Χωρίς σχέδιο και απαντήσεις για την επόμενη μέρα τα κόμματα της αντιπολίτευσης - η ευκαιρία του ΣΥΡΙΖΑ

Μιχάλης Κουντούρης /efsyn

του Γιώργου Παπασπυρόπουλου 
από το tvxs 

Η προκήρυξη των εκλογών για τις 20 Σεπτεμβρίου (μένει το τυπικόν) βρήκε λαό και κόμματα σε μια εντελώς καινούργια κατάσταση από εκείνες που γνωρίζαμε έως σήμερα προεκλογικά: ο μεν κόσμος γνωρίζει για πρώτη φορά πολύ καλά την κατάσταση που βρίσκεται η χώρα, τους περιορισμούς στην άσκηση ανεξάρτητης πολιτικής και που βρίσκονται οι δυνατότητες βελτίωσης  - τα δε κόμματα δεν έχουν πια τίποτα φανταχτερό να υποσχεθούν στους ψηφοφόρους τους παρά μόνο πολύ συγκεκριμένα πράγματα επί συγκεκριμένων προβλημάτων ή λύσεων. 

Λαός θηρίο αλλά ενήμερο

Ο κόσμος καλείται για τρίτη φορά να αποφασίσει για την επόμενη φάση, να κρίνει σχεδόν αμεσοδημοκρατικά το κυβερνητικό έργο, την διαπραγμάτευση και την συμφωνία αλλά και τις προτάσεις για το αύριο. 

Είναι καλά ενημερωμένος έχοντας παρακολουθήσει, σχεδόν συμμετάσχει στην πολύμηνη προσπάθεια της νέας κυβέρνησης να πετύχει όσα υποσχέθηκε τον Γενάρη. Ξέρει τα εναλλακτικά σχέδια και τις δυνατότητές τους, καταλαβαίνει τι εστί διαπραγμάτευση και τι συνθήκες και συσχετισμοί χρειάζονται για να είναι επιτυχής. Γνωρίζει την κατάσταση της Ευρώπης αλλά και της οικονομίας μας, του κράτους και της παραγωγής μας. 

Περιμένει προτάσεις άμεσα υλοποιήσιμες για την παραγωγική ανασυγκρότηση, την σωτηρία της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας και την ενδογενή παραγωγή  - δεν πιστεύει σε επενδυτές από τον ουρανό και μεγαλεπήβολες συμμαχίες με ρώσους, κινέζους, BRICS και PIGS. 
Η διαφάνεια που τήρησε στην διαπραγμάτευση η κυβέρνηση του Α. Τσίπρα εκτός από ισχυρό όπλο επίτευξης κρίσιμων στόχων όπως η ενημέρωση για την αποτυχία των προηγούμενων μνημονίων και την ανάγκη άμεσης απομείωσης του χρέους, γκρέμισε και σχεδόν όλους τους μύθους που στήριζαν προεκλογικές εκστρατείες στο πουθενά: η ενωμένη Ευρώπη στην οικονομία και την μετανάστευση, η απειλή εξόδου από το ευρώ ως επιχειρήματος, το εθνικό νόμισμα, οι φίλοι ρώσοι, οι εχθροί αμερικάνοι κλπ κλπ

Είναι πια κατανοητό ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Γιατί δοκιμάστηκαν όλες στην διαπραγμάτευση. Και επιτεύχθηκε αυτό που όντως ήταν δυνατόν σε αυτές τις συνθήκες. Ως δυνατότητα βελτίωσης τώρα απομένει η εσωτερική μεταρρύθμιση, η μετατροπή του ελληνικού κράτους σε κανονικό και χρήσιμο και η στήριξη των παραγωγών. Εκεί επάνω θα αποφασίσουν οι ψηφοφόροι και όχι εξ αιτίας κάποιου προεκλογικού show: γενικούρες και μπουρδολογίες τέλος!

Κόμματα χαμένα στην μετάφραση

Τα κόμματα πιάστηκαν στον ύπνο. Τον προγραμματικό ύπνο. Μη έχοντας άλλη εναλλακτική από το "ναι σε όλα" ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι ψήφισαν θέλοντας και μη την νέα συμφωνία εφόσον είχαν υποσχεθεί "συμφωνία νάναι και ότι νάναι". Ούτως ή άλλως, από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έπεισε ότι διαπραγματεύεται και μάλιστα ενέπλεξε συμμετοχικά και τον λαό στην διαπραγμάτευση με την δημοψηφισματική απόρριψη με 62% του σχεδίου Γιούνκερ και την απόκτηση ενός καλύτερου αμέσως μετά, αφαίρεσε κάθε επιχείρημα της αντιπολίτευσης: εκείνη έφτασε μέχρι το ντροπαλό "μένουμε Ευρώπη", μια αόριστη και προσχηματική δραπέτευση από το συγκεκριμένο - δεν είχε να πει τίποτε εναλλακτικό! Σήμερα ακόμη ψελλίζει "τι την θέλατε την διαπραγμάτευση;" και "το μνημόνιό σας είναι το χειρότερο" πράγματα που δεν αντέχουν στην κριτική ούτε δευτερόλεπτο: η διαπραγμάτευση που συνεχίζεται δομικά και θεσμικά πλέον για τον τρόπο - όχι το εάν - της απομείωσης του χρέους, τους αφαιρεί ακόμη και την όρεξη να αντιπαρατεθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι εκλογές βρίσκουν λοιπόν τα κόμματα της αντιπολίτευσης χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σχέδιο, χωρίς απαντήσεις. Και το χειρότερο; Αν καταφέρουν να παράξουν κάποιες, αυτές θα είναι επί του σχεδίου που έφερε ο ΣΥΡΙΖΑ... Κατάθλιψη. 

Γι αυτό και δεν θέλουν εκλογές. Αλλά η δημοκρατία ενίοτε λειτουργεί και κανείς δεν μπορεί να αποφύγει αυτό που δεν αποφεύγεται: να πει ποια είναι η δική του πρόταση και στην περίπτωσή μας, επί του τελείως συγκεκριμένου πλέον σημερινού πλαισίου... Kalo kouragio λοιπόν, που έλεγε κάποτε και ο Όλι Ρεν, γνωρίζοντας τι θα ακολουθήσει...

Οι κληρονόμοι της ελληνικής ασθένειας

Υπάρχουν φυσικά πάντοτε και οι εξαιρέσεις. Μη σοβαρές πολιτικές δυνάμεις που μπορούν χειμώνα καλοκαίρι να λένε τα ίδια πράγματα αδιαφορώντας αν αυτά είναι εφικτά και απευθυνόμενα στους φορείς της ελληνικής ασθένειας του "ανάδελφου λαού" και της συνωμοσιολογίας. Από αυτά μερικά εκλέγουν και βουλευτές: "ελληναράδες" του νεοναζιστικού κόμματος, νοσταλγούς του υπαρκτού του ΚΚΕ και ίσως τώρα μερικούς "πολύ αριστερούς" - πρώην ΣΥΡΙΖΑ που προτείνουν ένα ...ακόμη μυστικό σχέδιο εξόδου και δραχμής. 

Η ασφάλεια της αντιπολίτευσης και η απιθανότητα να γίνουν κάτι παραπάνω, τους δίνει αυτήν την δυνατότητα: να υπάρχουν έτσι χωρίς σχέδιο, να προτείνουν με βερμπαλισμούς πορεία στο πουθενά, να απόσχουν από την διαχείριση της πραγματικότητας. 

Είναι η θρησκευτική και μυθολογική προσέγγιση της πολιτικής, με ήρωες και προδότες, μάρτυρες και αγνό ελληνικό αίμα - μα κυρίως είναι η απόλυτη λατρεία του κράτους τροφού, σοσιαλιστικού ή πελατειακού, της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας και του κομματικού μέσου - βολέματος με όραμα την αδικαιολόγητη πρόωρη σύνταξη - καμιά σχέση με την παραγωγή και την δημιουργικότητα - γι αυτό άλλωστε και σε αυτά τα κόμματα δεν υπάρχει και ανοχή του διαφορετικού αλλά κλειστή και συνωμοτική οργάνωση και φανατισμός. 

Και όχι δεν είναι τα πολιτικά "άκρα" - είναι η κεντρική ελληνική λογική της μεταπολίτευσης που αποθεώθηκε επί ΠΑΣΟΚ, είναι η "ελληνική ασθένεια" που τα χαρακτηρίζει.

Η ευκαιρία του ΣΥΡΙΖΑ

Στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ  - όχι των άμεσων μέτρων της Θεσαλονίκης - εκείνου που χιλιάδες άνθρωποι έφτιαξαν τα δυο τελευταία χρόνια πριν τις εκλογές του Γενάρη, υπάρχουν σχεδόν όλες οι λύσεις στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα: περιγράφεται η ενδογενής παραγωγική ανασυγκρότηση, η σωτηρία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και αγροτών, οι εναλλακτικές της κοινωνικής οικονομίας και της αειφορίας, η μεταρρύθμιση του κράτους και η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και των παραγωγών του πλούτου. 

Παρέμεινε στο ράφι λόγω της ανάγκης καίριων κεντρικών επιδιώξεων στην διαπραγμάτευση με τους εταίρους και άρα ασαφούς μέχρι την πρόοδό της, χρηματοδοτικού πλαισίου αλλά και για ένα δεύτερο σημαντικό λόγο: την αντίσταση του συντηρητικού μέρους του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και στην παρουσίασή του! 

Η πολιτεία της "αριστερής πλατφόρμας" στα υπουργεία που της ανατέθηκαν επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές: ως η συντηρητική μειοψηφία με τα παλαιοκομμουνιστικά πρότυπα του ΣΥΡΙΖΑ, υποτιμούσε έως υποψιαζόταν για "φιλελευθερισμό" τις προγραμματικές διεργασίες του κόμματος-που-ήθελε-να-είναι-ενιαίο. Παραδείγματα κραυγαλέα είναι η αντιμετώπιση των επειγόντων προβλημάτων των μικρομεσαίων από τα παράνομα/αντισυνταγματικά χρέη στο ταμείο τους και του οικολογικού προβλήματος της Χαλκιδικής: στο πρώτο προετάχθησαν τα κρατικά έσοδα από την επιχειρηματικότητα δλδ η εισπρακτική μέθοδος ανταπόκρισης του Δημοσίου στις υποχρεώσεις του σε μισθούς και συντάξεις - πράγμα που έφερε αντιμέτωπο το δημόσιο τομέα στον ιδιωτικό και τους ΔΥ και συνταξιούχους στους μικρομεσαίους με ότι αυτό συνεπάγεται σε κοινωνικό αυτοματισμό. Και στην δεύτερη, προτάχθηκε η διατήρηση της εργασίας των υπαλλήλων της εταιρείας χρυσού από την σωτηρία του περιβάλλοντος και της παραγωγής της περιοχής.

Σήμερα οι έχοντες αυτές τις αντιλήψεις συνωθούνται όχι τυχαία στο κόμμα της "Λαϊκής Ενότητας", επιτρέποντας στον ΣΥΡΙΖΑ να κινήσει διαδικασίες επικαιροποίησης και αξιοποίησης αυτής της σημαντικής δουλειάς που προέρχεται από τα σπλάχνα του αλλά και την συνδρομή εκατοντάδων ανθρώπων της γνώσης και της δημιουργίας, μη κομματικών μελών αλλά εθελοντών.

Το επόμενο διάστημα οι ψηφοφόροι περιμένουν απαντήσεις για την ανεργία, την ανασυγκρότηση της ενδογενούς παραγωγικής διαδικασίας, την στήριξη των χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων που κρατούν ακόμη την χώρα ζωντανή και τα ταμεία του Δημοσίου μισογεμάτα. 

Απαντήσεις που να συνάδουν με το πλαίσιο της νέας συμφωνίας και την απομείωση του χρέους κάτι που ο προγραμματισμός του ΣΥΡΙΖΑ επιτρέπει αφού έχει εντάξει την διαπραγμάτευση, τα αποτελέσματά της και τα ισοδύναμα στην λογική της ανασυγκρότησης της χώρας όπως περιγράφεται στις προγραμματικές του διεργασίες. 

• Αλλά οι απαντήσεις πρέπει να είναι καθαρές: που θα στηριχθεί η ανασυγκρότηση κυρίως; Στους ντόπιους παραγωγούς ή στο αέναο κυνήγι ξένων επενδυτών ή και μεταμφιεσμένων κερδοσκόπων; 
• Που θα στηριχθούν οι υπηρεσίες; Στο παρασιτικό πελατειακό και διεφθαρμένο κράτος ή στην κανονικότητα της εφαρμογής ενός αστικού εκσυγχρονισμού που οι ντόπιες ελιτ δεν είχαν ποτέ συμφέρον να κάνουν; Και την διαρκή αξιολόγηση λειτουργών και υπηρεσιών;
• Που θα στηριχθεί η ανάκαμψη της οικονομίας και οι θέσεις εργασίας; Στην δημιουργία της πρωτοβουλίας του εφευρετικού και ανήσυχου έλληνα πολίτη, στην άνθηση της υγιούς επιχειρηματικότητας μακριά από καρτέλ και στημένες εργολαβίες και τέλος της αλληλέγγυας κοινωνικής οικονομίας ή στα πεντάχρονα πλάνα-πλάνες των αδύνατων ακόμη και με δανεικά πλέον κρατικών επενδύσεων ή του κόμματος-κράτους;

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε αντίθεση με την αντιπολίτευση και τους φορείς της ελληνικής ασθένειας, είναι σχεδόν έτοιμος. Αρκεί να το θελήσει και να παρουσιάσει με τόλμη το σχέδιό του για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας ζητώντας καθαρή εντολή να καταπολεμήσει την "ελληνική ασθένεια" του φεουδαρχικού παρασιτισμού των μεταπρατικών ελίτ πάνω στους παραγωγούς του πλούτου. 

Εντέλει κάτι τέτοιο είναι που θα επιτρέψει και στην επερχόμενη απομείωση του χρέους να αποβεί χρήσιμη δλδ να μην απορροφά πλέον το χρέος κάθε δυνατότητα εσωτερικής χρηματοδότησης της ανάπτυξης. Ή αλλιώς "συν Αθηνά και χείρα κίνει".

Σε κάθε άλλη περίπτωση, το χρέος θα παραμείνει ως η παντοδύναμη μαύρη τρύπα που αποστραγγίζει κάθε εθνικό πλούτο είτε με ευρώ είτε με δραχμή είτε στην ΕΕ είτε και στους BRICS.