Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016

Ο Μητσοτάκης από το Σικάγο

 
 
 Θα τολμούσε ποτέ ο οποιοσδήποτε ομοϊδεάτης του Μητσοτάκη στη Γερμανία, την Ολλανδία, τη Γαλλία -ακόμη κι ο νεοφιλελεύθερος Φιγιόν, στον οποίο φαίνεται να δίνει η γαλλική Δεξιά το χρίσμα για την προεδρία- όχι να ξεστομίσει, αλλά καν να σκεφτεί ότι είναι “ιδεοληψία” οι συλλογικές συμβάσεις;

Ποιον εκπροσωπεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Τον συντηρητικό λαϊκό κόσμο, όπως κάθε δεξιά παράταξη που ανήκει στους κόλπους του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος; Ή μήπως μια ελίτ -λέμε τώρα- που τα θέλει μονά - ζυγά δικά της και θεωρεί αυτονόητο ότι μπορεί να ηγηθεί της χώρας με μοναδικό γνώμονα τα συμφέροντά της -κι αυτά βραχυπρόθεσμα;

Θα τολμούσε ποτέ ο οποιοσδήποτε ομοϊδεάτης του Μητσοτάκη στη Γερμανία, την Ολλανδία, τη Γαλλία -ακόμη κι ο νεοφιλελεύθερος Φιγιόν, στον οποίο φαίνεται να δίνει η γαλλική Δεξιά το χρίσμα για την προεδρία- όχι να ξεστομίσει, αλλά καν να σκεφτεί ότι είναι “ιδεοληψία” οι συλλογικές συμβάσεις;

Ακόμη κι αν πράγματι έχει πείσει τον εαυτό του ότι είναι ο σωτήρας της χώρας και είναι υποχρέωσή του να συμβάλει στην πρόκληση ενός... ατυχήματος, ώστε να φύγει μια ώρα αρχύτερα ο κακός ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση, είναι τουλάχιστον τρομακτικό και για τους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας να ταυτίζεται με το ΔΝΤ και τους εργοδότες στον μείζονα στόχο της περαιτέρω ισοπέδωσης των εργασιακών σχέσεων. Ποιος δεξιός εργαζόμενος θεωρεί ότι εκπροσωπεί τα συμφέροντά του ένας άνθρωπος που τον δίνει βορά στις επιλογές του εργοδότη του;

Μόλις προχθές η ΔΑΚΕ -σαρξ εκ της σαρκός της Νέας Δημοκρατίας, για τις όποιες επιτυχίες της οποίας καμαρώνει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης- βγήκε να καταγγείλει τον ΣΕΒ ότι με την ταύτισή του με τις θέσεις του ΔΝΤ για τις συλλογικές συμβάσεις προσβάλλει τους κοινωνικούς εταίρους και είναι “παράδειγμα προς αποφυγήν”.

Λαμβάνει ο Μητσοτάκης υπόψη τις θέσεις και τις αγωνίες των “δικών του” εκπροσώπων των εργαζομένων; Ή μήπως έχει γοητευθεί από μια παλιά πρόταση των βιομηχάνων να γίνει η Ελλάδα Ειδική Οικονομική Ζώνη με μισθούς Βουλγαρίας, αλλά κόστος ζωής -και των προϊόντων που παράγουν- κεντρικής Ευρώπης;

Ευτυχώς δεν διαπραγματεύεται αυτός με τους σκληρούς του ΔΝΤ - που προτιμούσαν πάντοτε τη Σχολή του Σικάγου από τις διδαχές του Χάρβαρντ, τις οποίες με περισσή υπερηφάνεια πάντοτε μνημονεύει. Θα είχε εκχωρήσει με μεγάλη του χαρά και την τελευταία γραμμή άμυνας των ανθρώπων της εργασίας, όποιο κόμμα κι αν ψηφίζουν. Προφανώς, επειδή του είναι παγερά αδιάφοροι. Δεν είναι, βλέπετε, κομμάτι της ελίτ ούτε αντιλαμβάνονται τις θυσίες που πρέπει να κάνουν στον βωμό του μετώπου της... λογικής.

Δεν υπάρχουν σχόλια: