Τι δεν κάνει καλά ο Τσίπρας; Ή αλλιώς: η επιδίωξη επιστροφής στο αμαρτωλό παρελθόν ως κίνητρο αντιπολίτευσης

Του Γ. Λακόπουλου



Όπως και να μετρήσει κανείς τις πολιτικές εξελίξεις, από όποια σκοπιά και αν δει την πολιτική σκηνή, με όποια μέτρα και σταθμά αν τοποθετήσει τη χώρα στο διεθνές περιβάλλον , θα καταλήξει σε δυο απλά συμπεράσματα: Τα πράγματα πάνε καλύτερα για την Ελλάδα και ο Αλέξης Τσίπρας ως Πρωθυπουργός διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων στην εσωτερική πολιτική σκηνή.
Ειδικά για τη χώρα είναι πανθομολογούμενο διεθνώς ότι πλέον κάνει ό,τι πρέπει να κάνει για να  ορθοποδήσει. Και ειδικότερα για τον Πρωθυπουργό θα μπορούσε να πει κανείς ότι το τριήμερο  που άρχισε με την άφιξη του προέδρου Μακρόν και έκλεισε με την συνέντευξη τύπου  του στη Θεσσαλονίκη είχε ορατά τα στοιχεία της  πολιτικής του επικράτησης.
Αν μη τι άλλο, κάποιος που θέλει να σέβεται τον εαυτό του  – και το κοινό του αν είναι ΜΜΕ που κάποτε αποτελούσε φάρο για τη δημοκρατική παράταξη- θα όφειλε να αναγνωρίσει ότι υπάρχει ένα άρωμα επιτυχίας υπέρ της χώρας και ότι το κλίμα είναι θετικό για τον Τσίπρα, γιατί αυτός το πιστώνεται.  Και απο εκει και κατω ας κάνει την κριτική του…
Ομως όλα αυτά τα πασιφανή στοιχεία μπήκαν στο μίξερ της παραπληροφόρησης των πιο φανατισμένων κονδυλοφόρων και  εμπλούτισαν τη μιζέρια της τυφλής αντιπολίτευσης που ασκεί η ΝΔ. Προκατειλημμένες πέννες και κομματικά κέντρα συντονίστηκαν με τα πιο τυχοδιωκτικά στοιχεία της χώρας, για να  αντιστραφεί η πραγματικότητα και να προβληθεί ως … ναυάγιο το σχεδόν θριαμβευτικό τριήμερο του Τσίπρα. Γιατί;
Αν ο τρόπος που αντιμετώπισε τον Πρωθυπουργό τα τελευταία  24ωρα  η αντιπολίτευση ήταν επιθετικός γιατί έτσι συνηθίζει, ειδικά όταν θέλει να κρύψει την αμηχανία της, η ευκολία με την οποία την ακολούθησαν κάποια ΜΜΕ είναι μάλλον λυπηρός και πάντως αδικεί την ιστορία τους.
Στον καιρό του Μνημονίου είναι εύκολο να κάνεις αντιπολίτευση. Αλλά είναι θεμιτό να την κάνεις με στοιχεία που αντλείς από δυο -τρεις κοινοβουλευτικές περιόδους πίσω; Να αντιπολιτεύεσαι με πάθος  έναν πρωθυπουργό που δεν υπάρχει, ένα κόμμα που δεν λέει πλέον αυτά που έλεγε κάποτε και μια κυβέρνηση που κάνει ακριβώς ό,τι πρέπει να γίνει στη χώρα;
Γιατί κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα τα κόμματα της  αντιπολίτευσης είναι προφανές, έως και δικαιολογημένο. Αυτή είναι η δουλειά τους;  Όταν όμως και  ΜΜΕ που διεκδικούν εγκυρότητα κάνουν -μέσω φανατισμένων αναλυτών-  αντιπολίτευση χωρίς αναγνώριση της πραγματικών περιστατικών, αν όχι με διαστρέβλωσή τους, το ερώτημα είναι γιατί το κάνουν. Υπέρ ποιου;  Και πόσο ευφυές είναι για την ίδια την υπόσταση τους και το ρόλο τους στον ευρύτερο παραταξιακό περιβάλλον που κινουνται;

Ερωτήματα  χωρίς απαντήσεις

Αν δει κανείς τα πράγματα σήμερα από τη σκοπιά της δημοκρατικής παράταξης πρέπει να απαντήσει σε ένα ερώτημα:  υπάρχει, από αυτή τη σκοπιά, κάτι πιο ενδιαφέρον από τον Τσίπρα;  Βλέπει κανείς κάποιον πληρέστερο πολιτικό στον προοδευτικό χώρο;
Αν πάλι δει τα πράγματα από την οπτική της πολιτικής που χρειάζεται η χώρα για να κινηθεί μπροστά, πρέπει να απαντήσει  στο  ερώτημα: βλέπει κανείς κάποια καλύτερη πολιτική; Υπάρχει κάτι που δεν κάνει αυτή η κυβέρνηση;  Έχουν τρελαθεί όλοι στο διεθνή χώρο και τη στηρίζουν, αναγνωρίζοντας όσα έκανε; Υπάρχει κάποιος σημαντικότερος στόχος από την ολοκλήρωση του Μνημονίου που επιδιώκει;
Τέλος αν δει κανείς τα πράγματα από τη πλευρά της κοινής λογικής θα μένει μπροστά στην απορία: είναι δυνατόν να επικρίνεται μια κυβέρνηση και ένας πολιτικός ηγέτης γιατί εγκατέλειψε τις λανθασμένες θεωρήσεις των πραγμάτων που είχε παλαιότερα ; Γιατί κατηγορούν τον Τσίπρα ακριβώς; Γιατί δεν έμεινε στο λάθος;
Δεν πήγε σε εκλογές όταν άλλαξε πολιτική και πήρε την έγκριση των πολιτών;  Όσοι  το παραβλέπουν είναι σαν να  του αμφισβητούν το δικαίωμα να κυβερνήσει κατά την εντολη που πήρε και να κριθεί γι’ αυτό…
Δεν είναι  σοβαρό να κρίνεται ο Τσίπρας για αυτά που έκανε ως αντιπολίτευση ή που επιχείρησε με την πρώτη κυβέρνησή του  εφόσον μεσολάβησαν οι δεύτερες εκλογές του 2015. Κρίνεται για αυτά που κάνει ως Πρωθυπουργός σήμερα. Και γι’ αυτά θα απολογηθεί στην κάλπη.  
Αλλιώς θα ήταν σα να κατηγορούσε κάποιος το 1983 τον Ανδρέα Παπανδρέου γιατί δεν έβγαλε τη χώρα από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, όπως έλεγε παλαιότερα. Ή σαν να …μην κατηγορεί τον  Γ. Παπανδρέου που το 2009 άσκησε μια πολιτική για την οποία δεν είχε λαϊκή εντολή- ή μάλλον είχε για την αντίθετη.
Έχει ξαναγίνεται να εξαφανίζεται το κυβερνητικό έργο του παρόντος  -για το οποίο φυσικά και μπορεί να ασκηθεί κριτική-  και να μπαίνει τεχνητά στη θέση του ο βερμπαλισμός του κυβερνώντος κόμματος στο παρελθόν,  για να διευκολυνθούν οι  επιθέσεις κατά της κυβέρνησης;  
Κι ο εταίρος Καμμένος; Κανείς δημοκρατικός πολίτης, ή αναγνώστης δημοκρατικών εφημερίδων, δεν πρόκειται να δει με συμπάθεια την περίπτωσή του και δεν θα χαρεί γι’ αυτόν τον συνεταιρισμό της  Αριστεράς- όσο και αν ο Τσίπρας προβάλλει ένα συγκεκριμένο επιχείρημα, που αφορά σχέσεις κομμάτων και πολιτικών με τη διαπλοκή.
Αλλά είναι δυνατόν ο ίδιος πολίτης να μην ενοχλείται από τον καθαγιασμό του Γεωργιάδη, που ορκίζεται  ότι «δεν υπήρξε ακροδεξιός»; Aπλώς ήταν πρώτο τραπέζι πίστα στο ακροδεξιό τουρλουμπούκι του ΛΑΟΣ , συνομιλητής του Πλεύρη  και έβριζε τους Καραμανλήδες και τους Μητσοτάκηδες, προτού τους αγαπήσει. Ή από τον Βορίδη που επίσης δεν ήταν …ακροδεξιός, απλώς είχε αναλάβει τη νεολαία του Παπαδοπούλου, τον Λεπέν και την ΕΠΕΝ.
Σε τελευταία ανάλυση υπουργός του Καραμανλή ήταν ο Καμμένος, μαζί με τη Ντόρα και όχι πορτ παρόλ του  Καρατζαφέρη…- με τον οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, συγκυβέρνησαν και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.  Άλλα μέτρα και άλλα σταθμά;

Και μετά τον Τσίπρα,τι; 

Αλλά ακόμη και αν ενστερνιστεί κανείς τις ενστάσεις κατά Τσίπρα, μοιραία θα ρωτήσει: ποια ακριβώς είναι η εναλλακτική λύση;   Μήπως να φύγει ο Τσίπρας και να έλθει ο Μητσοτάκης- μόνος ή οικογενειακώς, με ή χωρίς τη Φώφη δίπλα του; Για να εφαρμόσουν ποια πολιτική;  Και να κυβερνήσουν με ποιους και για ποιους;

Μια απλή αναδρομή στην πρόσφατη ιστορία αναδεικνύει που βρίσκονται οι πηγές της κακοδαιμονίας της χώρας και γιατί τα δυο κόμματα -θερμοκοιτίδες της αμαρτίας επιδιώκουν την επιστροφή του. Το ερώτημα είναι τι θέλουν όσοι τους υποστηρίζουν. Να φύγει ο Τσίπρας; Έτσι κι αλλιώς στις κοινοβουλευτικές δημοκρατικές οι κυβερνήσεις κάποια στιγμή φεύγουν. Να φύγει τώρα, πριν την ώρα του, και να έλθει τι;  

Ας πούμε ότι γίνεται αύριο το πρωί. Τι θα αλλάξει στην ασκούμενη οικονομική πολιτική; Τι θα κάνει περισσότερο από αυτό που κάνει ο Τσίπρας  σε ό,τι αφορά τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις; Ή  την υλοποίηση των μνημονιακών υποχρεώσεων της χώρας;
Ο Τσίπρας είναι υπεύθυνος γι’ αυτές τις υποχρεώσεις που κόβουν δικαιωματα και  αμοιβές, για να ορθοποδήσει η χώρα δημοσιονομικά;  Ως Πρωθυπουργός παρέλαβε και συνέχισε το Μνημόνιο. Δεν το ξήλωσε, όπως έλεγε.  Αλλά δεν είναι αυτός που επέβαλε την κυριαρχία της τρόικας. Τη βρήκε και θα ήταν αδύνατο να την εξοβελίσει και ας το έλεγε…
Ο ΣΥΡΙΖΑ  χρεοκόπησε  της ΄χωρα; Η Αριστερά βαρύνεται με την επί δεκαετίες σήψη τη διαφθορά, την υστέρηση, τη φαυλότητα στο δημόσιο, τη διαπλοκή και την λεηλασία του δημοσίου χρήματος;  Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται πίσω από τα τεράστια σκάνδαλα των  περιόδων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έτσι όπως τα ίδια κόμματα έχουν  καταλογίζει το ένα στο άλλο;
Οι άνθρωποι του Τσίπρα έχουν πλουτίσει από τη διακυβέρνηση ή  ως κυβερνώντεςαλλάξαν κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο ; Μέχρι και γειτονιά και  ντύσιμο αλλάξαν καποιοι αλλοι, χωρίς να είναι καθόλου φανερό από πού χρηματοδοτούν το επίπεδο  της ζωής τους; Χρειάζεται να απαριθμήσει κανείς τον βίο και την πολιτεία  προσώπων από το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ ;
Ξέρει κανείς κανέναν Συριζαίο κυβερνητικό που να πιάστηκε κλέπτων οπώρας, ή να ζει ζωή  χαρισάμενη και να προκαλεί  με τον πολυτελή βίο του – μετά την εμπλοκή του σε  κρατικούς πόρους; Να συναγελάζεται στα σαλόνια με οικονομικούς παράγοντες που κάνουν μπίζνες με το κράτος;  Να επωφεληθηκε προσωπικα  από την πολιτική, στο κέντρο ή την περιφέρεια, απο το  ένα ή το άλλο δημόσιο αξίωμα, ή με διαμεσολαβήσεις και παραγοντισμούς στα υπουργεία; Να καλείται σε ανακριτικά γραφεία;  Να τον δείξει.
Μια απλή αναδρομή στην πρόσφατη ιστορία αναδεικνύει που βρίσκονται οι πηγές της κακοδαιμονίας της χώρας και γιατί τα δυο κόμματα -θερμοκοιτίδες της αμαρτίας επιδιώκουν την επιστροφή τους. Το ερώτημα είναι τι θέλουν όσοι τους υποστηρίζουν. Να φύγει ο Τσίπρας; Έτσι κι αλλιώς στις κοινοβουλευτικές δημοκρατικές οι κυβερνήσεις κάποια στιγμή φεύγουν. Να φύγει τώρα, πριν την ώρα του, και να έλθει τι;  
Να επιστρέψει η προγενέστερη διαχείριση στο δημόσιο, το κοινοτικό και το τραπεζικό χρήμα- αλλά και στο ιδιωτικό αν  συνυπολογισθεί και το κόλπο του Χρηματιστηρίου- που άγγιζε το πλιάτσικο;
Να μπορεί ο κάθε μιντιάρχης να καλεί τον Πρωθυπουργο και να του δίνει οδηγίες για την πολιτική που θα ακολουθήσει, για το υπουργικό συμβούλιο που θα διαμορφώσει και για τις χρηματοδοτήσεις που θα εγκρίνει;
Να καταπατάται η δημόσια περιουσία των τηλεοπτικών συχνοτήτων και να χρησιμοποιείται για τη χειραγώγηση του δημόσιο βίου, ή για την «τιμωρία» εκλεγμένων πρωθυπουργών με μονοθεματικά δελτία ειδήσεων- επειδή δεν τους έκαναν τα χατίρια; Και ας αφήσουμε τον Τσίπρα. Να ξεχάσουμε τι έκαναν στον Κ. Καραμανλή, ή στον Ανδρέα Παπανδρέου;
Εφόσον  ο Τσίπρας και το κόμμα του κάνουν στραβά κουλουρια  θα δεχθούν κριτική και στο τέλος να αποφασίσει ο ξενοδόχος για το λογαριασμό. Έτσι κι αλλιώς αυτό θα γίνει στην ώρα του.
Αλλά όποιος θέλει να είναι αξιόπιστος στην κριτική του, πρέπει να μην κλείνει τα μάτια στα θετικά και να φουσκώνει τα αρνητικά , οπως συμβαίνει αυτές τις ημέρες  – κάποιοι βρηκαν ασημαντη και την παρουσία του Μακρον  -και στο τέλος να εξηγεί τι ακριβώς επιθυμεί ή επιδιώκει για τη συνέχεια.
Αν είναι κάτι καλύτερο από το Τσίπρα και τη σημερινή κυβέρνηση , καλύτερη πολιτική και υγιέστερη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, κανείς δεν θα διαφωνήσει. Αλλά αν αυτή η φασαρία γίνεται για να επιστρέψουμε στο παρελθόν της ασυδοσίας και της νταβατζοσύνης, να μένει το βύσσινο…