Η… ανταρσύα της Αριστερής Πλατφόρμας

Του Γιώργου Παπασπυρόπουλου

Στην πραγματικότητα όλους και όλες αυτό το ερώτημα είναι που μας απασχολεί και όχι πόσοι ακολουθούν τον Παναγιώτη Λαφαζάνη στο απονενοημένο του διάβημα κατά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ: ο ώριμος πλέον διχασμός ανάμεσα σε δυο διακριτά πολιτικά σχέδια εντός κόμματος, θα ξεκαθαρίσει προωθητικά ή θα θολώσει ακόμη περισσότερο - μέσα σε μια ισορροπιστική αμφισημία όπως γινόταν μέχρι σήμερα - την βούληση και την ικανότητα της κυβέρνησης της Αριστεράς να ανασυγκροτήσει παραγωγικά την χώρα;

Και αν για κάποιο λόγο έχουμε περιέργεια πως θα διαχειριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα της ανταρσίας (ή και ανταρσύας) της πλατφόρμας, δλδ με κοινωνικό (πολιτικό, ηθικό, θεσμικό) ή κομματικό (πελατειακό) τρόπο, είναι γιατί οι δυνάμεις που "εξεγέρθηκαν" απέναντι στην αληθώς μη έντιμη και αναπτυξιακά ακόμη αμφίσημη συμφωνία αλλά και απέναντι στην κυβέρνηση που προσπαθεί να την διαχειριστεί, και που διαχωρίζονται στο όνομα της καθαρότητας και της συνείδησης, είναι ακριβώς οι δυνάμεις που εμποδίζουν με τα ιδεολογήματά τους τον ΣΥΡΙΖΑ να ασχοληθεί με την πραγματική οικονομία και την ανάπτυξη:
Η πλατφόρμα πρόσκειται ιδεολογικά κυρίως στις δυνάμεις του δημοσιοϋπαλληλικού σοσιαλισμού, του υπαρκτού κρατισμού και των συντεχνιακών δομών του ελληνικού συνδικαλισμού με τα ισχυρά συνδικάτα των ΔΕΚΟ, του Δημοσίου και των ευγενών επαγγελμάτων. Οι υπουργοί της όσο κυβέρνησαν, λάτρεψαν το κάρβουνο στην ενέργεια, το κυνήγι στο περιβάλλον, τον ΟΑΕΕ στα υπαρκτά χαράτσια, το πρόστιμο ρεκόρ του Βρούτση στην ανασφάλιστη εργασία - δεν έχουν και μεγάλη ιδέα από πραγματική οικονομία, δεν βλέπουν με καλό μάτι την κάθε είδους επιχειρηματική δραστηριότητα - ίσως μόνο την αυτοαπασχόληση, θεωρούν τους μικρομεσαίους "αφεντικά" και μικροαστούς και νομίζουν ότι ο πλούτος παράγεται από κρατικές επενδύσεις  - η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι γι αυτούς μια λίγο πολύ κακόφημη ιδέα που κι αν πετύχει κάποιο λάκκο θα έχει η φάβα γι' αυτό και πρέπει να φορολογηθεί βάναυσα και έκτακτα. Οι μόνοι τίμιοι χωρίς δεύτερη κουβέντα εργαζόμενοι είναι οι ΔΥ (γι' αυτό και τους συγχωρούν εύκολα τις όποιες παρασπονδίες τους με τις οποίες καταπατούν τον όρκο τους - εξ ορισμού σπάνιες και μάλλον συκοφαντικές - η δε αντιμετώπιση από τα συνδικάτα είναι συνήθως ελαστική και αποκρυπτική πχ Φωτόπουλος κλπ)
Όλα αυτά μαζί με το περιτύλιγμα της τιμημένης εργασίας που γνώρισαν ως συνδικαλιστές και στελέχη της πασοκικής era της συνδιοίκησης ή ως επαγγελματίες της πολιτικής, μονιμάδες στην καχυποψία κάθε ανανέωσης, κάνουν δύσκολη την επαφή της πλατφόρμας με κάθε πραγματική αναπτυξιακή ή αειφόρα ιδέα - αντίθετα κάνουν προνομιακή την ώσμωση της με νεοκομμουνιστικές γκρούπες και τροτσκιστικά ή μαοϊκά απομεινάρια της εποχής του ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών που αποθεώνουν τα Όχι και την Αντίσταση γενικώς και μέμφονται ως συμβιβασμό και ξεπούλημα τις συγκεκριμένες προτάσεις ειδικώς...
Οι άνθρωποι αυτοί καβάλησαν το αντιμνημονιακό ρεύμα και νόμισαν ότι αυτό αρκεί για να εκφράσουν το «κίνημα» - συμπορεύτηκαν με τον ΣΥΡΙΖΑ της βίαιης ωρίμανσης χωρίς να πολυκαταλαβαίνουν ποιες ανάγκες εκαλείτο να υπηρετήσει αυτή η ωρίμανση και έπαιξαν ακόμη και με τα υπουργεία που τους ανατέθηκαν ως ιδιότυποι υπουργοί «της αντιπολίτευσης στην αντιπολίτευση»: και τώρα που καλούνται να κυβερνήσουν πραγματικά, αναλαμβάνοντας ευθύνες μιας πραγματικής πραγματικότητας, δραπετεύουν με ιδεολογήματα - και είναι ικανοί ακόμη και να ρίξουν την κυβέρνηση που μέχρι χθες συμμετείχαν αποδεικνύοντας ότι ποτέ δεν πίστεψαν στην κυβερνώσα αριστερά ή έστω στην ικανότητα της αριστεράς να κυβερνήσει - τους αιφνιδίασε η ταχύτητα των εξελίξεων μέσα στην προγραμματική τους αφωνία και συμμετείχαν σχεδόν ως λαθρεπιβάτες στο τραίνο της «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνησης.
Τώρα που παίζονται όλα για την χώρα και τις προοπτικές της για παραγωγική ανασυγκρότηση μέσα σε ένα κλονιζόμενο και βαλτώδες ευρωπαϊκό πλαίσιο, τώρα βρήκε η «αριστερή πλατφόρμα» να «πάρει τα βουνά» της καθαρότητας... Είναι η κλασική αντίδραση κάποιου που η πραγματικότητα τον ξεπερνά αλλά δεν θέλει ή δεν τον συμφέρει να το παραδεχθεί: η άρνηση...
Αλλά αυτό είναι - και θα ...παραμείνει από ότι βλέπουμε - πρόβλημα της πλατφόρμας και όχι της κοινωνίας ή της πραγματικής οικονομίας: και είναι χάσιμο χρόνου, χρόνου πυκνού και ζωτικού το να αφήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση, τα καμώματα της πλατφόρμας να απασχολήσουν δυνάμεις που πρέπει να ανασκουμπωθούν για να δώσουν άμεσα απαντήσεις, συγκεκριμένες και «κοστολογημένες» σε ερωτήματα ζωτικά για την κοινωνία.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ γυρίσει την πλάτη στην κοινωνία για να ασχοληθεί με τα αδιέξοδα της πλατφόρμας, της ΔΕΑ και της ΚΟΕ, θα ‘χει χάσει την μια ιστορική ευκαιρία που του αναλογεί να υπηρετήσει την προοδευτική αλλαγή - η χώρα οριστικά την ευκαιρία να βγει από την εξάρτηση και την υποτέλεια και η οικονομία από τον παρασιτισμό και το πελατειακό σύστημα.
Διαλέγει και παίρνει...