Oι νεοφιλελέ του γλυκού νερού

Το Ποτάμι… σε Δράση με θέσεις ήξεις – αφήξεις

Με πολλούς νεωτερισμούς, πολλά νέα πρόσωπα και λίγα παλιά και γνωστά, με την ίδια παρεΐστικη διάθεση και μια ατμόσφαιρα πολιτιστικής λέσχης ή θρησκευτικής σέχτας, οι «εθελοντές» του Ποταμιού ολοκλήρωσαν την Κυριακή το συνέδριό τους στο Λαύριο. Ένα συνέδριο όπου λήφθηκαν κάποιες αποφάσεις, εκλέχτηκαν όργανα, ακούστηκαν κάποιες γενικόλογες και δημοσιογραφικού τύπου διαπιστωτικές απόψεις και σχηματίστηκε η πρώτη ηγετική πυραμίδα της νεότευκτης πολιτικής κίνησης.

Ο εμπνευστής, καθοδηγητής και επικεφαλής της νέας πολιτικής κίνησης Σταύρος Θεοδωράκης δεν θέλησε να μπει στη βάσανο της ψηφοφορίας για την επιβεβαίωση της θέσης του. Αρνήθηκε τον τίτλο του προέδρου, αρκούμενος στο απλό «επικεφαλής». Βλέπετε, δεν υπήρξε ανταγωνιστής, ούτε καν ένας λαγός που να θέσει υποψηφιότητα για ξεκάρφωμα και, μπρος στον κίνδυνο να καταμετρηθεί ένα βορειοκορεατικού μεγέθους αποτέλεσμα, ο Σταύρος, όπως είπε απολογητικά, προτίμησε την ασφαλή μέθοδο της εκλογής διά βοής.

Το γεγονός ότι κάποιοι σχολιάζουν πως, αφού αυτός έφτιαξε το Κίνημα «Το Ποτάμι» και όλα γυρίζουν γύρω από τον ίδιο και το σακίδιό του, θα μπορούσε από σεμνότητα να αποφύγει οποιαδήποτε ανακίνηση θέματος ψηφοφορίας, με δεδομένο ότι είναι ο έχων την πρωτοβουλία, δεν μοιάζει να τον απασχόλησε. Κι αυτό γιατί όλα κινήθηκαν στην επίφαση μιας δημοκρατικότητας, όπου όλες οι σοσιαλδημοκρατικές πρακτικές (ποσόστωση γυναικών, περιφερειακή εκπροσώπηση, παρουσία ομογενών) τηρήθηκαν στο ακέραιο.
Ουσιαστικά το Ποτάμι περιέφερε επί τριήμερο στο Λαύριο τον νεανικό του ενθουσιασμό, την απόσταση από την κομματική δράση και αγωνία των υπόλοιπων κομμάτων. Αφέθηκε αυτάρεσκα στη γοητεία του πολιτικού φλερτ από γνωστούς… «σταθερούς» ιδεολογικά τύπους, όπως ο Ψαριανός και ο Τατσόπουλος, που μετά την παρουσία τους στο συνέδριο έγιναν οι «κοινοβουλευτικοί φίλοι» του Ποταμιού, όπως είπε προχτές στο Mega ο επικεφαλής Σταύρος.
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση όμως είναι η απελπισμένη με τη σφόδρα αντιπαθή στο εκλογικό σώμα «Δράση» Αντιγόνη Λυμπεράκη, η οποία προσήλθε σχεδόν παρακαλώντας στο συνέδριο προκειμένου να βρει νέο πολιτικό εφαλτήριο.
Η αλήθεια είναι ότι δεν λάθεψε στη στόχευση, αφού το Ποτάμι αποτελεί μια πιο λάιτ, ελκυστικότερη και πιο συμπαθή εκδοχή της Δράσης, χωρίς τον στεγνό και απόμακρο πολιτικό λόγο του προέδρου της Θόδωρου Σκυλακάκη, τον κυνισμό και την μπλαζέ ειρωνεία του Στέφανου Μάνου και τις ρηχές και επιθετικές κορώνες του συνεργαζόμενου Θ. Τζήμερου. Η κυρία Λυμπεράκη, λοιπόν, και ταλέντο και γνώσεις και νεοφιλελεύθερη κουλτούρα διαθέτει προκειμένου να μπολιάσει το νέο κόμμα.
Όμως ο Σταύρος ανθίσταται προς το παρόν με τις ταυτίσεις, τους εισοδισμούς γνωστών στελεχών, που μπορεί και να αποκαλύψουν την ιδεολογικοπολιτική ένδειά του και αρκείται να «μπολιάζεται» με φιλελεύθερες και νεοφιλελεύθερες ιδέες για τις αποκρατικοποιήσεις, το Δημόσιο και άλλα σχετικά.
Εκσυγχρονιστές του Ποταμιού
Ουσιαστικά, το Ποτάμι ετοιμάζει τον εαυτό του προκειμένου να υποδεχτεί όλους αυτούς τους αστούς και μικροαστούς που εκπαίδευσε πολιτικά ο Σημίτης και οι επίγονοί του και οι οποίοι καιρό τώρα κινούνται στις παρυφές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, αλλά απομακρύνθηκαν από το τελευταίο λόγω τοξικότητας.
Θέλει να καταστεί ο πόλος έλξης ορφανών από έναν αποϊδεολογικοποιημένο ουσιαστικά πολιτικό χώρο, που αντιμετωπίζει με… υστερία το ενδεχόμενο αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολύ «προχώ» για να αντέξει τον στερεοτυπικό δεξιό λόγο του Σαμαρά και δεν αντέχει το φίλαυτο βενιζελικό ΠΑΣΟΚ που διαχειρίζεται τη μιζέρια του.
Προσπαθώντας να ενοχοποιήσει το πολιτικό παιχνίδι, όπως παίζεται από τα κόμματα σήμερα και πατώντας πάνω στα λάθη, τις αβελτηρίες και τον παρωχημένο – εν πολλοίς – τρόπο λειτουργίας των συστημικών κομμάτων, πριμοδοτείται από το σύστημα προκειμένου να εγκλωβίσει νεανικές κυρίως ψήφους. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο στον δημόσιο λόγο όσο και στα κείμενα δεν γίνεται καμία αναφορά στο ΠΑΣΟΚ και την Κεντροαριστερά, όχι μόνο γιατί ο Σταύρος δεν θέλει να «επιμολυνθεί» από την αρνητική τους πορεία, αλλά και γιατί γνωρίζει πως, αν υπάρξουν εξελίξεις και δημιουργηθεί κάποιου είδους αξιοπρόσεχτος πολιτικός πόλος στην Κεντροαριστερά που μπορεί να καθησυχάσει το οικονομικό, μιντιακό και τραπεζικό σύστημα ότι παίζει καθοριστικό πολιτικό ρόλο, η δική του πολιτική παρουσία περισσεύει. Γι’ αυτό και αρνείται σθεναρά οποιαδήποτε αναφορά στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, σαν να έχουν ήδη εξαερωθεί, και επιχειρεί να εμφανιστεί ως ο ενδιάμεσος μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι προχτές από το φιλόξενο Mega κάλεσε τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ να συγκροτήσουν μια επιτροπή από τους «καλύτερους» προκειμένου να διαπραγματευτούν το χρέος στο όνομα της Ελλάδας, παραλείποντας το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Τα στελέχη του Ποταμιού, οι «εθελοντές» του, αν προτιμάτε, και ο επικεφαλής του είναι στρατευμένοι στο να αναφέρονται στην προοπτική συνεργασίας με Σαμαρά ή Τσίπρα. Μάλιστα ο Σταύρος από το φιλόξενο προχτεσινό «βήμα» προσδιόρισε και το πεδίο δράσης του: να συγκρατήσει τον ακροδεξιό Σαμαρά και τον απείθαρχο Τσίπρα. Πολιτικοί πάντως αναλυτές επισήμαιναν επ’ αυτού ότι, αν προσπεράσει κανείς το αλαζονικό της προσέγγισης, τέτοιες απόψεις είχαν και κάποιοι στη ΔΗΜΑΡ και τους «κόντυναν» οι ψηφοφόροι κανονικά, αφού στο τέλος της μέρας κανείς δεν εκτιμά όσους ετεροκαθορίζονται.
Βαθιά νεοφιλελέ…
Το ενδιαφέρον είναι ότι, ενώ από το συνέδριο ψηφίστηκαν κάποιες θέσεις, είτε πρωτοποριακές είτε σκληρά νεοφιλελεύθερες (οικονομικής κυρίως φύσης), τώρα επιχειρούν να τις μαζέψουν και να τις… στρογγυλέψουν ακολουθώντας τη μίζερη λογική συντηρητικών κομμάτων προκειμένου να μην τρομάξουν τη μεγάλη πλειονότητα. Ο επικεφαλής Σταύρος επιχείρησε να περάσει σε δεύτερη μοίρα το ότι οι σύνεδροι ψήφισαν υπέρ της αποποινικοποίησης της χρήσης χασίς, της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλα, μέσα σε γάμο, ζευγάρια και της χρήσης βραχιολιού για τους εν αδεία κρατουμένους. Προτάσεις δύσκολες για να περάσουν σε αστικά κόμματα, αλλά, από ό,τι φαίνεται, αμήχανες στη διαχείρισή τους και από τον ντεμέκ ρηξικέλευθο επικεφαλής του. Πάντως μετά στο συνέδριο συγκροτήθηκαν κάποιες ομάδες που αναμένεται να συγκροτήσουν ένα πρόγραμμα και να εμβαθύνουν από τις διαπιστωτικές και καφενειακού τύπου προσεγγίσεις που υπάρχουν ώς τώρα για σοβαρά ζητήματα, όπως ο ρόλος και ο τύπος του κράτους, η αντιμετώπιση της ανεργίας, το αναπτυξιακό μοντέλο και άλλα σχετικά, αφού μέχρι τώρα μόνο επιδερμικές προσεγγίσεις είχαμε. Από το Ποτάμι δεν μας έχουν εξηγήσει αν από εδώ και πέρα θα περιμένουμε συγκεκριμένες, σαφείς και αναλυτικές τοποθετήσεις για κάθε νομοθετική πρωτοβουλία και μείζον πολιτικό ζήτημα ή θα παραμείνουν σε έναν επιφανειακό σχολιασμό. Και, παρ’ ότι πολλοί έμπειροι πολιτικοί εκτιμούν ότι, αν οι εθνικές εκλογές αργήσουν, το Ποτάμι μπορεί να καταστεί με τον χρόνο ρυάκι, πιστοποιώντας την τραγική ρηχότητά του, ο επικεφαλής δηλώνει ότι δεν πρέπει να διαλυθεί η Βουλή για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ότι πρέπει να εκλεγεί νέος Πρόεδρος από την παρούσα. Και το αιτιολογεί λέγοντας ότι οι πολίτες στις δημοσκοπήσεις δεν θέλουν εκλογές. Προφανώς το Ποτάμι μοιάζει να είναι η επιβεβαίωση της μελαγχολικής διαπίστωσης ότι οι συστημικές πολιτικές κινήσεις – παλιές και νέες – καθοδηγούνται από τη δημοσκοπική βούληση των πολλών και όχι από την ανάγκη αναταραχής των λιμναζόντων υδάτων με νέες ιδέες και τολμηρές και ριζοσπαστικές προτάσεις, που μπορεί να είναι αρχικά και αντιδημοφιλείς στους πολλούς…
το Ποντίκι