Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τον Σταύρο Θεοδωράκο κόμμα του είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχει ακόμη η χώρα και βρίσκεται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Έλληνες αναπνέουν, τα πουλιά πετάνε και η Γη συνεχίζει την περιφορά της γύρω από τον ήλιο. Το Ποτάμι είναι κάτι σαν θαύμα της φύσης και της πολιτικής. Βρίσκεται μέσα σε όλα, έχει τις καλύτερες ιδέες, κάνει τις καλύτερες προτάσεις, παίρνει τις καλύτερες αποφάσεις, άλλωστε έχει στις γραμμές του τον καλύτερο δημόσιο υπάλληλο – για τον καλύτερο αρχηγό δεν τον συζητάμε.
Υπερβολές; Καθόλου. Μέσα σε μια συνέντευξη δέκα λεπτών ο Σταύρος αναφέρθηκε καμιά 30ριά φορές στο Ποτάμι, δηλαδή στον εαυτό του, για να εξάρει το ρόλο του και να υπογραμμίσει ότι είναι το καινούργιο και το άφθαρτο, ότι όλα τάχει προβλέψει και σε όλα είναι σωστό. Τίποτε δεν γίνεται στη ζωή μας πλέον χωρίς το Ποτάμι. Γιατί το Ποτάμι είναι το ….Ποτάμι. Υπάρχουμε και αυτό αρκεί. Δοξάστε μας.
Αν όλα αυτά δείχνουν κάποια ελαφρότητα, αυτή συνδέεται με τη φύση του κόμματος που προσήλθε από μια τηλεοπτική εκπομπή, κατά τη διατύπωση του Βαγγέλη Βενιζέλου, και έκτοτε εξακολουθεί να λειτουργεί έτσι. Αν η κοινοτυπία είναι στοιχείο που διεμβολίζει το τηλεοπτικό σώμα, η μεταφορά της στην πολιτική δια του Θεοδωράκη δεν είναι ότι καλύτερο για το δημόσιο βίο. Ο επιτυχημένος δημοσιογράφος προσπαθεί να μετατραπεί σε επιτυχημένο αρχηγό κόμματος με τη μέθοδο του μοντάζ, παραβλέποντας ότι η πολιτική απαιτεί ολικές αφηγήσεις. Λίγο από εδώ και λίγο από εκεί δεν επαρκεί.
Ο Σταύρος είναι ένα χρόνο αρχηγός κόμματος, αλλά δεν τόχει και φαίνεται. Στο λόγο του δεν υπάρχει πολιτικό περιεχόμενο αλλά, προβάλλεται ως περιεχόμενο για αυτή καθ’ αυτή η παρουσία του κόμματος .
Τηλεοπτικά κλισέ, απλοική ρητορική και αυταρέσκεια. Ούτε ίχνος ιδεολογίας, στρατηγικής, πολιτικού πλαισίου. Όλα περιστρέφονται γύρω από την ιδέα της εξουσίας. Και της Ευρώπης ενίοτε, αλλά η Ευρώπη δεν είναι ιδεολογία. Η μάλλον στην Εύρώπη συνυπάρχουνν πολλές ιδεολογίες. Σε ποια από όλες ανήκει το Ποτάμι δεν είναι ευδιάκριτο.
Ως πολιτικός αρχηγός ο Θεοδωράκης, μιλάει διαρκώς για τα χαρίσματα του κόμματός του με το ιδιότυπο προσωπικό ύφος του που δεν ξεχωρίζει την πολιτική δήλωση από την ατάκα της σειράς.
Αν δεν υπήρχε ο Αντώνης Σαμαράς θα ήταν ο πιο ρηχός παράγων της πολιτικής σκηνής.
Προσπαθεί να εμφανίζεται ως ο αρχηγός της διπλανής πόρτας, αλλά ο λόγος του δεν συνιστά πάρα αυτονόητες κοινοτυπίες που καταλήγουν μονίμως στην αυτοεπιβεβαίωση: εμείς στο Ποτάμι καταφέραμε αυτό, κάναμε το άλλο.
Βασικά το μόνο που έκαναν ως τώρα ήταν ότι δήλωναν έτοιμοι να ψηφίσουν ότι Μνημόνιο τους έβαζαν μπροστά, αρκεί να τους έβαζαν. Α, και πρόθυμοι να στηρίξουν την κυβέρνηση Τσίπρα με τις ψήφους τους, αρκεί να μην πάει σε εκλογές. Το πιάσαμε το υπονοούμενο.
Γιώργος Λακόπουλος / anoixtoparathyro
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου