει, ως ο χειρότερος κακοποιός γενίτσαρος ή αναίσχυντος τυχοδιώκτης.

Δεν υπάρχει λόγος να μπαίνουμε ξανά σ’ αυτήν την ανώφελη  συζήτηση αφού δεν υπάρχει τρόπος να ανακαλυφθεί ξανά ο τροχός και τα λέγαμε και προχθές: είναι σχιζοφρενική η εμμονή στο ξεπούλημα της επιχείρησης παραγωγής του ηλεκτρικού ρεύματος. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί όλοι οι σοβαροί και καταρτισμένοι άνθρωποι πάνω σ΄ ετούτον τον πλανήτη, συμφωνούν ότι η επιχείρηση ηλεκτροδότησης μιας χώρας είναι φυσικό μονοπώλιο.

Αλλά αυτά που καταγγέλλονται, αυτήν την ώρα, αυτά που αποκαλύπτονται ετούτη τη στιγμή, είναι τερατώδη! Δεν είναι ούτε αστείο ούτε επιτρεπτό να τους αφήνουμε να ξεπουλάνε αντί πινακίου φακής την περιουσία που δημιούργησαν με τον κόπο, τον ιδρώτα και το αίμα τους, οι παππούδες και οι πατεράδες μας. 

Είναι ντροπή, σου λέω!

Σου θυμίζω αυτό που σημείωνα τις προάλλες και βάλε το καλά στο μυαλό σου: το μόνο που πρέπει να μας εκπλήσσει είναι αυτός ο ιδιότυπος μιθριδατισμός μας. Αυτή η έλλειψη συγκίνησης μας, αυτή η αδυναμία αντίδρασης μας, απέναντι στη συμμορία των αναίσχυντων που ζεσταίνοντας τα ελικόπτερα, κάνουν καθώς φαίνεται, την τελευταία μεγάλη τους αρπαχτή!

Και σου επαναλαμβάνω, ότι πρέπει κάτι να κάνομε, επιτέλους! Να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας, κάτι τέλος πάντων, να βγούμε στους δρόμους, ξέρω 'γω!? Κάτι!

Πόσες φορές σου έχω περιγράψει το όνειρό μου για εκείνην την μαγική καλοκαιρινή βραδιά, καλή ώρα σαν την αυριανή, που όλοι μαζί ταυτόχρονα, θα κλείσομε, λέει, τους δέκτες των τηλεοράσεών μας, λίγο πριν από το σούρουπο, εκεί, κάπου λίγο πριν αρχίσει το δελτίο των οχτώ∙ όλοι μαζί, σιωπηλοί, χωρίς συνεννόηση αναμεταξύ μας, χωρίς καθοδήγηση από κανέναν.

Κάτι όνειρα όμως, ε!?

Κι όλοι μαζί θα βγούμε, λέει, στους δρόμους σιωπηλοί. Ούτε σημαίες ούτε νταούλια ούτε ταμπούρλα. Ούτε φωνές ούτε συνθήματα. Μόνο σιωπηλοί και μονιασμένοι, θα κατέβομε και θα πλημμυρίσομε τις πλατείες των χωριών και των πόλεών μας τεθλιμμένοι∙ για ν' ανάψομε από ένα κερί όλοι μας στη μνήμη της κάθε μιας και για τον κάθε έναν από όλους αυτούς που "έφυγαν" για πάντα, που τους έχει ήδη καταπιεί η κρίση.

Γι’ αυτούς που τέλεψαν επειδή τα φάρμακα τους ήταν πολύ ακριβά για να τα πληρώνουν.

Για εκείνον τον άνεργο μουσικό, θα τον θυμάσαι, που πήδηξε, αφού έσπρωξε πριν από αυτόν την κατάκοιτη μάνα του, στο κενό.

Για τον παππούλη που η ψυχή του έφυγε μέσα από την πλατεία Σύνταγματος ή για τον άλλο που έπεσε προχθές κάτω από το τρένο –οριστική στάση «Ακρόπολη». 

Μακριά η λίστα των απόντων από το αυριανό βραδινό προσκλητήριο.

Ένα κερί στο χέρι ο καθένας μας, να καίει για όλους τους νεκρούς, άσημους και διάσημους, δηλωμένους και αδήλωτους, όλους τους νεκρούς του Μνημονίου.

Κι έτσι σιωπηλοί θα βροντοφωνάξομε, ναι, σιωπηλοί, όπως στο λέω, θα βροντοφωνάξομε: «Φτάνει πια!»

Και να έχει φτάσει, πια… Αμήν!

Alexandros Raskolnick