ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ BUSINESS PLAN

 

Του Θύμιου Λυμπερόπουλου,

Προέδρου της Π.Ο.Ε.Ι.Α.Τ.Α.

 

Θα περίμενε κανείς, ότι η διαφορά που χωρίζει τη Νέα Δημοκρατία από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα μεγάλωνε ακόμη περισσότερο, τόσο από την βοήθεια συγκεκριμμένων ΜΜΕ που στηρίζουν την αντιπολίτευση και ΄΄διογκώνουν΄΄ την διαφορά, όσο και από την φθορά που έχει πάντα το κυβερνών κόμμα που ασκεί την εξουσία. Κι όμως, ακόμη κι αυτό το πλεονέκτημα η σημερινή ηγεσία της αντιπολίτευσης κατάφερε να το χάσει. Η διαφορά όχι μόνο δεν μεγαλώνει, αντίθετα η ψαλίδα της διαφοράς κλείνει και ο λόγος είναι προφανέστατος.

Μια απλή ανάγνωση των κινήσεων που κάνει ο κυβερνητικός σχηματισμός ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και τα υπόλοιπα κόμματα που εκπροσωπούν τον λαό στο κοινοβούλιο, είναι αρκετή για να εντοπίσει τη διαφορά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να γίνει ένας σύγχρονος πολιτικός φορέας και να καταστεί ισότιμο μέλος στο κλαμπ της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, που είτε μας αρέσει, είτε όχι, θα αποτελεί τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον μια κυψέλη εξουσίας για τα ευρωπαϊκά κράτη. Οι ΑΝΕΛ, παρά την στοχοποίηση που δέχεται ο κ. Καμμένος και παραπέμπει σε τακτικές 2008 σαν αυτές που έζησε ο Κώστας Καραμανλής, ξέρουν να κρατούν τις ισορροπίες που απαιτούνται για μια ομαλή συγκυβέρνηση δύο πολιτικών κομμάτων με μοναδικό κοινό σημείο τον ανθρωποκεντρικό τους χαρακτήρα.

Παρά το γεγονός ότι κάποια στελέχη της κυβέρνησης υπέπεσαν σε σημαντικά σφάλματα (αναφέρομαι σε ζητήματα αδιαπραγμάτευτα για την ψυχοσύνθεση των Ελλήνων, όπως η σημαία και η σημασία της, η κατάργηση της αριστείας, η κατάργηση της προσευχής στην καθημερινότητα ενός σχολείου, ή ακόμη και η στήριξη κάποιων στελεχών στον Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ), εντούτοις, ο τρόπος διακυβέρνησης, με τα λάθη, που αναμφίβολα έκαναν οι υπουργοί της κυβέρνησης, υποδηλώνει ότι βρίσκονται πιο κοντά στα θέλω της ελληνικής κοινωνίας από οποιοδήποτε άλλο κόμμα. Και το μεγαλύτερο κατόρθωμα αυτής της κυβέρνησης είναι ότι –τουλάχιστον– προσπαθεί να σταματήσει την πιο αισχρή ανακατανομή πλούτου που βίωσε ποτέ ο τόπος μας από την εποχή του Καποδίστρια μέχρι σήμερα. Ας αναλογιστεί κάποιος ποια Ελλάδα παρέλαβε το 2015 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Τι άφησαν πίσω τους οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Σαμαρά, Παπαδήμου. Τα δεσμά που έχει αυτή η χώρα με την υπογραφή του πρώτου μνημονίου (κυρίως) και του δεύτερου στη συνέχεια; Ας αναλογιστεί κανείς τη μορφή που έχει σήμερα η Νέα Δημοκρατία και τότε εύκολα θα καταλάβει τι ακολουθεί… αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης καταφέρει να ΄΄κλέψει΄΄ την εξουσία.

Η Ελλάδα έχει μείνει πολύ πίσω σε όλους τους τομείς. Και όλα ξεκινούν από την οικονομία. Όταν οι πηγές πλούτου μοιράστηκαν σε πολυεθνικές και σε καρτέλ, σταματάς να παράγεις πλούτο. Παράγεις ανέργους και φτώχεια.

Πολυεθνικός… σχεδιασμός

Δεν είμαι αριστερός. Ποτέ δεν ήμουν και προφανώς δεν θα γίνω. Είμαι όμως ορκισμένος εχθρός του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και κάθε μορφής μονοπωλίου, είτε αυτό είναι ιδιωτικό, είτε κρατικό. Δεν μπορώ να ανεχτώ την απόλυτη απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που παράγουν αυτές οι ακραίες ιδεολογίες.

Ωστόσο η αλήθεια είναι μοναδική. Δεν έχει ούτε δεξιά, ούτε αριστερή πλευρά. Μακάρι να μπορούσα να υπερασπιστώ και ένα επικοινωνήσω τις επιλογές μιας κεντροδεξιάς παράταξης,όπως έκανα για τέσσερις δεκαετίες. Θα το έκανα με πολύ μεγάλη χαρά αν οι πολιτικές της στόχευαν στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, στην αναχαίτιση της φτώχειας, στην δικαιοσύνη στην οικονομία και στην δικαίωση της εργασίας. Δυστυχώς, όλα αυτά απουσιάζουν από την φιλοσοφία και την ιδεολογία της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας. Το πολιτικό της πρόγραμμα μοιάζει περισσότερο με business plan πολυεθνικής, που στοχεύει στην αύξηση της κερδοφορίας των μετόχων. Αλλά σε αυτή τη ζωή υπάρχουν και οι άνθρωποι. Οι απλοί άνθρωποι. Αυτοί που δεν έχουν μετοχές και μερίσματα. Αυτοί που χρειάζονται τη δουλειά τους για να ζήσουν και όχι να πλουτίσουν.

Αυτούς τους ανθρώπους η σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας δεν μπορεί να τους προσεγγίσει. Δεν μπορεί, γιατί δεν έχει πειστικά επιχειρήματα. Δεν μπορεί, γιατί οι ανάγκες της κοινωνίας είναι γι’ αυτούς λαϊκισμός. Δεν μπορεί, γιατί στο πρόσωπο του Προκόπη Παυλόπουλου δεν βλέπει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά τον μεγαλύτερο εκφραστή του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, ο οποίος τους προκαλεί πονοκέφαλο και δυσφορία.

Ευτυχώς όμως για την πατρίδα, η σοφή επιλογή Τσίπρα-Καμμένου έφερε τον κ. Παυλόπουλο στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Είναι εκεί για να θυμίζει ποιος είναι ο ιδεολογικός δρόμος που οδηγεί σε ένα κράτος πρόνοιας, δικαιοσύνης, ίσων ευκαιριών για τους πολίτες. Είναι εκεί για να θυμίζει ότι η αξιοπρέπεια, η εργασία, η ευημερία των ανθρώπων ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ο βασικός στόχος κάθε κυβέρνησης. Ξεχνούν ή προσπαθούν να υποβαθμίσουν τις σημαντικές παρεμβάσεις του σε μεγάλα εθνικά θέματα. Δεν μπορούν να ανεχτούν ούτε το κύρος και τον σεβασμό που εκπέμπει στη διεθνή πολιτική σκηνή ούτε την ασφάλεια που παρέχει στη χώρα μας η παρουσία του. Για τον ελληνικό λαό και το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής ηγεσίας είναι αυτονόητη η δεύτερη θητεία του Προκόπη Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας.

ΥΓ: Μετά από πολύ κόπο και μεγάλη προσπάθεια ολοκληρώθηκε το νομοσχέδιο που αφορά τα ταξί και τις εφαρμογές που χρησιμοποιούνται στις επιβατικές μεταφορές και θα κατατεθεί τον επόμενο μήνα στη Βουλή. Γνωρίζω πολύ καλά τις πιέσεις που δέχτηκαν και δέχονται ο Υπουργός Μεταφορών Χρήστος Σπίρτζης και ο υφυπουργός Νίκος Μαυραγάνης προκειμένου να σταματήσουν αυτό το νομοσχέδιο. Γνωρίζω πολύ καλά ποιες πολιτικές δυνάμεις ηγούνται αυτών των πιέσεων και ποια είναι τα κίνητρά τους.

Αυτό που έκαναν επί δεκαετίες στο παρελθόν οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας, να διορθώνουν δηλαδή τις στρεβλώσεις που υπήρχαν στις επιβατικές μεταφορές, το κάνει σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Είναι μαζί μας, κατανοούν το δίκιο μας και θα το κάνουν πράξη με την ψήφιση αυτού του νομοσχεδίου. Τόσο απλά…